NINN

Het geluid van vrolijke vogels die hun liefdeslief zongen terwijl hun partner dicht tegen hun aanzat, vloog Ninn’s oren binnen. Langzaam opende ze haar ogen terwijl haar spitse oren nieuwsgierig in het rond draaide. Ze ging rechter liggen en keek naar boven. Twee prachtig gekleurde vogels deelde samen een stukje fruit en keken haar aan. Behendig klom ze overeind en schudde met haar manen nar dat ze terug helemaal netjes, deels over haar hals lagen. Ze begon wild met haar staart te zwaaien zodat de stukjes mos eruit vlogen. Een groene mosvlek hing op haar schouder. Ze knipperde enkele keren om de slaperigheid weg te krijgen en begon haar dagelijkse tocht af te leggen. Een warme zomerse ochtendzon scheen door de kruinen van de bomen op haar neer. Haar muisgrijze vacht met enkele witte aftekeningen kleurde iets meer gelig terwijl de witte stukken in haar grijze manen bijna helemaal geel zagen. De koraalblauwe ogen die aan de zijkant van haar hoofd stonden kregen een speciaal kleurtje wanneer de zon op de iris neerscheen. Met kleine, maat sierlijke passen liep ze verder tot ze de rand van het bos bereikte. Ze kwam tot stilstand en keek met fonkels in haar ogen naar de vlakte die voor haar lag. Een vlakte met hoog gras waar hier en daar een mooie paarse bloem in stond. Het dauw op de bladeren liet het veld glinsteren in het zonlicht. De Arabische merrie ging over in een elegante galop en liep over het veld. Haar voorbenen sprongen lichtjes over het hoge gras terwijl deze haar buik kietelde waardoor een haar lippen ging tot een glimlach krulde. Het vocht op de bladeren maakte haar helemaal nat aan het buik, maar het maakte niet uit, straks ging ze zich toch wassen en dan zou ze ook nat worden. Eenmaal aan de overkant van het veld zette zich zichzelf naar stilstand en keek met ene glimlach achterom om vervolgens rustig verder te wandelen. Dat zag er niet bepaald hoffelijk uit , nam ze zichzelf kwalijk. Echter kon ze er nu niks meer aan veranderen en het was leuk. Ze was eindelijk bij de plek waar ze elke dag naartoe kwam. Vanaf een afstand keek ze naar de open plek in het bos. Helemaal aan de rechterkant lag een grote plas. Het was prachtig om te zien, hoog riet sloot de plas af. Enkel een kort stuk was niet bedekt met riet en leip lichtjes naar beneden, wat de doorgang naar de plas vergemakkelijkte. Lelies dobberde op het water en maakte het plaatje helemaal compleet. Het was prachtig in het algemeen. Ze zon die op het water neerviel, zo helemaal afgelegen van alle andere plaatsen. Een opgeluchte en voldane zucht verliet Ninn mond. Langzaam wandelde ze naar de plas en liet rustig haar neus in het koele en verfrissende water zakken. Het was nog maar vroeg, toch was de warmte al drukkend en leek de merrie wel helemaal uitgedroogd. Ze nam het verkoelende water in zich op en voelde het helemaal langs haar slokdarm naar binnen glijden. Wanneer ze genoeg had gedronken liep ze rustig het water in tot enkel haar hoofd en een deel van haar hals nog boven het water uitstaken. Ze zwom rondjes langs de oever en bleef even in het midden. Elke ochtend opnieuw was ze verrast hoe mooi het hier was. Haar mond viel lichtjes open van verbazing, het was gewoonweg prachtig hier. Na nog even rond te zwemmen liep ze rustig uit het water. Ze was weer proper. Helemaal het tegenovergestelde van de witte hengst die ze enkele dagen terug had ontmoet. Bij de gedachte en hem en aan zijn smerigheid liep er een ijzige rilling over haar rug heen. Brrr, ze kon er niet aan denken er zelf zo uit te zien. Haar lilakleurige kroontje op haar schouder was eindelijk weer zichtbaar nu de mosvlek was opgelost in het water. Ze leefde nu niet meer bij haar koninklijke familie, maar het kroontje zou haar altijd terug brengen naar hen. Naar haar geweldige veulentijd en naar haar vrienden. Een zucht rolde over haar lippen. Ze mistte hen allemaal verschrikkelijk, maar de druk werd haar allemaal te veel. Hier in Blue Moon Horses was ze gelukkig en dat was voor haar veel belangrijker dan al dat chique gebeuren. Hier zijn paarden hun zelf en niet allemaal van die snobs. Ninn wilde zich net uitschudde wanneer ze geritsel achter zich hoorde. Ijskoude handen leken haar bij haar keel de grijpen en haar luchtpijp dicht te nijpen. In één ruk draaide ze zich om en keek hijgend naar de struiken waar het geluid vandaan kwam. Haar hart bonsde tegen heer borstkas aan terwijl ze wild in en uit ademde. Met moeite slikte ze en wachtte in paniek af. Wanneer een konijn uit de struiken sprong zuchtte ze opgelucht en ze voelde hoe haar hart rustiger begon te kloppen. Het konijn keek haar vragende aan en ze zag hem zo denken.  ’Wat ben jij aan het doen? Raar beest. Alle paarden zijn hetzelfde.’ Ze glimlachte verontschuldigend en wandelde weg van de plas. Op een plek waar niemand haar kon zien schudde ze zich wild uit. Ze leek wel een olielaag te hebben. Al het water gleed uit haar staart en manen en van haar vacht af. Haar manen vielen direct goed en ze knikte tevreden. Ze zette haar tandenstoker dunne beentjes die haar ranke lichaam droegen weer in beweging. Haar fijn neus droeg ze hoog en haar blauwachtige ogen keken strak voor zich uit. Een honingzoete hinnik die net zo zacht klonk als een wolvenwelp voelde galmde over de open vlakte waar ze nu op stond. In een elegante draf baande ze zich een weg richting de kudde.  Eenmaal in de buurt ging ze over naar ene rustige stap en zag een merrie aan de rand van de kudde staan. Ninn herkende haar. Het was haar leidster, momenteel toch nog. Ze gniffelde kort en wandelde op haar af. Eenmaal bij de merrie ging ze kort door één van haar voorbenen en knikte naar haar. ”Leidster” Sprak ze op een zachte toon en keek de merrie met een zachte blik aan. Al Zahraa Ninn respecteerde alle paarden die een belangrijkere rol hadden als haar, maar ook de paarden die een minder hoge rang hadden. Je zou het niet van haar zeggen, maar deze prinses had respect voor iedereen.

I don't even know where I'm going