Hij zal er geen verhalen rond gaan verzinnen: Kratos had de verhalen gehoord over de blauwe maan, verhalen die verder reikten dan enkel dit land. Het ging over de grenzen, en paarden bleven liever weg of verergerden de verhalen als horroravontuurtjes voor hun veulens. Het was een komische belevenis, hoe enkelen rilden bij enkel het horen van de naam Avanti. Het had echter iets anders opgewekt bij Kratos. Een lichte bewondering, een vleugje nieuwsgierigheid, en een flinke dosis honger om er deel van uit te kunnen maken.

Om een lange uitleg kort te houden, hij had de verhalen gehoord, was beginnen nadenken en had uiteindelijk een lange tocht gemaakt om de kudde te bereiken. De verhalen leken op het eerste zicht niets waard te zijn, de paarden leken hier normaal te zijn, vrede, rust. Maar hij had verder gekeken dan enkel een eerste blik, hij kon de fluisteringen van de kuddeleden nog in zijn hoofd horen nagalmen. Hoe ze praatten over Avanti, over de anderen. Hoe de angst als kleine beestjes onder hun huid krioelde. Kratos had geen fout gemaakt toen hij had besloten de tocht toch te maken.

Dus had de hengst enkele dagen staan luisteren en was tot de conlusie gekomen dat het bos de plaats was waar Avanti zijn tijd verdeed. Kratos zelve had het niet op het bos, hij hield van harde rotswanden en dingen om te beklimmen, hoog in de lucht. Waar hij van het ene punt naar het andere kon springen. Maar hij zou zich over zijn eigen 'ik' moeten zetten als hij de hengst wou ontmoeten.

Het duurde niet lang voordat de zure geur van dood zijn neusgaten bereek. Het prikkelde hem en liet zijn hart even sneller slaan. Maar als de koele kikker die hij was, kalmeerde hij bijna direct weer. De schaduwen nodigden hem uit, wouden hem lokken, en de verleiding was groot om de uitnodiging aan te nemen. Kratos was hier echter voor andere plannen en rukte zich los uit de gedachte om te versmelten met de duisternis en volgde de sterke lijkengeur. Het duurde niet lang voordat hij ogen op zijn rug voelde branden, ogen die hem geen moment los lieten. Vanaf dat punt bleef hij stilstaan, richtte zijn hals op waardoor hij plots een stuk groter leek een tuurde in de duisternis. "Hallo Avanti, jou heb ik gezocht."

*Hij wordt een normale zwarte fries, dan weet je al wat zijn uiterlijk is :d

Het was indrukwekkend hoe Avanti begeleid werd door de schimmen rondom hem. Ze stonden dan wel een eindje verder, verscholen tussen de bomen, maar Kratos kon de geur van dood al van mijlenver ruiken. Wat nog indrukwekkender was, was de gestalte van de zwarte hengst die plots uit het niets opdoemde. De verhalen waren waar, hij was groot, breed, rook naar rottende lijken en wie goed luisterde kon de jammerklachten van slachtoffers rondom hem horen, al was dat meer een retorische vaststelling.

Wanneer de schimmenleider spreekt, vernauwt Kratos even zijn ogen. Slechts een fractie van een seconden leken de spieren rondom zijn ogen en kaken aan te spannen, waarna ze weer volledig tot rust kwamen. Natuurlijk moest Avanti niet raden, geen enkele idioot zonder missie zou zich naar deze plek begeven. Dus besloot Kratos gewoon nog even te zwijgen.

In plaats daarvan keek de jonge hengst naar de bossen achter Avanti, naar de ogen die opglinsterden in de duisternis. Hij nam nog even uitgebreid de tijd om de omgeving in zich op te nemen, die met de minuut beklemmender op hem inwerkte. Na en tijd die seconden of minuten kon zijn geweest, richt hij zijn blik weer op de paarse ogen van het zielloze monster voor hem. "Hallo," was nu zijn enige uitspraak. Het had geen zin om hem te vertellen 'hey ik wil schim worden,' 'hey dit, hey dat,' enkel een begroeting, een korte knik. "Wat is er voor nodig?" vroeg Kratos vervolgens onbeschaamd, doelende op de vragen die Avanti voor hem had, de tests, de eigenschappen die hij zocht.

Bij het compliment van Avanti (ookal was het niet echt een compliment), knikte Kratos even kort ter bevestiging. "vechten?" Kratos korte schaterlach vulde de leegte, maar stierf bijna even snel weer af als dat hij was gekomen. "We weten beide dat ik niet kan winnen tegen jou."

Avanti overtuigen? Hoe moest je iemand overtuigen van je eigen haat? Kratos had nog nooit iemand vermoord of gepijnigd, dus waar stond de jonge hengst dan? Hij stond zo scheef in zijn schoenen als iemand zonder benen. "Omdat ik het wil," klinkt vervolgens zijn stem doodsimpel. "Omdat ik meer waard ben dan dit. Ik verdien meer, en ik kan meer. En ik zal de buitenwereld laten zien dat ze fout zaten toen ze mij een zwakkeling noemden." Het klonk lichtjes verbitterd, maar het was niet overtuigend. De monotone klank in zijn stem had nog steeds de overhand.

De vraag van avanti was een vuistslag in kratos' maag. De friese hengt schudde even zijn hoofd, zijn blik de grond gericht. Het duurde echter niet lang voordat hij zijn ogen weer opwierp en die op de zwarte, ondoordringbare putten van avanti liet rusten. "ik was zwak omdat ik niet liefhad," meldde hij de schimmenleider. "ik was anders. Ik ben nog steeds anders. Geen geflikflooi, geen liefde, geen interesse. Maar ook geen haat, frustratie of woede. Koelte. Verstand op nul. Fuck de rest." het was een samenvatting van het verhaal, maar kratos vond het wel aanvaardbaar.

Opnieuw dacht de hengst een paar seconden na, en vervolgde zijn verhaal. "maar de lusteloosheid, de leegte, werd gevuld door de haat die ze me gaven door hun opmerkingen. Ik mag dan niet voelen wat zij voelen, maar ik ben beter. Dan hun, dan dit. Meer." zijn stem was kalm en eentonig, maar naarmate zijn zin eindigde kwam er een licht psychotische klank naar boven. Hij was misschien wel een beetje gestoord ja, maar wat was het nadeel ervan? Kratos zag enkel voordeel in de combinatie van geen gevoelens en geen grenzen,

Kratos schudde verbaasd zijn hoofd wanneer de hengst voor hem plots zijn oren in zijn nek 'ramde', om het zacht uit te drukken. "Zo bedoelde ik het niet, Avanti," sprak hij vervolgens rustig. "Dat was hun visie, niet de mijne. Ik heb het nooit erg gevonden. Wat je nooit hebt gehad kan je niet missen. En ik moet het ook niet hebben."

De vraag die Kratos gesteld kreeg liet hem even twijfelachtig opkijken. Wraak? Dacht Avanti dat hij een van die paarden was die zomaar even 'wraak' wilde? Een spottende grijns verscheen rondom de fries zijn lippen en hij schudde nonchalant zijn hoofd. "Ik wil geen wraak nemen." was de conclusie. "Het is geen wraak die ik koester, het is aangeboren haat. Niet omdat ze me iets hebben aangedaan, maar omdat ik zo bén. Ik wil ze laten lijden om te laten lijden, en niet om ze iets betaald te zetten." hij pauseerde even kort, blikte op de schimmen achter Avanti, en weer naar de schimmenleider zelf. "Wraak is verradelijk. Wanneer haat is aangeboren, is het standvast. Je hebt nooit iets anders gekend, waarom zou je het dan anders willen? Het is prima zo. Ik ben prima zo."

*Zin om nog bij Serano en Diablo te antwoorden?

We hebben het hier niet kunnen afwerken, ik geeft je wel de kans om schim te zijn dus bij deze proficiat. =)

Ok dankjewel