Devantium glimlachte even op haar laatste woorden. Tja, wat had hij anders moeten doen? Had hij de merrie daar aan haar lot moeten overlaten? Ze zijn tenslotte paarden, kudde dieren. En ook al zijn er meer paarden in de vallei. Deze bruine merrie was devantium het eerste tegen gekomen hier op bmh. Devantium keek naar de merrie en antwoorde nog even op haar vraag " gelukkig maar " sprak hij toen rustig. Devantium gaapte even diep. En nog een keer. Zijn ogen werden zwaar, maar hij wou wakker blijven. Kf behandelde hij de merrie nu te goed? Kon dat? Kon je iemand te goed behandelen? Devantium wist het even niet meer. De vermoeidheid was bij hem ook hard aangekomen. " het spijt me, ik ben buiten het hol als je me nodig hebt " zei hij toen vriendelijk maar wel met een zucht. Hij zette zijn voorbenen neer en sprong met zijn achterhand even iets omhoog zodat hij weer op zijn vier benen stond. Hij schudde zijn lichaam zodat de restjes vuil in zijn dikke wintervacht verdween. Devantium stapte naar buiten en kee naar de lucht. Naar de maan, en de sterren.

Tot dat hij ineens geritsel achter hem hoorde in de bosjes. Gegrom, een rottende lucht kwam voorbij. Devantium dacht even aan ergens anders. De vermoeidheid was te zien bij devantium, en dat hadden hun waarschijnlijk ook gezien. Devantium bleef buiten staan. Als hij nu het hol in zou gaan verraad hij ook de merrie. Devantium legde zijn oren plat in zijn dikke manenbos en gooit even dreigend met zijn hoofd. " ga weg, verlaat dit stuk. Vertrek, laat ons aan je voorbij gaan " siste devantium op een zachte manier. Hij hield zijn hals laag. Zijn oren gefocust op het geluid. Zijn ogen gefocust op de omgeving. Wat moest devantium nu doen? Hij wachtte af wat wr ging gebeuren.



X ja ik dacht het is volle maan, waarom bedenken we zelf even geen schim toch? Of ben je er niet mee eens. Ik bedoel. Dan springt er gewoon in plaats van een schim een konijn ofzo uit de bossen whaha... En misschien heb je nu meer inspiratie. 

Devantium bleef op de zelfde plek staan, en alleen zijn ogen gleden over de bosjes waar het gegrom en geritsel vandaan kwam. Oppeens hoorde hij hoefjes aankomen en keek verschrikt op. " calioppe !! " zei hij even van schrik op. " we hebben bezoek, het spijt me, dacht dat we hier veilig zaten, ik heb je alleen maar in de problemen geholpen " sprak devantium toen terwijl hij haar even zielig aankeek. Maar algauw herpakte devantium zich. Hij kon de schim niet zomaar zijn zin laten krijgen? Hij zal honger hebben, dat zeker. Maar hij zal als het aan devantium lag zich niet voeden aan devantium of aan calliope. Zijn gedachtes stonden vast. " kom maar op " schreeuwde hih. Zachtjes hoefde hij niet meer te doen. Calliope was al wakker en stond naast devantium. Devantium had zijn oren nog strak in zijn manen. 

Devantium steigerde hoog toe. De schim de bosjes uit kwam zetten. " hmm.. Hmm... Kijk, kijk, wat hebben we hier. 2 paarden bij elkaar wat een geluk heb ik vanavond " gromde de schim die nu rondjes om hun heen sloop als een roofdier die zijn prooi omsingelde. Devantium keek de schim duivels aan en ontblootte zijn tanden. " haal maar niet teveel in je hoofd " siste devantium kwaad naar de schim terwijl devantium rondjes mee bleef lopen en calliope in het midden hield. Hij zal eerst langs devantium heen moeten voordat hij bij de merrie was. De schim lachte vals. Kwijl droop uit zijn bek, zijn ogen leken wel bezeten en waren bereid hun te vermoorden. Devantium zette zich schrap. Dit gaat goedkomen. Devantium drukte zijn kin dreigend en dominant op zijn borst en trapte met zijn linkerbeen hoog in de lucht richting de schim. Devantium had even oogcontact met de merrie wachttent wat haar reactie was.

X haha oke dan, bij deze issie nu ioffocieel de bosjes uit haha

Devantium keek hoe calliope haar gedroeg.  Het was goed om te zien dat ze voor haar zelf op komt. Devantium ging nu naast de merrie staan. Ze stonden oog in oog contact toen de schim halt hield en hun aankeek. Likkebaardend likte de schim een keer met zijn tong over zijn lippen. " bij wie zal ik beginnen ? " vroeg de schim vals. Zijn stem knarsend in de oren. Devantium gooide zijn hoofd dreigend omhoog. " ik zal zeggen probeer het maar " sistet devantium kwaad richting de naar bloed verlangende schim. Devantium stond nu naast calliope. Die ook in de verdediging stond, klaar voor een aanval. De staart van devantium zwiepte een paar keer van links naar rechts. Devantium kneep zijn ogen vals tot spleetjes. " als je nou een stoere schim bent pak je de sterkste, of de grootste of zoals het hoort, de hengst. " siste hij weer tegen de schim. 


" hmm.. Mij maakt het niet uit. Die merrie ziet er ook lekker sappig uit " sprak de schim uiterst kalm. Terwijl de schim zijn neus in de lucht gooide om hun geur op te nemen begon de schim weer te lopen. " geniet nog maar van jullie laatste paar minuten hier op de aarde, want jullie zullen straks opgenomen worden door de duivel. " begon de schim al wat luider te praten. De spanning was om te snijden. Devantium bleef staan zoals ie stond. Alleen zijn ogen volgde de onvoorspelbare schim. Devantium bereidde zich voor op het ergste. En was klaar voor het gevecht. Met dat hij dat dacht voelde hij twee tanden in zijn achterhand steken. Devantium zijn oren lagen platter dan plat en met een volle uithaal met zijn achterhand trapte hij de schim van zich af. De wonden op zijn achterhand bloedde hevig. Maar devantium bleef de schim in de gaten houden. " hmm.. Dat smaakt goed, duivels lekker " zei de schim met een valse glimlach. Hij richtte zich  de bruine merrie. Weer met zijn tong over zijn lippen om het restje bloed van devantium er af te likken. Nu zijn ogen gericht op de merrie. Hij draafde snel op haar af. Zijn doel? Haar strot! " calliope " schrikte devantium en zette zijn lichaam ook richting de merrie. Hoe zou het aflopen? Devantium beet op zijn lip. Het moest goed gaan, devantim vertrouwde op de merrie. Ze kon het.

Ondertussen werd de maan langzaam gesust met lichtblauw. De tijd voor de schimmen zat er bijna op. De krachten van de blauwe maan namen langzaam terug, net zoals bij de schim die bij calliope en devantium was. De schim had zijn grip gekregen in de hals van de merrie en hield stevig vast. Tot op de grond aan toe was hij van plan haar af te maken. Totdat hij een ontzettende steek in zijn buik voelde. Het waren de hoeven van de merrie. De schim deinsde al kuchend terug en keek de twee vals aan. Voor de schim was het erop of eronder. Maar door dat de krachten afnamen besloot de schim zich terug te trekken. " wacht maar, ik zoek jullie nog een keer op. Jullie zijn nu getekend voor het leven voor de schimmen " siste de schim terwijl hij door de twee werd aangekeken, of eerder weg gekeken. Hij zette een paar stappen terug en verdween als sneeuw voor de zon.

Devantium keek ondertussen naar de lucht en zag dat het langzaam ophelderde. Hij keek richting de merrie. Hij voelde zich schuldig. Voorzichtig stapte hij op de merrie af en drukte zijn neusje voorzichtig tegen haar wonden in haar nek. Devantium wou zoveel dingen tegen haar zeggen. Maar het schuldgevoel deed hem zwijgen. Devantium zijn wonden op zijn achterhand waren diep en bloede hevig. Maar dat deerde hem niks. Hij wou bij de merrie zijn, en er voor haar wezen. Devantium keek de merrie voorzichtig en zwijgend aan. Even keek hij naar de grond waarna hij toch besloot wat te zeggen. " het.. Het spijt me! " zei hij toen waarna hij haar recht in haar ogen aankeek. En verder zweeg. Niks zeggend.

De schim deinsde al kuchend terug en keek de twee vals aan. Voor de schim was het erop of eronder. Maar door dat de krachten afnamen besloot de schim zich terug te trekken. " wacht maar, ik zoek jullie nog een keer op. Jullie zijn nu getekend voor het leven voor de schimmen " siste de schim terwijl hij door de twee werd aangekeken, of eerder weg gekeken. Hij zette een paar stappen terug en verdween als sneeuw voor de zon. Op dat moment zakte de merrie door haar benen. Hard lande haar gestel op de grond terwijl ze met wezeloze ogen vooruit staarde. Hijgend haalde ze adem en kreeg het gevoel dat alles binnenkort zwart zou worden voor haar ogen. Voorzichtig stapte hij op de merrie af en drukte zijn neusje voorzichtig tegen haar wonden in haar nek. Even keek Calliope op maar liet haar hoofd Meteen weer zakken. Het deed teveel pijn om haar hoofd te bewegen. Devantium keek de merrie voorzichtig en zwijgend aan. Even keek hij naar de grond waarna hij toch besloot wat te zeggen. " het.. Het spijt me! " zei hij toen waarna hij haar recht in haar ogen aankeek. En verder zweeg. Niks zeggend. Calliope staarde hem even aan. Met haar laatste kracht hees ze zich overeind en legde haar hoofd even tegen de zijne aan. "Geen spijt, alsjeblieft Devantium geen spijt. Je hebt mijn leven gered." Hijgde ze met haar laatste ademhaling terwijl ze haar hoofs even langs de zijne schuurde. Uiteindelijk liet ze haar hoofd stil hangen tegen de zijne aan. Waarom had hij spijt, ze was haar leven aan hem dankbaar! The Muze of Epic Poetry

[/quote]

Calliope zakte voor de benen voor devantium in elkaar. " nee!! Calliope " fluisterde hij zachtjes. Zijn stem klonk verdrietig. Hij keek naar de lucht. Waarna hij met gesloten ogen naast de merrie stond. Het enige wat devantium kon doen was bidden. Toen de merrie begon te praten keek devantium haar aan met vochtige ogen. Vol van water, vol van verdriet en gevoel van verraad. Hij hoorde haar zeggen dat devantium zich niet schuldig hoeft te voelen. Calliope was blij dat hij er was. Devantium knikte. Toen hij haar hoofd tegen hem aan voelde brak zijn verdriet een beetje los. Hij voelde die traan lopen. Hij voelde dat ie ging. Devantium probeerde zijn ogen niet te knipperen, máar te laat. Een traan rolde vanuit zijn oog, over zijn hoofd, neus en viel op de koude en harde grond.

Devantium legde zijn lichaam achter de merrie. Hij zal haar warmhouden. Zijn brede hengsten nek legde hij over haar heen. Hij begon langzaam haar wonden schoon te likken. Zijn wonden prikte in de vieze sneeuw. Maar door de sneeuw schoonde zijn wonden langzaam op. " weetje, ik zei net iets tegen de schim, wat jij niet leuk vond, en wat ik snap. Jij bent ook echt een hele sterke merrie. Maar ik hoopte daarom dat hij mij pakte in plaats van jou snapje? Fluisterde devantium zachtjes in haar oor.hij meende het. Voor de rest zweeg hij. Hield hij de merrie warm.

Devantium keek de bruine merrie aan. Hij had de wonden van haar schoon gelikt, en merkte dat zijn lichaamswarmte haar goed deed. Calliope begon over de bijtwonden van devantium. Devantium bewoog even iets en keek er na. De sneeuw was rood, bloed stroomde er langzaam uit. Het was een diepe wond. Of wonden. Devantium keek naar de bruine merrie. Hij schudde zijn hoofd. " nee, mijn wonden vallen wel mee " zei hij toen tegen de merrie. Het was gelogen. Natuurlijk. Maar devantium wou eerst dat calliope aan haar zelf dacht en even op krachten kwam. Devantium keek alert om zich heen. Er moest nou niks gebeuren. Even keek hij naar de heldere nacht. Een gewone nacht uit duizenden. Een gewone maan. Niks gloeide nog blauw op. Ze hadden het overleefd. Devantium kreeg even een grijns op zijn zwarte lippen met terug denkend hoe calliope tekeer ging tegen de schim. Ze durfde veel meer dan ze zelf dacht. Devantium had in het begin even aan haar getwijfeld, maar deze merrie was vriendelijk, en had een zacht karakter.

Toen calliope vroeg om haar niet te verlaten en dat ze bang was voor de schimmen keek devantium haar aan en drukte zijn hoofd even tegen de hare. " sssssttt, stil nou maar, ik verlaat je echt niet. Ga jij maar even je ogen dicht doen. Ik beloof je bij jou te blijven " stelde devantium de merrie gerust. Devantium zijn wonden begonnen aardig te steken. En elke beweging wat met de spieren in dat gebied te maken had deed zeer. Hij vroeg zich af hoe hij straks overeind moest komen. Maar dat was nu nog niet aan de orde. Devantium kroelde gerust stellend over haar schoft heen. Waarna ook zijn ogen even moe werden. Maar hij probeerde wakker te blijven. Hij had het haar beloofd, en zal aan zijn beloftes houden.

Devantium keek haar aan en drukte zijn hoofd even tegen de hare. " sssssttt, stil nou maar, ik verlaat je echt niet. Ga jij maar even je ogen dicht doen. Ik beloof je bij jou te blijven " stelde devantium de merrie gerust. Devantium zijn wonden begonnen aardig te steken. En elke beweging wat met de spieren in dat gebied te maken had deed zeer. Hij vroeg zich af hoe hij straks overeind moest komen. Maar dat was nu nog niet aan de orde. Devantium kroelde gerust stellend over haar schoft heen. Calliope's oogleden werden inderdaad zwaar. In de grot had ze geen slaap gehad. Even gaapte ze en legde haar hoofd op de grond. Langzaam zakte ze weg in de roes terwijl het zwarte overnam. Een kille wind gleed door haar manen terwijl de merrie haar ogen dichtkneep tegen het licht.. Het licht van een blauwe maan.. Calliope slikte terwijl de wind aan. Waar was ze? Calliope wist het niet zeker maar het beangstigde haar wel. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar terwijl zich een donkere gestalte bekend maakte in het licht. Op dat moment begreep ze de gestalte. Ze begreep de vormen en die deden haar twee stappen naar achteren zetten. Haar hoofd zakte omlaag en haar ogen veranderen van woest naar bang naar onbegrijpend. Ze keek recht in de ogen van.. De ogen van haar moeder. "Calliope.. Mijn dochter.." De stem herkende ze zo goed, bijna alsof de inktzwarte merrie voor haar stond. Maar dit kon niet echt zijn! "Calliope herken je me.. Ik ben het, ik ben je moeder.." Bij die woorden gromde ze bijna voor zover dat ging. "Ik heb geen vader. Noch een moeder!" Siste ze terwijl ze de merrie aankeek. "Al was Aphrodisios nog meer een vader voor me dan jij Casablanca was voor mij als moeder. Zelfs al heb ik mijn vader nooit gekend!" Haar kille ogen staarde de merrie aan Casablanca leek een klein beetje geschokt door haar woorden maar snel herstelde de merrie zich. "Wel dan.." Na die woorden schoot de merrie op haar af. Geschokken gooide Calliope haar hoofd in de lucht en de tanden van haar moeder vonden de wond in haar nek.. En toen.. Calliope's hoofd schoot overeind en meteen kreunde ze zachtjes. Een klein korstje dat zich over de wond had gevormd was open gescheurd in haar geschrokken beweging. Bloed druppelde opnieuw uit haar nek terwijl ze haar ogen krampachtig sloot. "Au." Klonk haar stem even sarcastisch terwijl ze haar ogen weer opende. "Devantium.. Gaat het.." Fluisterde ze zacht even en kneep haar ogen opnieuw dicht. The Muze of Epic Poetry

*Schuingedrukt is Calliope's uber epic droom wereldje.

Devantium keek even om zich heen en besefte dat hij ook wel even zijn oogjes dicht kon doen. Een diepe zucht verliet keel, waarna hij even naar calliope keek. Ze lag te slapen zo snel al. Maar ze heeft het nodig. Op haar wonden kwam al gauw een laagje overheen. Devantium glimlachte eventjes, waarna hij zijn hals beschermend over haar heen legde. En even zijn ogen dicht deed. Echt slapen deed hij niet. Gedachtes raasde al een film voorbij. Hoe hij vroeger in bmh was. Hoe hij er nu verbeterd van terug is gekomen. Hoe hij calliope is tegengekomen en hoe ze samen de krachten van de blauwe maan hebben doorstaan, dankzij dat ze alle twee de dood letterlijk in de ogen hadden gekeken. Devantium slaakte weer even opnieuw een diepe zucht.

Toen calliope en eens schrikbarend omhoog kwam, schrok devantium even van haar reactie. Hij herpakte zich gauw, waar door hij weer met zijn neusje even begon te kroelen. " wat is er gebeurd? Had je een nare droom? " vroeg devantium op een rustige en kalme manier. Zijn ogen waren rustig en kalm. Toen calliope au zei keek devantium even naar haar wonden. Ze waren door de plotselinge reactie van de merrie weer open gesprongen. Meteen drukte devantium weer even zijn neusje er tegen aan. Waarna hij naast de wond zijn neusje even in haar bruine vacht legde en warme lucht in uit blies. Toen vroeg ze hoe het met devantium ging. Had ze het door? Devantium vernam dat calliope meer in de gaten had dan hij dacht en slaakte weer een diepe zucht. Hij keek haar vriendelijk aan. " mijn wonden zijn diep, en ze doen zeer " was het enigste wat devantium antwoorden. " heb je misschien honger? " vroeg devantium. Zelf had hij niet zo trek, maar besloot wel even eten te gaan halen. Het bevorderde het helen van de wonden. Devantium drukte weer bijna liefdevol zijn neusje in haar dikke vacht. Ze rook lekker. Devantium kreeg bij haar een warm gevoel leek het wel. Maar hij probeerde dat gevoel te negeren. Maar ergens van binnen voelde hij iets voor haar. Misschien was het medelijden? En verwarde dat het gevoel met vlinders. Devantium keek haar in haar bruine ogen aan. Die ze dicht had geknepen. Devantium kon wel uren zo naast haar liggen en van haar genieten.

Devantium glimlachte even vriendelijk naar de merrie. Misschien waren zijn gevoelens helemaal geen medelijden. Misschien had hij weldegelijk vlinders van haar in zijn buik. Wie had dat surven dromen? Devantium had er met Axis over. De leider van rang vier, die devantium eigenlijk al vanaf een klein veulentje kende. Devantium hoorde de woorden van de merrie. Heel vreemd genoeg was zij honger ook verdwenen. Hij bleef strak naast haar liggen. Keek naar de merrie. Zijn ogen gleden opnieuw over haar hele lichaam. Ze was mooi dat zeker. Devantium voelde zich toch een tikkie trots. 

Even keek devantium haar verfijnd aan. " nee calliope, jou wonden zijn ernstiger. Ik red me wel geen zorgen " sprak hij weer. Als het aan devantium lag kon hij het haar wel honderd keer vertellen. Het deed hem goed, op die manier te praten. Even een diepe zucht verliet zijn keel. Maar dit was een zucht over licht in je hoofd zijn, vlinders in je buik voelen door een ander. En wel door deze bruine merrie. Was zij misschien de merrie? De merrie waar devantium naar gezocht heeft? " hoe voel jij je nu ? " vroeg devantium belangstellend. Zal ze nog veel pijn hebben? Ondertussen kwam de zon weer op. En hadden ze een lange nacht achter de rug. En lagen nog steeds op de grond. Devantium bedacht nog steeds een manier op op te staan zometeen. Maar dat kwam ook wel weer goed.

Devantium zag hoe de merrie met wat moeite maar soepel omhoog kwam. Devantium keek vrolijk en stralend in de ogen van calliope en gaf haar ook een neusje. Toen devantium de ogen van de merrie naar hem zagen kijken beet hij even twijfelend op zijn onderlip, waarna hij zijn voorbenen op de grond zetten. Pijn schoot hem door zijn lichaam, maar dat deerde hem niks. Met zijn kiezen opelkaar kwam zijn achterhand stijf en langzaam omhoog. Even sloot devantium zijn ogen om de pijn grens te verhogen. Maar baatte gaan resultaat. De twee diepe wonden scheurde ook dankzij de bewegingen weer open. Devantium keek even naar zijn wonden. " ,oh, dat is wat minder " sprak hij alleen uit. Als devantium die schim nou nog eens tegenkomt maakt devantium hem dood.

Devantium keek weer in de ogen van calliope de bruine merrie. Devantium stapte licht kreupel op haar af en gaf haar weer een neusje. En weer het gevoel. Een fijn gevoel in zijn onderbuik. Even draaide devantium met zijn oren. Het leek wel alsof hij zweef. Toen de merrie begon te praten keek devantium, toch een tikkie flirten richting de merrie. " je hebt gelijk, we gaan terug " sprak devantium met een bevestigend knikje. Waarna hij dicht bij de merrie ging staan en even charmant een knipoogje wierp. Devantium ging er voor, hij ging ervoor om haar liefde te krijgen. Voor devantium was het definitief. 

Is goed. Ga nu een nieuwe voor ze maken oke haha