Eindelijk was zijn tijd gekomen. Hij had gehunkerd achter de duivels aanwezigheid, de blauwe maan, hij voelde de connectie sterker dan ieder andere schim kon voelen. Al stond hij in dit duistere bos waar zijn stralen hem niet konden reiken toch voelde de leider de energie in zijn lichaam oplaaien. Er werd hem een energie gegeven die niemand anders kon krijgen, hij kreeg het onsterfelijke. Dood en verderf zou hij zaaien toch wist hij dat nu, deze blauwe maan niet veel kon gebeuren. Ze waren met de weinig, enkel hij en Ayana konden het niet opnemen tegen de vier leiders van BMH maar dat wou niet zeggen dat Avanti niet bereid was de nodige schade aan te richten.

Zijn zware hoeven zakten wat weg in die modder. het mengde zijn met de resten bloed en klitte vast in lange beenhaar over zijn hoeven. De littekens kronkelde her en der over zijn zwarte vacht en zijn staart zwiepte nijdig heen en weer. Een paard kwaad zien was één ding maar een schim in alle staten zijn was een stuk erger. Zijn hoofd gaat in de lucht en een luide angstaanjagende hinnik spreid zich over het bos. En dan was het weer even stil, hij bleef roerloos staan. Zijn manen, lang maar samengeklit lagen warrig over zijn brede hals. Zijn paarse ogen keken vervloekt rond. Nooit eerder was hij zo nijdig, nooit eerder had hij zoveel zin om al het leven uit zijn omgeving te onttrekken. En waarom nu weer?

Weer gooit hij zijn hoofd in de lucht, zijn bebloedde voorbenen maaien door de lucht waarna zijn lichaam in een krachtig maar o zo woedende en nijdige galop gaan. Zijn hoeven komen stampend neer en gooiden modder hoog in de lucht. Zijn oren lagen plat in zijn hals terwijl hij zich richting de kudde begeeft, hij wist dat Ayana hetzelfde zou doen. Het feit dat Axis hen in zijn macht had maakte hem echt nijdig, ze konden niets doen, ze stonden schaakmat want nu zouden de leiders enkel voor hen uitkijken en eens er paniek in de kudde was zouden ze weten dat het de schimmen waren. Hij had dus zo snel mogelijk en nieuwe kudde nodig.

Zijn zintuigen doen het werk terwijl zijn lichaam geruisloos verder gaat door het bos, hij was sneller, stiller en moordlustiger. Als hij een sterke geur ruikt vertraagd hij meteen, zijn paars giftige ogen schieten recht naar zijn doel, een hinnik die hem leek te roepen. het koste hem nog geen minuut om op de plaats te komen waar de hengst stond en meteen besloop een donkere valse glimlach zijn gelaat. 'Wel wel wel.' Fluisterde hij donker. Zijn paarse ogen lichtte gevaarlijk op terwijl hij dichter op zijn doel afwandeld. 'Ik vroeg me al af wanneer je me kwam opzoeken.' Ja, Avanti hield de kudde strak in het oog, hij had de hengst gezien, hij had zijn haat gezien tegenover andere, hij was een kandidaat. 'Toepasselijke naam heb je. Je bent hier vast niet voor dood te gaan? ofwel?' Hij grinnikte duister en wandelde rond de hengst heen ...

Avanti gromde wat onsamenhangend. 'Wie zegt dat die me bevalt?' Gooide hij nijdig toe. Het was de laatste dag van de blauwe maan, hij had twee extra schimmen in zijn kudde en dat vond hij een kleine troots tegenover de weinig moorden die ze hadden kunnen plegen. De woorden waren één en al voorbedacht en dat zinde de leider niet. 'Genoeg, waarom wil je worden wat enkel de beste kunnen zijn?' Vroeg hij vals. Zijn scherpe hoektanden gleden over zijn opgetrokken bovenlip. Avanti keek over zijn schouder, wetend dat zijn trouwe rechterhand het gesprek volgde. Ayana, de enige echt waardige schim die enkel en alleen aan zijn zijde mocht priemen als zijn ware rechterhand. 'Waarom denk je dat ik je onsterfelijkheid schenk?' Vroeg hij met een vaag verveelde stem ...
* Vergeet je paard niet aan te melden!