Een berekenbare nacht waarin hij met al de touwtjes in handen liep. De kudde was erop voorzien, zoals iedere keer waren ze erop verzien maar … weet je … hun voorbereidingen zijn slechts een grote uitdaging voor hem. Het spelletje werd altijd meer gecompliceerd voor hen maar zelden moeilijk voor hem. Ze pasten zich aan op de manier van aanval die hij toepaste maar iedere keer was hij er met een andere aanval waar ze hadden van te leren. Hij was zo onberekenbaar en voorzichtig, bruut en genadeloos. Slechts de geur van zijn aura vol dood en verderf kondigde zijn aanwezigheid aan. De donkere mis kroop vanuit de bossen door de rest van de nacht. De blauwe maan gooide een kil deken over het land. De verschrikte kreten weergalmde als ijzige klanken door de hemel en brachten een boodschap van angst en pijn over het hele land van BMH.

Zijn bebloede hoeven draafden in een bijna vertraagd tempo over de modderige grond. Het bloed drupte langs zijn zwarte benen naar beneden en mengde zich onder de aarde. De spieren rolden met brute kracht verder terwijl hij zo geruisloos zijn weg vond door het gebied dat voor eeuwigheid het zijne zou zijn. Zijn scherpe lange hoektanden schuurden langs zijn lippen, de paarse lege ogen verstopt achter zijn lange geklitte maantop. De oren die altijd plat lagen draaiden in een fractie van een second naar links. Zijn lichaam kwam stil, zijn hoeven verplaatste zich ter plaatste en de stilte die achter hem meedrijft vult het gebied. De stemmen kent hij, het waren de stemmen die hun einde zouden kennen, waarvan hij al een maand naar verlangde ze te horen schreeuwen achter genade. Maar hij wist hoe nobel ze waren, ze zouden hem niet dat genot geven en toch toch zou hij het willen, met of zonder illusies.

‘Dwaas?’ Fluisterde zijn stem bijna melodieus door het gebied tot naar hen beide. Ze waren te ver weg om ze te zien en ook zij konden hem niet waarnemen. Er komt een akelig kille grinnik uit zijn keel gedreven die veranderd in een bijna zelfingenomen lach. Zijn lichaam komt weer in die perfecte beheersing. ‘Heren.’ Zijn paarse ogen geven zich bloot voor hem terwijl zijn zwarte lichaam in het donker blijft drijven. ‘Ooit de machtige leiders geweest van dit gebied en nu slechts de schampere aanvulling van een kudde.’ Zijn stem siste en dreef spot met hen beide. Zijn blik dreef tussen en in, bijna hongerig. ‘Hoe voelt het? Hoe voelt de kwetsbaarheid van iets dat je nooit eerder hebt moeten voelen?’ Zijn lichaam met de vele kronkelde littekens maakte zich los van het donker en waande richting hen beide. ‘Ex-leiders.’ Hij sprak het woord zo nadrukkelijk uit dat het hem zelf de sidderingen bezorgde. ‘Dwazen die het niet konden volhouden en zelf dan te dom zijn om hoger te gaan wetend dat er een dag komt dat ik jullie ziel opeis of tenzij …’ Hij zweeg en zijn ogen gleden naar Theron. ‘Je wilde sterven. Dat was jouw plan niet?’ Hij glimlachte, zijn bloedde tanden ontblootte zich kort …