Inleiding: Helena Serens is een veelbelovende springruiter maar haar leven is niet zoals ieder ander. Ze verloor haar beide ouders in een auto-ongeluk en het enigste dat haar leven nog staande houdt zijn haar twee springpaarden, haar beste vriend Kian en de dierenarst die zo goed als haar vader is geworden. Haar leven neemt immers een plotse wending als ze naar een nieuwe school gaat en ze Jane leert kennen. Samen met diens knappe tweelingsbroers Jake en James veranderd alles voor Helena en voelt ze zich voor eens weer helemaal gelukkig...

Hier volgt een stukje uit hoofdstuk 3:

‘Vooruit!’ Schreeuwde Helena tegen de hengst die protesterend op zijn achterbenen stond in de zelfgemaakte longeerring.
Het was een super zaterdagmorgen geweest bij Jane, maar nu begon de woede lichtjes op te laaien.
‘Komaan.’ Siste ze kwaad om de longeerlijn naar zijn achterhand te gooien en te kijken hoe de hengst zwaar protesterend snoof en zijn hoef over de grond schraapte. Hij was prachtig, zijn zwarte vacht glinsterde in de middagzon. Hij zweette al goed van het galopperen, maar hij wou maar niet toegeven dat Helena de baas was.
Harmony en Faith stonden aan het hek van de wei nieuwsgierig toe te kijken. Uiteindelijk ging de hengst dan toch in galop en schudde hij wild zijn hoofd. Helena zuchtte langzaam uit en hield hem in galop.
‘Dat ziet er al beter uit.’ Zei ze opgelucht, maar nog steeds met een strenge stem.
Aan de rand van de piste zat Kian geboeid naar het tweetal te kijken, naast hem lag een zadel en hoofdstel. Na vele rondjes galopperen maakte Quovadis de cirkel uiteindelijk kleiner, draaide zijn oor naar Helena en begon te kauwen. Opgelucht haalde ze adem en keek ze hoe hij in draf overging en zijn hals neerwaarts boog zodat zijn neus over het zand ging. Helena draaide haar lichaam weg en keek met een niet dominante houding naar de grond. Ze voerde een join-up uit, de beste oefening om koppige, angstige of zelfs agressieve paarden te leren wie de baas is en zo het vertrouwen op te bouwen.
‘Is dat niet gevaarlijk?’ Kian die aan de rand van de longeerring zat, keek op naar de bruin getinte jongen die tegen het hek geleund stond, hij had een blauwe blouse in zijn handen.
‘Ze weet wat ze doet.’ Zei hij kortaf om zich daarna naar Helena te wenden.
‘Jij bent die broer van haar vriendin hè?’ Kian grabbelde recht en keek nog eens kort richting Helena voor hij zich op de jongeman richtte.
‘Jake, ja inderdaad, aangenaam.’ Hij stak zijn hand uit, maar Kian negeerde het. Helena was zo gefocust op Quovadis dat ze de ontmoeting tussen Kian en Jake niet eens had gezien. Ondertussen was Quovadis dichter gekomen en kriebelde zijn neus tegen haar schouder.
‘Goed zo.’ Helena’s stem was kalm en liefdevol terwijl ze hem over zijn grote zwarte hoofd streelde, er was geen agressieve houding meer aan de hengst, volkomen normaal.
‘Geef met het zadel en hoofdstel maar.’ Zei ze zachtjes om de hengst op zijn gespierde hals te kloppen. Als er geen reactie komt, draait ze zich om en ziet ze Jake staan, hij praatte met Kian.
‘Hey, Kian, komt er nog wat van in huis.’ Haar ogen gingen vervolgens naar Jake die met het blousje zwaaide.
‘Je hebt het vanmorgen laten liggen en ik dacht dat ik het beter kon binnenbrengen.’ Hij glimlachte weer die scheve glimlach en Helena glimlachte spontaan terug.
‘En je kon het niet maandag meegeven aan Jane?’ Vroeg ze met een frons om Jake vervolgens kort verlegen te zien glimlachen.
‘Dit is een extra kans om je nog eens te zien.’ Zei hij met een knipoog om de blouse over de rand van de piste te leggen en kort te zwaaien.
‘Succes nog! Aangenaam kennismaking Kian.’ Zei hij op een vriendelijke toon. Kian snoof verbitterd en gaf het zadel aan Helena die weer verdiept met de hengst bezig was.
‘Die gast mag je wel.’ Zei hij op een onderzoekende toon.
‘Hij heet Jake en ja, we zijn gewoon vrienden.’ Helena keek hem kort aan en legde het zadel op de rug van de hengst om hem daarna weer uitgebreid te belonen. Het hoofdstel volgde zonder veel problemen en Helena knikte tevreden.
‘Dit is genoeg voor vandaag, volgende week rij ik met hem.’ Zei ze kalm om hem weer af te zadelen.
‘Nu al, waarom rij je nu niet, nu hij braaf is?’ Kian keek haar vragend aan.
‘Zo werkt het niet.’ Zei Helena zachtjes om zijn halster aan te doen en hem naar de weide te brengen en daarna alles op te ruimen. Ze liep naar binnen en zag net de jeep van Dave de oprit opkomen.
‘Heb jij geen paard klaar te stomen voor morgen?’ Vroeg Helena geërgerd over Kian’s bezoek. Ze haatte het als iedereen haar stoorde als ze werkte met paarden, zeker Kian die ze al zolang kende dat hij het ondertussen al moest weten.
‘Sorry, kwam gewoon langs, een reden te meer om je te zien.’ Zijn gevlei had geen vat op Helena en ze duwde hem richting zijn oude jeep.
‘Hey Kian.’ Zei Dave begroetend om bij de achterdeur te blijven staan.
‘Ik zie je morgen wel.’ Kian zwaaide bij de woorden wat onhandig en ging achter het stuur zitten, waarna hij wegreed. Dave keek hem na en richtte zijn ogen dan op Helena.
‘Doet hij lastig ?’ vroeg hij onderzoekend. Helena schudde haar hoofd vaag.
‘Hij denkt nog steeds dat ik iets voor hem voel, maar na het ongeluk kan ik dat niet meer en hij snapt het niet. Hij blijft maar aandringen.’ Verveeld haalde ze haar schouders op. Dave liep naar haar toe en sloeg zijn arm rond haar schouder.
‘Zeg het hem dan.’ Zei hij deels troostend. Helena glimlachte zachtjes en liep samen met de dierenarts naar binnen. Zonder Dave zou het leven geen vat op haar gehad hebben, hij betekent veel voor haar.
‘Wat eten we?’ Vroeg ze nieuwsgierig eens ze de keuken waren binnengewandeld. Dave stelde de zak die hij in zijn handen had op tafel en begon erin te vissen.
‘Het is mooi weer dus ik dacht aan een pasta met vis, ik heb ook pizza mee als plan B.’ Hij keek afwachtend naar Helena’s reactie.
‘Hou je maar bij plan A, pasta en vis is super.’ Ze glimlachte en nam een koekje uit de kast om dan weer naar buiten te gaan.
‘Ik ga eerst alles klaarmaken voor morgen.’ Ze glimlachte nog kort en liep dan naar de stallen waar ze de zadels en hoofdstellen klaarlegde en ook de reisspullen; zoals beschermdekens en staartbandages. Vervolgens liep ze naar buiten klikte ze Harmony aan om haar naar de piste te begeleiden. Harmony was voor Helena een ontspanningsmoment, het was alsof de merrie alle stress en zenuwen bij haar weghaalde en al haar energie en vertrouwen terug gaf. In de piste liet ze de merrie los, Harmony stapte langzaam achter Helena aan, haar neus losjes tegen haar schouder geduwd. Haar korte zwarte manen wapperden in de opstekende wind. Als Helena het op een lopen zet, briest Harmony protesterend en zet haar lichaam in galop achter dat van Helena aan. Haar passen waren lang en gecontroleerd. Het was een prachtig paard om mee om te gaan en al zeker nu, voor een grote dag.
‘Morgen doen we ons best, als het niet lukt, lukt het niet.’ Fluisterde ze de merrie in om haar ogen te sluiten en haar wang tegen de hals van de merrie te drukken.
‘Het is alleen jij en ik meisje.’ Ze gaf de merrie een kus en keek op naar Dave die gebaarde dat het eten klaar was, aan pasta en vis had je nu ook niet super veel werk.
‘Komaan.’ Fluisterde ze om met Harmony naar de stal te gaan. Ook Faith zette ze op stal, daarna haalde ze een deken en liep naar de weide waar Quovadis zwaar snuivend heen en weer draafde.
‘Jij mag niet op stal, ik wil je niet graag zien ontsnappen.’ Helena was op haar hoede, maar de join-up had zijn werk gedaan, hij viel haar niet aan. Ze deed hem het deken op en aaide hem over zijn zwarte hoofd om dan naar binnen te gaan voor te eten. Zoals elke avond voor een wedstrijd was het ook deze avond heel zwaar voor Helena want iedere keer weer dacht ze aan haar ouders. De tranen sprongen haar meteen in de ogen bij het zien van de foto op haar bureau; haar ouders naast Faith. Ze kon zich nog goed de wedstrijden herinneren waarbij haar ouders in de tribunes zaten te juichen.

Inleiding: Serena moet normaal een normale tiener zijn zoals de andere van haar leeftijd. Maar dat is ze niet. Ze ondervind zelf haar gave waarbij ze de gedachten van dieren kan beïnvloeden. Zo kan ze een hond agressief laten reageren en een paard kalmeren enkel en alleen door zich op hen te concentreren. Tijdens haar werkuren op het middeleeuws festival ziet ze hoe de tien ruiters toekomen. Stuk voor stuk prachtige mensen en dieren maar vooral de jongen op zijn gitzwarte fries trekt haar aandacht. Storm weet haar met zijn charme en overtuigingskracht voor hem te winnen en ze wordt verliefd. Maar die ruiters blijken niet te zijn wie ze zeggen dat ze zijn., het zijn vampieren levend op het bloed van hun paarden. Met haar gave krijgt ze de mogelijkheid om met de paarden en dan vooral Storm's merrie Artemis te communiceren. Het loopt pas allemaal uit de hand als er iemand anders Serena en haar krachten opeist. En in een poging om alles in goede banen te leiden word ze gevangen genomen en zit ze opgesloten in een eenzaam groot kasteel ver van de bewoonde wereld. Daar moet ze onder toezicht haar gaven zo snel op zijn maximum krijgen voor een noch voor haar onbekend doel. Uiteindelijk weet ze niet wie ze moet geloven, wie goed en wie slecht is ...

Hier volgt een stukje uit hoofdstuk ...:
Schuin gedrukt zijn de gedachten/gesprekken in haar hoofd!

‘Wat is er gebeurt?’ Vroeg een stem plots. Serena keek op naar Darco en al de andere die blijkbaar terug waren van hun “jacht”. Nog voor ze recht kon staan stond Darco voor haar en keek naar Artemis die opnieuw omsingeld werd.
‘Ze doet niets verkeerd. Ze heeft me alles verteld wat nodig is.’ Zei Serena met een korte blik op de merrie en dan terug naar Darco die nijdig naar de lijken keek.
‘Ze blijft hier. En nouja die moest ik laten vermoorden of ze zouden terug gaan en alles vertellen.’ Vervolgde ze stil. Artemis drukte haar neus tegen haar arm en zette haar lichaam statig naast dat van Serena.
‘Je wordt beter in je vak. Ik hoop dat je gelijk hebt over haar.’ Zei Darco uiteindelijk, hij keek naar de zwarte merrie en liep dan weg.
Serena liet haar schouders zakken en keek naar Yari die voor haar verscheen. Ze gooide haar armen rond hem en zuchtte opgelaten.
‘Zie je wel dat ik niet mocht gaan.’ Meldde hij bekommerend.
‘Ik ben blij dat je terug bent, dat wel maar nu sta je sterk.’ Ze liet zich zakken en keek Yari met een zwakke glimlach aan.
‘Ik ben echt blij dat je terug bent.’ Zei Serena voor ze haar lippen tegen de zijne drukte en hem kuste.
‘Tortelduiven, we hebben het één en ander te bespreken als het geen kwaad kan.’ Riep Darco kwaad. Serena rolde met haar ogen en wandelde met Yari in haar kielzool naar binnen.
‘Artemis ook.’ Beval Darco. De zwarte merrie draafde tot bij Serena en liep dan mee het grote kasteel in. Gelukkig dat het allemaal zo groot was want anders zou Artemis er niet in kunnen. Het hout kraakte onder haar gewicht en het maakte enorm veel lawaai.
‘Vertel.’ Zei Darco eens ze allemaal binnen waren. Serena keek opzij naar Artemis die langzaam knikte.
‘Wacht! Kan Storm ons vinden?’ Vroeg Yari met een blik op de merrie.
‘Kan hij?’ ‘Jah maar ik ben te ver weg. Er is niemand die weet dat jullie hier zitten. Dagio en Diego hebben dat altijd strikt voor Darci weg gehouden. Dat was zijn vraag.’ Dacht Artemis meteen door.
‘Waarom?’ ‘Moet je Darco vragen, het was zijn idee.’ Zei Artemis met een knik naar Darco die Serena afwachtend aankeek.
Ze herhaalde de vraag tegenover Darco die kort lachte en zijn schoenen op het bureau liet rusten.
‘En maar goed ook. We hebben ooit die eed afgelegd.’ Hij sloeg het onderwerp weg en richtte zijn ogen dreigend op Artemis.
‘De vloek moet worden opgegeven daar waar je dochter gevangen zit, op een soort tafel. Met een offer.’ ‘Welk offer?’ Vroeg Darco meteen.
‘Is hij echt zo dom?’ Serena lachte luchtig om die gedachten en negeerde Darco’s woeste blik.
‘Een vampier.’ Zei Serena beheerst. Iedereen hield zijn ogen wijd open en keken Artemis en Serena aan.
‘Ken je de spreuk?’ Vroeg Yari aan de merrie die haar hoofd langzaam schudde.
‘Maar ik zou het in mijn boeken hebben staan.’ Zei Serena die al wou opstaan om te beginnen lezen.
‘Blijf!’ Beval Darco.
‘Hij heeft net gegeten en blijft zo knorrig.’ Dacht Serena kortaf.
‘Hij is gestrest, wat zou je willen. Ik ben niet knorrig.’ Dacht Yari charmant. Serena keek hem aan en glimlachte kort naar hem.
‘Ben je al naar die plaats geweest?’ Vroeg Darco aan de zwarte merrie die haar lichaam op rust had geplaatst.
‘Ja, ik kan je er uitgebreid over vertellen.’ Dacht ze. Serena herhaalde het voor Darco die goedkeurend knikte. Toen leek Darco te aarzelen, alsof hij niet wist of hij het wel zou vragen.
‘Heb je haar gezien?’ Vroeg hij dan stil. Artemis rechtte haar hoofd en knikte langzaam voor ze zich tot Serena richtte.
‘Ze is amper vijf maar enorm intelligent. Ze is een prachtig meisje met mooie blonde krullen.’ Serena aarzelende even maar herhaalde het dan met hetzelfde respect als Artemis het dacht.
‘Goed maar we zullen snel moeten zijn want ik denk niet dat Darci zolang zal wachten op me.’ Zei Darco bedenkelijk voor hij zich tot Serena richtte.
‘Hoelang duurt het voor haar bloed uit Storm’s lichaam is?’ Serena keek naar Artemis die in haar gedachten glimlachte.
‘Het is een week geleden, nog een week en hij kan niet meer met me communiceren.’ ‘Nog één week.’ Zei Serena kort en bondig. Darco stond op, liep rond zijn tafel naar Artemis die meteen haar spieren spande.
‘Ik wil haar als de mijne.’ Zei hij kortaf. Artemis gooide haar ogen plat en dreigde met de woeste blik in haar ogen.
‘Ik werk enkel voor Serena.’ Dacht ze meteen. Serena die zich er nogal ongemakkelijk bij voelde herhaalde het voor Darco die gefrustreerd zijn vuist op tafel sloeg. Serena keek kort opzij naar Artemis die haar toenadering tot Serena zocht en dichter kwam.
‘Gaat het lukken?’ Vroeg Darco aan Serena die opstond en kort boog. Het was iets dat ze automatisch van de andere had over gepakt.
‘Ik doe honderd procent mijn best.’ ‘Ik help wel.’ Bood Yari meteen aan. Ze liepen samen met Artemis naar buiten in de schaduw.
‘Ik ben niet graag alleen buiten, niet als jij binnen bent.’ Dacht Artemis meteen bezorgd.
‘Ik zal zoveel mogelijk buiten blijven maar nu moet ik eten want dat heb ik sinds gisteren niet meer gedaan.’ Zei Serena luidop. De merrie knikte en liep langzaam over het gras naar een beschutte plek in de schaduw van het gebouw. Serena liep naar de keuken en trok de koelkast open. Ze haalde er een restanten spaghetti uit en ging bedenkelijk aan tafel zitten nadat ze het had opgewarmd.
‘Moet je niet rusten?’ Vroeg ze met een blik op Yari die op het keukenblad was gaan zitten.
‘Ik ga je helpen.’ ‘Maar als ik ook slaap tot de zon onder is dan hebben we beide het voordeel.’ Ze zag hem vaag knikken en at voor de rest zwijgend verder.
‘Ik moet eerst rusten.’ ‘Ik ook, wees waakzaam maar slaap vast.’ Dacht Artemis eerbiedig. Serena glimlachte zwak, waste haar spullen af en liep dan richting haar kamer. Ze was uitgeput ookal had ze net heel lang geslapen.

Ze werd wakker van de zijdezachte strelingen over haar arm. Ze knipperde met haar ogen en zag tot haar opluchting dat de zon net was onder gegaan. Ze draaide zich op haar rug en keek opzij naar Yari die zijn vinger in de lucht liet hangen en het uiteindelijk terug over haar arm liet glijden.
‘We hebben werk aan de winkel.’ Fluisterde zijn stem in het donker. Serena kreunde verslagen en taste naar zijn lichaam. Ze voelde zijn blote schouder en liet haar hand ervan wegglijden en over zijn borst dwalen.
‘Ik wil nog niet opstaan.’ Mompelde ze met een korte geeuw.
Hij grinnikte en liet zijn vinger in kleine cirkeltjes bij haar hals rusten. Ze kon zo haar ader voelen kloppen onder zijn vinger maar ze was niet bang. Hij had gisteren zijn dorst gelest en dat na twee weken niets. Ze mocht de laatste week zelf niet in zijn buurt komen, laat staan intiem zijn. En nu … Haar vingers gleden naar zijn hals en gleden met zekere regelmaat door zijn bruine haar.
‘Is er een kans dat je gewond raakt als we Judith bevrijden?’ Het had al een hele tijd door haar hoofd gespookt maar het was pas nu dat ze het durfde vragen.
‘Tuurlijk.’ Antwoordde hij. Het was even stil voor hij grinnikte en zijn vinger weer liet verder glijden.
‘Je maakt je zorgen dat ik zal sterven?’ ‘Heb ik daar het recht niet toe?’ Vroeg ze meteen. Ze voelde het gevoel van verdriet in haar lichaam oplaaien maar drong het zo goed mogelijk opzij.
‘Het is maar als jullie daar allemaal je loodje leggen, ik niets heb waar ik naartoe kan gaan.’ Ze zweeg en trok haar hand terug voor hij merkte hoe beverig het eigenlijk was. Yari zweeg enkele tellen voor hij zorgvuldig antwoord gaf.
‘We gaan zo snel niet dood hoor en trouwens ik ben degene die het langst leeft na Darco. Ik ben zelf ouder dan Darci, niet veel maar toch.’ Het klonk haar niet geruststellend in de oren, ouder of niet, hij zou kunnen sterven.
‘Hoe weten jullie zo zeker dat dit goed gaat aflopen?’ ‘Dat weten we niet maar is dit echt waar je nu wil over praten?’ Ze voelde zijn adem tegen haar wang en meteen vond ze zijn ogen. Ze gaven die vertrouwde uitdrukking waar Serena zo naar hunkerde.
‘Ik ben gewoon bezorgd. Dat is alles.’ ‘En daar ben ik blij om. Wij allemaal maar je moet je geen zorgen maken.’ Sprak hij gerustellend.
Serena bleef nog kort in zijn ogen kijken voor ze langzaam knikte en hem zag glimlachen.
‘Over wat wil je dan praten?’ ‘Ik wil niet praten.’ Zei Yari met een ondeugende ondertoon. Serena glimlachte en trok hem naar zich toe. Ze zocht zijn lippen en verloor zichzelf in zijn omhelzing.
‘Ik wil niet storen maar Darco wacht op jullie. Hij is nogal ongeduldig.’ Dacht Artemis. Serena schrok en trok zich terug en mompelde wat onverstaanbaar.
‘Wat?’ Vroeg Yari meteen verwart. Serena bracht haar armen van achter zijn hals en omvatte zijn gezicht.
‘Artemis zegt dat Darco op ons wacht.’ ‘Kan Darco niet wachten?’ Vroeg Yari wanhopig. Serena glimlachte en bracht zijn hoofd dichter en kuste hem kort.
‘Een maand geleden was dit nog hetgeen wat me het minst interesseerde.’ Zei Serena die haar vingers over zijn schouderblad liet glijden.
‘Een maand geleden kende je me nog niet.’ Antwoordde Yari charmant. Ze knikte instemmend voor ze in haar vingers knipte en de drie lichten aansprongen.
‘En dat zonder iets te moeten zeggen.’ Meldde ze trots op de vordering van haar krachten.
‘Ik ben zo fier op je.' Antwoordde hij liefdevol. Hij ging recht zitten en haalde zijn beide handen kort door zijn haar om het zo in het gewenste model te krijgen.
‘Wat is dit?’ Vroeg Serena met een tik op zijn schouder waar een klein kruisje stond op gekerfd. Het was een litteken maar geen lelijk. Yari volgde haar blik en lachte dan kort.
‘Best ironisch. Heb je het nog niet bij Storm gezien?’ Vroeg hij nieuwsgierig.
‘Ik heb Storm nooit zonder hemd gezien.’ Ze gaf hem een veelbelovende blik en hij lachte erom.
‘Uiteraard. Wij waren een heel gelovige familie, dit was een soort verplichting zodat we er altijd aan herinnerd zouden worden wat goed en fout in deze wereld is.’ Antwoordde Yari. Serena liet haar vinger erover glijden en sprong dan uit haar bed. Ze trok haar pyjama goed en liep naar het raam waar ze naar buiten keek.
‘We kunnen er maar beter aan beginnen.’ Kondigde ze aan.