Met sierlijke passen bewoog de ranke arabische merrie zich voort door de dalen van BMH. De blauwe maan hing dreigend boven haar hoofd. In de tijd dat ze haar leven hier had vervolgd, als de jonge merrie die ze nu nog was, had ze er al meerdere meegemaakt. Waaronder eentje die haar voor altijd getekend had. Ooit was ze de schimmenmerrie Queen tegen het lijf gelopen. De littekens van diens scherpe tanden vormde nog altijd twee krassen over haar rug. Ze had de aanval overleefd, maar sinds dien was ze zeker op haar hoedde. Op normale dagen kon ze zo vrolijk over de velden dartelen, alleen de blauwe maan deed haar naïviteit minderen. Ja, hoewel de merrie aanzienlijk jong was, had ze toch al wat meegemaakt hier. Van Adagio tot Queen. Echter hadden de meeste paarden haar bij een bijnaam genoemd. Ze stond niet bekend als Eowyn, maar als Starlight. Haar verleden was er echter niet anders op geworden. Ouders en familie uitgemoord door een andere groep paarden. Dit had er niet voor gezorgd dat zij niet meer vrolijk kon zijn. Hier was ze dan ook trots op.

Met sierlijke passen draafde de merrie verder. Haar staart opgekruld, zoals alleen arabiertjes dat kunnen. Haar hals in een mooie gebogen houding en haar oortjes naar voor. Hoewel ze op haar hoedde was, voelde ze zich deze maal toch beter onder het blauwe licht van de maan. In draf ging ze verder, manen meedeinend op het ritme van haar zachte, haast geruisloze passen. Ze had altijd al genoten van het gebied van BMH, hoewel er toch zo'n duister geheim aan kleefde. Bij het geluid van een ander paard dat zich voortbewoog door het dal waar zij zich bevond, hield ze abrupt stil. Haar hoofdje naar het geluid toe gekeerd, haar ijsblauwe ogen de omgeving scannend. 'Hallo?' vroeg ze, haar stem had iets vriendelijks en toch ook een waakzame tint.

Haar korte benen maakte nog aardig ruime passen in verhouding met haar grootte. Toch waren haar vlotte passen kleiner dan die van de meeste andere die hier in BMH rondliepen. Als ze eerlijk was had ze ook nog geen anderen van haar grootte gezien. Oké, oké, ze was ook nog lang niet uitgegroeid. Dat zou zeker nog twee jaar duren, maar groter dan een meter en vijftig centimeter ging ze toch ook echt niet worden. Echt heen klein zou ze over enkele jaren dus ook niet meer zijn, maar op dit moment voelde ze zich toch behoorlijk klein naast de gestalten van haar kudde genoten. Hier zat Gaby helemaal niet mee, ze was nu eenmaal klein en niets behalve de tijd zou daar verandering in kunnen brengen. En ze kon nu eenmaal ook niets doen om de tijd te doen versnellen, was het maar zo’n feest. Dan had ze allang een volwassen merrie geweest. Misschien was ze dan genoeg veranderd om haar vader weer onder ogen te komen. Ruim een jaar geleden had hij haar achtergelaten, gebroken en alleen. Niet veel daarna had ze ver weg van BMH had ze een ‘nieuwe’ moeder gevonden in een merrie die aan het hoofd van een koninkrijk stond, iets wat totaal vreemd in haar oren had geklonken. Ze kende alleen de kuddes zoals die in het land waren waar ze geboren was. Vanwege omstandigheden had ze bij toeval de weg terug naar BMH gevonden, dit had ze echter pas toen ze er al was. Aan de ene kant zou ze het liefst direct weer weggaan, hier ergens was haar moeder door een bosbrand om het leven gekomen, zij had overleefd terwijl haar moeder door de vlammen verzwolgen was. En vervolgens had ze het als veulen van negen maanden oud alleen moeten redden.

Zou Vouh haar nu wel in zijn buurt accepteren? Zou ze eindelijk haar vader weer eens kunnen zien? Een zucht glipte van tussen haar lippen terwijl ze haar hoofd een klein stukje liet zakken. Stilstaan bij de blauwe maan deed ze niet echt, ze had er als veulen niet genoeg van meegekregen om het zich te herinneren als iets gevaarlijks. Hoe kon zoiets moois als en blauwe maan, een totaal onnatuurlijk verschijnsel, nu gevaar met zich meebrengen? De jonge vos shabrakbonte merrie hief plots met een rukje haar hoofd. Een glimlach deed haar mondhoeken opkrullen terwijl er een opgewekte blik in haar ogen verscheen. Er was iemand in de buurt, ha, mooi, dan hoefde ze even niet over haar ouders te piekeren. Dat was een eigenschap waar Gabrielle eigenlijk weinig aan kon doen, had ze eenmaal een of meerdere vragen in haar hoofd zitten dan zouden haar hersenen net zo lang zitten broeden op het antwoord totdat die gevonden was. Of er moest iets zijn waar ze zich op kon focussen. En dat was dus nu mooi het geval. Haar enthousiaste passen werden groter en vlotter. Haar vosse manen vlogen door de lucht tot ze vol in de remmen ging voor de Arabische merrie. ”Hi!” was haar reactie nadat ze even de tijd genomen had om op adem te komen. Vlak voordat ze in het zicht was gekomen had de vreemde merrie een begroetend woord gesproken en daar reageerde Gaby nu op.

Beide voskleurige oren van de jonge merrie richtten zich naar de vreemdeling terwijl haar bruinoranje ogen de merrie gretig opnamen. Het was een gewoonte van haar om automatisch omhoog te kijken zodra ze tegen een ander paard sprak, maar nu bleek dat helemaal niet nodig. Zoveel groter was de vos voor haar niet. Toen ze haar ademhaling helemaal onder controle had keek ze opnieuw naar de merrie. ”Mijn naam is Gabrielle, maar je kan me Gaby noemen als je wilt. Wie ben jij?” ratelde ze aan een stuk door. Ondertussen waren haar ogen nog niet weggegleden van de opvallende ijsblauwe ogen die de vos had. Het was een aparte combinatie, die vachtkleur met die ogen.

Toen Eowyn eenmaal doorhad dat het een gewone, jonge, merrie was die haar pad kruiste, durfde ze weer rustig te gaan staan. De spieren die ze tot voor kort aan had gespannen, ontspande zich nu weer. De vos nam een rustige houding aan. Dit was geen Queen, die was er al lang niet meer. Noch leek dit paard op een andere schim. Het duurde ook niet lang voor de merrie zichzelf voorstelde en Star knikte even vriendelijk. 'Mijn naam is Eowyn, hoewel sommige hier mij Star of Starlight noemen' zei ze op vriendelijke toon. Ze was blij dat ze nou net een paard had mogen tegenkomen die op een vriendelijke toon tegen haar sprak. Eowyn moest zelf iets omlaag kijken om Gaby aan te kunnen kijken, maar zag ook dat zij ook nog jong was en nog groeide. Haar mondhoeken krulde iets op in een vriendelijke glimlach, terwijl haar oortjes de omgeving nog steeds af zochten voor het geluid van een schim. Ze had geen zin om samen met Gaby in de val te lopen.

Haar ijsblauwe ogen stonden toch vrolijk, hoewel de situatie niet optimaal was. 'Ben je nieuw hier?' voeg Eowyn aan haar. Misschien zou ze haar het gebied beter kunnen laten zien als ze werkelijk nieuw was. Ooit was zij zelf hier aangekomen, vluchtend voor iets dat ze al lang achter zich had gelaten. Dat had haar echter niet doen stoppen met rennen. Korte rustpauzes en weinig voedsel en water hadden uiteindelijk hun tol geëist. Rond die tijd had ze BMH betreden, een geweldig land, als je het zo voor het eerst bekeek. Zich niet bewust van het gevaar had zij dit haar nieuwe thuis gemaakt en was dan ook niet meer vertrokken toen ze er wel van wist. Want Eowyn had geen zin meer gehad om weer te rennen, om weer te verhuizen. Hoewel ze nooit meer bij haar familie zou kunnen zijn, nooit meer een paard van adel was, had ze wel een thuis met wat risico's. En ze had besloten deze te nemen. Tot op de dag van vandaag had zij deze ook keer op keer overleefd. Misschien was het eens tijd om zich te mengen in het rangen systeem. Iets dat ze destijds niet had gedaan, ook omdat ze iemand leuk had gevonden. Liefde tussen verschillende rangen was verboden, maar hoe hoger de rang, hoe meer veiligheid.

Net zoals het bij Phoebe was gegaan reageerde deze merrie ook in een positieve manier op haar verschijning. Beide merrie hadden zich ontspannen toen het bleek dat diegene die op een vlot tempo aan kwam zetten maar een jonge merrie was. Het leek haast wel of de grote glimlach waar ze mee was komen aanzetten niet meer van haar gezicht af wou, maar Gabrielle besefte het zelf niet eens helemaal. Opgewekt keek ze naar de oudere merrie –tenmiste, Gaby schatte dat de voskleurige merrie ouder was dan zijzelf– in afwachting van diens reactie. Zou ze haar gezelschap op prijs stellen of zou ze liever alleen zijn? Het laatste was iets wat de vos shabrakbonte merrie zich niet kon voorstellen, maar er waren nu eenmaal paarden die dat wel liever waren. Ach, ze wisten niet wat ze misten als ze altijd alleen waren. Ze durfde haast met zekerheid te zeggen dat ze half depressief zou raken als ze een langere tijd alleen zou zijn, nee, ze genoot ervan om een hoop anderen om zich heen te brengen. Dan was er overal wel iets te doen en altijd wel iemand die haar gezelschap op prijs stelde. Eowyn –zoals de merrie zichzelf had voorgesteld– haar woorden zorgden opnieuw voor vraagtekens in haar hoofd. Vragen die ze ook direct zou moeten stellen omdat ze er anders nog wel een poosje mee rond zou lopen. ”Huh? Wat is dat nou voor iets vreemds? Waarom noemden ze je niet gewoon bij je naam? Of het een soort bijnaam die je hebt gekregen?” vroeg ze zonder zichzelf echt veel ruimte te geven om adem te halen. Als Eowyn zou zeggen dat haar laatste vraag het geval zou zijn zou ze ook precies naar de omstandigheden moeten vragen, haar nieuwsgierigheid was gewoon enorm groot en het was een manier om een gesprek aan de gang te houden.

”Nee, eigenlijk niet. Maar ik ben ruim een jaar weggeweest..” beantwoorde ze de vraag zonder er omheen te draaien. Het grootste gedeelte van haar leven tot nu toe had ze buiten BMH doorgebracht, ergens in een land ver van hier. Een land waar Moeder Natuur de touwtjes in handen had en het land vormde naar haar grillen. Gaby was er gelukkig geweest, totdat ze het idee had dat de merrie die haar onder haar hoede had genomen vervanging voor de jonge merrie had gevonden. En na een zwerftocht was ze per toeval beland in het gebied waar ze oorspronkelijk vandaan kwam. Het gebied waar haar moeder in een bosbrand om het leven was gekomen en waar haar vader niets meer met haar te maken wou hebben. Lichtjes schudde de merrie haar hoofd, om de vervelende gedachten uit haar hoofd te schudden. Nog steeds vond ze het moeilijk alles een plaatje te geven, maar ze ging haar gezelschap niet lastig vallen met haar emotionele gezeur. ”En jij dan? Woon jij hier al lang? Ben je net zoals ik hier geboren?” vroeg ze op haar beurt aan Eowyn. Het rangenstelsel was iets wat de jonge merrie nog niet echt bekend mee was. Ze was geboren en getogen in de laagste rang, wist niet beter dan om in deze kudde te leven. En ze was niet lang genoeg bij haar ouders geweest om te leren hoe ze hogerop moest komen.

*Ik verander m even plots in een normale dag, gezien blauwe maan afgelopen is.
Eowyn keek haar met een brede glimlach aan. Een dergelijke vraag had ze wel verwacht. Het was immers niet gebruikelijk om iemand zomaar bij een naam te noemen. 'Een soort bijnaam zou je het kunnen noemen. Ik gaf mij ook vaak op onder die naam. Vraag me niet waarom' zei ze vriendelijk tegen de merrie voor haar. Met een vrolijke sfeer zoals deze waren alle gevaren al snel vergeten. De blauwe maan hing dan ook niet meer boven hun en was vervangen door de prachtige, winterse zon. De stralen warmde haar vacht iets op, maar het was alsnog koud. Soms dreef er een klein wolkje langs, maar de lucht was voor het grootste gedeelte blauw.

Gaby vertelde haar dat ze hier was geboren, maar een jaartje weg was geweest. Eowyn knikte vriendelijk. Zij was hier niet geboren, maar wel al vanaf jonge leeftijd in BMH. Ervaring met dit gebied hadden ze dus beide. 'Nee, niet hier geboren, maar op jonge leeftijd hier beland' sprak ze vriendelijk. De reden waarom bracht toch wat lastige herinneringen op, hoewel ze zich best goed kon beheersen en deze weg wist te drukken wanneer dat echt nodig leek. Het laatste waar ze zin in had was ergens depressief in een hoekje gaan zitten en zichzelf afsluiten van de buitenwereld. Een tijdje had ze zo geleefd en het was niet echt iets voor haar. Eowyn was een paardje dat veel van gezelschap hield, dus zat dat er niet in. Soms vertelde ze eerlijk haar hele verhaal, maar niet altijd kwam dat eruit. Meestal draaide ze er vlug omheen of moest haar gesprekspartner het met een korte zin doen.

Geïnteresseerd luisterde ze naar het antwoord dat Eowyn gaf, een antwoord dat haar vermoedens deed kloppen. Het was dus een soort bijnaam, een bijnaam die ze ook gebruikte om zichzelf voor te stellen. Al zat er voor Gaby geen logica in waarom je je onder een andere naam zou voorstellen. Je ouders hadden je een naam gegeven en dat was iets waar je trots op mocht zijn. Het was iets dat bewees dat je ouders tenminste de moeite hadden genomen je er eentje te geven, en je naam was iets dat de meesten hun leven lang bij zich hielden. Het maakte hen tot wie ze waren. ”Maar hoe kom je aan die bijnaam dan? Je hebt niet echt een kleur die anderen aan sterren kan doen denken..” was de volgende logische vraag voor de jonge merrie. Haar bijnaam was duidelijk afgekomen van haar volledige naam, die voor sommigen als een mond vol werd beschouwd. Daarnaast klonk Gaby gewoon goed, iedereen had haar altijd zo genoemd en dat had ervoor gezorgd dat de vos shabrakbonte merrie er net zo goed op reageerde. Toch hadden haar ouders altijd haar volledige naam gebruikt als ze een standje kreeg, maar zodra ze haar een zorgzame knuffel gaven was her weer eerder Gaby. Het zonlicht deed hun beide vachten warm glanzen. Die van Eowyn kreeg een mooie warme oranje achtige kleur. De voskleurige delen van haar eigen vacht deden vrolijk mee, al dan niet een stuk minder helder.

”Dus dat houdt in dat je hier al wel een langere tijd bent?” vroeg de jonge merrie vervolgens, gewoon om ergens op door te kunnen gaan. Stiltes ervoer ze helemaal niet als vervelend, drukkend of beklemmend, maar echt gezellig vond ze het ook niet. Dan stond ze om zich heen te kijken, soms op zoek naar iets anders om haar aandacht op te richten en soms op zoek naar iets wat als volgend gespreksonderwerp kon dienen. En daarnaast lag het ook ontzettend aan haar bui. Was ze zoals nu erg opgewekt en duidelijk aanwezig of wat stiller met zichzelf bezig. Want ook Gaby had die kant wel, soms moest er ook rust in haar hoofd gecreëerd worden, anders zou ze langzaam aan gek worden. Echter was er een vraag die altijd in haar hoofd bleef spoken en die ze er niet uit kon krijgen door hem te beantwoorden in haar rustige momentjes. Waarom wou haar vader haar niet meer zien..? Was hij niet blij met het feit dat Issys’ hem nog wat had nagelaten, iets van hen beide. Blijkbaar was het niet het geval, maar waarom Vouh haar daarom direct nooit meer wou zien..?