Was er meer dan alleen maar een liefde in heel je leven, bestond er maar een ware ? was dan haar gestorven hengst wel de ware , of was een van haar andere goede vrienden de ware , Bestond er wel een ware voor haar. Vragen tolde door haar hoofd. Ze had twee lieftallige nakomelingen die dan niet niet in bmh leefde maar de hengst die ze kende was wel in bmh gekomen. Mitch.. Ze kende hem nog van jongs , hun stoerpartijen en eigenlijk de eerste liefde,kon ze zich beseffen. Enkel wist ze nog niet veel te doen met haar gevoelens en voor ze het weet ging het zo snel. Haar eerste zwangerschap, ja van de zoon van de leider die was de vader van dategen wat toen in haar buik zwemde. Het was een heerlijk gevoel maar ook dubbel . ze hield van hem maar ook van de ander, ja wat moes ze toch en toch koos ze voor de veel meer aantrekkelijke hengst, Nu had ze stiekem spijt ervan gehad, maar of het allemaal hetzelfde zou zijn als voorheen wist ze niet. er was altijd een grote aantrekkings kracht geweest tussen hun. en zei wist dat hij genoot van haar aanblik. evenals Zehlia van hem .. Was het fout geweest dat ze met de leiders zoontje ging ? had ze beter moeten handelen met haar gevoelens ?? Zehlia had enkel een wil en dat was hem zien. hem aanraken en voelen of de vonk er nog was, of het nog hetzelfde was als voorheen. Zijn warme lichaam en zijn vertrouwde geur. Ze wilde het weten en wel zo snel mogelijk. Haar parelwitte vacht glanzde door de zon en haar zeeblauwe ogen staken onder haar schouderlange manen heen. Haar lieve charmante typische zehlia glimlach was weer rond haar lippen. Opzoek naar de hengst uit haar jeugd, ze wist dat hij ergens moes rond zwerven en haar zoektocht zou niet eindigen voordat ze hem had gevonden. De zachte grasachtige grond maakte plaats voor een wat grovere ondergrond. In de weide die begroeit was met gras had ze hem niet gevonden. Hij moes ergens zijn. Nu ze opweg was richting de bergen merkte ze een gestalte op. Haar stappen werden kleiner en haar ogen werden spleetjes .. Was hij dat ?? Zijn sterke lichaam en zijn krachtige uitstraling verrade alles voor haar. "Mitch ?! "haar stem was licht twijfelend terwijl haar witte lichaam zich tot hem naderde. "Je bent het echt !" haar stem was honingzoet terwijl ze haar fluweel zachte neus stevig tegen hem aandrukt...

Zelf kon ze het ook nog niet echt geloven, Zijn twijfel in de stem, geschrokken dat ze er was. Ook zei was een beetje door de war door de vele emoties die ze voelde. Haar blauwe ogen keken hem aan. "Ja ik ben het echt. "zegt ze bijna fluisterend. ze duwt haar neus zacht onder zn manen en friemeld wat met haar lippen aan zijn lange donkere manen. " Waar was je al die tijd ? "vroeg ze nog steeds zacht , bang dat iemand hun zag, bang dat de gevoelens van enkele jaren oud zich weer deden opbroeien .. wat moes ze dan doen .. rang twee laten vallen ... nee echt niet...

ben je er _o-

Ze voelde zich rot, niet rot omdat hij was terug gekeerd, Nee ze had er stiekem om gehoopt dat ze elkaar weer vonden. elkaar weer konden aanbidden zoals vroeger. Maar dromen gaan kapot , komen niet altijd uit of zijn het tegendeel dan wat je zelf zou verwachten. zei wilde hem weer terug, terug zoals hij altijd was geweest. Toch kon ze het niet .. ze kon niet van hem houden. Ze kon de geur van bloed en angst niet waarderen die hij met zich droeg. Misschien in de aankomende tijd wel.. Misschien wel,misschien niet .... Ze voelde hoe zijn zachte neus door haar manen haar hals raakte. Het voelde teder en vetrouwd. Het was lang geleden dat ze zich zo mocht voelen. Ze had er tijden naar verlangt om de lichhaam van Fharald of die van hem. Alleen waren beiden van de aardbodem verdwenen. Pharald weg de hemel in en hij .. hij was onvindbaar. Maar nu mocht ze van zijn aanwezigheid genieten.. Ze dacht na over zijn woorden.. verkrachten en moorden was zijn levensdoel geworden. ookal sluite hij haar uit.. was hij dan van plan om schim te worden ? hoe moes het dan verder gaan tussen hun ? Moes ze haar verlanges troosten met enkel de mooie gedachtes ??

"Wees stil Mitch, Niemand hoef te weten wat wij voor elkaar hebben gevoeld en nu nog deels voelen."haar stem was muiszacht. ze drukte naar neus tegen haar buik aan, nog steeds was ze door de war van de groote donkere hengst met zijn witte manen. Ze was nog nooit zo bang geweest.. en ze hoopte om haar angsten niet meer te hoeven tegen te komen. Nooit meer. Ze kijkt Mitch weer aan met haar blauwe ogen die bij de blauwe maan paste die nu aan de hemel stond. " Ik ben in verwachting '" zegt ze met een zachte bijna piepende stem ..

Ze schrok even als ze zijn vlijmscherpe tand over haar wang schraaoen, Ze keek op en zag zijn doodse blik die hun ogen kruisde, Hij was schim, iets waarvoor ze al bang was dat hij de toekomst op Blue Moon Horses voor streefde, en het was hem gelukt. Avanti had haar laaste stukje verleden van haar afgenomen.

Zijn woorden maakte haar lichtelijk boos, Nee voor hem wilde en moes ze niet bang zijn. hij had beloofd om van haar af te blijven. haar niks aan te doen, niks kwaads in ieder geval. Ze snoof luidruchtig. `Mitch hou op ! `zei ze geirriteerd terwijl ze enkele stappen afstand nam van hem...

Ze kneep haar zeeblaue ogen tot spleetjes die kleiner waren dan een pleet tussen haarlok. Ja mama klok zijn woord en zehlia moes er kort zacht om grinniken. ze had haar hoofd kort geschud en haar voorlok viel voor haar linker oog. Zehlia moes er echt niet aan denken dat ze hem was verloren. Ze had zijn ziel laten ontglippen van de hare, ookal wilde ze het niet Avanti had het genomen van hem. Maar ze wist ook dat hij er zelf voor gekozen had, En al hield hij zo veel van haar had hij de keuze niet genomen.. Wanneer zijn lippen haar oor bijna raken, ze zijn ademhaling en zwarmte kon voelen hoorde ze de enkele woorden die hij sprak. Ja hij had gelijk. Nu hij schim was en hij nog voor haar zou gaan zou hij hangen. Misschien niet alleen hij maar zij misschien ook. Of ze liet haar leven om te mogen genieten van haar verdriet. Waar Avanti zich evengoed op voede .. Haar ogen schieten naar de lucht maar dan weer over zijn lichaam. Een enkele traan kon ze verdukken uit haar ogen. Ze drukt haar hals kort tegen die van hem. "Je hebt er zelf voor gekozen... " zegt ze zacht tegen hem. Haar ogen waren weer groot en als je er telang in keek zag je de leegte in haar ogen , zoals een bodemloze put .. "Ik denk dat we hierbij onze paden moeten splitsen." Ze voelde zelf dat haar woorden hard waren. Het gaf haar een scheut van pijn in haar lichaam om deze woorden te zeggen. maar misschien was het dan beter ..