Old friends, new relation ~ Kayleigh

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph keek door het dichte woud naar het kleine stukje licht wat hij kon zien. Zijn plek hier in Vyrantium had hij zorgvuldig gekozen, met uitkijk op het Minanter, het Orlais en het Anderfels. Hij wist dat Faylice wanhopig een rang hoger probeerde te komen en dat zou dan weer leuke spelletjes opleveren. Zo zou hij leider Vestival flink kunnen breken, Faylice was alles voor haar, en dan nog verzint hij het om met andere merrie's om te gaan en zelfs een veulen te creeëren. Maar hij zou hem wel een lesje leren als hij de druk niet meer aan kan om Faylice zo te zien lijden en van zijn leiders funtie af te stappen. Gedult moest hij alleen hebben, iets wat hij met het waarnemen van bloed niet had.

Hier in de stilte had hij alle tijd om zich op meerdere paarden te vormen en hoewel zijn bloedeigen dochter een priempunt was voor hem wist hij dat er ook nog andere paarden zich in BMH hadden gewaand die hij nog graag wilde bezoeken. Hij hield van stilte en de jonge schim wilde dat dan ook kosten wat het kost bewaren, alleen als hij echt zou moeten praten zou hij dat doen, en natuurlijk als er kuddelingen in de buurt waren om het sarcasme bij hen er in te wrijven. Hij was een goede luisteraar, zijn oren waren hoogst gevoelig, zo had hij alle gesprekken van de merrie's en hengsten waar hij zich op focuste kunnen afleiden. Met wat concentratie kon hij de lichtste verstoringen in de lucht waarnemen. Daarnaast was zijn zicht net als die van de andere schimmen heel scherp. Zo kon hij door de bomen heen kijken en veel mee krijgen, en dat allemaal vanaf zijn zo strategisch gekozen plekje.

Zijn concentratie word scherper als hij zijn lichaam dwingt om volkomen stil te blijven staan, en zich bij de schaduwen van de duisternis te laten vloeien waardoor hij volkomen onzichtbaar zou zijn. Alleen zijn ogen liet hij nog zien als 2 blauwe twinkels in het donker, omdat ze rondflitsten van het Minanter naar het Orlais, de merrie was aan het praten met Skyfall om naar rank 2 te mogen, misselijkmakend. Ze willen dat geen enkel paard word verwond door ons, en toch moet je waardig genoeg zijn om naar de volgende kudde te gaan. Als zijn blik dan valt op een grijsbonte merrie flikkeren zijn ogen weer even. Voor de misselijkmakende bloemenvelden waar hij al om heeft moeten kotsen staat zijn oude soulmate. Kayleigh, een zeer interessant gesprek voor hem en een zeer aangenaam spelletje, maar wat niet zo leuk voor Kay zelf gaat uitpakken. Ze wandelt in het bos en mocht hij nou net een paar 100 meter daarvan verwijdert zijn. Rustig laat hij zijn spieren weer even bewegen zodat hij uit de greep van de schaduwen komt. Met zijn lippen aflikkend schiet hij in een onmogelijk snelle galop waardoor het stuk nog maar secondes duurt. Geen moment kan de merrie hem door hebben, de band die ze hadden was in duizenden stukken gebroken dus ze kon hem onmogelijk voelen.

Een grijns is niet meer van zijn gezicht te halen, een sarcastische die uit is op wraak en bloed, maar dat was standaart en dat kon Thriumph wel bedenken. De jonge schim wist echter al wel hoe hij een paard kon laten schrikken. Eerder was hij een hengst achterna gegaan en brak iedere keer een takje tussen zijn geluidloze bewegingen of hij liet wat blaadjes schudden. Met veel leedvermaak had hij aangezien hoe de hengst zichzelf over rent had en tot val was gekomen waardoor het een makkelijk hapje voor hem was. Een stille grinnik speelde in de mond van de hengst. Nee deze merrie kreeg haar speciale aanpak. Hij wachte tot zij op een meter afstand stond en kwam toen in met zijn stem. "Zo zo zo, wie hebben we daar? Een oude vriendin?" klonk er sarcastisch maar gevaarlijk duister uit het keelgat van Thriumph, hij wist dat het nog geen blauwe maan was maar tanden had hij wel, verscherpt, maar hij zou haar toch wel meer dan 3 dagen martelen en vast houden. Zijn gedachten dwaalden een flits van een seconden af. Leven. Hoe zou het zijn om zo'n 'wonder' eens ziek zwart te maken?

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

k a y l e i g h

you only get one shot

do not miss your chance to blow

this opportunity comes once in a lifetime

Zomer of niet, het dikke pak wolken dat door de lucht zweefde deden een koude schaduw over haar grijs bonte glanzende vacht vallen. Het deed me een moment rillen. De schemering was aangebroken en ik hapte een paar grassprieten af tussen de bloemen door. Het was stil, zou je in eerste instantie denken, maar Kayleigh genoot van de zogenaamde stilte waarin zoveel te horen was. Het gras dat langs elkaar schuurde, zo nu en dan wat vogels die hun lied zingen of een specht die dat ene smakelijke maaltijdje probeert te krijgen. Mijn lange manen hingen sierlijk langs mijn perfect gevormde hoofd. Ik trok mijn hals de lucht in, het werd laat en ondanks dat de blauwe maan nog niet aan de top van de sterrenhemel hing, was het gevaar nabij. Mijn ogen hingen een moment aan de horizon, de plek waar ik heen moest lopen, maar gleden door naar het aangrenzende bos van Vyrantium. Ik was dom, heel dom, maar er was iets wat me die kant op trok. Het zou technisch gezien ook sneller zijn hield ik me voor. Ik sloeg mijn manen zuchtend voor mijn ogen weg en droeg mijn sierlijke lichaam vol souplesse in de richting van het schaduwwoud.

Lange schaduwen gleden over mijn vacht. In plaats van de heerlijke stilte waar ik eerder van had genoten, was deze stilte anders. De mossige grond van mijn hoeven zakte wat in bij elke stap die ik zette. Het was hier koud en ijzig. Een lichte mist bedekte de bodem. De hoge dennenbomen torende boven me uit. Wanneer de stilte onderbroken werd spitste ik mijn oren. Mijn bruine ogen hingen strak in het bos. Ik hoorde takken kraken en breken, maar ik zag niets. Ik voelde iemand. Ik voelde niet een adem of een beweging, ik voelde een ziel, een bekend iemand, maar dan anders. Misschien was het ziek, of erger. Een zachte grommende hinnik klonk uit mijn keel. Plotseling zag ik het lichaam. Ik weet of ik blij was of niet, ik mocht in ieder geval niet blij of opgelucht zijn dat hij het was. Try, de vader van mijn zoon, mijn jeugdvriend, mijn eerste liefde.

Ik dacht aan de keren dat ik hem had gezien, na zijn komt in blue moon horses. Ik voelde me schuldig over hoe ik me had gedragen. Maar wist dat dat niet hoefde, hij had me eerder verraden. Maar er was meer wat ik voelde, maar ik niet voelen. Ik zou Theron verraden, mijn liefde, degene die me alles had gegeven wat ik ooit wilde. Maar ook niet omdat hij niet een van ons was. Maar ondanks de lust de bloed die hij uitstraalde, de bloedstriemen in zijn vacht en de eeuwig boze blik zijn ogen, voelde ik nog enigzinds herkenning. Hij was dezelfde, maar dan anders. Ik stond te trillen op mijn dunne benen, niet van angst, maar omdat ik onzeker was over mezelf. Omdat ik anders dacht dan ik mocht denken. Hij was een monster. Hij kwam me vermoorden. Ik hield van hem, en hij ook niet van mij. Theron is de enige waar ik ooit voor zou leven. De enige.

Zijn stem deed een ruige rilling over mijn ruggengraat lopen. Hij was anders dan eerst. Zijn stem was rauw en hard. Eentonig. En het eeuwige zinnetje van de schimmen kwam zoals verwacht uit zijn mond. ‘zo zo zo, wie hebben we daar?’ hoe vaak had ik deze zin wel niet gehoord uit de mond van een schim, hell waarom konden ze niets origineels bedenken!? Was het een traditie ofzo geworden... ”alsof je niet weet wie je hier hebt...” klonk mijn stem, het klonk zelfverzekerd, maar toch ook met die enige vorm van emotie die ik niet mocht hebben. ” wat wil je?” klonk mijn stem trillend.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph keek de merrie hard en stram aan. Een masker had hij zich voor genomen. Hij vervloekte hemzelf, dat ene kleine stukje ziel voelde nog de liefde opbranden, liefde was vies, een schone vlek op zijn gore misdaden. Hij had zoveel gemarteld, en zelfs Yacira had hij verkracht en gemarteld, maar deze ene blik deed hem bijna angstvallig de kant van Avanti op kijken, niet dat hij dat deed, want dan hing hij zowiezo. Hij mocht geen liefde hebben, dit kon niet zijn, hij had gezien hoe de merrie was verandert bij zijn aanwezigheid. Zo ontzichtbaar was hij geweest, geen paard had hem op een mogelijke wijze kunnen horen of waarnemen. Onmogelijk.

Zijn zo verschrikkelijk geervaarde geschiedenis, had zo’n groot lichtpunt. En ondanks dat hij onder Aerons verschrikkelijke macht stond had hij haar. De merrie waarvan hij hield, vanaf veulen af aan waren het vrienden. En ze groeide uit tot soulmates, spraken stiekem af, deden alles wat fout was en toen gebeurde het onmogelijke. Hij moest haar verkrachten, hij moest het doen, het was de grootste kriem die hij in zijn bestaan, voordat hij schim werd, had moeten doen. Zij vluchte naar Blue Moon Horses, hij kon het niet hebben. Hij is haar achterna gegaan. De liefde die ze hadden, de band, hij had zich voorgenomen dat die was verbroken, voorgoed. Maar het was er nog, hij voelde de merrie, zo’n vertrouwt gevoel. Maar, bedacht hij bij zichzelf, hij is een schim, hij kan geen gevoelens hebben. Onmogelijk, of niet? Dat verdomde stukje ziel wat hem zo in de weg stond.

Hij verbeet zich en dacht eraan hoe de merrie naar haar was geweest. Hoe hij wanhopig had gesmeekt en hoe hij nu zijn taak moest volbrengen, Avanti was zijn leider en die zou hij blindelings volgen, daar zou hij naar luisteren. De wraakgevoelens keren terug naar Thriumph, hij had haar alles gesmeekt om het uit te leggen maar zij negeerde dat en weigerde. En hij wist dat Yacira voor haar een doorn in het oog was, maar zij had Theron. En dat wist hij toen hij Yacira ontmoette. Hij had haar verraden, uitgespuugd, nooit vergeven maar dit waren andere tijden, dit waren de tijden waarop hij eens op nummer een stond. Hij mocht nu zijn verhaal uitleggen en dat zou dan niet alleen met woorden zijn. Nog heel even komt hij terug op zijn gedachten, het zou de ultieme wraak zijn. Leven creeëren wat gestoord en wel was, een zwak had en zo voor Avanti kon dienen. Snel legde hij zijn gedachtes aan de kant, en richtte zich weer op de grijsbonte merrie. De vlekken herkende hij uit duizenden, vroeger was hij ze allemaal nagelopen met zijn zijdezachte neus. Haar lange, sierlijke manen en haar perfect gevormde hoofd. En keek terug op zichzelf, hij was compact gebouwd maar had elke schim kunnen overwinnen. De kracht had hij met zich mee gekregen evenals zijn aftekeningen die iedereen liet opkijken. Hij had het nodig gehad om op te vallen, de zilveren lokken in zijn manen, staart. Nu, nu liet hij iedereen opkijken al was hij simpel bruin met zwarte manen.

Hij richtte zich weer op de merrie die haar woorden stoer uitsprak. Zelfverzekerd, iets wat hij zich nog kon herinneren. ”alsof je niet weet wie je hier hebt...” waren haar woorden die bijna striemend aan kwamen. Hij had al lang door dat die merrie het onraad zelf ook voelde, maar iets kon hij niet plaatsen. De merrie was zelf verward, maar niet bang, stond te trillen, maar niet van angst. Hij concentreerd zich op de grond die onder zijn hoeven licht en voelt door zijn hoeven heen haar hartslag, wat sneller slaat, maar niet volkomen van angst. Er zat nog wat bij. ”wat wil je?” Klonk haar stem weer wat Thriumph even liet fronzen, haar stem trilde door de geluidsgolven heen die Thriumph had opgevangen. Hij glimlachte sarcastisch naar de merrie, ze mocht nooit weten dat hij nog wat voor haar voelde, maar als hij haar al zag aankomen vreesde hij ervoor dat zij dit door zou hebben. Vooralsnog was hij de machtige hier, en hij zou zijn plannetjes kosten wat kost uitvoeren zonder enige medelijden. Ze had het immers zelf veroorzaakt. ”Wraak schat.” bracht hij duister maar extreem sarcastisch in. ”Jij weet wel waar ik het over heb.” sprak hij kort naar de merrie. Terwijl hij zijn hoeven richting de hare zette en zijn bebloedde neus over haar brandschone vacht liet glijden. Een weer kwam dat vervloekte gevoel binnen, het pure genot wat zich vormde in de hersenen van de jonge schim. Het mocht niet, hij gleed af naar een van haar vlekken en liet zijn verscherpte hoektand, eentje maar over een stukje scheiding van haar vlekken glijden. Oppervlakkig wondje, snijdende pijn, hij wist er nu al alles over hoewel hij dat nog niet lang wist. Hij had er nooit bij stilgestaan dat hij geen gras had gegeten, geen normaal water had gedronken, geen blaadjes, geen bloemen, geen onkruid. Alleen maar vlees en bloed, en het vervloekte water van dat ene riviertje van Vyrantium. ”Vertel me eens, waarom ben jij zo dicht bij Vyrantium?” sprak hij zoetig naar de merrie toe, nog steeds gevaarlijk want je wist nooit wat er achter dat zoetige zou schuilen. De lage, zachte hinnik van een paar minuten geleden was hij ook nog niet vergeten. Haar ID zat er in verscholen, ze deden dat altijd om te kijken of ze alleen waren of om elkaar te ontmoeten, maar ook dat moest hij aan de kant zetten. Een sarcastisch grinnik sprong over zijn lippen, zijn tijd was gekomen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Pip schreef:

k a y l e i g h

you only get one shot

do not miss your chance to blow

this opportunity comes once in a lifetime

Mijn ogen hingen strak starend vooruit, doelloos, alsof ik met mijn gedachten even weg was, maar dat was ik niet. Het was enkel om zijn verpestte blikken te ontwijken. Mijn hoofd trots geheven in de lucht en benen uitgestrekt. Een moment keek ik hem diep aan in zijn harteloze ogen. Nee, ik hield helemaal van hem. Ik hield niet van deze Triumph, ik had gehouden van de echte, maar hij heeft zichzelf verpest. Hij heeft zijn leven opgegeven. Ik hield niet van hem, ik haatte hem, toch? Het kon toch niet anders, zijn doel; mijn bloed. Zijn macht; het kunnen hebben van mijn bloed, zijn gedachtes; kom op met haar bloed. Welk misselijkmakend dier was nou zo?

Zijn woorden, zijn stem rauw, alsof hij uren in het vuur had gestaan. De manier waarop hij het uitsprak, het eeuwige sarcasme, alsof dat de enige manier was waarop hij kon praten. Maar in plaats van dat je vaak zei dat het uren duwde ging dit juist te snel voor mijn gedachtes. Ik voelde zijn bebloedde neus tegen mijn glanzende vacht, er werd gezegt dat je bloed niet kon ruiken, maar ik kon het wel, het was zout en naar, ijzig. Een rood spoor liep over mijn vacht, maar al snel ging een bloed spoor over in een kleine snijdende snee met zijn hoektanden. Het deed pijn, maar mijn spieren stonden opgespannen en ik probeerde aan andere dingen te denken om de pijn ontwijken, en het viel best mee. Ik had wel erger gevoeld.

”Dat maakt jou niets uit, laten we het er maar op houden dat jij wel wat geluk kon gebruiken.” klonk mjn stem sissend en nijdig. Ik wist dat het het domste was wat je kon doen, maar ik kon het gewoon niet hebben hem zo dicht in mijn buurt. Hard gaf ik hem een trap tegen zijn borst. Een waarschuwende hinnik ontglipte opnieuw mijn lippen, Mijn hart voelde ik kloppen in mijn keel. Mijn ogen stonden boos, ik was eigenlijk zelf verbaasd van mijn onverwachte woede. ik weet niet of het nou kwam door de pijn die hij me aandeed, fisiek of mentaal, maar iets riep een plotsellinge woede op, ik wist dat ik hem er alleen maar meer mee uitdaagde.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph keek uitdagend terug naar de merrie en als ze boos word schiet hij in een sarcastische lach. De woede die opflitst is de echte Kayleigh die zich toonde. De pit die de merrie in zich had, maar verstandig was het niet wat ze deed. De woede zou zich ooit uitbarsten en zoals de voorspellingen van zijn hersenen dat weergeven zou dat niet tegenover een ander paard zijn, of naja, wezen. De sarcastische grijns was verandert in een sadistische, als ze boos werd kon ze hem onmogelijk voelen en dat was nou net wat hij angstvallig had verboden. Meer tijd om te martelen dus. En hij wist dat Avanti elke seconde van hem keek, mee genoot maar ook zijn fouten bleven niet onopgemerkt, hij wist dat een enkele foute stap een straf zou betekenen van Avanti, en zowiezo hij als nieuwste omega van de kudde moest hij zich nog bewijzen.

Als hij haar hoef tegen zijn borst laat komen begint Thriumph zelf ook lichtelijk geïrriteerd te worden door de merrie. Ze mocht best boos zijn omdat ze het allemaal niet aankon, maar nog een agressieve beweging was voor haar genoeg om meer dood dan levend deze plek te verlaten. Nee Thriumph dood alleen paarden als ze hem irriteren of als hij dat in opdracht doet, maar meestal ziet hij het als een leuk spelletje, bijvoorbeeld Faylice. De merrie liet hij met rust, waarna ze ontsnapte en probeerde haar leven op te pakken, deze blauwe maan laat hij haar met rust zodat ze nog net even wat langer de tijd nodig heeft om haar leven op te pakken, daarna zou hij haar weer verwonden, weer verkrachten en hetzelfde aandoen als de vorige en zo gaat het door. Tegelijker tijd maakt hij Vestival gek, eens zo gek dat hij zijn leidersfunctie op geeft en dan heeft hij de poppen aan het dansen. Dan zou hij hem een lesje leren wat hij nog nooit heeft geleerd, evenals het begrip ‘pijn’. Maar de toestand van Kayleigh veroorzaakte het dat Thriumph het alleen maar makkelijker vond om dat verdoemde stukje ziel op zij te zetten en dat monster te worden wat hij altijd was.

Thriumph wacht even met uithalen wat hij zo makkelijk had kunnen doen, omdat hij benieuwt was naar haar reactie erna. Het werd haar teveel, hij wist het, hij voelde het, zoals de schimmen dat konden doen. De hoge hinnik laat hem sadistisch lachen zodat ze zich alleen maar meer vernederd voelt. Hij verschiet naar voren en boort zijn tanden recht in haar gespierde hals, hij kende de atomie van haar maar al te goed en kon haar helemaal afbreken zonder dat ze dood ging, hij deed het niet, nee, deze merrie kreeg een speciale aanpak. Eentje die niemand anders zou krijgen. De intensiteit van het bloed dat zich op zijn tong kenbaar maakte onderdrukte hij, de zalige trans die het met zich meebracht verdrukte hij.”Dat maakt jou niets uit, laten we het er maar op houden dat jij wel wat geluk kon gebruiken.” schelde de scherpe stem door het luchtruim. Pisnijdig was de merrie, maar deze keer was Thriumph geen watje meer. ”Tut tut tut, jij weet dat jij mij veel meer aan hebt gedaan dan dat je zegt.” Bracht hij nijdig uit, zij was hier degene die fout was. ”Ik hoef je bloed niet, er zijn duizenden andere paarden waarvan ik het krijg, nee, verwar wraak niet met bloed.” Sprak hij uiteindelijk sissend uit, terwijl hij wist dat het zo zacht dat de merrie het maar half zou horen. Hij dacht even na, hoe zou hij haar het meest treiteren, Theron. ”Wie heeft wie verraden? Nee toen ik hier kwam, op Blue Moon Horses zag ik jouw met je hengstje. Theron. Jij hebt je kansen gehad, nu ben je aan de beurt Kayleigh, en ik zal zorgen dat je deze ontmoeting niet snel vergeet.” Verloor hij zijn woede, hij kon zichzelf even niet beheersen, maar herstelde snel, als hij in de ogen van Kayleigh kijkt ziet hij alsnog de liefde achter haar ogen staan, heel ver weggedrukt en welligt zou dat ook bij hem voor dat ene momentje te zien kunnen zijn.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

k a y l e i g h

you only get one shot

do not miss your chance to blow

this opportunity comes once in a lifetime

Wat ik had gedaan was dom, maar ik kon het nu niet meer terug nemen. Zijn sardistische lach galme na in mijn oren, nee hij was een mormel. Hij had geen ziel, hij kon niet meer de oude triumph worden, niet meer het paard waarvan ik hield. Ik hield van zijn ziel, zijn liefde die hij mij had gegeven destijds, het leek nu alsof alles weg was. Ik voelde ergens zelfs bewondering voor Avanti, hoe hij één hengst zo kan veranderen. Alles weg kon nemen. Plotseling haalde hij uit, zette zijn tanden in mijn nek, de pijn duurde maar even, maar toch lang genoeg voor mij om in tranen uit te barste, ik miste hem de oude hem. Als reflex wilde ik hem terug happen, maar wanneer mijn neus zijn hals raakte kon ik het niet, een seconde lag mijn neus op zijn hals, welke verbazingwekkend genoeg niet naar steen voelde maar zacht, zoals vroeger. Mijn ogen vulde op met tranen, ik trok mijn neus van zijn hals. Ik wilde naar Theron, de enige waar ik op kon bouwen, Triumph was misschien leuk geweest, maar hijs was niet de ware voor me. Ik negeerde zijn woorden die in mijn gedachtes sneden, ik deed mijn best ze niet te horen. Ze deden me pijn.

”Ik hield van je!” Schreeuwde ik plotseling door zijn verhaal heen hoe ik hem had verraden. ”ik hield van de ouwe jou, de zorgzame, niet het mormel dat wraak uit was... Theron is de ware voor me, op hem kan vertrouwen, jij gelooft in de ene leugen naar de ander, je maakte één voor één elke merrie kapot, eerst mij, en daarna beschuldig je Yacira van vreemd gaan omdat ze een leuk gesprek heeft met een hengst! Wat is mis met je! Hoe kon je! Hoe verpest in je harsens kan je zijn als je de leugens van een schim gelooft! Nu heb je jezelf verpest, je toekomst... De hengst waarvan ik hield” Klonk mijn stem, soms schreeuwend, soms sissend. Een traan liep over mijn wang. Ik draaide me om, zodat ik met mijn rug naar hem toegekeerd stond. Zodat ik de ogen van de donkere hengst niet aan hoefde te kijken.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph gromt diep naar de merrie, hoe het ook mogelijk was, zij deed het onmogelijke. Maar beide hadden ze hun eigen problemen en levens. Hij had dat kleine stukje ziel van hem nu al duizenden keren vervloekt. Dit kon niet, deze band moest doorbroken worden, goedschiks of kwaadschiks. Hij schrikt even op als de merrie ineens haar dingen gaat schreeuwen, waarbij haar hartslag fors ophoog gaat. Haar hart draait overuren en gek genoeg de zijne ook, wat hij nog nooit had ervaren, en zeker niet in zijn schimmentijd. ”Ik hield van je! Ik hield van de ouwe jou, de zorgzame, niet het mormel dat wraak uit was... Theron is de ware voor me, op hem kan vertrouwen, jij gelooft in de ene leugen naar de ander, je maakte één voor één elke merrie kapot, eerst mij, en daarna beschuldig je Yacira van vreemd gaan omdat ze een leuk gesprek heeft met een hengst! Wat is mis met je! Hoe kon je! Hoe verpest in je harsens kan je zijn als je de leugens van een schim gelooft! Nu heb je jezelf verpest, je toekomst... De hengst waarvan ik hield” Dit was de tijd voor Thriumph om flink uit zijn vel te schieten, haar zachte neus was iets wat beide pijn deed omdat het wat met zich mee had genomen. En hij wist dat ze beide hetzelfde hadden. ”Hoe weet jij of het leugens zijn? Wie heeft mij kapot gemaakt om nieteens een gesprek aan te gaan met mij? JIJ ja, ik moest van Aeron omdat hij ons hadden gezien. Ik deed het voor jou, anders waren we beide dood geweest.” Terwijl de stoom uit zijn neus vliegt.
Hij moest het doen, hij moest en zal het doen en als de merrie haar rug toekeert draait hij zijn lijf eerst in een cirkel rond de hare, zodat hij de zoete, mierzoete geur van haar hengstigheid in zich kon opnemen, het was het enigste zoete waar de hengst niet van kotste. Zijn zachte neus glijd voor heel even onder haar staart, maar dit is zo snel voorbij dat de merrie er niks aan kon doen. Zo snel waren schimmen, al hun bewegingen waren verscherpt, zo secuur. En daar liet Thriumph zijn stem weer horen ”En nu, doe ik het goed, voor eens.” klonk er sissend van de stembanden. Wederom amper hoorbaar, voor het scherpe oor alleen. Hij liet zichzelf gaan en zette zijn zware lijf op het fijne van de hare. Zijn hoektanden glijden in haar schoft terwijl de rest zijn werk doet.
Tevreden liet hij zich weer op de grond zakken, de merrie had er niks tegen kunnen doen, zijn tanden trachten weer in de huid van de merrie te glijden. Maar het lukt simpelweg niet, hij drukt zijn neus in plaats van dat heel even in zijn hals. Hij was een schim, had veel te bewijzen en deze merrie zou daar niet in de weg mee staan, maar alsnog bleef het gevoel bij hem staan, en hoe hij het ook wegdrukte, het bleef terug komen. Hij bracht zijn hoofd bij de hoogstwaarschijnlijke pisnijdige merrie die al zo emotioneel was en liet zijn mond met tanden bij haar oor komen in een flits. En fluisterde ”Mijn ziel is daar nog, het smeult alleen stukje bij beetje weg.” Zijn stem was ineens zo fragiel, zo zacht dat zelfs de beste luisteraar het op 1 meter niet kon horen. Alleen de merrie die zich voor hem bevond. Hij liet zijn tanden even in een dunne strook glijden, niet dat hij het graag deed, maar wraak nam het alsnog zo nu en dan over. En toch, het kon niet, hij stond onder Avanti, en volgde hem trouw. Hij was hem altijd trouw gebleven, was zelfs in het licht gegaan omdat het moest, maar dat stukje ziel van hem kon teveel roet in het eten gooien, maar als hij zou vluchten zou hij laf zijn. In tweestrijd keek hij de merrie aan, waarna een deel van zijn masker gevallen leek te zijn.

667

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

k a y l e i g h

you only get one shot

do not miss your chance to blow

this opportunity comes once in a lifetime

Het grommende geluid deed mijn oren plat in mijn nek leggen. Hij was pas kort schim, maar ondanks dat kon ik voelen dat hij niet die ene hengst meer was, die vriend, maar ook diegene waar ik van had gehouden. Theron was altijd al veel beter voor me geweest. Hij zou nooit zich zo onverantwoordelijk gedragen en dan voor het minste zichzelf verpesten. De woorden die uit zijn keel schoten klonken dreigend en hard. Ik wilde er hard op in gaan, maar ik wist dat het geen zin had. Ik zou geen woord meer vuil maken aan dit mormel. Zijn sterke nare lichaam, ruikend naar bloed en ijs, begon om mijn lichaam heen te draaien. Mijn ogen hingen strak aan de horizon, vanaf nu zou ik zwijgen.

Ik schrok toen ik opeens zijn lichaam voelde. Een harde schreeuw verliet mijn lippen. Ik voelde hij zijn tanden mijn schoft open trokken en zijn hoeven mijn flanken pijn deden als schuurpapier dat langs je zij gleed. Ik dacht niet na over de gevolgen die dit voor mijn leven zou hebben, enkel over hoe ik zo snel mogelijk van dit beest af kwam. Ik probeerde hem te trappen, te bijten, ik probeerde alles. Maar hij had me in de houdgreep terwijl hij zijn ‘ding’ deed. Zijn lichaam gleed van de mijne af. Wanneer ik kon gaf ik hem een ‘harde’ trap tegen zijn romp. Voor een schim zou het hoogstwaarschijnlijk niet hard zijn geweest. Maar ik voelde de klap door mijn hele lichaam nog door dreunen. Bloed gleed uit mijn schoft, mijn flanken bloedend als een grote schaafwond, de pijn van een schaafwond was misschien wel de ergste fisieke pijn dat een lichaam kon verdragen. Trillend ademde ik uit, ik hijgde van de inspanning die ik had gedaan, maar niets uit had gebracht.

Zijn woorden deden een ruige rilling over mijn ruggengraat lopen. Het twijfelende gevoel dat ik had gehad toen ik hem zag was verdwenen, ik zag enkel nog dat hij een monster was. Ik deed geen poging meer zijn emoties te lezen, het maakte niets uit. Ik zou hem dit toch nooit kunnen vergeven of vergeten. Ik kon het niet laten toch mijn mond nog open te trekken. ”Je hebt het verpest! Voorgoed! Ik haat je oké! “ Klonk mijn stem schreeuwend door de stilte, waarschijnlijk kon heel vyrantium en een deel van Anderfels het nog horen. ”Je hebt gedaan wat je wilde... Niet alleen mijn lichaam zo gemaakt dat ik elk moment kan neervallen... Maar ook mijn leven... Dat jij je leven nou zo wilde vergooien was niet mijn probleem! Je doet dit niet uit wraak... Maar uit eenzaamheid... en spijt....” klonk mijn stem. Had ik het fout? Waarschijnlijk wel, maar het was de gedachte die ik wilde blijven houden... ”Mag ik gaan? Je hebt mijn leven namelijk al genoeg vergooit” Klonk mijn stem sissend. ”Ik wil je nooit meer zien, of maar horen, of maar aan je denken...” Klonk mijn stem pijnlijk en koud... Mijn ogen wazig en strak naar voren gericht.

**Profile**

» Look for new friends, Look for a new life
» Family, friends, enemies whatever c:
» Alone of with friends (alleen aardige paarden)
» Kayleigh
» Dawn is upon us.. || Kayleigh

Old friends, new relation ~ Kayleigh

Old friends, new relation ~ Kayleigh

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen