De kleine Hazelaar stapte met haar vlotte, efficiënte pas door het bos. Haar neusje in de lucht gestoken en het kleine beetje wind dat zich door de dichte barrière van bomen, takken en struiken heen wist te persen speelde met haar vosblonde maantjes. Genieten priemt ze haar oortjes naar voren en luistert ze naar alle geluiden die het bos met zich mee bracht. Het bos had zijn eigen leven zoals alle 'dode' dingen dat hadden vond Hazel, want als je goed keek zag je dat het niet zozeer de dieren in het bos waren maar het geheel dat leefde. Zonder dieren geen leven, zonder leven geen dieren en die filosofie maakte dat Hazel alles liefhad dat het bos, de rivieren, de open vlaktes, de stranden enzovoort meebracht. Uiteraard had de kleine Hazel haar voorkeuren, die gingen het sterkt uit naar de rivier, maar zelfs de kleine Hazel kon geen hele dagen op dezelfde plek rondbrengen, dat maakte dat ze zich momenteel in het bos begaf, genietend van de omgeving en alles wat ze op haar weg tegen kwam.

Dat dit een ander paard zou zijn had ze van te voren niet gepland, maar toen ze het bonte gestalte voor zich zag lopen priemde ze toch geïnteresseerd haar oortjes naar voren. Er ging iets van dreiging, van woede uit van het paard maar dat waren waarschuwingen die Hazel feilloos oppikte en vervolgens snoeihard negeerde. Misschien was het naïef van haar om dergelijke waarschuwingen te negeren maar dit had ze haar hele leven al gedaan en nooit was daar iets van kwaads uit voortgevloeid. Reden tot voorzichtigheid had de kleine Hazel niet, en iets vertelde haar dat ze dat ook dit keer niet nodig zou hebben. Het bos maakte dat de woede zijn scherpe kantjes verloor maar het zat daar nog altijd. "Hallo daar Donderklap bij open lucht" zoals altijd vroeg de kleine Hazel niet om een naam maar gaf ze er zelf eentje die ze passend vond bij het paard dat ze voor zich zag. Zijn moeder had hem immers ook maar in een opwelling, een klein moment toen hij veulen was hem zijn naam gegeven en veelal klopte hier achteraf niet heel veel van. Zo was Hazelaar geboren onder een grote Hazelaar op een prachtige lente morgen, de naam was gemakkelijk gegeven maar het was niet perse de naam waar ze altijd naar zou hoeven luisteren. "Je hebt een imposant gestalte, er komt niets van directe dreiging van je uit maar toch als je ziet in plaats van enkel kijkt zie je dat er een woede in jouw roert dat zich plots zou kunnen uiten.. Als een donderklap bij open lucht" verklaard ze in vogelvlucht de naam die ze de hengst had gegeven.

Hazelaar doet nog een paar vlotte passen en staat nu op gelijke hoogte als de in haar ogen gigantische hengst. Misschien niet zo groot als Waterval bij Maanlicht of Kracht van de Storm maar zeker geen kleintje. "Mijn moeder heeft mij ooit Hazelaar genoemd, maar ook Hazel Rah, Hazel, Bruinvacht, Merrie van 1000 woorden of Kleine babbelende Hazelnoot zijn namen waarnaar ik luister. Een naam is een abstract iets, ooit gegeven door ons moeder maar zij kon met geen mogelijkheid weten hoe we zouden opgroeien dus ook met geen mogelijkheid een naam geven die ons karakter, ons voorkomen geheel dekt. Misschien is dat niet nodig, misschien wel maar het maakt wel dat een naam iets is dat eigenlijk weinig zegt" Hazel kijkt de hengst aan met haar pientere, donkere hazelnoot kleurige oogjes aan terwijl ze zonder problemen met de hengst converseert, of momenteel meer tégen de hengst converseert.

Hazeltje laat haar ogen even rustten op de bloedvlekken op de rots en schut verafschuwt haar hoofd "Het is grappig hoe we eigenlijk niet veel meer zijn als zakken water, je prikt ze lek en het leven loopt eruit.. Wat dat betreft zijn we veel minder als de grote rivier die stroomt tussen de bossen en in zijn oevers, wanneer hij het zat is treed hij erbuiten en wanneer hij daar zin in heeft trekt hij zich terug tot er niet veel meer is dan een klein stroompje. Niemand kan een rivier lek prikken, wanneer je er wat uithaalt komt er net zo snel weer wat bij, nooit zal een rivier sterven terwijl dat doen met al enkele gaten in onze oevers." Hazel haar oogjes glijden af van de rots naar de donkere ogen van de hengst, nietszeggend als ze waren zeiden ze alles. Wanneer er geen pijn, geen verdriet, geen vreugde en geen zorgen in ogen waren af te lezen had een dier ze van allemaal of van een van allen al te veel gehad. Hazel haar ogen daarentegen glommen opgewekt, lieten je een levenslust zien die velen een jaloers gevoel gaf. Want de kleine Hazel Rah stond met 4 benen in het leven, genoot van alles wat ze op haar weg tegen kwam en was niet van plan dat ooit op te geven. "Zeg eens donderklap bij open lucht, waarom zou je stilstaan bij een van je zonden?" even laat ze haar ogen weer op de bloedvlek rusten maar al gauw schieten haar ogen naar die van de bonte hengst.