Mijn gespierde, witte benen bewogen moeiteloos over het heuvelachtige landschap. Het lange, droge gras kietelde stilletjes de onderkant van mijn buik. De zon scheen hoog aan de kristalblauwe hemel, geen enkele wolk was vindbaar. Een verkoelende bries streek liefkozend door mijn geklitte, vuile blonde manen, spelend met elke individuele strook haar. Mijn verduisterde hart voelde leeg, emotieloos en compleet verstrikt in de leugens die Eris me had wijsgemaakt. Ik was niet langer in staat om de warmte van de zon te ervaren op mijn vieze, tweekleurige vacht. Misschien had ik ooit haar eeuwige liefde voor al dat leeft gevoeld, maar die dagen waren verloren geraakt een lange tijd geleden.

Oud, opgedroogd bloed van buitgemaakte slachtoffers besmeurde mijn voorheen altijd smetteloze vacht. Ik kon nog steeds hun wanhopige kreten horen weerklinken in mijn oren; de angst die langzaam hun ziel voor verslond stond voor altijd geschreven in mijn geheugen. Ik ervoer geen schuld waar ik deze zou moeten ervaren. Het enige dat ik voelde was de immense leegte die mijn bestaan langzaam verpulverde met diens onberekenbare kracht. Ik vocht het niet langer, per slot was het waanzin om ten strijde te trekken tegen een kracht die groter was dan mijzelf. Er was geen medicijn voor mijn vloek; ik had het over mezelf afgeroepen toen ik die verdomde merrie Eris in mijn hart sloot. Ik was gedoemd tot een miserabel leven, precies zoals Eris mij voorspeld had. Ze had me alles ontnomen wat me dierbaar was. Ten eerste, mijn gevoel voor medeleven, als tweede mijn emoties en daarna mijn goedheid. Drie dingen die me immens lief waren. Het was altijd mijn wens geweest om een gezin te stichten, geluk te zijn en een waardige dood te sterven. Ik had mijn stempel op de wereld achter willen laten, maar dat was nu onmogelijk geworden. Ik zou voor de rest van mijn nietige leven deze aarde bewandelen als een zielloze moordenaar. En die gedachte vrat me van binnenuit op.

Ik dwong mijn onvermoeibare benen tot stilstand, liet mijn hoofd zakken en dwong mezelf te kijken naar het spiegelbeeld in het kristalheldere water van het beekje. Ik herkende de hengst die me emotieloos terug staarde niet. Hij mocht dan misschien hetzelfde uiterlijk delen als mij, toch was het een compleet andere Vestival. Ik wou niks liever dan mijn oude, onbezonnen leventje terug. Mijn enige kans was vertrokken met de wind toen Eris in rook was opgegaan voor mijn ogen. Die vervloekte heks, als onze wegen ooit nog zouden kruisen, dan had haar laatste uur geslagen. Ik had er inmiddels geen moeite meer mee om een paard van diens leven te beroven. Ik was er zeer behendig in geworden de afgelopen maanden. Het enige wat ik hoefde te doen was mijn gevoel uitzetten en het innerlijke monster de overhand laten nemen. De rest ging vanzelf.

Een vaag bekende geur in de lucht wekte mijn complete aandacht. Zij was hier. De merrie die ik in geen jaren had gezien. Ons afscheid was niet bepaald vrolijk geweest. Mijn tweekleurige ogen speurden de horizon af, zoekend naar de gedaante van Dahlai. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik haar meende te zien. Ik liet een zachte hinnik van herkenning horen, maar niet hoorbaar genoeg voor de merrie om te kunnen verstaan. Toch bleef ik stokstijf staan, in de stiekeme hoop dat ze me zag. Op dit moment was zij het enige bekende in mijn leven, de rest was allemaal verloren geraakt. Misschien dat, als ik Dahlai weer zou spreken, ik een vleug van mijn oude leven kon proeven.

Onbewogen bleef ik naar de gedaante van de naderende, toffeekleurige merrie staren, zonder ook maar een spier in zijn lijf te verroeren. Ik legde zijn oren half naar achter, niet zeker of ik zou blijven staan of dat ik de benen zou nemen. De wind die zacht in mijn gezicht blies, bracht haar bloemachtige geur met zich mee, forceerde het ongewild in mijn neusgaten. Ik brieste om haar te over-aanwezige geur uit mijn neusgang te verwijderen. Mijn tweekleurige ogen, blauw en groen, werden vastgelijmd aan haar tere, toch krachtig-ogende gezicht. Ik volgde elke beweging van Dahlai zorgvuldig, verloor haar geen moment uit zijn vizier, in de angst dat ze weer zou verdwijnen. De merrie kwam met een rotvaart op me afgestormd, haar blik verraadde de woede van jaren geleden. Ze maakte een noodstop en hield halt vlak voor mijn neus. Ik kon enkel ongeloofwaardig staren naar haar gelaat, nog steeds geshockeerd dat ze zich op een paar centimeter van mijn plek bevond. Mijn tweekleurige ogen vlogen vluchtig over de rest van haar lichaam, concluderend dat ze vrijwel geen spat veranderd was. In tegenstelling tot mij, ik was amper herkenbaar geworden. Ik was onomstotelijk afgevallen, de spiermassa die ooit eigen was geweest was grotendeels verdwenen en de ribben waren te tellen onder de dikke laag vuil die op mijn vacht rustte. Ik vond het daarom verwonderlijk dat Dahlai me vrijwel meteen herkend had, en dat na al die tijd dat we elkaar niet gezien hadden. In de korte periodes dat ik in BMH was geweest had ik haar niet gezien, ook al had ik dat stiekem wel gehoopt. Ik mistte haar, ze was één van de weinigen die ik ooit een goede vriend, of in haar geval vriendin, had kunnen noemen. Die hechte vriendschap was verloren gegaan toen ze meer voor mij was gaan voelen en ik haar in een opwelling gedekt had. Toentertijd had die fout moeten bekopen met het einde van mijn relatie met Faylice. Ik slikte moeizaam bij die gedachte, nog steeds was ik niet over het verlies van mijn ware liefde.

“Ben je het echt?” Abrupt werd ik gewekt door Dahlai’s woorden en weer teruggehaald naar de aarde. Ik knipperde enkele malen met mijn oogleden, proberend haar woorden een plaats te geven in mijn hersenen om te verwerken en te registreren. Natuurlijk was ik het echt, wat zou ik anders moeten zijn? Een geest, een schaduw van de hengst die je ooit was, fluisterde een stemmetje in mijn hoofd. De negatieve stem negerend antwoordde ik. “D-Dahlai, ik ben het echt.” Trillerig waren de woorden uit mijn mond gedreven. Het voelde vreemd om haar naam na zo’n lange tijd weer uit te spreken. Ik keek toe hoe er tranen bij haar opkwamen en ze haar oren liet hangen, het verdriet was onmisbaar aanwezig. Ik kreeg een brok van schuld in mijn keel, slikken werd moeizaam. “Het spijt me zo erg, Dahlai. Het spijt me dat ik je zoveel pijn heb gedaan, dat ik niet eerlijk ben geweest en dat ik je in de steek heb gelaten als een vriend.” flapte ik eruit zonder enig nadenkwerk vooraf. Twijfelend stapte ik op haar af en drukte kort mijn neus tegen haar kruin, waarna ik haastig weer een stap achteruit deed. “Het heeft me kapot gemaakt, wetend dat ik jou en Faylice heb geruïneerd omdat ik op dat ene specifieke moment mijn hormonen niet onder controle kon houden.” fluisterde ik zacht. Ook bij mij begonnen nu tranen los te komen in mijn ooghoeken, maar verwoed probeerde ik ze vechten. Ik wilde niet mijn zwakte tonen. Bijna liet ik mijn drang om ze uit te schakelen overnemen. Ik kon het niet, zeker niet nu ik Dahlai zo kwetsbaar en gebroken voor me zag staan. Ik moest er nu voor haar zijn. Nee, dat niet alleen; ik had haar nodig om mijn eigen verdriet te verwerken.

De wind joeg als een woeste straaljager door mijn geklitte, blonde manen. Mijn oren waren naar de toffee-gekleurde merrie gericht, maar mijn ogen dwaalden voor een kort moment af naar een onzichtbaar punt in de verte. Ik keerde mijn aandacht weer tot haar toen ik zag dat ze van plan was om iets te gaan zeggen. “Het heeft jou kapot gemaakt..” begon Dahlai fluisterend, waarna ze vrijwel meteen erachteraan vervolgde: “Het heeft mij verwoest, Vestival..” De woorden beukten op mijn hersenen in, dwongen me om een reactie terug te geven. Het enige wat ik los kon krijgen was een gemompelde ‘sorry’, meer niet. Ik drukte mijn excuses meer uit in lichaamstaal. Ik bracht mijn hoofd naar de grond als teken van schaamte en schuld. Een vermoeide zucht werd in mijn keelgat gevormd om vervolgens de wereld te gaan ontdekken via mijn mond. Hoe lang en hoe vaak moest ik nog mijn excuses aanbieden tegenover paarden die ik pijn had gedaan? Waarschijnlijk de rest van mijn leven. Ik zuchtte voor een tweede keer, dit maal onhoorbaar voor de buitenwereld, alleen het bewegen van mijn lippen verraadde dat ik een zucht had geslagen.

“Heb je haar gezien?” Ik tilde mijn hoofd vragend op, niet-wetend wie ze precies bedoelde. “Wie heb ik ge-” vroeg ik waarna ik gelijk mijn zin abrupt stopte. Ik wist maar al te goed op wie de merrie doelde. Faylice. Ik had haar maanden geleden voor het laatst gesproken, maar dat wilde ik liever niet met Dahlai delen, bang om het gesprek nog ongemakkelijker te maken dan het al was. Aan de andere kant wilde ik open kaart spelen en voor eens eerlijk wezen tegenover haar, ze verdiende het om de waarheid te kennen. Een zucht volgde, de derde om precies te zijn. Mijn kijkers werden gefocust op Dahlai’s voorhoofd zodat ik haar niet recht hoefde aan te kijken, maar dat het ook niet opviel dat ik haar niet aankeek. “Ik heb haar een paar maanden geleden nog gezien, maar meer dan alleen ruzie is er niet van gekomen. Het is over tussen ons.” sprak ik koeltjes, zonder al te veel emotie te laten zien. De waarheid sloeg als een mokerslag op me in, net zoals al die andere keren dat ik tot het besef was gekomen dat het gedaan was met Fay en ik. “Ik heb het er liever niet meer over. Het is verleden tijd, ik kijk liever vooruit.” eindigde ik kortaf.

“En je dochter? Is zij ook verleden tijd voor je?” Vestival was zowat met stomheid geslagen toen hij de woorden uit de merrie’s mond hoorde vallen. Had hij een dochter waarvan hij al die tijd niet geweten had dat ze bestaan had? Voor een moment kon de hengst geen woord uitbrengen, zijn hersenspinsels moesten alle informatie nog verwerken en een plek geven. Daarom liet hij de merrie maar verder ratelen. “En ik, ben ik ook verleden tijd voor je?” vervolgde ze, een stap zettend in zijn richting. Dahlai keek niet bepaald vriendelijk zijn kant op. Vestival opende zijn mond om te antwoorden, maar kreeg daar de kans niet voor. “Is dat waarom je weg ging, om mij, om Faylice, om iedereen hier maar gewoon te vergeten? Zodat je maar verder kon met je eigen leventje, zonder je te bekommeren om hoe wij achtergelaten werden?” eindigde de toffeekleurige merrie voor nu. Vestival kreeg eindelijk de kans op te reageren, maar meer dan een open mond van pure shock en verbazing kwam hij momenteel niet. De tweekleurige hengst was nog steeds niet over het feit heen dat hij een dochter had.

“Heb je enig idee, Vestival, wat ik heb meegemaakt, zónder jou aan mijn zijde? Hoe ik hier rond waggelde met een dikke buik, zonder een hengst aan mijn zijde? Hoe ik het levenslicht zag verdwijnen uit het meest perfecte veulen ooit?” vervolgde Dahlai haar verhaal al snel, terwijl de hengst moest toekijken hoe dikke tranen over haar gelaat naar beneden stroomden. En al die tijd had hij niks kunnen -durven- zeggen. Zo abrupt dat hij een dochter had gekregen; zo snel was ze weer van hem afgenomen door de aankondiging dat ze nooit geleefd had in deze wereld. Hij voelde niks anders dan ongeloof en onmacht, geen verdriet noch medelijden met Dahlai – die emoties moesten allemaal nog komen.

“Ik heb nooit geweten dat jij drachtig was toen ik je verliet. Ik zag ons ‘avontuurtje’ -om het zo maar even te noemen- als een grote fout. Het spijt me zo dat je de last van een zwangerschap en het verliezen van een kind alleen moest dragen, maar je kan de schuld niet alleen op mij afschuiven. Ik heb jou nooit moedwillig verlaten. Ik dacht dat jou en Faylice verlaten het beste was voor ons alle drie. Ik heb jullie teveel pijn gedaan in het verleden, schade die ik niet kon herstellen. Daarom ben ik weggegaan.” bracht hij uit na enkele minuten complete stilte. “Jij bent niet de enige die de afgelopen jaren door een hel is gegaan, Dahlai. Ik moet voor de rest van mijn leven met de schuld van tientallen moorden op mijn geweten leven. Eris heeft me kapot gemaakt en mij mentaal mishandeld door misbruik te maken van mijn gave. Ik was, en ben, een monster als ik mijn emoties uitschakel. Pas sinds enkele maanden ben ik weer op weg om mezelf te vinden.” sprak ik, niet zo goed wetend waarom ik dat laatste aan Dahlai vertelde, misschien om van het zware onderwerp af te leiden dat al jaren een hoofdrol in mijn leven vervulde.

“Het spijt me zo van het verlies van onze dochter. Ze was waarschijnlijk heel mooi geweest.” plakte Vestival er nog achteraan. Pas op dat moment liet hij het nieuwe verdriet in zijn hart toe. Ook al had hij zijn dochter nooit gekend, toch hield hij van haar. “Mag ze in vrede rusten.”

“Ze was prachtig.” antwoordde de merrie snikkend. Als een troostgebaar drukte ik kort mijn neus tegen haar voorhoofd. Tegelijkertijd liepen zachte, zoute tranen over mijn wangen naar beneden. Ik had nooit de kans gehad om mijn overleden dochter te ontmoeten. Hoe graag ik daar ook verandering in had gezien; het zou er nooit meer van komen. Die gedachte deed me pijn, ontzettend veel pijn. “Ik had haar zo graag willen ontmoeten..” fluisterde mijn stem hees, verdoofd door de brok in mijn keel. Ik voelde hoe haar snuit zich in mijn vieze, blonde manen begroef. Als reflex legde ik mijn hoofd ten ruste op haar warme manenkam. Voor nu maakte het me niet uit wat ik met deze move eventueel los kon maken aan gevoelens bij haar. Natuurlijk wilde ik haar niet de verkeerde impressie geven zoals jaren geleden, maar ze had me nodig en ik haar. Op dat moment hadden alle verwarde gevoelens die de merrie mij bezorgde geen effect.

“Ves.. het spijt me..” Niet begrijpend keek ik haar kort aan, waarna ik mijn hoofd weer op haar nek plaatste. Ik sloot mijn tweekleurige ogen, groen en blauw, voor een ogenblik. “Wat spijt je? Ik ben degene die zijn excuses moet aanbieden voor alle pijn die ik je heb bezorgd, en nog steeds bezorg.” zei ik sussend. Ik hoorde haar woorden aan, terwijl ze zich losmaakte van mijn lichaam. Ergens vond ik het jammer dat ik niet meer de heerlijke warmte van haar lijf kon voelen dat tegen de mijne brandde. Ik keek Dahlai diep in de ogen voor een moment. Een raar warm gevoel dat de afgelopen jaren compleet afwezig was geweest keerde terug. Ik stond zowat in vuur en vlam als ik ook maar voor een tiende van een seconde naar haar keek. Oh God, hopelijk was dit niet wat ik dacht dat het was. Nee, dit gevoel heeft je je ware liefde gekost, laat het je niet nog een keer verwoesten. De hormonen namen de overhand waardoor ik zonder al teveel nadenken op de toffeekleurige merrie afstapte en haar in een knuffel drukte.

Ik liet haar de komende minuten niet meer los, genietend van het moment, niet zorgen makend over de eventuele consequenties eraan verbonden zaten. Als ik nu overstag zou dan was er geen weg meer terug, dat wist ik dondersgoed. Ik dacht voor een seconde aan Faylice, maar verdreef haar algauw weer uit mijn gedachten. Dat was geweest. Ik blikte naar Dahlai, wist ik het zeker? Wilde ik dit wel echt? Mijn hart was nog steeds van Fay, maar zij blijkbaar niet meer van mij. Ik had Dahlai altijd graag gemogen en ik had haar nodig.
Ik schraapte mijn keel nerveus. “Ik weet niet wat ik me hiermee op de hals haal, maar ik kan het niet langer voor me houden. Ik vind dat je moet weten dat ik meer voor je voel dan alleen vriendschap. I know, het heeft me meer dan 2 jaar gekost om hier achter te komen, maar ik weet het zeker. Dahlai, ik hou van je.” Het hoge woord was eruit, nu afwachten wat Dahlai hierop zou antwoorden.