Avanti’s woorden deden hem sidderen van ingehouden woestheid. Zonder het te weten dat de schimmenleider zijn grootste kwaadheid aangeboord, en Xariv liet zijn neus sissend vollopen met lucht om maar kalm te blijven. Immers, kwaad worden naar de schimmenleider toe zou hem niet veel goeds brengen. ’noem mij niet als éen van hun.’ siste hij, zijn stem laag en grommend.

hij had zichzelf niet voor niks afgezonderd van de kudde, leefde niet voor niks een nomaden bestaan, bijna zoals een loner, alleen maar om niet bij die kuddes te horen. Niet bij die leiders te horen. Niet meer bij die verachtelijke paarden van BMH te horen. Als de leiders gewoon hun ogen hadden opgehouden, als ze er op zouden letten wat er met hun kuddes gebeurde, in plaats van alleen op te komen dagen als er iemand was die hun kudde wat groter zou kunnen maken..

er zou zoveel leed bespaard zijn gebleven. Op de een of andere manier waren alle ongelukken die er in bmh gebeurden terug te leiden tot het feit dat er gewoon geen leider aanwezig was op het moment dat er iets gebeurde..

de guards waren altijd nutteloos geweest. Het enige dat zou hebben geholpen, waren meer leiders. Onderleiders, rechterhanden, linkerhanden. Alles om de kudde te beveiligen. Al was het maar om een wolf weg te jagen bij de jonge veulens.. jonge veulens zoals zijn eigen dochter was geweest. een bries verliet zijn mond terwijl hij zijn gedachten weer naar de werkelijkheid joeg en Avanti weer aan keek.

’de dood is altijd liefdevoller dan wat een schim je kan aandoen.’ hij had nog net Avanti’s woorden opgevangen, en een sadistiche glimlach gleed even op zijn lippen tot hij snel weer serieus keek. De gedachten die in zijn hoofd omgingen, met betrekking tot kudde paarden en vooral leiders waren niet goed, niet voor een normaal paard.

De witte hengst was zijn normale leven allang kwijt, maar zelfs zijn gedachten waren verbitterd en slecht geworden. Er was niks meer om voor te leven, behalve de wraak op iedereen en de verwoesting van BMH.

hij knikte naar de zwarte schim voor hem. Natuurlijk waren ze met zn 2. Dat was duidelijk. De merrie die Ayana genoemd werd was de ander, dat was informatie die bijna iedere ziel in BMH had. Ookal liet zij zich niet vaak zien, het was duidelijk dat zij en avanti de belangrijksten waren bij de schimmen.

even liet hij zijn ogen door het donkere bos dwalen voor hij antwoord durfde te geven op Avanti’s vraag. Voor hij durfde toe te geven aan zijn eigen gedachten. ’Ik ben het zat om te leven onder de leiders. Ik wil ..’ hij zweeg even, nadenkend over zijn woorden, terwijl zijn ogen op avanti bleven rusten. ’Ik wil ze dood hebben’ siste hij toen, zijn stem ruw, zacht maar woedend.

’Allemaal.’ het was duidelijk dat Xariv niet zichzelf meer was, niet meer de witte arabische hengst die alles over had voor zijn dochter, alles overhad voor de kuddes. Die zelfs zijn leven zou geven voor een leider. Nooit meer. Het enige dat hij wilde was wraak. Wraak om dingen die niemands schuld waren, maar wel de dingen die zijn leven hadden gestopt te zijn zoals het was.

Zijn woede verbergen wat iets waar hij geen moeite meer voor deed. Xariv was een expressieve hengst in zijn emoties. Het enige dat hij nog deed, was zichzelf inhouden om niet te snauwen, om niet aggressief te worden naar een schim toe. En vooral niet naar Avanti toe. Dat zou een zekere dood betekenen.

’Ik gehoorzaam niemand. ‘ zijn donker ogen dwaalden naar Avanti terug toen hij sprak. Nooit zou hij een leider opnieuw gehoorzamen. Niet zolang hij het zelf voor het kiezen had. En dat had hij. Toch begon in hem iets te borrelen, iets dat hem vertelde zich over te geven aan Avanti, simpelweg éen van zijn zielloze demonen te worden, een kwelgeest voor de kuddes.

Ookal zou het betekenen dat hij nooit meer vrij zou zijn in zijn eigen keuzes, nooit meer lief zou hebben, nooit meer zou lachen, het was beter dan zijn leven nu. Hij zou niet woedend langs de zijlijn staan kijken hoe de leiders de kuddes verpestten, hij hoefde niet meer stil in zichzelf te juichen als de schimmen kwamen, hij kon meedoen.

en daarbij, liefhebben zou hij toch niet meer doen. Zijn hart was verbitterd geraakt zodra hij Omniel verloren was, de liefde van zijn leven. De, al vroeg je het hem, meest knappe, lieve en vriendelijke merrie ooit. De moeder van zijn dochter. Zíjn merrie. Overleden dankzij een stom ongeluk, maar wel een ongeluk dat voorkomen had kunnen worden als leiders zelf patrouilleerden over hun gebied, dan zouden ze hebben geweten dat de randen van de kliffen, in orlais, niet meer zo stevig waren als vroeger, dat ze aan het afbrokkelen waren. Zijn omniel.. ze had niet hoeven te sterven als er meer oplettende ogen waren geweest.

Een nijdige bries verliet zijn lippen terwijl hij zijn gedachten terug naar achter wurmde en zich weer naar Avanti richtte, die nog altijd door bazelde over zijn kudde van ondode monsters. Zoals Avanti het vertelde leek het allemaal heel simpel, en het was maar goed dat de hengst er zelf al bij vertelde dat het geen pretje was, want anders had hij nu een kudde vol zielloze watjes. Een grijns sierde kort Xariv’s lippen toen hij het voor zich zag. ’Geen pretje nee..’ reageerde hij kort op Avanti’s woorden over zielloos leven, zijn gedachten nog ergens anders.

Hij knikte geestdriftig op de volgende woorden, over de leiders. ’Ik hunker nu al naar bloed, het bloed van de leiders en het bloed van een ieder die mijn leven, en dat van degenen om mij heen, heeft verpest.’ zijn oren pronkten op zijn hoofd, helder wit onder de donkere bladeren van de bomen. ’ik wil het niet meer goed maken, ik wil geen excuses, ik wil hún leven verpesten, en dat van een ieder hier in bmh, er is niks meer om mij hier te houden.’

hij schudde zijn hoofd, misschien ietwat triest over zijn leven dat zo anders verliep dan het was gepland van te voren, maar zeker over zijn gedachten. Hij wilde het. Hij wilde zich aansluiten bij Avanti en de kuddes hier een moeilijke tijd bezorgen. ’het wordt tijd dat iemand er eens voor zorgt dat hun leven écht een hel wordt, Avanti. ‘

zijn ogen staan vastberaden op de schimmenleider, wachtend op zijn oordeel, enerzijds opgewonden omdat hij eindelijk zeker wist wat hij wilde, anderzijds gespannen omdat Avanti zomaar 180 graden kon draaien in zijn gedachten als hij wilde, en Xariv doodsimpel zijn leven kon afnemen.

Meteen toen hij had gezegd niemand te gehoorzamen, had hij er spijt van. Het was duidelijk dat Avanti gehoorzaamheid heel hoog in het vaandel had staan. Natuurlijk, ongehoorzame schimmen waren ook geen pretje. ’Ik bedoel dat ik geen van de leiders gehoorzaam.’ breidt hij zijn zin nog uit, voor hij zijn ogen even op een vogeltje richt dat vanuit de bomen wegvliegt, de wijde wereld in.

Avanti’s ogen staarden in de zijne, en even was hij bang dat de hengst alles zou kunnen zien in zijn ziel. De paarse ogen leken te branden. Maar ook als hij inderdaad zijn gedachten of zijn ziel zou kunnen lezen, was er daar niks waar hij het niet mee eens kon zijn. Het enige beetje liefde dat er te vinden was was de liefde voor Hayyel, zijn dochtertje, en die was ook maar gering. Ze had haar vader niet nodig.

hij grijnsde naar Avanti zodra hij zich aan zijn blik had ontworsteld. ’De leiders van Orlais.’ hij wist dat het heel moeilijk zou worden, zo niet onmogelijk, om leiders te overtuigen mee te gaan naar Vyrantium, maar ze moesten op zijn minst eens uit hun dagdroom getrokken worden dat alles maar super ging in de kuddes. Want dat ging het niet. De leiders van Orlais waren degene die er voor hadden gezorgd dat zijn Omniel was overleden, door hun onoplettende gedrag. ’We kunnen ze op zijn minst even goed laten schrikken..’ een onzekere glimlach speelde over zijn lippen terwijl hij avanti aankeek.

*snap alleen even niet wie nu de leiders zijn daar dus kon er niet verder op doorgaan.. er staat achilles maar bij aanklikken is het Theron..?*

het bleef even stil na zijn woorden, maar al snel is Avanti weer aan het woord, en nog voor Xariv kan antwoorden heeft hij zijn lichaam al weggedraafd. Xariv schudt even zijn hoofd, en gaat dan in een rustige galop achter de schim aan, waarna hij op de zelfde hoogte van hem weer begint te draven.

’Dat is het hem nou juist.. Theron en ik hebben wat gemeen. Althans.. dat hadden we.’ een zucht verlaat zijn lippen terwijl hij terug denkt aan het gesprek dat hij ooit met de alpha van rang 2 had, om toegelaten te worden tot zijn rang. Theron had hem duidelijk gemaakt dat het belangrijk was om niet alleen voor jezelf te leven, en dat was het moment geweest dat Xariv zich zelf had gevolunteerd voor de guards. hij en Theron konden het op dat moment goed met elkaar vinden. ’Hij denkt waarschijnlijk dat ik nog niks veranderd ben.’ een grijns speelde over zijn lippen terwijl hij kort zijdelings op Avanti blikte.

Het was vreemd om weer bij Orlais te zijn. Het was zijn gebied, de enige plek die hij ooit thuis had genoemd. De plek waar zijn liefde voor Omniel was opgebloed, de plek waar Hayyel was geboren. Maar toch was het nu niet meer dan een plek met een leuk uitzicht. Het had geen speciale betekenis meer voor hem, aangezien er niks meer van over was. Alleen de stukken steen die nog onder aan de klif lagen, de plek waar de rots was afgebrokkeld en Omniel overleden was, dat was het enige dat nog betekenis had. Even was hij ingedachten verzonken maar Avanti haalt hem er, opnieuw, uit.

Zijn vraag brengt hem terug naar de tijd dat de schimmen BMH in de fik hadden gezet, een fantastische stunt. Xariv, toen nog maar net weg bij de guards, had zijn hulp aangeboden bij de derde rang, en zodra hij te horen had gekregen van de emperor, E’vesdar, waarschijnlijk de enige die iets tegen de schimmen zou kunnen betekenen, dat zijn dochter veilig bij Theron was, had hij zijn aandacht op de andere paarden gericht.

2 merries, jong, éen met een gapend gat in haar hals. Alèzna en Aleydis. De tweelingdochters van Theron, de oogappeltjes van de oudere hengst. Nog altijd in zijn trieste vechtersmentaliteit had de witte arabier zich uitgesloofd om de wond van de ene te stelpen, om er voor te zorgen dat zij niet zou overlijden. Dat zou niet gebeuren terwijl hij er was.

Een grinnik verliet zijn lippen toen hij er aan terug dacht. Als dat nu geweest was.. hij was, qua gedachten en qua gevoelens, honderdtachtig graden omgedraaid. Van liefdevol naar verbitterd, van zorgzaam naar haatvol. En dat alles mede dankzij Vanth.

Nog voor hij kans had gezien de merries normaal te kunnen begroeten had die eikel, dat jonge hengstje, Roque, hun verteld dat ze moesten verzamelen in het dal, zodat de hele kudde bij elkaar was. Ze waren er van door gegaan, en dat was de laatste, en enige, keer dat hij hun gezien had. Hij wist niet eens of de merrie met de wond het overleefd had.

stilstaand, zijn ogen langs de bosrand naar de kudde turend, onzichtbaar voor hen. Een glimlach speelde op zijn lippen terwijl de herinnering zich in zijn hoofd afspeelde, en hij richtte zich tot avanti. ’alles wat we nodig hebben is de tweeling..’ hij blikte in de richting van de kudde, maar kon de merries niet zo snel vinden. ’Aleydis en Alèzna. De dochters van theron.’

hij grinnikte zacht. ’Ik heb ze ontmoet bij die stunt van jullie, dat vuur.’ hij wist dat het niet moeilijk zou zijn voor hem, als charmante, knappe hengst, om de merries zo ver te krijgen met hem mee te gaan, of op zijn minst éen ervan. Dat hij ze al eerder had ontmoet maakte het alleen maar makkelijker.

Donkere ogen kwamen van onder zijn witte voorpluk, een akelige glinstering die maar éen ding betekende, hij had een plan. Een plan dat sommigen niet leuk gingen vinden, en anderen fantastisch. Even blikte hij opzij, naar de schim naast hem, degene waar hij tegen op keek, degene waarvan hij hoopte dat hij het plan ook fantastisch zou vinden, net als Xariv zelf.

hij brieste terwijl zijn ogen over de kudde gleden, die niets vermoedend in het waterige winter zonnetje stond te babbelen, te wroeten in de sneeuw naar eten en gezellig stond te doen met elkaar. Bah. Ze zouden beter op kunnen letten, op kunnen letten op de tekenen om hun heen, de tekenen dat er schimmen in de buurt waren. Het was Xariv allang opgevallen dat op het moment dat Avanti verschenen was, dat de vogels in de bomen plots stil waren. Angstvallig stil was het rond hen heen.

even schoof een trotse glimlach om zijn mond toen Avanti zei dat hij nu al een schim was, maar die glimlach verdwijnt meteen weer. Hij was nog geen schim, en dat was hem pijnlijk duidelijk. Alles zou afhangen van deze ene opdracht. ’Ik doe mijn best.’ hij draaide zijn slanke lichaam naar Avanti. ’niet alleen Theron zal woedend zijn.’ grinnikte hij, zijn diepe stem akelig vrolijk.

hij knikte even naar de donkere schim voor hem. ’ik zal ze zo diep mogelijk meenemen het bos in.’ zijn donkere ogen glinsterden bij de gedachten aan de doodsangsten die de merries zouden uitstaan, en niet alleen de merries, maar ook de rest van de kuddes als ze er achter kwamen dat de schimmen zo mooi konden spelen, zo geniepig konden zijn. ’tot dan..’ knikte hij kort naar Avanti, niet precies wetend hoe hij afscheid moest nemen van de schim.

hij draaide zijn lichaam, zette een glimlach op zijn lippen en draafde van de schim weg, onder de laatste rij bomen door, in de richting van de kudde. Opzoek naar de twee merries die er voor zouden zorgen dat hij kreeg wat hij wilde. Wraak.