I think I had bad live, but maybe there are horses with a history that sucks even more.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Saphira draafde vrolijk, maar toch twijfelachtig rond. Zij zelf zat in rang 1 en wou daar dus eventjes niet zijn, omdat ze nieuw was zou ze te veel aandacht krijgen en te veel andere paarden ontmoeten. Het enige wat ze dus kon bedenken was gewoon simpelweg de grens oversteken naar rang 2 het gebied genaamd Orlais. Ze wou graag met een paard praten over haar problemen met ander paarden, maar wie kon ze daar voor aanspreken? Misschien een hoog gerangd paard? Wat als hij haar dan gewoon zou negeren? Ze moest er gewoon over zwijgen. Het enige wat Saphira wou doen was andere helpen, omdat ze zelf ervaring heeft.

Haar lichaam bewoog zich verder Orlais in tot ze aan het hartje kwam, namelijk de kudde. Haar hoofd laag gedragen om zeker boven geen enkel paard uit te torenen. Met een bang hartje liep ze door de hoop paarden. Haar zelfvertrouwen was Garendeo de grond ingeboord, of ze het paard nu kende of niet, ze was altijd onzeker en aanvaarde geen enkel compliment en al zeker niet als ze over haar uiterlijk gingen. Zo had Garendeo haar ook voor zich gewonnen en dit liet Saphira zichzelf niet nog eens overkomen.

Wanneer ze eenmaal door de kudde zelf was bries ze opgelucht uit. Het ergste was voorbij, nou dat denkt ze toch. Haar lange staart sleept over de grond en haar hanen dansen mee op het ritme van de wind. Ze voelt een wind haar litteken teder aanraken en dus zwaait ze eens met haar hoofd zodat haar voorpluk het litteken dat loopt van haar linkeroor tot haar rechteroog bedekt. Niemand mocht weten dat het daar zat en hoe het eruit zag. Ook op haar buik bevond zich een enorm litteken.

Ze beweegt zich richting een rustige plek, waar ze dacht alleen te zijn. Eenmaal daar aangekomen zweven alle gedachten weer door haar hoofd. ”Je zou me nooit pijnigen en me nooit laten zitten.” Haar stem viel naarmate de zin vorderde langzaam weg. ”Jij vuile rotzak!” Ze laatste woorden riep ze uit. Een traan rolde over haar wang, als verdriet voor wat de hengst haar had aangedaan en voor het verdriet van het veulen dat ze was verloren dankzij hem, zijn eigen veulen dat hij haar had gegeven. Dat veulen heeft hij ook zelf vermoord, ook al had hij het nog niet gezien en was het zelfs nog niet geboren.

Haar ogen stonden weer droog wanneer ze achter haar een leven wezen hoort aankomen. Het was een klein hertje dat haar hoofd zacht tegen dat van Saphira aanduwt. Ze was weer meteen gekalmeerd en bedacht zichzelf dat het helemaal geen nut had zich druk te maken over dingen die toch al gebeurd waren. Wat had nou werkelijk voor zin om te vloeken op iemand die het niet waard is. Ze blijft nog even bij het hertje staan en geniet van het moment dat ze haar rustgevende gaven op iemand kan uitwerken en misschien zelf uitproberen. Ze wist nog niet lang dat ze deze gave had, toen ze nog in haar vorige kudde leefde moest ze altijd aan de zijde van Garendeo blijven lopen en er nooit vanaf wijken. Ze was blij dat dat rotte leven voorbij was en dat ze nou eindelijk echt van haar leven kon genieten. Nou eindelijk niet echt genieten, ze letten altijd op wat ze zei en zorgde ervoor dat ze niemand kwaad maakte. Maar het aller belangrijkste. Dat ze op niemand verliefd werd. En haar grootste probleem was dat ze soms zelfs geen band durfde te scheppen, hengsten waren daar het moeilijkste voor. Ze durfde het wel, alleen wou ze geen liefde zoeken en het al zeker niet vinden. Dat zorgde alleen maar voor problemen vond ze. Of had ze nou te veel medelijden met zichzelf? Misschien waren er wel paarden die het erger hadden. Door het hertje was haar maantop weer opzij geschoven, maar zelf had ze het helemaal niet door.

~ Theron

Wa ne korte flutpost --"

Zijn bruine oog fixeerde zich zorgzaam op het kleine pasje van het konijntje. "Kom op.." Fluisterde hij zacht en aanmoedigend terwijl hij nogmaals zijn neus tegen haar kontje duwde. Haar pootje was bezeerd toen ze voor een vos was gevlucht. Theron had het niet kunnen aanzien, al voelde hij zich nu schuldig dat de vos zonder voedsel verder moest. Het was de cirkel van het leven. Maar om dat dotje voor zijn neus zo te laten sterven, nee dat zou Theron nooit een dier aan kunnen doen. Voorzichtig hupte het pluizebolletje en snoof zacht en opgewekt over het feit dat het haar lukte. Theron gooide zijn hoofd in de lucht en hinnikte aanmoedig. Zo kinderlijk als hij zich nu voelde, een konijn aanmoedigen door te gaan. Af en toe had hij zo de behoefte zicht zo te voelen. Maar ja.. Als een Alfa kon hij zich niet zo gedragen en zeker niet in het aanzicht van Axis of een andere Alfa of Beta. Ze zouden hem uitlachen en zeggen dat hij zijn hoofd bij zijn echte taak moest houden. Maar zijn kudde was veilig en Theron, tja Theron had even tijd op zichzelf nodig.

"Vader!" Riep de jonge gevlekte hengst uit terwijl hij omhoog probeerde te komen. Zijn rug bloedde en de pijn was niet onopmerkbaar. Hij kreunde zacht terwijl hij in de bijna rood gloeiende ogen keek van de hengst die hij zijn hele leven al had geloofd.. Hij zou zijn leven voor hem hebben gegeven maar nu.. Whisper's lichaam lag met een enkele stuiptrekking voor de rest levenloos met haar hoofd in onder water.. Of was het bloed? Theron kon het niet meer ondervinden. Het zicht van zijn ene goede oog was troebel en wazig. Hij probeerde te knipperen. Zichzelf wakker proberen te maken van deze nachtmerrie. "Wat.." Ademde hij uit terwijl hij vol ongeloof bleef staren. "Je bent geen zoon van mij.." Zijn vaders stem zo hard, zo kil.. Zo.. Verwoestend, nam hem mee diep in een afgrond, kon hij niet mee met zijn geliefde? Waarom leefde hij nog? Waarom was Whisper.. Voor hij het wist voelde hij opnieuw de zware hoeven van zijn vader tegen zijn schouderblad. Opnieuw gleed Theron onder zijn eigen hoeven vandaan en smakte vlak naast het lichaam van Whisper in het bloedrode water. Haar ogen.. Ooit zo twinkelend en levend.. Staarde hem nu doods aan.. Alsof het zijn schuld was. Met een schreeuw sprong Theron overeind en deed een stap naar achter waarop de hengst die hij tot dusver altijd als zijn vader had gezien weer naar voren stapte. Het lichaam van Whipser kraakte onder zijn hoeven terwijl hij via haar zichzelf nog groter probeerde te maken. De wil om over te geven kwam op in Theron al zou het hem nooit lukken. En toen.. Toen deed hij het enigste wat hem nodig leek.. Het enigste wat hem verstandig leek.. Hij rende.. Liet Whisper in de steek. Liet Hunter in de steek.. Liet alle merries van zijn kudde in de steek onder het bewind van zijn vader.. Hij rende.. Om nooit meer terug te keren.."

Hoe lang geleden was het dat die fatale dag? Dagen, Weken.. Maanden wellicht zelfs Jaren. Theron wist het niet meer, zijn gehele jeugd was een blur aan herinneringen en littekens wie duidelijk zichtbaar waren op zijn pinto vacht. Gedesoriënteerd schudde hij langzaam zijn hoofd en kwam er achter dat konijntje weg was. Het beestje had vast haar weg terug gevonden naar haar familie. Was veilig thuis en dacht nog even terug aan dat grote vierpotige paardenbeest wat haar gered had van een zekere dood. Achja, zo was het leven. Met langzame passen stapte hij naar voren, nogmaals proberend de gedachte uit zijn hoofd te schudden zonder heel veel succes. Uiteindelijk zuchtte hij maar zacht en knipperde even met zijn ogen. Zag hij daar nou? Met een bries stapte hij naar voren en hinnikte laag als begroeting, het was een Merrie. Een warme eerlijke glimlach streelde over zijn lippen terwijl hij naar voren stapte. "Kan ik je ergens mee helpen?" Klonk zijn vriendelijke en warme stem, een openingszin die hij nooit uit zijn hoofd kon halen voor paarden wie hij voor het eerst zag. Het was gewoon iets van hem waar niemand iets tegen kon doen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Saphira verschoot lichtelijk, maar liet er bijna niks van merken aan de buitenkant. Het hertje renden geschrokken weg. Zoals ze vaak deed, liet ze haar hoofd licht zakken en keek de hengst aan. ”Ik kan hier even om mijn hoofd leeg te maken..” Ze wou er nog achter zeggen dat ze ook haar verleden wou vergeten, maar dan kwam de typische vraag, waarom en welk verleden. Ze zweeg liever over dat hatelijke verleden. Waarschijnlijk waren er wel paarden die het erger te verduren hadden, maar toch. Wanneer de hengst zijn lichaam dichter brengt, zet zijn een paar stappen naar achter, ze mocht geen vriendschap sluiten en al zeker niet met een hengst, dat gaf alleen maar problemen en misschien kwam er liefde van en waar stond ze dan? Weer op dezelfde plek als vroeger, voor een gat van bedrog en leugen, waar ze elk moment kon invallen.

”Saphira is trouwens de naam, of Saph.” Wanneer ze haar bijnaam bekent maakt valt haar stem wat weg. De hengst voor haar had een ruig uiterlijk, maar toch met een lieve en zachtaardige kant. Een rustgevende en aardige glimlach siert haar lippen, haar bruine kijkers kijk de bonte hengst aardig aan. Door het rare gevoel schraapt ze eventjes over het zachte gras dat teder langs haar benen wrijft. Haar hoofd draait schuin richting de grond waardoor haar voorpluk weer voor het litteken valt, nu pas had ze door dat het heel die tijd bloot lag. Met een twijfelend blik kijkt ze even naar de hengst, zou hij het gezien hebben? Haar manen aaien het gras en de wind haar manen.

Haar lichaam draait zich behendig om. Zo verbergt ze momenteel ook het litteken aan de zijkant van haar buik,dat had hij misschien al gezien, maar dan kon hij er al nier verder over nadenken.

**Profile**

» Know how to live the time that is given you. ~ Open.
» My lovly Horses
» SERANO - draw a line, live above it
» There is so much to live for...
» I learned to live, half a life

I think I had bad live, but maybe there are horses with a history that sucks even more.

I think I had bad live, but maybe there are horses with a history that sucks even more.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen