Onhandig klauterde ik mijn lichaam naar boven. Vanuit mijn ooghoeken bekeek ik hoe soepel Theron zich naar boven bracht. Helaas waren mijn passen te klein dus was die manier al uitgesloten concludeerde ik vlug. Hmm. Voorzichtig liep ik langs de rotsblokken naar boven. Een ongemakkelijk glimlach hing aan mijn lippen. Hoe gênant was dit dan wel... Een zachte zucht ontglipte haar lippen wanneer ze eindelijk haar hoeven plaatste op het gigantische rotsblok waar Theron zich bevond. Ze wilde haar mond net opentrekken om een speelse snauw te geven waarom dit nou nodig was. Maar toen vielen mijn ogen op de lucht. Mijn mond zakte ietsjes open. Wauw. Het was prachtig om de geweld in de lucht te zien die zich afspeelde boven de rustgevende horizon. Hoe de kleuren ovegringen van blauw naar paars, van paars naar rood, van rood naar oranje en oranje naar de gele kern. Het was verbazingwekkend mooi.

Wanneer ik Theron weer zijn mond open hoorde trekken draaide ik mijn oren rustig naar hem toe. ”Nee, het is prachtig” Sprak ik na zijn eerste zin. Maar hij was niet uitgepraat want snel voegde hij er enkele woorden aan toe. Ze draaide haar hoofd iets uitdagend naar hem toe. Een speelse glimlach sierde haar lippen. ”Als je het hebt over het grote litteken naast me, inderdaad” Grijnsde ik. Vlug duwde ik mijn neus in zijn lange dikke manen. Rustig snoof ik zijn geur in me op. Alles van hem straalde warmte uit, vertrouwen. Het gevoel dat je veilig bent. Het gevoel waar ik behoefte aan heb. Misschien dat dat ook de rede mocht zijn waarom ik me aangetrokken voel door deze hengst. De meeste hengsten hier speelde de botte boer, maar hij, hij is zo zacht en warm, echt een doetje. Eentje die na denkt over de gevoelens en niet ze zomaar wegwuift.

Kortom, hij was de hoofd prijs voor elke merrie. Concludeerde ik.

Het was elke keer weer opnieuw verbazingwekkend welke transformaties de natuur elk seizoen weer onderging. Die van de winter op de lente wel de meeste. Hoe de sneeuw zich omwisselde met bloesem. Hoe de grauwe kleur zich liet vervangen door de vrolijke groende bladeren. Hoe de kou zijn jas aan trok en besloot de aarde voor een half jaar in een betere tempratuur te laten zitten. Het was wat speciaals, prachtigs, een van de wonderen van de natuur. Helaas bracht elk voordeel zijn nadeel met zich mee. Het nadeel van de lente: Hengstigheid. Zowel bij merrie’s als bij hengsten. Merrie’s liepen het gevaar van de dracht. En hengsten moesten hun lust en dierlijk instinct in de hand houden. Haast een onmogelijke opgave. Ondanks dat was het een plicht die op hun schouders lag.

Ze zag de directe reactie van Theron, de knappe hengst die –al wilde ze het in eerste instantie niet- haar hard veroverende. Haar lichaam stond in een tweestrijd. Normaal gesproken was ze weggerend, weg van de hengsten. Weg vam het gevaar op de dracht. Maar iets hield haar tegen. Die iets was Theron. Misschien was het suf of dom, maar haar gedachtes zeiden : Waarom ook niet? Ze hield van hem al had ze het hem nog niet gezegd. En hij –hopelijk- ook van haar. Nog voordat ze uit haar beslissing was schonk ze hem een warme glimlach toe gevolgde tot een knik. Geen woord, geen geluid.

Ze schrok even wanneer ze zijn zware lichaam voelde. Vlug zette ze haar benen stevig op de grond neer. Ze wist niet goed meer wat ze moest doen, zeggen, of juist niet moest doen of zeggen. Ze deed niets, sloot haar ogen en ging op in het moment dat ze samen kwamen. Ze voelde zijn warme lichaam op die van haar. Maar voor ze het wist was haar rug al weer bloot. Damp kwam van haar rug af. Ze zag het niet, maar het was waarschijnlijk wel zo.

Ze opende haar ogen en keek hem aan. In zijn diepe warme ogen die nog altijd hetzelfde waren. Ze liep een paar passen naar voren om haar neus in zijn manen te duwen. Ze zat met een brok in haar keel. Ze besloot dat ze het niet langer meer voor zich kon houden. Zeker nu niet. Ze keek hem hoopvol aan. Theron...” Sprak ze langzaam. Haar hersenen krakend hoe ze het wilde gaan zeggen. ”Ik me beloofd het nooit meer te doen, maar helaas zal ik deze nu verbreken” Sprak ik uit. Mijn stem klonk zacht, maar niet fluisterend of schor. ”Ik hou van je” Sprak ze. Afwachtend keek ze hem aan. Hopend dat hij het zelfde terug zou zeggen. Hopend dat hij het niet suf vond. En vooral hopend dat hij haar nooit meer alleen zal laten.