MAYALYNDE - I keep ending up in Memorial Lane

**Profile** Number of posts : 1162

Het water dat rondom de zwarte Shire zijn benen sloeg liet hem huiveren. Oh wat hield hij van de oceaan. Het water was zijn thuis geweest. Het was zijn veilige haven van rust en vrede en hij had het gedeeld met iemand die hij beminde. Hij had haar destijds nodig, zoals een levend wezen lucht nodig heeft om te overleven. De Ironie, aangezien zijn Godin de lucht beheerste. En het is dan ook geen leugen wanneer ik je vertel dat alle lucht uit Diablo's longen werd gezogen toen ze elkaar verlieten. Oh hij mocht zich nog zo groots en onoverwinnelijk voordoen, Diablo was een zielig stukje niets geweest. De isolatie die volgde had hem eerst onderuit gehaald, maar de tijd die verstreek leerde hem verschillende dingen en hij is aan zichzelf beginnen werken.

Maar isolatie maakt niet gelukkig. Iedere ziel heeft wel eens contact nodig. Daarom niet intiem of dieper gaande dan enkel een 'goeiedag' of een 'goeiemorgend', maar een andere stem dan die van jezelf kon goed doen. Om die reden zocht Diablo nu opnieuw een kudde op. BMH was niet zijn eerste idee, en vast ook niet zijn slimste, maar het was de enige plek die hem ooit hoop had gegeven en dat zocht hij nu zo radeloos. Een beetje herkenning, erkenning,...

De wind vlocht zich doorheen Diablo's manenbos en de hengst wist niet of hij eerst zijn neus in de wind wou steken, of in het water. De tweestrijd gaf hij al snel op, zijn troebele blik op de horizon gericht. Het leek alsof hij moest kiezen tussen zichzelf en haar, en daar was hij nooit zo goed in geweest.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Het zachte kabbelen van het water maakte Mayalynde nerveus, haar neusvleugels waren open en trilden. En haar ogen gingen rusteloos heen en weer. Er waren dagen, weken, misschien zelfs wel maanden verstreken na de ongemakkelijke dag dat zij en Salem stil uit elkaar waren gegaan. Niet dat ze ooit samen waren geweest, maar het voelde wel alsof ze echt een band leken op te bouwen. Een zachte zucht verlaat haar lippen, en opnieuw draait ze haar lichaam een half rondje om haar as. Ze kon, en wilde, niet stil staan. De zon brande op haar glanzende zwarte vacht, en de hitte maakte dat ze vrijwel elk moment kon uitdrogen. Ze had gelukkig ergere dingen mee gemaakt, om te weten dat ze dit wel zou over leven. Het was de vraag of ze de leegte die ze nu voelde wel zou overleven.

Het was geen klap voor haar geweest dat zij en Salem op een dag zouden scheiden, hun paden hadden zich gekruist, maar zouden niet eeuwig evenwijdig blijven lopen. Wat wel een klap was geweest was dat Salem het hier bij had gelaten. Ze was niet vaak onzeker, en al zeker niet over haar lichaam, maar op dit moment vroeg ze zich af of Salem iemand anders tegen het lijf was gelopen. Zoals verwacht was dit geen steek in haar hart, ze voelde immers niks voor hem, maar het voelde wel alsof beestjes onder haar huid kruipten en haar langzaam van binnen opvraten. Ze verging van de jaloezie. De hengst was van haar, van haar alleen.

Ze wist dat de jaloezie haar tot waanzin zou drijven, precies zoals het was gegaan bij Diablo, op het laatste ging het niet meer om liefde of bedrog, het ging om simpelweg haar zin te krijgen, ze wilde hem in haar bezit. Ze snoof de lucht door haar neusvleugels naar binnen en richtte haar helder blauwe ogen op de horizon. Ze kon er niet om heen dat ze de logge zwarte hengst miste, hij had een deel van haar muur om laag gehaalt, waarschijnlijk zonder dat hij het door had. En ze sidderde van woede dat hij haar daarna niet meer had opgezocht. Het kwam geen enkele tel in haar op dat dat misschien wel door haar woorden was gekomen. Ze wist dat ze nooit meer zo zou houden van iemand als dat ze bij Diablo had gedaan, vroeger. Ze wist ook dat wanneer Diablo om de hoek zou kijken zij zich volledig in zijn armen zou werpen en gebruik zou maken van zijn heerlijke vertrouwde lichaam. Maar van hem houden was al lang geen optie meer, dat was een tijd die was vervlogen, en waar ze niet meer naar toe kon terug keren.

Ze zucht, en probeerd haar gedachten weg te wuiven, ze wilde zich niet langer meer druk maken om wat zich in het verleden had afgespeelt. Ze laat haar hoofd zakken, en haar lange blauw/zwarte manen glijden als zijde, glanzend over haar hals zachtjes het water in. Ze zou een goddelijke verschijning zijn voor elk wezen dat voorbij zou komen, maar donker, en dreigend als een storm. Ze had vandaag haar masker afgedaan, en liep rond als een woedende koningin. Ze kon het niet op een rijtje krijgen, had ze nooit gedaan.. Ze schuurt met haar tanden over haar voorbeen, de beestjes onder haar huid maakte haar gek. Ze trok haar mond pas weer weg toen de smaak van ijzer haar mond vulde, bloed. Ze draait haar oren naar achter en schrikt van een geluid achter haar..

**Profile** Number of posts : 1162

Het eerste wat Diablo dacht toen hij de de vertrouwde zoete geur rook was dat hij nu wel heel erg ver in zijn eigen gedachten zat. Dit had hij nog nooit eerder meegemaakt? Het was maanden, jaren geleden dat hij haar nog had gezien. Hij herinnerde zich nauwelijks hoe ze aanvoelde, laat staan hoe ze rook. Maar de geur was zo doordringend dat de hengst aan zichzelf begon te twijfelen. Had hij echt zoveel fantasie?

Ach, fantasie.. Hij wist nog niet zeker of hij teleurgesteld moest zijn omdat het niet zijn fantasie was (en hij dus eigenlijk gewoon een saaie zak was) of dat hij blij moest zijn dat de merrie daar in de verte echt stond. Of net niet. Misschien wou hij haar helemaal niet zien. Misschien was hij beter zo, was zij beter zo. Misschien was hij beter weg gebleven. Wervelwinden, stormen in Diablo's hoofd. Hij zette een wanhopige en bruuske stap naar voren. Niet dat hij dit wilde, hij verloor simpelweg zijn evenwicht door de overvloed van vragen in zijn hoofd. Een onoplettende (mis)stap.

In de seconde dat Maya nog voor haar uit keek, en de seconde dat ze haar hoofd draaide, tussen die twee punten, die fractie van een milliseconde, die duurde het langste. Wat moest hij doen? Open arme, afgesloten ziel, blijven staan, verder lopen, zich laten neervallen en doen alsof hij terplekke doodviel en zo lang mogelijk zijn adem inhouden als een klein kind.. Wát?

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

De rode vloeistof blijft als fluweel op haar vacht glimmen, ze had haarzelf weer te ver geduwd, ze had zich weer pijn gedaan. Een intens gevoel van schaamte beneemt haar bijna de adem en ze sluit haar ogen. Voor een kleine seconde althans, het geluid achter haar laat haar schrikken en ze heft haar ranke hoofd, waardoor de lange natte manen als kleffe draadjes tegen haar hals plakken. Zoveel voor de schoonheid van een arabier, Mayalynde zag er niet veel beter uit dan een verzopen katje. Haar heldere blauwe ogen vinden het shilouette niet veel meer dan enkele meters verderop. Een windvlaag brengt zijn geur met zich mee en haar maag draait zich bijna om, hij benam haar de adem en maakte dat ze licht werd in haar hoofd. Ze schud haar ranke hoofd lichtjes en knippert met haar ogen, hij verdween niet. Geschrokken zet ze een stap naar achteren en gaan haar oren plat in haar nek, in tweestrijd of ze wilde weg rennen of zich wilde overgeven aan zijn warmte, zijn vertrouwde lichaam die haar ooit zo veel troost had geboden.

Twijfelend priemt ze één oor naar voren en tilt haar voorbeen op om een stap voorwaarts te zetten, maar ze blijft staan, aan de grond genageld. De wind speelt met haar manen die striemend tegen haar hals klapperen en in elkaar draaien, nat en zout van de zee. Ze heft haar hoofd op en staat zichzelf toe hem in de ogen te kijken, op dat moment word haar lichaam overspoelt door emotie's en brengt ze een zachte fluisterende 'Diablo' uit. Een zwak lachje siert heel even haar lippen, maar is met de windvlaag weer verdwenen.

**Profile** Number of posts : 1162

Er volgde een stilte, een aantal verwrongen bewegingen, korte ademhalingen... Diablo had nog steeds geen idee wat hij moest doen. Hij stond daar aan de grond genageld, kijkend naar het 'verzopen katje'. Wanneer deze ook nog eens haar oren in haar nek legde sloeg Diablo zijn ogen neer. Een diepe zucht rolde van zijn lippen. Hij merkte hoe Mayalynde in zijn ogen keek, maar Diablo weigerde terug te kijken. Misschien was hij bang dat zijn zorgvuldig opgebouwde fatsoen meteen als sneeuw voor de zon zou smelten als hij zich liet verdrinken in haar blik.

Diablo, zijn naam was al een hele poos niet meer uitgesproken door iemand anders. Hij had meermaals zijn naam tegen zichzelf gezegd, om toch de klank ervan niet te vergeten. Maar hij was verwilderd en had zich afgesloten en God... Hij genoot zo van haar stem. Heel even wierp hij zijn ogen op met de intentie deze erna weer af te wenden. Maar ze bleven gevangen in de hare. Hij sprak niet. Hij keek enkel. Wat moet je nou, als je na zo'n lange tijd weer tegenover je liefde staat?

Diablo
I keep ending up in Memorial Lane

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Het was zo lang geleden, zo verdomd lang geleden. Mayalynde kon zich niet meer herinneren wanneer ze voor het laatste de warmte van zijn lichaam had gevoelt, de klank van zijn stem, of de geur van zijn heerlijke vacht. Ze kon zich niet meer herinneren hoe het was geweest in de periode dat ze bij hem was, het enige dat zo intens was dat het haar overspoelde was de warmte die door haar lichaam trok, alsof ze weer die liefde ervoer die ze ooit had gehad voor hem. Zou ze in staat zijn van hem weg te lopen? Hem achter te laten? Al die jaren had ze haarzelf overtuigt dat ze over hem heen was, nooit meer een hengst die haar ware aard mocht zien. Nooit meer een hengst waaraan ze haar hart zou verliezen.

Ze wend haar heldere ogen af en staart naar de zee, geen reactie van hem, en heel even dacht ze dat hij haar met opzet negeerde. Haar niet wilde accepteren in zijn aanwezigheid, ze nam hem niks kwalijk. Ze was er zelf nog niet over uit of ze het wel of niet fijn vond hem te zien. Het enige dat ze niet kon onderdrukken was het verlangen om zich tegen hem aan te nestelen en hem nooit meer los te laten. Maar te veel was gebeurt, en het verleden liet haar niet toe om hem opnieuw te vertrouwen, al zou ze nooit stoppen met van hem houden.

**Profile** Number of posts : 1162

Na een poosje te lijden onder de zware stilte hief Diablo zijn op en elk spiertje in zijn lichaam spande samen. Hij wist niet welke toonklank hij moest aannemen, welke houding, welke uitdrukking,... "Hey Maya" het kwam er een beetje eentonig uit, en toch had zijn stem geen vaste klank. Het schommelde een beetje tussen hoopvol en teneergeslagen en hopeloos in. Langzaam zette hij een pas naar voren om de grote afstand nog een beetje te verkleinen, en hij zou zweren dat hij haar bijna kon voelen, al was er zeker nog een ruimte van een meter of drie, vier tussen hen.

Het leek alsof de weggestopte herinneringen zomaar terug naar boven kwamen. Zowel de tijd die ze hier vroeger hadden gehad als de tijd toen ze beide nog de gift van de elementen hadden. Hij kon niet echt uitmaken welke tijd het mooiste was, en dat maakte eigenlijk ook helemaal niet uit. Wat hem dwarszat waren de gaten die ertussen lagen. Die van afwezigheid. En die van pijn.

Diablo volgde de blik van Maya en kwam uit bij de zee. "Dat is tenminste iets dat altijd hetzelfde is gebleven, hè?" Een wanhoopspoging. God wat was het een faalactie.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Het klinkt bijna achteloos hoe de twee woorden, waarvan één haar naam, worden uitgesproken. Toch is zijn stem zo fijn, zo heerlijk diep en vertrouwd, dat ze de eentonigheid vergeet en daar de warmte kan vinden die vroeger in zijn stem had gelegen. Vroeger was zo een raar begrip, ooit had ze van hem gehouden met alles wat ze had, maar er waren dingen gebeurt die het onmogelijk maakte dat ze ooit nog iemand in haar hart wilde sluiten, allemaal dankzij vroeger. Als die miscommunicatie's, al de pijn die ze heeft gevoelt. Toch overwelmt zijn aanwezigheid haar op een manier waarvan ze had gehoopt die nooit meer te voelen, wat wilde ze graag weg rennen, maar haar lichaam staat het niet toe. Zijn ogen dringen in de hare en vele gedachtes, herinneringen van vroeger overspoelen haar gedachtes, verward en gefrustreerd heft ze haar hoofd schud haar ranke hoofd en probeert een neutraal punt te vinden, om weer uit te komen bij de zee.

Ze had altijd van de zee gehouden, van alles wat met het water te maken had, maar de laatste jaren was ze het gaan schuwen, uit de buurt gebleven van de zee. De zilte lucht liet haar herinneren aan de tijden dat ze gelukkig met Diablo was geweest, herinneringen die haar ongelukkiger maakte dan wat dan ook. Het ruisen van de golven had haar altijd gekalmeerd, maar nu raakte haar gedachtes verstrikt en wist ze niet meer waar te beginnen om tot rust te komen. Haar ademhaling geraakt een stuk sneller en met moeite houdt ze haar hartslag onder controle, ze begreep na al die jaren niet hoe ze makkelijk van rol kon wisselen bij welk paard dan ook, maar volledig smelt wanneer Diablo in de buurt was. Wanneer hij er was was zij niks meer waard, zo was het altijd al geweest, vroeger had ze er van gehouden, nu frustreerde het haar. Ze wilde geen signalen versturen die niet waar waren, ze wilde hem niet het idee geven dat ze hunkerde naar zijn warmte, zijn liefdevolle omhelzing.

Nooit was ze vergeten hoe intens en gepassioneerd hun liefde was geweest, het was versleten met de jaren, misschien oppervlakkiger geworden in haar hoofd, maar nooit was ze vergeten welke gevoelens hij in haar los maakte; de pijn, de liefde, de passe en de eeuwige jaloezie. En nog steeds welde al deze gevoelens op, alsof hij nooit was weg geweest, alsof ze weer een idiote jonge merrie is die de misstap van haar leven begaat. Zijn stem haalt haar terug naar de realiteit, de woorden dringen pas later tot haar door en wanneer dit gebeurt verschijnt er een vreugdeloos lachje rond haar lippen. 'Het water van de zee veranderd met de minuut, het reist de hele wereld over en blijft nooit op één plek' Ze wend haar blik naar hem af en merkt hoe hij dichter naar haar toe is gekomen, het verlangen om hem aan te raken welt in haar op maar ze houdt stand, en blijft staan. 'In sommige opzichten is het net zo veranderlijk als jij' Haar blik glijd weer naar het water. 'Of ik' Niet meer dan een fluistering.

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo had niet meer verwacht. Ze sprak tegen, zoals ze dat altijd had gedaan. Daarom niet persé om hem op stang te jagen, ze deed het gewoon. Een grijnsje van herkenning kwam op de hengst zijn lippen maar verdween bijna even snel als dat hij verschenen was. "Dus je bent ervan overtuigd dat het veranderd, alleen omdat het ergens anders heen gaat?" Hij wendde zijn blik terug af. "Dat is een beetje oppervlakkig, niet?"

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Hoe vluchtig de grijns rond zijn lippen ook was geweest, Mayalynde had er een kleine glimp van opgevangen. Ze hield van de manier waarop zijn lippen omhoog krulde, bijna plagend, al zou het waarschijnlijk meer spottend zijn bedoelt. Een glimp van een lach siert haar lippen, oprecht maar vluchtig. Ze hoort zijn woorden aan, en opnieuw verschijnt dat vreugdeloze lachje, een lach die de laatste tijd meer dan vaak rond haar lippen krulde. Soepel en moeiteloos als een katachtige draait ze haar lichaam en heft haar ranke hoofd, zodat haar ogen direct in de zijne kijken. Zijn woorden waren beledigend, althans zo vatte ze het op, normaal zou ze zijn uitgevallen naar hem maar nu was ze te gefrustreerd om zich zorgen te maken over zijn woorden. Wanneer zijn ogen de hare verlaten laat Maya die van haar rusten op de horizon, het perfecte balans van de woeste zee en de pastelkleurige wolken. 'Waar je ook gaat, er zullen altijd dieren zijn die je veranderen, beïnvloeden. Je normen en waarden veranderen met de jaren, en passen zich aan aan de omgeving. Als je ver weg gaat dan verander je, misschien al door de reis alleen, maar zeker door de nieuwe dieren, je past je aan om te overleven, zelfs al kost dat een deel van jezelf' Ondanks de hese klank die ze van nature bezat was haar stem dit keer vrij koud, ze had niet verwacht dat het zo zou lopen als ze hem ooit weer zou zien. Wat had ze überhaupt verwacht?

**Profile** Number of posts : 1162

"Dus..." vervolgde Diablo op Maya's woorden. "Denk je dat ik ben veranderd?" Veel rechtstreekser dan dit kon hij de vraag niet stellen en ach wat scheelde het ook. Daar ging het uiteindelijk toch om? Kijken of ze veranderd waren, wikken en wegen en hopen en... Of misschien lag het allemaal aan de hengst die zo wanhopig zocht naar iets uit het verleden.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Een klein, haast zoet lachje siert haar lippen voor een kort moment als ze haar ogen richt op Diablo. 'Als je niet bent veranderd, dan hebben we er het goede aan gedaan om uit elkaar te gaan. En als je wel bent veranderd-' Ze wend haar blik af en staart naar de zee, de ruisende golven die op het strand sloegen en zich weer moeiteloos terug trokken. Ze wilde haar zin niet af maken, onwetend wat er dan zou gebeuren. Ze kon zich niet zwak opstellen en weer verliezen in het oude vertrouwde. Een zachte zucht verlaat haar lippen en ze richt haar heldere blauwe ogen weer in de zijne.

**Profile** Number of posts : 1162

Het glimlachje op Mayalynda's lippen gaf Diablo een gevoel van zelfvoldoening. Dat, en een gevoel van thuis, heel even. Haar woorden trekken hem echter terug naar de nuchtere kant, en hij haalt kort zijn schouders op. "Ik heb alleen rondgelopen. Ik weet dat mijn gedachtengang is veranderd, ik heb het alleen nog niet kunnen veranderen met anderen om me heen. Of misschien hangt dat gewoon samen.." Het was eerder een zelfevaluatie dan een reactie op wat de merrie zei. Diablo had het prima alleen gered. Maar hoe gaat dat dan weer als je met twee, drie, tien, vijftig bent? Kan je dan nog steeds zo nuchter denken over alles als anderen hun gevoelens ook meespelen?

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Hoe hij het deed wist ze niet, maar hij maakte dat ze haarzelf geen houding kon geven. Bij elk dier dat ze tegen kwam kon ze moeiteloos een masker dragen en haar eigenschappen zo aanpassen dat ze in de smaak viel. Ze had zich al die jaren continu aangepast, en nu ze de enige hengst die haar echt kende in de ogen keek wist ze niet meer of er nog iets over was van wie ze ooit was geweest. Ze schud haar ranke hoofd en de lange zwarte golven vallen als glimmend satijn over haar hals, zich terug trekkend, proberen te ontkomen aan de confrontatie, al was het daar al te laat voor. Ze wilde hem vertellen dat ze hem had gemist, want ze wist dat ze dat had gedaan. Maar waar zou haar dat brengen? 'Denk je dat we er goed aan hebben gedaan?' De woorden hebben haar lippen verlaten voor ze het goed en wel heeft doordacht.

**Profile** Number of posts : 1162

De spanning steeg een beetje en Diablo voelde het in de tippen van zijn hoeven. Het sidderde een beetje, en je kon het het best vergelijken met het geluid van een, in de verte aanrijdende bromfiets. Het 'het zit eraan te komen' gevoel. Diablo sloeg nu zijn ogen neer en schopte wat met zijn voorhoef tegen de grond. "Ik weet het niet... Ben je er beter van geworden?" Het was misschien niet direct een antwoord dat hij zelf wou weten, maar het zou Maya misschien wel een beter zicht geven op haar eigen vraag. "Ik weet niet of ik er zelf beter van ben geworden. Ik ben anders geworden, en heb andere grenzen gesteld. Maar of me dat nu 'beter' maakt dan voorheen."

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Of ze er beter van was geworden? Een vreugdeloos lachje siert haar lippen. Ze dacht na over de vele hengsten waarbij ze liefde had gezocht, maar geen enkel kon haar bieden wat ze wilde. Toch verkoos ze een relatie gebaseerd op leugens liever boven eenzaamheid. Ze had vele fouten begaan nadat ze afscheid had genomen van Diablo, en als ze het kon over doen dan zou ze het anders doen. Echter is dat ook maar een loos begrip, ze hunkerde zo erg naar liefde en acceptatie dat ze er alles voor over had gehad om bij iemand te horen. Ze had haar normen en waarden aan de kant geschoven. Er was niet veel meer over van wie ze ooit was. Een simpele 'Nee' voldeed en na gesproken te hebben richt ze haar blik van hem af, misschien beschaamd al was het niet aan hem om haar te beoordelen.

**Profile** Number of posts : 1162

Moest hij nu tevreden of teleurgesteld zijn met dat antwoord? Ergens was hij blij dat Mayalynde er niet beter van was geworden: ze had hem gemist. Maar Diablo voelde ook een steek in zijn hart die hij lang niet meer had gevoeld. Hij stelde haar voor als het hoopje ellende dat hij zag toen ze elkaar voor het eerst zagen. Was het in de tijd dat ze uit elkaar waren ook weer zo geweest? Moest hij leven met dat schuldgevoel? Het brandde al even op zijn lippen, en het kostte hem veel moeite. "Het spijt me," nauwelijks hoorbaar, zo stil dat zelfs de emotie van zijn stem niet hoorbaar was.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Wanneer ze zijn stem hoort, niet meer dan een fluistering in de ruwe wind, schud ze haar hoofd. 'Het is niet jouw schuld' Na al die jaren was ze was ze er wel achter gekomen dat ze haar eigen geluk in de weg zat. Ze was te jaloers, te bezitterig. Ze begreep dat het op ten duur niet meer ging, ze hadden elkaar immers verlaten. Het was niet zozeer Diablo geweest die haar hart had gebroken, Mayalynde had er zelf ook voor gekozen om zonder hem verder te gaan. Op dat moment had het fijn geleken. Niet meer gebonden aan een ontwrichte relatie, aan een hengst die er andere merrie's op na hield. Al had zij ook enkele misstappen begaan. Misschien was ze wel weer een hoopje ellende, maar ze wilde niet dat Diablo haar daar weer uit zou trekken, hij was beter dan dat.

**Profile** Number of posts : 1162

Misschien was het wel niet zijn schuld nee. Ach, het lag ook allemaal zo ingewikkeld. "Hoedanook.." maakte Diablo uiteindelijk een besluit, "We kunnen verder teren op het verleden, of we kunnen elkaar opnieuw leren kennen." Het was een oppervlakkig besluit, dat wel, maar er was niet meer zo heel erg veel om te bespreken. En de dingen die wel nog bespreekbaar waren, daar kwamen ze niet zo erg veel verder mee. "Hoe is het nu met je?"

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Hij had gelijkt, zoals hij gewoonlijk gelijk had gehad. Na al die jaren had ze r nog steeds moeite mee om te accepteren dat ze fout zit, maar Diablo verteld het zo simpel dat ze het voor het moment maar accepteert. Zijn vraag zorgt voor en vreugdeloos lachje en ze richt haar ogen op de zwarte hengst. 'Nooit beter geweest' Mompelt ze, haar stem doordrenkt van spot. 'De leider staat op het punt me voor eeuwig te verbannen en elk dier kijkt me aan alsof ik uitschot ben' Ze wend haar blik van hem af en haar gelaat vertrekt weer naar een harde, haast ijzige blik. 'Maargoed-' Ze richt haar ogen weer in de zijne 'Waar ben jij geweest?'

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

Die eeuwige spot. Ze gebruikte het zo vaak. Of het nu om te charmeren, lachen of irriteren was. Het volgende wat ze zei liet hem echter even zijn wenkbrauwen optrekken "Hoezo wil hij je verbannen?" vroeg Diablo verbaast. "Wat heb je uitgestoken?"

De vraag die zij aan hem stelde, was een moeilijke. Tja, waar was hij geweest? "Helemaal nergens eigenlijk," Diablo richt zijn blik even op zijn hoeven om daarna zijn hoofd weer richting haar te keren. "Ik ben alleen geweest, maar ik weet niet waar. Ik heb gewandeld en gelopen tot mijn benen me nog net konden houden. Een beetje overal kan je het ook wel noemen, denk ik." Een gevoel van eenzaamheid overspoelt hem weer bij het terugdenken aan de zwerversjaren en hij wist even geen houding aan te nemen. In de plaats daarvan schopte hij wat met zijn been in het water en keek hoe de druppels rimpels veroorzaakte die steeds verder gingen en groter werden. "Het was best eenzaam, ja.."

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

De verbazing die voor een fractie van een seconde te lezen is op zijn gezicht verrast haar, Diablo had haar meegemaakt in haar diepste dalen en wist hoe vreselijk ze kon uitvliegen als iets haar niet zinde. Eveneens was ze tegen de leider uitgevlogen, had een reeks aan vloeken geschreeuwd, en dat had Theron haar behoorlijk kwalijk genomen. Wat had hij dan verwacht, hij had haar gekrenkt nadat ze haar gehele levensverhaal aan hem had opgehangen. 'Mijn antwoord zinde hem niet, en ik heb hier en daar wat lopen vloeken' Haar stem is zacht, en een lachje siert haar lippen. Al was de situatie niet om te lachen geweest.

Een moment van stilte gaat voorbij en Mayalynde ademt de zoute zeelucht diep haar longen in. Wanneer de vertrouwde stem van Diablo weerklinkt glijd er een oprecht lachje over haar lippen, ze hield van zijn stem. "Ik ben alleen geweest, maar ik weet niet waar. Ik heb gewandeld en gelopen tot mijn benen me nog net konden houden. Een beetje overal kan je het ook wel noemen, denk ik." Ergens voelde ze zich opgelucht dat hij alleen was geweest, het duurt alleen niet lang voor ze beseft dat zulke gevoelens niet meer konden, ze kon niet blij zijn als Diablo alleen was geweest. Ze wilde haarzelf niet opnieuw verliezen. 'Je kan me altijd op zoeken als je eenzaam bent, ik ken het gevoel'

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

Diablo lachte zachtjes hardop. "Misschien is hij wel blij met een merrie die niet op haar mondje is gevallen." Het volgende wat ze zei liet hem echter even statisch zijn schouders ophalen. "Misschien doe ik dat, ja." Het was kort en er was niet direct een bepaalde emotie in verwerkt. Hij wist het gewoon nog niet. Eerst wou hij zien of ze vandaag konden overleven zonder elkaar op een bepaald punt in de haren te vliegen om een of ander klein ding.

Het water dat nog steeds rond Diablos benen sloeg werd steeds kouder en een rilling rolde over zijn rug heen. Zijn grote sokken hingen een beetje verwaarloosd en geklit rond te zwemen in het water. "Zullen we een windstil, warm plekje opzoeken?" vroeg de Shire dus maar. Hij wist dat wanneer hij de nacht koud in ging, hij het niet warm zou krijgen voordat de zon terug scheen.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Ze vroeg zich af of iemand überhaupt nog blij kon zijn met haar aanwezigheid. De laatste tijd was ze snel aangebrand, spottend en vreselijk gehumeurd geweest. Het was een wonder dat Theron haar er niet direct uit had gesmeten. Toch heft ze haar slanke hoofd en glijdt er een vrij zoet lachje over haar lippen. Het liefst ontkende ze dat ze hem had gemist, maar in haar binnenste voelde het alsof delen van haarzelf weer terug waren, alsof ze eindelijk weer wist hoe ze ooit was geweest. Ze wilt de afstand overbruggen en haar lichaam tegen het zijne duwen, zijn warmte opslokken. Toch wilde ze ook niet weer afhankelijk worden, gekwetst zijn als er een andere merrie op het toneel verschijnt.

Lichtjes in gedachten verzonken heft ze haar hoofd en laat haar blik hangen in de ogen van Diablo. Ze knikt als hij voorstelt om een rustiger plekje op te zoeken. Een kleine plezierige lach die rond haar lippen trekt. 'Als ik het goed herinner wist jij altijd de mooiste plekjes van elk gebied' Ze glimlacht kort en vertederd en wend dan weer snel haar blik af.

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

De grote shire hikte even, als in een gesmoorde lach, wanneer ze vertelde wat ze zich herinnerde. Diablo had inderdaad ooit mooie plekjes geweten, hij had ze opgezocht. Maar de hengst was verwilderd van deze plek en hij kende bij wijze van spreken het verschil nietmeer tussen zee en strand hier. Dus haalde hij kort even zijn schouders op, "Ik denk dat het gokken wordt vandaag." het was een beetje lachend, beetje speels. Hij wist zich op het moment geen houding te geven. Hij had het hele gesprek lang de spanning wel gevoeld maar hij had er niet echt op gelet tot nu. Nu hij het wel deed, wist hij niet precies wat hij ervan moest denken.

In plaats daarvan, om het van zich af te schudding, draaide hij resoluut zijn grote lichaam richting binnenland en zette een aarzelende stap in. "Om te beginnen, gaan we naar links of naar rechts?" maakte hij er een spelletje van. Ze konden nog wel eens wat leuks tegenkomen.

**Profile**

» Mayalynde
» I don't know what i'm looking for, maybe for you sweet mare? ~ Mayalynde
» The fragrance of salt ~Mayalynde
» Never ending boredom
» It's a never ending story

MAYALYNDE - I keep ending up in Memorial Lane

MAYALYNDE - I keep ending up in Memorial Lane

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen