Walk around the world | Ragnar

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Moira, de avonturier, ja zo stond ze bekend. Altijd opzoek naar nieuwe uitdagingen. Altijd op onderzoek uit. Haar ogen gleden over de kale vlaktes. Geen enkel groen plukje te zien. Geen zuchtje wind te voelen. De hitte brandde op haar vacht. Maar ze genoot ervan. Nog voordat de zomer echt was begonnen was de herfst al aangebroken. Ze wilde nog een moment genieten van de brandende zon en de heerlijke warmte. Een glimlach hing op haar lippen. Haar valk-kleurige vacht zat strak om haar gespierde lichaam. Ze voelde haar hals warm worden. Maar ze was niet van plan terug te keren naar de koelte. Ze genoot van de warmte. Als een echte optimist, en ja dat was ze. Ze zag overal de positieve kant van in. Sommige zouden het als een slechte eigenschap zien. Zij niet, ze was een echte levensgenieter.

Ze bracht haar gespierde lijf in beweging en daalde af door het zware zand. Ze voelde bij elke stap haar hoeven een aantal centimeter in het zand zakken. Het zand was gloeiend heet geworden van de zon die er op brandde. Ze voelde hoe haar spieren hun werk deden bij het optillen van elke stap. Maar ook daar ze de positieve kant weer van in. Je moest trainen, je spieren moest je daarvoor veel gebruiken. Want je moest sterk zijn om tegen de schimmen te vechten. En dat was iets wat ze wilde doen. Ze wilde vechten tegen de wezens. Niet omdat ze vol zat met haat. Maar omdat ze een merrie was opzoek naar uitdagingen.

In een sierlijke, elegante maar o zo krachtige draf liep ze door het mule zand. Haar ogen gleden over het prachtige landschap maar deze bleven al snel haken op het lichaam van een grote, sterke hengst. Ze nam de tijd om hem te bekijken. Ze concludeerde een aantal punten van de hengst zoals hij altijd deed. Hij zag direct dat hij de bijzondere cremello kleur had. Ook viel zijn sterke bouw op. Ze zag in één oogopslag dat hij een raszuivere Andalusiër moest zijn. Ze had over de hele wereld gereisd en had behoorlijk wat kennis opgedaan in haar leven.

In ruime passen liep ze naar hem toe. Ze sloeg vrolijk met haar staart heen en weer terwijl ze haar lijf elegant naar hem toe bracht. Een speelse glimlach hing op haar lippen terwijl ze de hengst uitdagend aankeek. "Goede dag!" Sprak ze op een vrolijke, brutale meer beleefde toon uit.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn ambergekleurde ogen staan op de horizon gericht van Ferelden. In de tijd dat ik hier verbleef was niets spannends meer gebeurd hier. Ik ben benoemd tot Béta van rang 4 maar zo nu en dan vraag ik me af of dat wel nodig is in rang 4. Nog geen enkel paard heeft het geprobeerd om in rang 4 te komen en zover ik weet zijn er ook maar weinig paarden in rang 3 die het potentieel hebben om door te gaan. Met een kritische blik glijden mijn ogen over het landschap heen, waarnaar ze zoeken is mijzelf ook een raadsel. Een teken van leven misschien? Een teken van het monster wat hier klaarblijkelijk ergens moest rondlopen. Want dat zogehete monster zou erger moeten zijn als de schimmen hier, en daarnaast is het mijn broer die ik nog nooit ontmoet heb. En zowel, dan heb ik hem nooit herkend en dat was dan wederzijds geweest. Sterker nog, hij zou helemaal niets van mij af moeten weten. Daar hebben mijn ouders wel voor gezorgd. Ik schrik op wanneer mijn ogen iets zien bewegen in de verte, maar uiteindelijk blijkt het enkel de alpha leider van rang 4 te zijn. Hij hinnikt naar me en ik hinnik zacht en laag terug, als teken van respect meer niet. Want dat is dan ook hoe ver mijn relatie met die hengst gaat. Ik kende hem, had respect voor hem, maar in mijn vriendenkring hoorde hij ook weer niet thuis. Sterker nog, ik heb maar weinig vrienden.. Zeg maar geen. Ik snuif bij het idee er aan en beweeg mijn krachtige lichaam van z'n plaats af. Waarheen? Geen idee, maar weg van Ferelden om even iets anders aan m'n hoofd te hebben. Of beter gezegd íets aan m'n hoofd te hebben. In heel mijn leven heb ik nog nooit zo'n rust gehad en of het me nu goed doet durf ik niet te zeggen. Wanneer ik begin te stappen voel ik steken in mijn verzuurde spieren. Nog niet zo lang geleden had ik plots besloten de gebieden af te galloperen en dat resulteerd nu in spierpijn van groot formaat. Ik zucht en besluit door de pijn heen te gaan en in een wat houterig drafje te gaan. De eerste paar passen zijn pijnlijk en voel ik door merg en been gaan, een kleine 100 meter verder gaat het beter en voel ik er al bijna niets meer van. Gelukkig maar ook, mocht ik aangevallen worden door iets dan zal ik een topconditie moeten zijn. Ik grijns lichtjes en spring vervolgens aan in een robuuste galop. Mijn manen vangen de harde wind op en vliegen met slierten omhoog, zelfs mijn korte zomervacht trilt van de wind die er doorheen raast. Eenmaal helemaal opgewarmd besluit ik er nog een tandje bovenop te doen waardoor het geluid van stampende hoeven verdubbeld. Voor een kort moment geniet ik van mijn vrijheid en gooi ik mijn hals van links naar rechts, om vervolgens een zacht brommend hinnikje uit te stoten. Al snel word ik gedwongen om van mijn hoge tempo af te gaan en een weer iets rustiger tempo aan te nemen. Mijn lichaam is ideaal gebouwd voor lange afstanden maar dan wel in een middelmatig tempo. Het kleine gedeelte fries in mijn bloed zorgt daar wel voor. Een grimmige lach verschijnt op mijn gelaat wanneer ik me ga bedenken waar ik eens heen zou gaan. Minanter, Orlais, Anderfels en Ferelden heb ik al helemaal van boven tot beneden onderzocht. Het schimmengebied Vyrantium was off limits voor kuddepaarden en zo vaak was ik er zelf ook nog niet geweest. Dan reste enkel nog Seheron waar geen leven noch dood is te vinden. Enkel nog meer leegte, maar wel heerlijke warmte die over je ruggengraat heenstrijkt. Zondere verdere twijfel beweeg ik me dus ook in de richting van de eindeloze woestijn, een smalle glimlach op mijn gezicht gedrukt.

Met grote galopsprongen ben ik binnen 3 uur in Seheron beland waar de hitte me al meteen opwarmt vanbinnen. Het is leeg, zoals verwacht maar niet totaal doods zoals ik verwacht had. Nee, het gebied heeft iets van warmte en kan zowel vrolijk als ontzettend treurig worden ervaren. Ik zucht en snuif de warme lucht mijn longen binnen. Origineel is mijn kleur geboren voor in dit soort gebieden, een gebied waar je met mijn kleur niet opvalt of kapot gaat van de hitte. Pas nadat ik een half uur in Seheron ben begin ik op te merken hoe uitgedroogd ik eigenlijk ben. Godver. Dit moet mij weer overkomen in dit hete gebied waar je geluk moet hebben wil je binnen een straal van 5km een stroompje vinden. Geiriteerd door mijn eigen fout stamp ik een steen 10 meter verderop. Niet dat het me ook maar iets minder dorstig doet voelen, maar ergens helpt het wel om van m'n frustratie af te komen. In een soepel drafje en met mijn oren flikkerend van kant naar kant probeer ik het geluid van water op te vangen. Zoals verwacht kost het me zeker drie kilometer voordat ik ook maar het geluid van water in m'n oren kan horen. Dan duurt het me vervolgens nog een dikke kilometer voordat ik de stroom daadwerkelijk gevonden heb. Daar aan gekomen blijkt het een zielig stroompje te zijn wat zo te zien niet het zuiverste water meebrengt. Ik zucht en sluit mijn ogen voor een moment voordat ik mijn neus in het lauwe water steek. Tegen m'n zin in neem ik zoveel water op als ik kan en snuif dan uit irritatie van het smerige water. Waar ik eerder nog de pracht van dit landschap kon zien is mijn mening nu veranderd in dat het een onheils landschap is waar nog geen mier op kan leven. In een pesthumeur stap ik verder, nu al spijt hebbend van mijn kleine excursie. Ineens voel ik een paar ogen op me branden, geen idee waar het vandaan komt steek ik mijn hoofd krachtig in de lucht, mijn oren naar alle kanten flikkerend. Pas wanneer ik een stem hoor en ontdek dat het een merrie is ontspan ik lichtjes.

Mijn ogen nemen de merrie zonder problemen in me op. Ze is niet al te groot maar heeft wel een redelijk stevige bouw. Haar gezicht verteld me dat ze nog niet al te oud moet zijn en haar expressie verteld me dat ze in een speelse bui is. Als ik haar stem hoor weet ik dit te bevestigen en moet ik moeite doen om op dat moment niet met m'n tong te klikken. Tuurlijk heb ik weer het geluk om een ubervrolijk ding tegen te komen in deze zinderende hitte. Goede dag zegt ze tegen me.. Goede dag? Eerder een slechte. Breng ik uit op een ietwat geiriteerde toon. Nee, ik doe geen moeite om mijn emoties te verbergen voor anderen, enkel dan zal er duidelijkheid en eerlijkheid ontstaan tussen twee paarden.. Als je niets verbergt en jezelf volledig opensteld voor andere paarden. Om de merrie niet al te veel te laten afschrikken weet ik toch een flauw glimlachje op mijn lippen te zetten. Wat brengt jou hier..? Vraag ik met duidelijke nieuwsgierigheid. Mijn stem houd ik aan de lage kant, maar zorg er wel voor dat de duidelijke haast respect afdwingende toon uit mijn stem blijft. Voor eens wilde ik een tijdje anoniem door het leven gaan. Gewoon als Ragnarok en niet als Béta leider van rang 4. Nog eenmaal nemen mijn ogen haar van top tot teen in me op. Nee ik heb geen enkel idee wat deze merrie hier te zoeken heeft, in dit land van niets. Totaal niets.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Haar ogen volgde de contouren van het forse lijf. Ze bestudeerde het lichaam rustig. Ze had al veel gereisd, en al veel kennis opgedaan. Zo was deze hengst een Cremello Andalusiër zag ze. Zijn bouw was mooi een sterk. Met een dikke hals erop. Iets kenmerkends voor een Andalusiër. Ze hield ervan hoe deze paarden zich naar voren bewogen, met een sterke hals erop. Zelf was ze ook een Andalusiër, en had zo ongeveer dezelfde bouw. Enkel was ze net wat ranker. Wat gebruikelijk was voor een merrie. Ze was zelf niet erg speels, enkel kreeg je die indruk wel snel bij haar. Omdat haar ogen altijd zo vrolijk en opgewekt stonden. Ze was meestal graag alleen. Om te genieten van de natuur, het landschap en de dieren zonder verstoord te worden. Maar voor een jonge merrie als Moira kon dat af en toe wel saai worden. Ze was meestal dan ook wel graag voor een gesprek in. Ze genoot van het heerlijke briesje dat een moment door haar lange, dikke, zwarte manen ging. Ze luisterde naar de geïrriteerde woorden van de hengst. Geschokt zette ze een stap naar achter. Maar ze ging verder niet op zijn woorden in en begon zichzelf maar voor te stellen. "Ik ben Moira, de vrolijke avonturier." Grinnikte ze zachtjes bij haar woorden. De duwde haar borst even naar voren om te laten zien dat ze een sterke merrie was. En het allemaal aankon. Ze hoorde wel vaker van hengsten woorden dat ze niet sterk genoeg was, dat ze naar de kudde moest, dat ze gevaar liep in haar eentje. Ze trok zich er echter niets van aan.

Ze luisterde naar de woorden van de hengst die ditmaal wat vriendelijker klonken. Eigenlijk had ze het antwoord daarnet al gezegd maar toch legde ze het hem uit. " Ik ben graag even weg van de kudde. Even lekker alleen zijn en nieuwe gebied verkennen. Maar ik ben altijd in voor een gesprek met deze sterke heer." De laatste woorden sprak ze wat grinnikend uit. "En wat doet deze heer hier? En heeft hij ook een naam? Of moet ik het bij heer houden?" Vroeg ze de hengst beleefd. Rustig zette ze haar rechter achtervoetje op rust en wachtte het antwoord van de hengst af.

**Beetje kort, sorry, maar Inspiratie kom ik echt tekort bij Moira.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Geiriteerd kijk ik haar aan, nee dit is niet echt leidersgedrag van me en al helemaal niet beleefd. Ach uiteindelijk zijn leiders ook maar paarden van vlees en bloed, en hebben ze ook gedachtes en gevoelens. Tenslotte is een standaard leiderspaardje ook niet echt mijn ding. Het allerliefste ben ik anders van iedereen, maar hoor ik er toch bij, ben ik een met mijn kudde en denk en voel ik hetzelfde. Jammer genoeg is dat een utoop en een droom die niet realistisch is. Wat op zijn beurt misschien wel beter is, tenslotte is het beter als we allemaal anders denken over bepaalde zaken. Hoewel het soms eenvoudiger zou zijn als we overal hetzelfde over denken en daardoor velen conflicten uit de weg gaan weet ik toch dat dat nooit zou werken. De hete zon brand op mijn dunne perlino kleurige vachtje en langzaam voel ik de zonnestralen op mijn huid branden. Vertwijfeld kijk ik in het rond, op zoek naar ook maar enige vorm van schaduw. Nog veel langer in deze zon en ik zou morgen rood zijn en daarbij heel erg veel pijn hebben. Mijn perlino kleur is in geen opzicht handig om te hebben, enkel in de sneeuw bied mijn kleur iets bescherming, hoewel ik het wel meestal kouder heb als paarden met een andere kleur vacht. Ik smaal lichtjes om mijn onnozele gedachtes over niets en keer weer terug naar de valk gekleurde merrie voor me. Haar onschuldige oogjes priemen in die van mij, waardoor ik mijn geiriteerde blik iets laat vallen. Tenslotte ís ze ook onschuldig en is het niet haar schuld dat ik het koele bos van Ferelden heb verlaten voor een hete zandbak als deze. Ik zie haar een stap naar achteren zetten wanneer ik mijn geiriteerde stem laat weerklinken over de kale vlaktes. Haar ogen zijn ietsjes wijder en het is me duidelijk dat ze er van geschrokken is. Ik wil me verontschuldigen voor mijn toon, maar het is blijkbaar al niet meer nodig. Ze verrast me lichtjes door zichzelf meteen voor te stellen aan me, ook al was ik zojuist niet bepaald vriendelijk geweest. Moira, een naam die ik nog niet eerder gehoord heb. Besluit ik uiteindelijk te zeggen. Het stukje achter haar naam was me niet ontgaan, maar ik besluit er niet op in te gaan. Het feit dat ze iets achter haar naam zegt geeft me het idee dat ik haar ook moet vertellen wat voor status ik heb. Toch besluit ik mezelf nog niet voor te stellen en wacht ik geduldig af tot ze me naar mijn naam zou vragen. Waarom zou ik tenslotte mijn naam vertellen aan iemand die er maar weinig tot geen interesse in zou kunnen hebben. Het is egoistisch om te denken dat de tegenpartij daadwerkelijk zó geinterreseerd in je is dat je je naam moet geven zodat diegene jou niet vergeet.

Na mijn ingewikkelde gedachtengang zie ik haar zichzelf even groot maken, haast alsof ze me aan het bedreigen is. Ik ben er overigens niet tot nauwelijks van onder de indruk, en even kan ik niet indenken waarom ze zichzelf breed maakt. Om te bewijzen dat ze niet zo maar een zwakke merrie is en deze omstandigheden écht wel aan kan? Of om aan mij duidelijk te maken dat ik haar niets moet maken? Ik zucht en geef mijn gepeins op, om kort daarna naar haar antwoord op mijn vraag te luisteren. Haar uitleg voldoet lichtjes aan mijn verwachtingen nadat ik haar bijvoegsel gehoord had, en toch kan ik niet helemaal inkomen waarom ze nu hier de 'avonturier' wilt uithangen. Er is hier totaal niets, buiten wat plantjes hier en daar en zo nu en dan een oase kun je hier alleen maar gek worden van je zelf en de eenzaamheid. Heer noemt ze me, een toepasselijke titel voor mijn rang, maar niet bepaald hoe ik genoemd wil worden. Mijn ogen glijden even over haar gezicht heen wanneer ze grinnikt, een vrolijk melodisch geluidje dat uit haar mond glijd. Zo vrolijk en puur dat het spontaan een kleine glimlach op mijn gezicht doet zetten. Uiteindelijk vraagt ze me naar mijn naam en waarom ik hier nu ben. De reden waarom ik hier ben lijkt heel veel op die van jou, enkel is het niet zozeer om een nieuw gebied te verkennen, maar eerder om mijn gedachten op een rij te zetten en daarvoor in de plaats een leegte te creeëren. Zeg ik met een neutrale stem, mijn ogen flitsend van de omgeving naar haar gezicht. Ik besef me maar al te goed dat mijn woorden verwarrend kunnen zijn en dat ze nu misschien niet kan begrijpen waarom ik hier nu ben, maar besluit het erbij te laten. Ik ben Ragnarok, hoewel Ragnar ook voldoet. Spreek ik zachtjes, mijn oren naar voren priemend. Mijn ogen vallen op haar rechterachter voetje wat ze op rust heeft staan. De naieviteit ervan, ongelofelijk. Alsof ik haar niet in twee acties neer zou kunnen halen, ze kent me nog geen paar minuten en voelt zich nu al op haar gemak bij me. Voor hetzelfde geld ben ik een schim en wacht ik enkel op het juist moment om haar de nek om te draaien. Ik snuif zachtjes, gelukkig heeft ze het beter getroffen dan dat. In welke rang bevind je je op het moment Moira? Of zou ze een loner zijn? Nee, ze heeft duidelijk gezegd dat ze het fijn vind om van de kudde weg te zijn. Loners hebben geen kudde en daar hebben ze het zichzelf ook naar gemaakt. Toch wanner ik soms een paard zie dwalen langs de lijnen van Ferelden krijg ik een steek van medelijden met ze. Ze zijn voor eeuwig verbannen uit het vrije en blije leven van Blue Moon Horses. Ze hebben geen contacten en zijn verdoemd om voor eeuwig alleen te zijn. Alle paarden vrezen ze omdat ze voorheen wat gedaan hebben waarvan ze nu alweer spijt hebben. De meeste kuddepaarden weten geeneens het verhaal achter de loners, en vrezen ze zonder de reden ervan te weten. Voordat de irritatie weer komt opzetten maak ik mijn hoofd leeg van de onnodige gedachten en richt ik me weer tot Moira. Ben je al lang hier en rondom Blue Moon Horses? Vraag ik haar met lichte interesse. Wanneer plots een zacht briesje komt aanzetten sluit ik mijn ogen en geniet ik er met volle teugen van. Het moment duurt overigens te kort, en de irritatie van zojuist komt weer opzetten.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Voorzichtig bekijk ik de ogen van de sterke cremello hengst voor me. Hij straalde enkele irritatie uit. Ik vond het lastig om me op mijn gemak te voelen. Maar ondanks dat wist ik dat hij geen gevaar vormde en vast ook een normale hengst is. Mijn ogen gaan normaals door de omgeving. Nu het winter was geworden nam de tempratuur af. In de winter was ze daarom graag hier. Enkele warmte bleef voelbaar. Maar het was niet meer zo snikheet als in de zomer. Ze liet zich dan wel niet kennen met de hitte, maar ook zij had last van de hitte. De zwarte lange manen die soepeltjes over haar hals vielen hielpen ook niet bepaald mee. Maar zij had één voordeel. Een paard als Ragnar verbrandde snel in deze verschrikkelijke hitte.

Ongekend keek ik de hengst met een lichte geïrriteerde blik rustig aan. Ik deed mijn best me in hem in te leven. Misschien kwam het door deze zonnebank hier op het zand dat als het eenmaal warm was wat amper meer afkoelde. Of ze trof hem gewoon in een mindere bui. Wanneer ze haar voet op rust zette trok de hengst een raar gezicht. Ze grinnikte zachtjes. ”Ik ben heus niet zo naïef als je denkt hoor,.. Ik zie wel in dat je geen bedreiging vormt “ ik rustig uit. Haar stem klonk lichtjes streng. Om duidelijk te maken dat ze niet gek was. Maar al snel verscheen haar waterige glimlachje die ze de hele tijd al met zich mee bracht terug om haar lippen.

Mijn oren draai ik naar voren wanneer zijn stem weer begint te spreken. Het klonk neutraal, en lichtjes koud. Ik verbaasde me over het feit dat veel paarden in BMH hier zo bot, en koud kunnen zijn. Op de plek waar ik vandaan was, was iedereen vrolijk en beleefd. Natuurlijk waren er uitzonderingen. Zachtjes snoof ik de droge lucht in me op. Nog even voordat ik zodadelijk terug moest gaan naar Minanter,mijn ‘thuis’. Het klonk raar iets mijn thuis te noemen. Zo voelde het ook niet echt. Het was altijd welkom Moira, dag Moira. Ik knikte bij zijn rede dat hij hier was. Moira begreep het wel. Zelf had ze niet veel gedoe in haar hoofd. Het enige was in haar hoofd omging was “Leuk” of “Waar gaan we nu heen”. Omdat Moira zoveel rees had ze ook geen dierbaren gekregen, vrienden of gedoe. Dus waar moest ze over denken?

”Ragnar...” Proefde ze de naam. Het was zachtjes mompelend , bijna onhoorbaar. Net op het moment dat ze haar mond open trok om te reageren was hij al weer begonnen. Ditmaals een vraag voor haar. ”Wel, ik ben hier nog niet lang. Ik kom uit het westen vandaan. Ik weet ook niet hoelang ik hier blijf. Ik zie geen nut ervan in om voor die misschien korte tijd om omhoog te klimmen in de rangen. Of de sociale ladder. Dit doe ik pas als ik hier permanent blijf. Maar in eerste instantie is dat niet was ik in mijn hoofd heb.” Mijn antwoord was resoluut. Vlug maar duidelijk. Mijn stem klonk zoet. Zoals hij altijd al klonk. Soms walgde ze van haar eigen stem. Het klonk net alsof ze ene klein engeltje was, die het heilige boontje wilde spelen. Zijn volgende vraag was dus al direct beantwoord met mijn vorige antwoord.

Mijn ogen volgde eerst de contouren van zijn bespierde, lichte lichaam. Maar al snel de lijnen van zijn fijne gezicht met zijn zoete roze neus. ”Nu mijn beurt, In welke rang bevind jij je op dit moment?” Sprak ze maar uit om een gesprekje aan te knopen. ”Ik vind overigens dat de rang niets zegt over een paard. Helaas denken veel paarden daar anders over.” Ik schud afkeurend mijn hoofd.”- Kijk naar sommige leiders hier, sommige denken dat ze heel wat zijn. Maar natuurlijk zijn er uitzonderingen hé.” Maakte ik mijn zin af. Nog steeds wachtte ik rustig zijn antwoord af. ” De leiders hebben dan misschien meer kracht, of wijsheid. Maar veel zegt dat niet... “ Voegde ik er vlug aan toe.

Een zwak oprecht glimlachje schonk ik de sterke hengst, Ragnar, toe. Mijn ogen flikkerde vrolijk. Mijn tanden lichtjes ontbloot bij de glimlach die ik naar boven toverde.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Nog altijd ietwat geirriteerd staar ik de kleine merrie aan mijn amberkleurige ogen in de hare brandend, minstens net zo intensief als de zon die op onze ruggen schijnt. Zelfs in Seheron werd het een keer winter, en dit doet me zeker weten beter als de onweerstaanbare hitte van de zomer. En dan kan ik nog blij zijn dat ik met zo'n lichte kleur geboren ben in plaats van een zwart paard. Deze prachtige perlino kleur waar ik zo ontzettend trots op ben heeft zo z'n voordelen en nadelen. In Seheron en dan voornamelijk in de zomer ben ik goed beschut tegen eventuele aanvallen. In het groen steekt deze kleur overigens af als een bliksemschicht in heldere hemel. Mijn ogen gaan voor een moment weer naar de merrie Moira die een kleur draagt die bijna hetzelfde is als die van mij, hoewel toch niet hetzelfde kan ik niet zeggen dat ik haar kleur niet mooi vind enkel .. anders. Wanneer ze opeens weer praat staat mijn gezicht op nog geirriteerder, tenslotte ben ik het niet gewend om met je aangesproken te worden en verder spreekt ze best direct tegen me. Het is wennen, maar ik weet me voor nu zonder problemen over haar onbeleefdheden heen te zetten. Geen bedreiging zeg je? Ik weet zeker dat ik je binnen een seconde op je rug kan leggen als ik dat wil. Ik glimlach wat stroef, uiteindelijk is ze dan toch een beetje naief ook al wilt ze dat ontkennen. En wie wilde dat niet? Waarom moet je je eigen mindere kanten onder ogen zien als het ook niet hoeft? Lang, heel lang heb ik voor deze vraag gestaan of het beter of slechter is, maar uiteindelijk vind ik dat nu een van de belangerijkste factoren in het leven. Je moet je goede kanten weten en verbeteren maar vooral je slechte kanten bestuderen en er aan werken tot je niet meer kunt. Enkel dan zal je rangen omhoog kunnen.. En dat was voor mij nog maar een van de weinige criteria om in rang 4 te komen. De strenge stem van eerder was me zeker niet ontgaan en ook daar had ik voor een moment moeite meer gehad, nooit sprak iemand mij streng toe behalve de Alpha.. Nooit had iemand ook maar iets over mij te zeggen gehad, en nu komt deze merrie zomaar voorbij gewalst. Ik zucht en snuif om de irritatie van me af te blazen, toch werkt het niet volledig en kan ik het niet laten haar geirriteerd aan te staren. Wie denkt ze wel niet dat ze is, deze Moira?

Ik kijk plots op wanneer ze mijn naam noemt, Ragnar zo noemde nekel de Alpha me tot nu toe, verder had ik dan ook maar weinig contacten in BMH. Enkel Moira en Serano stonden op dit moment in mijn contactenlijstje. Serano was meer voor mijn functie als voor vrienden en van deze Moira had ik tot noch toe niet echt een hoge dunk, buiten het feit dat ze een en al glimlach is en het hele leven blijkbaar positief inziet. Ze beantwoord mijn vraag en ik kijk haar even begrijpend aan, het westen.. Nog nooit eerder geweest, tenslotte kom ik meer van het zuiden waar het steeds warmer en warmer word. Wanneer ze haar laatste zin spreekt kijk ik haar met enige verbazing aan. Ach reizgers heb je ook, de paarden die maar voor heel even ergens blijven hangen voordat ze er weer vandoor gaan. Deze merrie heeft dus ook geen enkele intentie om hoger te klimmen in de rangen, en dat is maar goed ook want bij mij had ze op dit moment geen enkel kans. Tenslotte weet haast elk paard wie de leiders zijn op BMH en had ik ergens toch wel gedacht dat ze me had herkend. Hmm, het voelde ook wel eens goed om niet gezien te worden als leider, en aan de andere kant verkeerd. Een zwak puntje van mij dus, ik ben misschien al wel te veel gesteld op mijn hoge rang en vergeet dat ik even goed een paard ben als de rest. Ik glimlach bij mijn eigen fout en staar haar dan al iets vrolijker aan, zij is tenslotte diegene waardoor ik dat te weten ben gekomen. En nu hoef ik het enkel te voorduren, hoe ze tegen me praat en hoe ze geen u tegen me zegt. Ze begint haar woorden met het feit dat ze mij nu gaat bestoken met vragen. Ze vraagt me naar m´n rang en ik probeer mijn verbaasde gezicht te verbergen. Voordat ik kan antwoorden praat ze al verder en luister ik aandachtig naar de woorden die door haar lippen komen gesijpelt. In de woorden kan ik me niet vinden, totaal niet zelfs en begrijp dan ook nauwelijks hoe de merrie op die conclusie is gekomen. Misschien dat ze voorheen slecht behandeld is geweest door paarden van de hogere rangen, en misschien is het ook wel ergens dat de paarden steeds meer op hun rang zijn gericht. Toch bepaalt het uiteindelijk wie je bent en laat het zien hoe het met jou leven staat en wat je bereikt hebt in je leven. De leiders zijn tenslotte niet gek en laten enkel de paarden door waarvan zij denken dat die geschikt is, geen rotte appel zal er tussen zitten.. En toch, leiders kunnen fouten maken natuurlijk..Ik stop mijn gedachtengang om weer naar haar woorden te luisteren die met het moment zwaarder in mijn oren klinken. Ik grimas vrolijk haar woorden weg, en dat terwijl ik moeite moet doen om haar niet een trap te verkopen. Hoe durft ze de leiders zo naar beneden te halen? Diegene die haar zo goed beschermen tegen de schimmen durft zij te trappen terwijl ze niet in de buurt zijn.Nee ik heb totaal geen goede dunk van deze merrie en op deze manier zal een vriendschap tussen ons twee nooit plaatsvinden.. Tenslotte heeft ze al zo'n slechte dunk van leiders. Leiders .. doen enkel wat zij denken dat het beste is voor de hele kudde. Denken niet aan hunzelf en gooien zichzelf in de strijd wanneer dat nodig is. Ze beschermen ons van de schimmen tenslotte.. Probeer ik kalm te antwoorden haar woorden uit de weg vegend. Ergens vraag ik me af of het anders zou zijn wanneer ze wel zou weten dat ik een leider was.. Zou ze dan opeens poeslief doen om me op zo'n goed mogelijke manier het naar mijn zin te maken? Nee, deze eerlijkheid is ongekend in deze dagen en zeker iets waar ik over na moet denken, later. Je vroeg eerder naar mijn rang, maar net zoals jij zojuist gezegd hebt denk ik niet dat het echt van belang is. Spreek ik lichtelijk geiriteerd hoewel er een zekere kalmte heerst in mijn woorden. Moira? Voel je je nooit eenzaam? Al dat gereis zorgt er vast voor dat je totaal geen contact hebt met je famillie en bovendien zijn vriendschappen zo moeilijk te onderhouden laat staan liefdes.. Een vragende blik verschijnt op mijn gezicht voordat ik de merrie weer aan kijk met enige anticipatie, wat voor eerlijk antwoord zal er nu weer uitrollen. Naja eerlijk of het waar is is een tweede.

**Profile**

» Let's rule the world
» Exploring the world..
» entering a new world
» The world is not like I my dreams
» A timeless world

Walk around the world | Ragnar

Walk around the world | Ragnar

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen