Zijn ogen gleden over de kudde. Geen moment was hij ontspannen. Het ware lange en zware dagen. Maar hij zou het zichzelf nooit vergeten als hij een paard niet zou kunnen redden. Hij had het gevoel dat hij wat paarden mistte in de kudde. Zijn ogen schoten naar Lerav die de kudde net als hem strak in de gaten hield. Opeens schoot hij weg. Het bos in, de plek waar de schimmen vandaan komen. Ze konden hem niets maken... maar de andere paarden wel.

Zijn ogen gleden door de bomen. Opeens hoorde hij geluid. Hij spitste zijn oren en keek in de richting van de zwarte lijven. De zwarte lijven, hij zag niet wie wie was. Het was of ze allemaal één met de nacht waren. Maar snel zag hij het paarse oog voorbij schieten. Het oog dat in een klap een einde aan het leven maakte van elk paard. Snel bewoog hij zich naar voren om het schouwspel te bekijken.

Hij zag één vreemd paard, een grote hengst. Hij wist dat het geen schim was. Toen vlogen zijn ogen naar de merrie. Doe door Avanti op de grond gedrukt werd. Het was Omniel de zwarte schoonheid van de kudde. Nu pas zag hij hoeveel ze lijkte op de andere hengst. Echter had hij geen tijd om er over na te denken. Hij wilde net zijn benenen in beweging zetten toen Avanti weer omhoog kwam. Dit keer naar de hengst toe. Die hij op dezelfde brute manier naar de grond duwde.

Nog voordat hij het door had kwamen zijn hoeven los van de grond. Hij stormde tussen de paarden in. Zijn ogen schoten vlug naar Omniel maar snel weer naar de schim. Zijn helderblauwe ogen keken strak in zijn paarse ogen. Hij maakte zijn hoeven los van de grond een maaide er wild mee in de lucht. Vlak voor zijn neus gingen ze met een kracht omlaag. Zijn ogen doorboorde die van de schim. Het viel hem op dat ze ongeveer dezelfde grote hadden, en beide de pikzwarte kleur van hun vacht. Echter was er één verschil. Avanti was de schimmenleider, Amor was een leider van de normale paarden. "Als het aan mij licht zal het hier voor beide niet eindigen" Sprak hij bot, ijskoud maar zeer krachtig uit. Hij verloor de schim geen moment uit het oog.

Zijn ogen gleden over de kudde. Geen moment was hij ontspannen. Het ware lange en zware dagen. Maar hij zou het zichzelf nooit vergeten als hij een paard niet zou kunnen redden. Hij had het gevoel dat hij wat paarden mistte in de kudde. Zijn ogen schoten naar Lerav die de kudde net als hem strak in de gaten hield. Opeens schoot hij weg. Het bos in, de plek waar de schimmen vandaan komen. Ze konden hem niets maken... maar de andere paarden wel.

Zijn ogen gleden door de bomen. Opeens hoorde hij geluid. Hij spitste zijn oren en keek in de richting van de zwarte lijven. De zwarte lijven, hij zag niet wie wie was. Het was of ze allemaal één met de nacht waren. Maar snel zag hij het paarse oog voorbij schieten. Het oog dat in een klap een einde aan het leven maakte van elk paard. Snel bewoog hij zich naar voren om het schouwspel te bekijken.

Hij zag één vreemd paard, een grote hengst. Hij wist dat het geen schim was. Toen vlogen zijn ogen naar de merrie. Doe door Avanti op de grond gedrukt werd. Het was Omniel de zwarte schoonheid van de kudde. Nu pas zag hij hoeveel ze lijkte op de andere hengst. Echter had hij geen tijd om er over na te denken. Hij wilde net zijn benenen in beweging zetten toen Avanti weer omhoog kwam. Dit keer naar de hengst toe. Die hij op dezelfde brute manier naar de grond duwde.

Nog voordat hij het door had kwamen zijn hoeven los van de grond. Hij stormde tussen de paarden in. Zijn ogen schoten vlug naar Omniel maar snel weer naar de schim. Zijn helderblauwe ogen keken strak in zijn paarse ogen. Hij maakte zijn hoeven los van de grond een maaide er wild mee in de lucht. Vlak voor zijn neus gingen ze met een kracht omlaag. Zijn ogen doorboorde die van de schim. Het viel hem op dat ze ongeveer dezelfde grote hadden, en beide de pikzwarte kleur van hun vacht. Echter was er één verschil. Avanti was de schimmenleider, Amor was een leider van de normale paarden. "Als het aan mij licht zal het hier voor beide niet eindigen" Sprak hij bot, ijskoud maar zeer krachtig uit. Hij verloor de schim geen moment uit het oog.

Een beetje onrustig probeerde ik een fijne houding aan te nemen. Ik zag in dat de reus, blijkbaar genaamd Patriot, geen bedreiging vormde. Maar ondanks dat was het lastig je volledig te kunnen ontspannen bij een paard met die hoogte. Ik duw mijn borst naar voren om mijn forse lichaam groot te maken. Als poging me niet zo klein te voelen. Speels haast uitdagend maar toch vriendelijk grijnsde ik naar Patriot. ”Dan is het waarschijnlijk gebruikelijk dat ik me ook voorstel?” Bracht ik zuchtend uit. Ik begon wel is genoeg te krijgen van de standaard rituelen. Maar me moeder had het me geleerd: Altijd beleefd zijn. Ik schonk hem een vriendelijke blik toe. ”Dan mag jij me Astracan noemen” Sprak ik vlug uit.

Mijn ogen gleden langs de contouren van zijn stevig gebouwde lichaam. Als zijn vachtkleur zwart was geweest was hij haast eng geweest. Maar op een één of andere manier straalde wit altijd wat rustigs uit. Iets zachts. ”Loop je een stukje mee? Gewoon lekker een stukje lopen, geen bestemming.” Vroeg ik de sterke hengst met de stoere naam Patriot. Afwachtend keek ik hem aan. Wanneer zijn grote lichaam in beweging werd gezet grijnsde ik opgelucht. Ik had niet bepaald de behoefte een blauwtje te lopen. Ik volgde de rivier stroom afwaarts. Mijn oren draaide naar het geluid van het kabbelende water tussen de stenen. Het was wat rustgevends.

Nu we hier liepen, samen waren, had ik nog steeds geen enig benul van wat ik moest zeggen. Ik besloot maar gewoon te zwijgen, te hopen dat hij een gesprek zal opstarten. Desnoods over het weer.

Een beetje onrustig probeerde ik een fijne houding aan te nemen. Ik zag in dat de reus, blijkbaar genaamd Patriot, geen bedreiging vormde. Maar ondanks dat was het lastig je volledig te kunnen ontspannen bij een paard met die hoogte. Ik duw mijn borst naar voren om mijn forse lichaam groot te maken. Als poging me niet zo klein te voelen. Speels haast uitdagend maar toch vriendelijk grijnsde ik naar Patriot. ”Dan is het waarschijnlijk gebruikelijk dat ik me ook voorstel?” Bracht ik zuchtend uit. Ik begon wel is genoeg te krijgen van de standaard rituelen. Maar me moeder had het me geleerd: Altijd beleefd zijn. Ik schonk hem een vriendelijke blik toe. ”Dan mag jij me Astracan noemen” Sprak ik vlug uit.

Mijn ogen gleden langs de contouren van zijn stevig gebouwde lichaam. Als zijn vachtkleur zwart was geweest was hij haast eng geweest. Maar op een één of andere manier straalde wit altijd wat rustigs uit. Iets zachts. ”Loop je een stukje mee? Gewoon lekker een stukje lopen, geen bestemming.” Vroeg ik de sterke hengst met de stoere naam Patriot. Afwachtend keek ik hem aan. Wanneer zijn grote lichaam in beweging werd gezet grijnsde ik opgelucht. Ik had niet bepaald de behoefte een blauwtje te lopen. Ik volgde de rivier stroom afwaarts. Mijn oren draaide naar het geluid van het kabbelende water tussen de stenen. Het was wat rustgevends.

Nu we hier liepen, samen waren, had ik nog steeds geen enig benul van wat ik moest zeggen. Ik besloot maar gewoon te zwijgen, te hopen dat hij een gesprek zal opstarten. Desnoods over het weer.

De laatste blauwe maan waren bijzonder rustig verlopen. Geen doden, weinig gewonden. De schimmen hielden zich rustig in de bossen. Zelfs Avanti had er niet teveel werk van gemaakt. Maar in plaats van opgeluchtheid hing er angst in mijn lichaam. Wie weet wat ze van plan waren. Misschien allemaal een groot val. De achterdochtige gedachtes bleven keer op keer in mijn hoofd spoken. Met blauwe maan durfde ik geen oog dicht te doen. Bang dat ze hun uitgedachte plan zouden uitvoeren. Geërgerd bekeek ik mezelf in de weerspiegeling van het spiegelgladde meer naast me. Ik bracht mijn lichaam elegant voort, als een echte arabier. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Ik moest stoppen met mokken en gewoon blij zijn dat het rustig is gebleven. We zien de volgende blauwe maan wel weer. Al leek de toespraak niet echt te werken, toch probeerde ik alle pessimistische gedachtes te vergeten.

In een vlotte soepele draf bracht ik mijn lichaam voort in de richting van het strand. Ik voelde het zand onder mijn hoeven muller worden. Ze geur van de zoute zee drong in mijn neusvleugels. Enthousiast rende ik het strand op. Wat was het heerlijk hier, hoe lang was het geleden dat ik hier was om te genieten? Te lang in ieder geval. Ik nam mijn tempo terug tot een rustige stap. Langzaam liep ik naar de zee toe. In ruime passen liep ik tot de branding. De golven die tegen mijn benen op klotsten zorgde voor een wild watergevecht. Spetters op mijn vacht glinsterde in de felle zon.

Het strand... De wind die je gedachtes meevoert, die je zorgeloos makt. De eindeloze horizon die je rust geeft, je laat denken dat alles goed is. Het koele water dat je pijn verdoofd. Dit was de plek, de plek waar ik kwam. Het werkte als een drug.

Verzonken in mijn gedachtes staarde ik naar de eindeloze horizon, mijn gedachtes afgesloten. Ik liet me voor een moment van de wereld af glijden. Even gaan angst dat op dit moment een paard werd afgeslacht. Even geen angst voor wat de schimmen nu uitspookte. De wind nam zowel mijn gedachtes als de angst mee, voor een moment.