Terwijl de golven langzaam tegen zijn hoeven klotsen bleef de zwarte halve shire hengst voor zich uitkijken naar de horizon. Wat daar lag was voor vele paarden een raadsel, voor velen een droom die ongrijpbaar was. Want iedere keer je de horizon bereikte dan was er een nieuwe en kon je de wereld rond gaan zonder hem te grijpen. Hij staarde naar de wilde zee maar vooral naar de zon die langzaam maar zeker naar boven steeg. Alsof hij door de zee naar boven werd gedragen en uiteindelijk als een ballon werd los gelaten. De golven deinde op en neer en rolden uiteindelijk tot Axis grote zware hoeven. Hij liet zijn ogen zakken tot hij het water langs zijn hoeven zag glijden. Het zand werd zachter en zijn hoeven zakten wat weg voor de golven zich uiteindelijk terugtrokken. Het gedruis van het water kalmeerde niet enkel hem maar ook zijn geest die de laatste tijd zo vertroebeld naar de wereld rondom zich had gekeken.

Hij had zijn status als leider van rang 4 opgegeven en zoals velen voelde hij zich ouder worden met het verlies, het afstaan van zijn leidersplaats. Plots leek de wereld rondom zich niet meer zo belangrijk. Hij hoefde geen verantwoording meer af te leggen, hij hoefde het goede voorbeeld niet meer te geven. Hij voelde zich oud ookal was hij de tien net overschreden. Maar zo ging het als je iets afstond en meestal deed je dat voor familie of liefde maar Axis ... Hij deed het voor de rust. Ookal stond hij nu als onderleider van rang 2, wat zwaarder leek, het was minder drukkend. Hij voelde zich niet zo zwaar verantwoordelijk.

Hij gooide zijn hoofd in de lucht en liet zijn maantop kort door de wind meevoeren. Zijn paarse en zwarte oog keken nog kort naar de horizon voor zijn hersenen op hun normaal frusterend snelle manier begonnen te werken. Hij hoorde de hinnikt, hoog en schel en zijn lichaam kwam meteen in galop. Een hinnik voor een leider, een hinnik voor hem. Axis draafde met krachtige passen op haar op. Zijn lichaam torende ruimschoots boven ieder paard van BMH uit buiten dan van zijn vader. 'U riep me?' Vroeg Axis met een allewetende berustende blik. Zijn ene paarse oog door de wind vrij gegeven, niet iedereen was er even entousiast over.

Zijn beide ogen gleden kort over de merrie heen en in die vijf seconden had hij een hoop informatie verzameld die een ander paard misschien nog niet zo snel zou hebben verzameld. Axis was een kei in observeren, hij had niet veel nodig om tot de correcte informatie te komen. Hij had genoeg gezien en geleerd van nonkel Alvaro enkele jaren terug, toen hij nog schim hoorde te worden. En wat had hij verzameld van informatie over deze kleine speciaal getekende merrie? Ze was nog jong, de manier waarop ze zich voortbewoog, de trekken van haar hoofd vertelde hem dat ze nog behoorlijk jong was. Ze was zwanger, eind haar dracht. Ze waggelde meer in plaats van de typische merrie-wandel. Maar wat hem het meest verontrustte was de manier waarop ze haar omgeving opnam, te behoedend voor een merrie die hier al even rondliep. Ze moest alles gezien hebben en zeker alles gehoord hebben. Haar oortjes vlogen in het rond alsof ze bang was dat iets haar van achteraan zou besluipen. Axis was er niet gerust op, er bekroop hem een gevoel dat hij liever niet had.

Er kom maar één reden zijn waarom ze zo angstig naar haar omgeving keek en in combinatie met de zwangerschap ging zijn gok naar verkrachting. En hij zou het voor haar opnemen, de hengst die haar dit zou aangedaan hebben zou ervoor boeten, enkel als het geen schim was want tegen hen was hij niets. Hij glimlachte vriendelijk toen ze tegenover elkaar kwamen en hij knikte bij haar opmerking. 'Dan zit je juist, ik ben Axis, onderleider van twee.' Stelde hij zichzelf zo geruststellend en vriendelijk mogelijk voor. Toen ze haar naam wou melden stokte haar adem samen met haar bewegingen. Ze gilde wat en sprong achteruit terwijl ze strak naar de ene helft van zijn gezicht bleef kijken daar waar zijn paarse oog zo vals en hebzuchtig scheen. De waarheid drong te snel tot hem door en snel schudde hij zijn hoofd zodat zijn voorlok voor zijn paarse oog lag. 'Geen zorgen, ik ben de goede, één van de weinige.' Hij praatte snel, geruststellend en porbeerde haar er vooral van te overtuigen dat hij echt wel te goede was. 'Heeft Avanti je dit aangedaan?' Vroeg hij met een blik naar haar buik en de paar littekens die ze had over haar huid. Dit was verschrikkelijk ... zelf Axis die al zoveel gezien had kon het niet verdragen een paard gewond te zien door toedoen van de schimmenleider ...

Axis wist niet wat meer frustrerend was. Het feit dat Avanti weer maar eens zijn uiterste best had gedaan of het feit dat de paarden hem nog steeds niet tot de "goede" rekende. Hij was al meer dan tien jaar trouw leider van BMH, de meesten zouden hem onderhands wel al moeten kennen. Toch was het de verdomde kleur van zijn ene oog dat zoveel onrust creëerde onder de paarden. Vorige week was er een paard geweest dat Axis had geweigerd als leider voor een rang hoger te gaan juist omdat hij een paars oog had. Natuurlijk werd hij bij de andere leiders ook niet aanvaardt. En Axis was wel zo blij dat zijn medeleiders zo broederlijk waren, net als een familie. Dus wat frustreerde hem nou het meest? Waarschijnlijk het eerste, Avanti had weer gewonnen voor de tienduizendste keer had Avanti weer maar eens de bovenhand gekregen op een merrie. Binnenkort zou hier een veulen lopen getekend door zijn vaders littekens. De merrie zou eeuwig bang blijven, ieder geluid zou haar angst in jagen, iets wat het veulen automatisch zou overpakken. Het was triest, Axis had altijd enorm veel van veulens gehouden, teveel om goed te zijn.

Toen de merrie maar bleef achteruit stappen deed Axis geen aanstaling vooruit te stappen, integendeel, hij deed een stapje naar achter. Hiermee liet hij blijken dat hij het niet op haar gemunt had en dat hij er enkel was om wat hij moest doen, haar overlaten naar rang twee. Bij haar haperende angstige woorden werden zijn ogen wat groter en schudde zijn hoofd. 'Ik zou hem liever zelf opzoeken en hem onder de grond begraven.' Fluisterde Axis geruststellend. En het was ook zo, Axis zou niets liever willen dan de schim levend te begraven ... maar hij was onsterfelijk, zou hij dan blijven ademen ookal was hij bedolven onder de aarde? 'Ik ga eerlijk zijn, mijn moeder haar vader heette Alvaro.' Legde Axis voorzichtig uit. Alvaro klonk bij oud BMH leden bekend in de oude als schim, nu ex-schim die verbannen was. 'En Alvaro is de tweelingsbroer van Avanti dus ik ben bloedverwant vandaar mijn ene paarse oog maar ik ben de enige die niet doet wat ons bloed altijd doet.' Hij zweeg en keek haar bijna smekend aan. 'Ik ben de goede, niet de slechte, nooit de slechte.' FLuisterde hij stilletjes ...