deceived and lost... Fawn

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Zachtjes bracht ze haar lichaam vooruit. Ze zakte bij elke pas weer weg in de rotte bladeren. Maar het rook zo heerlijk in de herfst. Ze snoof de geur eens lekker in zich op. Ze nam zich één ding al de hele dag voor. Ik ben vrolijk, ik ben niet verdrietig Ik ben vrolijk, ik ben niet verdrietig. Ik ben vrolijk, ik ben niet verdrietig. Hoe lastig kon het zijn om het paard dat je hart brak even te vergeten? Eerst had ze zich schuldig gevoeld. Maar als ze er aan dacht wist ze wel dat ze er niets aan kon doen. Als ze had gedaan wat hij wilde was ze tegen beter weten ingegaan, het was slecht geweesd voor Astracan om hem mee te slepen. Nee, ze voelde zich niet schuldig. Als Lerav zo graag boos wilde zijn doet hij dat maar. Zij was niet echt boos, maar ze voelde zich ook niet bepaald schuldig. Het enige wat ze op het moment voelde was verdriet.

Hoelang ze hier nou al rondjes liep wist ze niet. Misschien waren het minuten,uren of wel dagen. Enkel met de gedachte, ik ben vrolijk! Niet dat het bepaald hielp, maar het viel te proberen. Haar ogen gleden door het bos. Zachtjes fluisterde ze tegen zichzelf wat ze zag. "Boom, boom, boom, boom, boom, boom, boom, boom, paard, boom, boom, boom" Niets bijzonders dus. Terwijl ze een pluk gras uit de grond trok dacht ze na. hé, wat zei ze nou? Paard? Met een ruk kwam haar hoofd omhoog. En inderdaad, ze had een paard gezien. Rustig observeerde ze de merrie die rustig wat gras uit de grond trok. Ze volgde met haar ogen elk detail. De Merrie, ze was zo zwart als de nacht en zijn gezicht zo mooi als de maan. En haar gele aftekeningen waren de sterren die de hemel compleet maakte.

Langzaam haalde ze haar hoeven los van de grond. Ze sprak nog een aantal keer wat in haar hoofd. Ik ben vrolijk, niet verdrietig. Ik ben vrolijk, niet verdrietig, echt niet. Langzaam strompelde ze naar de merrie toe. Ze wist niet of ze behoefte had aan een paard, ze braken toch enkel je hart, maar ze had wel behoefte aan een gesprek om haar af te leiden. Haar benen loodste haar tussen de bomen door. " Is niet zo veel meer hé " Sprak ze rustig toen ze zo'n 2 meter voor hem stond. Ze had het over het gras. De winters waren schraal zonder veel voedsel. Wat al duidelijk merkbaar was in de herfst. Het gras groeide niet meer zo hard, dus veel was er dan ook niet. Maar je vond altijd wel iets. "Noem me Kayleigh" Sprak ze rustig. Ze ontdekte nu pas hoe veel volwassener ze is geworden na Astracan, en , ja, natuurlijk het breken van haar hart. Denk nou niet aan zijn naam, denk niet aan je gebroken hart, denk niet aan verdriet, weet je nog? Je was vandaag vrolijk niet verdrietig!

**Profile** Number of posts : 829

^{Kaklop kaklop deden de hoeven van een merrie op de harde aarde. Wind draaide door de bomen, ritselde zachtjes en deden Morrow's ogen voor enkele seconden op alert staan waarna ze weer zakten. Haar hals was gebogen en deden met elke stap haar kop heen en weer wiegen. Haar ogen, die groen, blauw en lichtbruine tinten met zich meedroegen, stonden lusteloos, doods. Staarden enkel maar naar het pad onder haar. Verzeild in onrustige gedachtes stapten ze voort.
Het kwelde. De fantasieën over de ellendes en martelingen die haar hersenen bedachten, jaagden haar op, maakte haar hart in elkaar knijpen van angst zodra het te levendig werd, dat gebeurde té vaak. De laatste tijd sliep ze slecht. Sinds het verlies van haar geheugen, haar jeugd, had ze daar altijd wel last van gehad. Vreemd genoeg had ze het gevoel dat het steeds erger werd, de nachtmerries. Net als de winter leken ze aan haar vastgevroren, nacht na nacht onmogelijk eraan te ontsnappen. Waarheen ze ook rende, welke deur ze ook koos.

Ineens besloten haar passen te stoppen. Alsof ze nu pas door kreeg waar ze was, scande ze haar omgeving, liet haar licht gekleurde ogen langs de bomen om de open plek heen gaan. Daarna draaide deze naar de grond. Een beetje beteuterd keek ze naar de aarde waar enkel een aantal hangende, gelige bosjes gras uit staken. Het zag er een beetje uit alsof één of andere vos met teveel maagzuur eroverheen gepiest had.}

^{"Is niet zo veel meer hé."
Morrow's blik gleed op, zag een grijze merrie staan die blijkbaar al eerder het gras hier had geïnspecteerd.
‘Nee. eigenlijk niet.’ , bevestigde ze met een licht geïrriteerde ondertoon. Ergens vroeg ze zich af of er hier in de buurt misschien een geheime opslagplaats voor vers, groen gras wat vooral niet besprenkeld is met urine was, maar haar steevaste trots hield haar tegen. Lichtjes verrast ging plots haar kop ietwat naar achteren, trok ze haar denkbeeldige wenkbrauwen op.
Oke. Deze merrie was dus van het PATS BOEM. I just met you and this is crazy, here's my name and don't write me in your Death Note maybe~ IK BEN KAYLEIGH. BAM.
Ogen nog steeds levenloos, zakte haar mond ietwat open, verborg dit feit door er wat achteraan te zeggen. Niet precies wetend wat ze met de merrie aan moest, draaide ze haar ogen maar wat naar een boom. Wellicht was het dan ook de boom die haar in het oor fluisterde dat Morrow en deze vreemdeling een soort van tegenpolen waren. Bovendien vond ze het 'moeten' in haar zin uiterst irritant. ‘Oké... Ik noem je wel gewoon... mérrie. Dan mag jij míj ook gewoon 'merrie' noemen. Goed?’
Opeens weer bewust wordend dat de blauwe maan vanavond weer aan de hemel zou staan, liet ze haar blik nogmaals bedachtzaam over de merrie glijden. Uiterst subtiel gleed haar blik voorbij de kop van de merrie, richting haar achterwerk. ‘Volgens mij groeit er trouwens een plant uit je hoef.’ Na dit gezegd te hebben ging haar kop met een ongelovige, vragende blik omhoog. Ze kneep haar ogen samen. Wie in Morrowsnaam wás dit. ‘Ik begrijp dat dit als eerste vraag misschien een beetje raar overkomt. Maar wie zijn je ouders?’ Wat hebben ze gedaan? Hoe hebben ze dit voor elkaar gekregen? Ze had dit werkelijk nog nóóit gezien. (Oh potjandorrie, straks was dit de Gras Godin en kreeg ze de hele winter geen voedsel meer als ze niet aardig tegen haar deed!)
Tenslotte besloot haar gezonde verstand dat het nóóit zomaar uit haar been kon groeien, dus ze moest gewoon in één of ander bosje verstrikt zijn geraakt. Nieuwsgierig kwam ze dichterbij. ‘Ik haal het er wel even af.’ En terwijl ze om het dier heen liep opende ze haar mond alvast, oren geïntrigeerd naar voren gericht en tanden dreigend blinkend in het karige winterzonnetje.}

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Rustig bekeek ze het lichaam van de slanke merrie. Ze was zeker anders dan de andere. Haar vacht was oranje gekleurd met tijgerstrepen erop. En Kayleigh dacht nog wel dat dat zei bijzonder was met haar plant om haar benen en haar kleur. Ze grinnikte zachtjes. De merrie gaf een grappige indruk met haar speelse uiterlijk en haar lichtjes geïrriteerde toon. ”oké Merrie” Antwoordde ze luchtig. Ze negeerde volkomen de lichtjes geïrriteerde stem van de Tijgerprint. ”Maar ik noem je liever Tijgerprint” Maakte ze haar woorden af op dezelfde rustige toon. ”Onthoud ik makkelijker” Concludeerde ze er achterna.

Uitdagend wachtte ze de reactie van de merrie af. Maar haar was ook al wat speciaals aan Kayleigh opgevallen. Haar plantenbenen. Bij de vragende woorden van de merrie verlaat opnieuw een grinnik haar lippen, Haar tanden worden lichtjes ontbloot waneer haar mondhoeken naar boven krulde. De opmerking van de merrie vrolijkte haar gemakkelijk op. Al klonk haar stem wat geïrriteerd , toch bracht ze vrolijkheid met zich mee. Wanneer ze poging doet tot het eraf te halen trekt ze lachend haar ben terug. ”Zal ik de tijger dan van je rug halen?” Vroeg ze met een grinnik. ”Kijk uit hooowwr! Tijgers zijn gevaarlijk!” Grinnikte Kayleigh. De positieveteit van merrie gaf haar een prettig gevoel. Of misschien het rare gevoel voor humor dat haar het gevoel gaf kind te kunnen zijn zonder zich te schamen.

**Sorry, is niet veel goeds, meer zit er echt even niet in.

**Profile**

» Fawn
» Seasons lit with gold, legends yet unfold
» Therons Lost Son
» Just because I'm losing, doesn't mean I'm lost. [Open]
» Lost (OPEN)

deceived and lost... Fawn

deceived and lost... Fawn

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen