Triumph dendert over de heuvels, met gemak beklimmen zijn hoeven de kleine heuvels. Sinds zijn besluit definitief is geworden lijkt hij al drie keer sneller. Dat geld hetzelfde voor de vlammen van het hellevuur wat kortgeleden het minanter nog had aangetast, het zouden zijn vlammen wel kunnen zijn geweest achteraf. Het enige wat minder is, is dat het gedooft is, en dat is iets wat de vlammen die in zijn ziel woeden nooit zullen doen. Wraak, daar gaat zijn hart, of tenminste wat daarvan is overgebeven, naar uit. Maar dat niet alleen, hij wil dienen onder een heer die er echt toe doet. Hij wil heersen, maar niet helemaal, hij wil toch onderdanig zijn aan iemand die het toe doet. Aan een paard waar hij echt voor kan vrezen, niet van die zwakke leiders van de doodsbange paarden die zich wanhopig schuil proberen te houden terwijl de echte monsters van de vrijheid rondzwerven. Hij verlangt naar bloed, eerst had hij dat maar raar gevonden, in het hele begin. Maar nu, nu houd hij ervan, verlangt er naar.

Met grote sprongen waant hij zich door het hoge gras, zijn hoeven zijn belangrijk voor hem, ze dragen hem, brengen hem voort, voort naar de bomen. Hij zou dichterbij willen komen bij het Vyrantium zodat hij Avanti sneller zou kunnen spreken. En toch is het woord nieuwsgierigheid niet uit zijn woordenboek geschrapt, hij is toch best benieuwt hoe het allemaal gaat lopen. Zeker weet hij dat zijn beslissing vast staat en het lot zou beslissen.

Triumph's lijf, die sterker en sterker word bij elke pas, dendert nog steeds naar de eeuwige schaduw, de omgeving die hij zag door zijn gevoelige netvliezen word grauwer met de meter die hij weg galoppeert van het licht. Zijn ogen flitsen over alle bomen met blaadjes die hij waar kan nemen. Hij staat op scherp, zijn oren lijden een eigen leven, in opdracht van Thriumph, ze draaien continu heen en weer om elk geluidje te kunnen horen.

Hij laat zijn lijf terug vloeien in een sterke draf en na nog wat meters terug in een stap. Hij kijkt eens achterom, een blik laat het vuur in zijn ziel weer oplaaien. De leiders staan met elkaar wat te praten, het maakt hem misselijk van woede. Ze praten vast over hem, en de merrie die zijn leven zo heeft verraden. Die merrie die hem eeuwige trouw had beloofd, die hem geluk had gewenst. Het was allemaal nep, zo nep als een vliegend paard dat was die over water kon lopen en kon praten met de wolken en planten. Hij had haar zelfs met een andere hengst gezien, de ultieme bevestiging van verraad.

Hij wendt zijn blik af en kijkt omhoog, de feloranje en rode tinten beginnen plaats te maken voor een heldere, donkerblauwe lucht met witte puntjes die zich sterren noemen. De maan zal al wel bijna vol zijn. Een windvlaag gaat door het dichte bos heen, het laat zijn manen dansen, de manen die vol happen zitten en zich zo tot op de grond redden en wagen. Zijn staart zag er niet beter uit, takjes zaten verstrengelt in de klitten, evenals blaadjes en het modder zat overal.

Met een schok zet hij zich in beweging, een sterke draf is het gevolg, de spieren rollen onder zijn doffe vacht. Bij elke pas komen er een paar op en maken ze vervolgens plaats voor andere die opkomen. Zijn achterhand draaft actief mee terwijl hij zijn hoeven hoog optilt. Met een ruk dwingt hij zijn lichaam om stil te staan wanneer een stem zijn aandacht trekt. "wat brengt jou naar het gebied van de schimmen?" zegt de stem nonchalant, met een dreigend randje. Zijn ogen flitsen in eerste instantie zoekend naar waar het geluid vandaan komt. Zijn oren draaien naar voren waarna zijn lichaam zich draait naar de stem. Na een paar momenten vind hij een paar paarse ogen die niet naar hem toe staan, ze staan zo te zien na de leiders waar hij net al bijna om had gekotst. Hij vertrouwt het niet helemaal, verstandig lijkt dat hem zo maar hij besluit net zo nonchalant te reageren. 'Wat mij hier brengt? Ik wil schim worden' zegt hij met een speelse arrogantie, hij weet dat hij moet uitkijken voor het paard wat voor hem staat in de schaduwen van de duisternis. 'Er brand een vuur van binnen die niet uit zal gaan.' zijn zijn woorden erna. Meteen verbijt de hengst zich op het feit dat hij zijn woorden op dit moment niet goed kiest, maar het zal de lichte spanning wel zijn. Hij kijkt naar de paarse ogen die een leegte uitstralen terwijl hij wacht op het antwoord van de ogen die hij als enige kan zien.


*oh maakt niets uit, ik zag het als een geduldigheidsproef, omdat ik zo geduldig ben -uhmuhm-

Triumph's ogen glijden van Avanti naar Achilles en weer terug, even voelde hij een lichte twijfel in zich op borrelen, dan was dat moment over want hij verpletterde de lichte twijfel met de gedachte dat zijn merrie hem had verraden en daarna ook nog keihard aan het liegen was over de hengst waarvan hij duidelijk wist dat hij om haar gaf, je zag het, in zijn lichaam, de taal die zijn ziel sprak, de ogen die hem smeekte van haar af te blijven. Toch klopte het niet, zijn merrie, waarvan hij de naam niet meer uit wil spreken, die hem had verraden had een afstand tussen de andere hengst. Ze hadden waarschijnlijk een kleine ruzie ofzo, hij wist dat ze bij elkaar hoorden en het maakte hem alleen maar furieuzer.

Hij merkt aan zichzelf dat hij zijn hals laat zakken en vermand zich meteen door zichzelf te dwingen om rechtop te staan, het keuren van Avanti deed hem niks, alhoewel de afkeurende blik die in zijn legen ogen stonden toch de hengst een beetje zenuwachtig maakte, opnieuw verpletterde hij het gevoel en liet het plaats maken voor haat en woede.
zijn woorden 'Er brand een vuur' was het slechtste wat hij ooit had kunnen zeggen, hij schaamde zich er bijna voor. Alsof hij een klein veulen was en iets speelde. Nee, dit is geen toneelstuk, dit is echt, zijn haat is echt, zijn woede, niemand zal dat meer kunnen verzachten, laat staan stoppen. Hij wilde de rest van zijn leven niet meer bang hoeven te zijn, niet voor de monsters die zichzelf schimmen noemen, nee hij zou er zelf een worden, dienen voor Avanti en wraak nemen, angst winnen.

Thriumph dacht even na over de woorden van Avanti, nog zo'n stomme opmerking zou zijn aanbod niet ten goede doen. "Waarom ik dit aanbied? Ik ben door iedereen verraden, mijn verleden, mijn moeder, en zelfs die stomme merrie. Ik hoef niet meer in gevangschap te leven, ik wil vrij zijn, iemand dienen die het echt waard is." Een korte stilte viel, na niet lang twijfelen zette de hengst zijn zinnen voort, de luide stem die een ondertoon had, van woede, hij was niet langer meer de lieve hengst, verre weg van. "Mijn ogen zijn geopend voor wat ik eerst nooit had gezien, de haat van deze wereld een haat die me hongerig maakt naar meer, ik wil bloed proeven, zien."

De woorden die hij net had gesproken maakte hem sterker, hij keek recht in de lege, paarse ogen van Avanti, zonder angst, als hij hem niet zou accepteren dan zou hij zichzelf van de rotsen af gooien waarna zijn ziel over de vlaktes rond zou spoken. Zijn levensdoel was niet een gezinnetje starten, een leider worden, zijn levensdoel is gewijzigd, naar schim en dood en verderf aanstichten.
Nadat hij zijn woorden die zorgvuldig waren gekozen had uitgesproken wachtte hij geduldig op het antwoord van de hengst.

Sorry voor het lange wachten, school had mijn tijd ingenomen ) :

Triumph's blik wend even af, naar de kudde. Bijna direct schud hij zijn hoofd weer terug naar Avanti en Achilles, Achilles was veel groter als Avanti, maar toch leek het alsof Avanti groter was. De sfeer die om hem heen hangt is donker, het lijkt zelfs of het al het daglicht stopt en verbuigt naar een andere plaats, of zelfs vernietigt. Het maakte het Thriumph er niet makkelijker op dat hij niks kon aflezen in de lege, paarse kuilen die zich ogen zouden noemen. Ze kijken hem aan, en soms met een oog, de andere op de kudde. De ogen des verderf waar Thriumph niet meer bij aanzien zat te rillen van angst. Een respect, dat zal er altijd blijven bij deze machtige hengst, maar de angst die hij als normaal, gevangen, paard had gehad heeft hij niet meer. Die angst is spoorloos verdwenen op de windvlagen die hem naar hier toevoerde.

De woorden van Avanti maken het er niet makkelijker op, bij de eerste zin weet hij niet wat hij terug moest zeggen, het klonk zo verradelijk en gevaarlijk maar toch aanlokkelijk om weer iets stomzinnigs te zeggen. Nog geen seconde later op de woorden die Avanti had uitgesproken laat hij de stilte voor zich.

De volgende woorden waren interessanter voor hem, de merrie, met de gedachte aan die merrie schiet het vuur van woede en haat bijna als een steekvlam uit zijn ogen. Hij moest het uitspreken, ookal had hij het vervloekt na het laatste keer praten. Hij moest zich nu weerhouden, kil zijn, zich beheersen. Met zijn meest beheerste, kille en koude stem zei hij slechts een woord. "Yacira." Hij wend zijn blik even af om ook die onder controle te krijgen, kort daarop glijden zijn ogen van Achilles naar Avanti.

Triumph schud woest met zijn hoofd als Avanti de pijnlijke woorden uitspreekt over de merrie. Met zijn aanlokkelijke woorden die hij erna uitspreekt moet Thriumph zich hevig verzetten om kil te blijven, de pure haat strekt zich uit in zijn lichaam. ‘Vertel! Bedrogen? Verlaten? Achtergelaten met een veulen? Verraden? Met een andere hengst begonnen?’ galmt door het donkere bos waarin hij zich bevind. Hij denk wijselijk na, heel lang duurt dit moment niet. "Die merrie heeft me verraden, bedrogen en achtergelaten. Ze is er vandoor met een andere hengst. Ze heeft met mij een veulen gemaakt, dat geboren is in het hellevuur. Ik moest vluchten voor de vlammen terwijl zij er vandoor ging met een andere hengst. Achilles melde me het, en later heb ik het bewijs gezien, een zwarte hengst sprong beschermend voor haar toen ik ze tegen het lijf liep." In de woorden laaide zijn pure haat op, hij kon het niet tegenhouden, eenmaal begonnen kon hij niet stoppen.

De gevaarlijke, aanlokkelijke woorden van Avanti daarna spreken zijn wraakgevoelens tegemoet, haar opzoeken, haar mishandelen, haar laten boeten voor wat ze deze hengst had aangedaan, wat voor een pijn ze hem had gedaan. Hij zal dit dubbel terug doen, want misschien is dat veulen wat hij in vertrouwen had gemaakt, na zijn duistere verleden, niet eens van hem. Het maakte de woede alsmaar groter, terwijl de aderen in zijn hals zichtbaar werden in zijn hals. Hij snoof goed en richtte zich naar naar de grote hengst die voor hem stond. "Ik zou niets anders willen" kwam er uit de hengst, met zelfs een kleine glimlach die hem bevredigde. Bij de woorden erna twijfelde hij geen moment bij het zeggen van de hengst die zij beter vond dan deze hengst. "Yahto" was zijn woord die hij vanuit de kilte uitsprak.

‘Wij helpen jou met je zoete wraak en jij geeft je ziel aan de duivel, eeuwige loyaliteit aan mij. Hebben we een deal?’ Met die woorden keek Thriumph Avanti diep aan, nadat hij een flits had gegund aan Achilles, die nog steeds aan Avanti's linkerhand stond. "Ik zou jou voor eeuwig dienen, mijn ziel aan de duivel geven, en de eeuwige loyaliteit aan jouw geven. Deal"

Triumph's ogen gleden van Achilles naar Avanti, hij keek hen recht aan. De jonge, sterke hengst had niks te vertellen tegen over hen. Dat wist hij maar al te goed, hij zou het onderdaantje worden en zich van daaruit naar boven moeten vechten en bewijzen. Met de woorden die Avanti uitsprak keek Thriumph serieus in de paarse poelen van Avanti ‘Wij schimmen zijn geen levende wezens. Mijn ziel is verkocht aan de duivel, voor alle anderen aan mij. Ik bezit hun ziel en ik kan ze het niet teruggeven. Wat je aan mij geeft is van mij en niemand anders. Maar in ruil voor je ziel geef ik een klein stukje van de mijne en dat maakt je …’ Thriumph kon niet wachten totdat hij zijn zin af maakte, de hengst keek toe hoe Avanti een gemene glimlach op zette terwijl de mondhoeken van Thriumph ook lichtelijk omhoog kwamen. ‘Een onoverwinnelijk wezen, geboren om macht te hebben en dodelijk te zijn.’ . Het waren de woorden waarna Thriumph verlangde om uitgesproken te zijn door Avanti, hij wilde dat monster worden wat vroeger zijn grootste nachtmerrie zou zijn geweest. Hij zou de nachtmerrie's aanjagen en het bloed proeven van de onschuldige paarden, hij wilde schim worden, en met deze woorden maakte Avanti de keuze er veel makkelijker op, een keuze die er eigenlijk niet eens meer was.

‘Dus als ik je niet waardig genoeg meer vind haal ik dat stukje ziel uit je lichaam en stuur je zonder ziel naar de woestijngebieden. Kun je je voorstellen hoe is om zonder ziel te leven? Niet lief te hebben, niet honger te hebben, niet kunnen onderscheiden wie wat is en wat goed en slecht is. Een levenloos stuk vlees, dat ben je als ik je niet waardig genoeg vind, dat zijn veel schimmen overkomen.' De woorden gonzen na in zijn hoofd, het was duidelijk dat hij niet wilde dat je af zou druipen, maar dat zou hij niet doen. Hij zou schim woorden en Avanti dienen, was dat niet zo dan zou hij hem straffen, en die klonken niet erg leuk. Het leek alsof Avanti hem nog wilde wijzen op de laatste puntjes van het schim zijn, en wilde waarschuwen als hij zou afzwakken. Het kwam aan, terwijl hij in de kille ogen bleef staren.

‘Neem hem mee met je deze blauwe maan, zoek wraak die hij vinden wil en leer hem wat hij moet leren.’ waren de volgende woorden die uit Avanti's keel vlogen. Ze waren naar Achilles toe gericht, maar het deed de mondhoeken van Thriumph wederom ophoogkrullen, straks zullen daar slachttanden zitten die elk paard doodde. Bij zijn laatste woorden gleden zijn oren naar achter. ‘Je kan nog terugkeren, dit is je laatste kans …’. Zijn antwoord daarop was luttele momenten erna al gezegd, hij zou niet terugkrabbelen terugkeren, hij zou een volwaardig schim woorden. "Waarom zou ik?" kwam zonder veel na te denken uit zijn keel. "Ik wil schim worden, Onschuldig bloed drinken, en moorden, mishandelen. waren zijn laatste woorden naar Avanti.

Triumph's ogen gloeien zoals altijd op als de blauwe maan zich toont, de gloed over zijn vacht was ook die blauw geweest en ook nu glom het op. Zijn oren stonden naar achter gericht, net boven de spieren in zijn hals. De blik van zijn ogen was niet meer heel boos, het was kil geworden. Hij wist dat hij de komende uren helse pijn zou leiden, maar dat was het allemaal waard, hij zou bijna ononverwinnelijk worden, op zijn medeschimmen af dan. Hij zou mogen moorden, zijn hoektanden krijgen. Bloed drinken.

‘Moge je gezegd zijn met verderf en haat.’ waren de woorden van Avanti, terwijl Thriumph nog even blikt op Achilles, die daar in de schaduwen staan, flitsen zijn ogen weer naar die van Avanti. In een moment vliegt hij naar voren, Thriumph wist dat enkele momenten erna hij de tanden zou voelen die Avanti net in zijn hals had geplant. Thriumph voelde een stekende pijn. Pijn deed het terwijl het gif zich een weg baande door zijn lichaam, om zijn ziel vervolgens weg te nemen. Thriumph vloog met zijn voorhand omhoog en zag met zijn ogen hoe de hoeven voor zich aan het maaien waren, zijn oren vlogen naar achter terwijl hij de kilte te lijf ging. De emoties werden met zijn ziel weggesmolten, de enige die overbleven waren woede, haat, arrogantie en moordlust. Naarmate de tijd vorderde kreeg hij meer lust, lust voor het moorden en drinken van onschuldig bloed. De komende tijd leed hij de helse pijn, hij zag het als een test, de eerste test of je waardig genoeg was. Hij bleef volkomen stil, hoewel de pijn zo intens was bleef hij stil. Terwijl Avanti wegschoot op zoek naar bloed bleef hij zelf de transformatie ondergaan.

De blauwe maan kwam nog eens achter de wolken vandaan, de blauwe stralen streelden zijn pijnlijke lichaam, het zorgde voor slachttanden die tot onder zijn kin reikten, de lust voor bloed werd sterker dan de pijn die hij leed, maar dat zou nog wel even doorgaan. Nu was het wachten tot Achilles hem ergens naartoe nam en hem het vak leerde. Zijn ogen richten zich op Achilles waarna hij de volgende woorden uitspreekt, kil, fluisterend "Wie word de eerste waarvan ik het bloed mag proeven?" terwijl zijn mondhoeken omhoog krulde tot een smerige glimlach waarna zijn gezicht weer vertrok van de pijn die hij leed. Heel snel had hij het al onder controle terwijl zijn zicht veel maal beter word en zijn gehoor verscherpt. Zijn spieren groeiden al, hij voelde zich sneller en sterker worden, ondanks hij doodstil te wachten stond op Achilles.