Een paar ogen schoot angstvallig alle kanten op, reagerend op elk klein geluidje dat zijn oren waarnamen, reagerend op alles wat hij zag of rook. De kleinste veranderingen die voor een normaal paard op merkbaar waren ontgingen hem niet. In verhouding met elk ander van zijn soort waren zijn zintuigen niet beter ontwikkeld, helemaal niet zelfs, maar zijn onophoudelijke achterdocht zorgde ervoor dat hij niets langs zich heen liet glippen. Ondertussen was hij al wel zo ver dat hij niet alleen ’s nachts de paden bewandelde, naar zijn idee was hij wel ver genoeg weg gevlucht en Falyn had geen enkel spoor gevonden dat erop wees dat zijn vader of een van diens dienaren hem op het spoor waren. Toch bleef hij op zijn hoede, achter elke boom of struik kon wel eens iets schuilen. Achter elk vriendelijk wordt kon een minder prettige bedoeling zitten. Als het aan de jonge bruine hengst lag zou hij iedereen ontlopen, en zijn leven in stilte leiden. Maar de onophoudelijke vragen in zijn hoofd hield hem bezig, zijn angst kon hem niet met rust laten. En daar wou hij koste wat het kost vanaf, hij wou antwoorden, maar tegelijkertijd was hij bang voor de reis naar het antwoord en de waarheid zelf was ook iets wat hem stilletjes tegen hield.

Falyn’s drafpassen waren ruim, zijn hoofd iets wat onder de looplijn. Daarbij hing zijn lange, licht gekrulde voorlok wat voor zijn ogen, maar belemmerde ze zijn zicht niet. In het ritmische tempo van zijn passen deinde ze lichtjes heen en weer, in tegenstelling tot zijn ogen die alle kanten op leken te flitsen. Enerzijds liep hij graag langzamer zodat hij zichzelf meer tijd gaf te kijken waar hij was, waar hij heen ging en welke obstakels hij kon verwachten. Aan de andere kant konden dan ook diegene achter hem op hem inlopen. Een rilling schoot daarbij over zijn rug, waardoor hij zijn staart eens door de lucht sloeg en daarbij zijn eigen flank aantikte. Hij moest en zou blijven lopen, achterom kijken zou meer gevaar betekenen. Toch had hij niets waarop hij zijn toekomst kon bouwen, zijn jeugd was een grote leugen geweest. Een fatsoenlijke basis voor de rest van zijn leven was dus niet aanwezig. Totdat de vele, vele vragen beantwoord werden.

Een geluid, duidelijk geproduceerd door een soortgenoot, zorgde ervoor dat zijn hoofd met een ruk omhoog vloog en zijn ogen alle kanten op schoten, op zoek naar de bron van het geluid. Tevergeefs probeerde hij dat ook met zijn neus, maar gezien hij met de wind mee liep kon hij hetgeen dat zich voor hem bevond niet ruiken. Alles achter hem wel, en die zouden op hun beurt meer moeite hebben met het bepalen waar Falyn was. De wind blies de geuren met hem mee. Zijn gang zakte terug naar een onregelmatige stap, dan weer vlotter en dan weer langzamer lopend. Wat moest hij doen? Richting de vreemdeling en het beste ervan hopen? Of een grote bocht maken om het mogelijke contact met de ander te voorkomen. Maar misschien kon deze vreemdeling hem antwoord geven op enkele van zijn vragen, waar hij was, hoe de omgeving was en natuurlijk of er meer paarden in de omgeving leefden. Ondanks dat hij de knoop niet door kon hakker kwam hij uiteindelijk op een open veld. Falyn bevroor compleet toen hij het bonte gestalte van de merrie zag, er was geen weg terug. Weid open gesperde ogen waren strak op het vreemde gestalte gericht, lieten deze alleen los om vlug de omgeving te bekijken. Onrustig snoof hij eens en bleef staan waar hij stond zonder een woord te spreken. Dat de merrie voor zijn neus zijn moeder was was het allerlaatste wat hij zich zou bedenken. Haar herinneren deed hij allang niet meer. Haar zachte aanrakingen en lieve stem waren hem altijd bij gebleven, ook het feit dat ze net als deze merrie aftekeningen over haar hele lichaam had en niet alleen op neus en benen zoals hij had. Maar de rest eromheen; een grote waas.