"i will do what queens do...

"I will rule.."

Haar zeeblauwe ogen bezaten toch enige twijfel. Een paar uur. Wat zou hij wel niet van plan zijn in die tijd? Ze besefte zich maar wat goed dat de kudde dan enige tijd alleen zou zijn maar er waren genoeg paarden die de kudde zouden kunnen beschermen maar nog altijd voelde het niet bepaald goed aan in haar haart. Ze wist het vreemde gevoel weg te duwen en draaide haar donkere hoofd om naar Reducto. De wind trok aan haar manen terwijl de regen neer begon te slaan op haar vacht. Hoewel Skyfall leider was van de tweede rang, Orlais het land van de zee was ze toch altijd geen fan van water. Het zeewater ging nog wel maar regen.. Gadver wat haatte ze regen.

In stilte bracht ze Reducto richting de benauwde grot. En al snel duwde ze zichzelf naar binnen. De vreemde warmte omarmde haar en ze besefte zich dat het hier de harde wind niet toegelaten werdt. Ze duwde haar ranke lichaam zo ver mogelijk blij dat het tenminste wel hoog was en draaide haar lichaam naar hem toe. "Pas je d'r bij dikzak?" Mompelde ze droogjes en schudde haar vacht uit diep zuchtend.

A FIRE SHALL BE WOKEN

In tegenstelling tot sky had Reducto er minder last van om de kudde een  ‘moment’ alleen te laten. Dat waren ze immers wel vaker op de dag. En wanneer er iets aan de hand zou zijn dan zouden ze dat snel genoeg weten. Red zou zich als emperor ook niet gemakkelijk in vieren kunnen splitsen om alle gebieden te kunnen bekijken.

De lucht had nu een grijs/zwarte kleur gekregen en Red kon enkele donderwolken al aan zien komen. De regen kletterde op hun vacht. Red z’n manen hingen als slierten langs zijn lichaam en ook zijn sokken waren drijfnat geworden van het vochtige zand en de regen. Rustig stapt hij de merrie achterna. Stilzwijgend zonder ook maar iets te zeggen, alsof ze vreemdelingen van elkaar waren. Een beetje awkward misschien…

Eenmaal bij de grot (“of grot, het was meer een soort van nauwe gang”) aangekomen wurmt Sky haarzelf naar binnen. De hengst twijfelt even maar had ook geen zin om zeiknat te regenen. Dus hij stak zijn hoofd de ingang in en duwde zijn grove lichaam door de nauwe opening. Met zijn oren in zijn nek gelegd volgt hij Skyfall, Die intussen het eind van de gang al door was en nu in een kleine ruimte stond. Haarzelf uitschuddend en zuchtend. “Ja het gaat prima,” Red perst zich er ook door en staat nu bij haar, zichzelf ook eerst eens uitschuddend. Zijn lange drijfnatte manen vliegen alle kanten op en uiteindelijk blijft hij over met een wild nat kapsel. “Wat is er sky..” mompeld de hengst.. Haar zucht nog niet te zijn vergeten. “kan ik je ergens mee helpen? Ik weet dat je niet graag praat maar als er iets is hoe klein dan ook .. dan ben ik er voor je” red draaid zijn lichaam naar haar toe en duwd zachtjes zijn neus tegen haar hals aan “ik ben er vanaf nu altijd voor je” fluisterd hij zacht, zijn ogen kort sluitend.

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Ze voelde zich iet wat onzeker met zijn aanwezigheid zo dicht bij haar. Zijn hartslag die ze praktisch gezien kon voelen tegen haar huid. Het bracht haar aan het twijfelen. Liet haar hart oplichten hoe zwaar ze die dan ook ten onder probeerde te drukken.

Het was een kleine ruimte maar ze hadden er allebei in gepast met als gevolg dat iedere kleine beweging adrenaline door haar lichaam duwde terwijl ze haar hart onder controle probeerde te houden. Dit was niets voor haar echt niet. Ze was geen type om haar emoties zo'n rol over haar hoofd te laten spelen en toch gebeurde het in het bijzijn van de hengst waren alle remmen vergeten en hielt ze zichzelf niet meer in.

Langzaam duwde ze haar neus tegen zjn hals trillend verdwijnend onder zijn drijfnatte manen maar niets voelde beter aan op dit moment. "Wat er is.." Mompelde ze iets onzeker en staarde hem aan met haar zeeblauwe ogen. "Ik wet niet wat er met mijn hart gebeurd als jij bij mij bent. Wat jij met mij doet ik kan het niet aan." Mompelde ze zacht en keek hem recht aan. "Ik wil mijn hart niet kwijt aan wie dan ook. Als ik dat doe verlaat ik alle training die Aeron mij ooit gegeven heeft. Hoe kan ik dat doen." Fluisterde ze en staarde hem recht aan. Haar hart er uit gooiend op haar manier. Want hoe kon ze anders eerlijk zijn tegenover haarzelf.

A FIRE SHALL BE WOKEN

Zodra de kleine merrie begint te praten zet de hengst enkele passen naar achteren haar nauwlettend aankijkend. "Ik weet niet wat er met mijn hart gebeurd als jij bij mij bent. Wat jij met mij doet ik kan het niet aan.”

"Ik wil mijn hart niet kwijt aan wie dan ook. Als ik dat doe verlaat ik alle training die Aeron mij ooit gegeven heeft. Hoe kan ik dat doen.” Hoe kon hij hier op reageren? Hoe kon de hengst voor deze woorden een antwoord bedenken.. Er valt een korte stilte, en red focust zich op de regendruppels die buiten tegen de rotsen aan vallen. Naar woorden zoekend.. “Als…”  red zucht kort, en het voelde alsof er met elk woord van sky een dolk in zijn hart gestoken werd. “Als je er zo over denkt sky..”  mompelde de hengst.  “Dan kunnen we er beter meteen me stoppen, wat wij hier nu hebben.. of willen proberen te hebben.”

Red draaid zijn hoofd kort weg van haar,  “Ik wil je alles geven sky, alles voor je doen, je liefhebben, een leven met je opbouwen, je elke seconde van de dag bij me hebben, maar als jij me jouw hart niet kunt geven.. Dan snap ik dat. ” Red draait zijn hoofd weer terug naar de merrie en kijkt haar met lichte tranen in zijn ogen aan, “Ik snap het volkomen als jij geen leven met mij wilt.”

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

De pijn in haar ogen was duidelijk aanwezig. Een diepe pijn die verder haar botten en ziel leek vast te grijpen dan ze ooit had durven denken dat zou gebeuren. Haar leven was absoluut niet meer wat ze ooit gedacht had dat het was. En dat allemaal door hem. De hengst voor haar neus was degene die haar sloopte. Haar neerhaalde en opnieuw probeerde op te bouwen naar zijn gedachten van een perfecte merrie. Skyfall was geen perfecte merrie, ze was verre van. Ze was geboren als een krijger. Een moordenaar.. Ze hoorde in diens voetstappen te treden maar in plaats daarvan stond ze hier al als een leider. Een dame.. Het hoorde niet. Het klopte niet en tegelijk, leek er niets beter te zijn.

Zijn woorden kwamen bij haar aan als donderslagen op haar hart en haar gepijnigde ogen maakte plaats voor grote bijna angstige. Als er iets was in haar leven waar ze nu wel zeker van was. Waar ze net haar gedachten op had gezet was dat wel de realisatie dat ze niet zonder Reducto wou zijn. Dat ze niet zonder hem door wou leven en nu stelde hij dat juist voor. Adem leek te stokken in haar keel en klampte zich om haar heen vast als een spinnenweb waar ze niet los uit leek te komen.

Zo bleef ze staan. Bevroren van de angst om werkelijk hem te verliezen. Degene te verliezen waar ze zo veel van hielt. Haar liefde. Haar leven.. Nee. "Je begrijpt me verkeerd." Wist de bruine merrie op te brengen haar gedachtengang onder controle proberend te krijgen en schudde met haar ranke hoofd. "Ik wil jou mijn hart geven. Ik wil bij jou zijn. Je voelen. Je ruiken De jouwe zijn. Zoals jij de mijne." Fluisterde ze. "Maar mijn hoofd en mijn hart zijn hele verschillende dingen die niet met elkaar eens kunnen zijn. Mijn hoofd vertrouwd mijn hart niet terwijl mijn hart niets anders wil. Geef me de tijd. En ik zal de jouwe zijn." Het was bijna een smeekbede terwijl haar hart in haar keel leek te kloppen. Geen schim bracht deze angst bij haar naar boven. Geen roofdier kon deze adrenaline door haar lichaam sturen. ZE kon hem niet kwijt raken. Maar haar hoofd sprak niets anders dan de smeek om te vluchten. Terwijl haar hart hem wou omarmen. World war me. Hmm

"The crownless again,
shall be king"

“Ik begrijp je niet verkeerd sky ik snap heel goed hoe dit voelt, en ik weet dat je dit wilt. Maar als je hoofd iets anders zegt dan je hart dan moet je er niet mee doorgaan. Uiteindelijk zullen dit soort dingen stuk lopen. En ik wil jou niet kwijt, niet als geliefde, niet als vriendin of als kennis. Maar je weet diep van binnen net als ik dat dit zo niet gaat werken”. De hengst duwde zijn neus zacht tegen die van haar aan. en keek haar met zijn grote groene ogen aan.  Haar angst haast voelend.

“Ik wil je de tijd geven…Ik wil niets liever.” Maar ik kan dat niet.. Ik kan mezelf niet nog een keer opzij zetten voor een ander, net zoals ik toen bij Imagnetrix moest doen.. Zij ging er uiteindelijk met een ander vandoor..Zij was mijn eerste groté liefde.. En ik wil niet nog een keer iemand kwijtraken aan een ander. De hengst laat zijn hoofd zakken kijkend naar de grond een traan weet de weg langs zijn wimpers te vinden en vallen naar beneden. Red wist nog goed hoe hij zichzelf die tijd had gevoeld. de stekende pijn die hij weken, maanden .. en zelfs jaren later nog bij zijn hart had gevoeld. Imagnetrix had hem verleid, voor haarzelf gewonnen en hem toen keihard laten vallen. En dat gevoel zou hij niet nog een keer aankunnen. "Het gaat zo niet werken..sky”

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Opnieuw waren het zijn woorden die haar staken als messen. Haar bijna tegen de grond dwongen en van binnen lieten schreeuwen van de pijn. Dit was exact de rede waarom haar hoofd haar hart niet vertrouwde en waarom zij hem niet haarzelf leek te kunnen geven. Langzaam werden haar zeeblauwe ogen donkerder terwijl het weer buiten door raasde. "Heb je enig idee hoeveel ik in mijn leven heb moeten opgeven." Mompelde ze een vreemde koelte aanwezig in haar stem terwijl ze haar ranke hoofdje op hief en hem aanstaarde.

"Ik heb alles moeten opgeven voor mijn trainingen. Merrie's in mijn kudde waren nieteens bedoeld om krijgers te worden zoals ik. En toch heb ik het gesmeekt, Ik heb vernederingen moeten ondergaan, pijn en dat alles voor mijn doel. Dat zelfde doel waardoor ik zo gedwongen ben om een mogenlijk liefdesleven te verlaten. En toen kwam jij. Jij liet mij anders voelen dan wat dan ook. En ik wil voor je vechten. Maar ik snap het. Als dat niet is wat jij wil." Ze snoof de tranen die in haar ogen brandde negerend en probeerde meer ruimte tussen hen te maken. Zijn hart niet zo dicht bij de hare willen voelen. "Ik ben blij dat het dan niets tussen ons zou worden Reducto. Ik heb geen behoefde aan een hengst die met zijn hoofd nog bij een andere merrie hangt. Want ik weet geen bal van wie deze Imagnetrix is maar ik zal je wat vertellen. Ik ben niet zoals je standaard merrie, en als dat is wie je denkt dat ik ben dan maak je een grove fout meneer."

"The crownless again,
shall be king"

"Heb je enig idee hoeveel ik in mijn leven heb moeten opgeven.” hoorde de hengst de kleine merrie mompelen. nee, dat weet ik niet.. antwoord hij bot Ik weet dat niet, omdat jij mij nooit iets verteld. Ik moet alles altijd uit jou trekken sky.

In alle stilte hoort hij haar woorden aan, Hoe ze had moeten trainen, hoe ze was vernederd en gepijnigd was. Red kreeg haast medelijden met haar. Hoe ze haar leven had moeten lijden. Ineens leken al de problemen waar hij mee te maken heeft gehad maar klein. Wat niet eens zo was. Hij had zich met moeite uit het diepe dal getrokken waar hij in terecht was gekomen Het had hem weken gekost voor hij lichamelijk weer wat begon aan te sterken, en maanden voor hij mentaal weer sterk genoeg was.

Ineens voelde de grote hengst zich draaierig worden, in deze toch al krappe grot. Alsof de wereld om zich heen leek te draaien en hij enkel en alleen nog maar naar lucht kon happen. Reducto liet het niet merken en slot kort zijn ogen, om ze na luttele seconden weer te openen en haar woorden te beantwoorden. Die merrie waar jij nu over praat…begint de hengst dan op een stugge toon. Zichzelf dwingend niet weer emotioneel te worden...  Dié merrie heb ik jaren geleden uit mijn geheugen verbannen. Ik heb mijzelf verboden om nog langer aan haar te denken, nog langer ook maar iets om haar te geven, en haar te zien als een geliefde, een vriendin, een partner.

Daar waar skyfall een ruimte probeerde te creëren tussen hen beide. Stapte de grote hengst naar haar toe, zijn lichaam tegen het hare aan drukkend. Ik vertel je dit, omdat ik wil dat je alles van mij weet. Ik wil dat je mij tot in het kleinste detail leert kennen, dat je mijn  zwakheden kent. Maar ook mijn sterke punten. Ik zeg je dit niet om je rot te laten voelen sky.

Het laatste wat ik wil is jou kwijtraken.. maar als jij jezelf niet helemaal aan mij kunt geven. Dan wil ik daar aan werken, en daar iets voor doen.

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Overmacht leek een greep te houden op haar lichaam terwijl ze de donkere hengst aan staarde. Zijn botte woorden braken haar harder dan welke klap dan ooit die ze in haar leven had genomen. Ze probeerde naar adem te snakken en het voelde aan alsof zij ieder moment zou kunnen flauw vallen. Elk instinct riep haar om een uitweg te zoeken maar de lucht buiten hun kleine schuilplaats was donker en zijn massieve lichaam zou nooit de uitewg vrijgeven voor haar. Ze zat als een rat in de val met haar eigen gevoelens en verlangens.

Toch hield ze zichzelf nog altijd groot hoewel de tranen op haar oogleden brandde had ze haar hoofd trots geheven. Met het laatste beetje trots dat ze had that was. "Wel jij begon d'r over dus het zit je scheinbaar nog altijd hoog genoeg." Beet ze hem toe. Haar stem hard en beheerst. Ze wou geen medelijden met hem hebben en zeker niet voor een of andere gefaalde romance. Het verleden lag in het verleden, dat was de manier waarop Sky had overleeft en dat was de manier waarop ze altijd zou blijven leven.

Zijn huid was warm en het leek haar compleet te vullen met de hitte terwijl ze haar ogen sloot. Zijn stem maakte haar week en langzaam duwde ze haar neus onder zijn nog altijd natte manen. Diep snoof ze de geur van zijn huid op. "Ik wil jou alles geven Emperor." Haar stem veranderde in een zachte toon terwijl ze har lichaam iets naar de zijne toe bracht haar hart racend in haar borstkas. "En je hebt heel wat meer nodig om mij rot te laten voelen zak." Siste ze half uithalend naar hem en trok haar hoofd terug om hem van onder haar wimpers aan te staren. "Vertel me dan elk detail. Open jezelf naar mij. Toon mij dan dat dit is wat jij wil. Dat ik alles ben wat jij wil." Langzaam draaide ze haar hoofdje bij. Een kleine grijns zichtbaar. Het gesprek afdraaiend van zichzelf.

"The crownless again,
shall be king"

De schaduwen gaven de grot, wat voor de hengst niets meer leek dan een lange gang. Een grillig uiterlijk. Buiten werd het steeds donkerder en hoorde Reducto de golven tegen de rotsen slaan, het onweer op de grond neerslaan en de regen naar beneden kletteren. De storm zou niet snel gaan liggen, Red had gehoopt dat het allemaal over zou waaien.. maar mochten ze uit de grot komen wanneer het weer wat beter werd. Dan zou hij zo snel mogelijk de gebieden willen verkennen om te zien of er eventueel gewonden waren gevallen, of schade was aangericht.

Intussen ratelde de kleine merrie door, terwijl de hengst met een oor op haar lette en het andere gericht hield op de uitgang van de grot. Hij zag hoe ze haar tranen probeerde te bedwingen, hoe ze zichzelf groot hield ook al had dat voor de hengst geen zin meer. Hij had haar door. Zodra ze haar laatste woorden heeft uitgesproken heeft de hengst meteen een weerwoord voor haar klaar. Liefje, heb je jezelf horen praten?? sprak de hengst uit op een grillige toon.

Je wilt dat ik mezelf open stel voor je, Zijn verhaal verder vertellend. Je wilt dat ik je elk detail vertel over mijn verleden, mijn problemen, en mijn toekomstidealen. Maar je wordt wel boos wanneer ik begin over een vroegere geliefde, iemand waar ik lief en leed mee heb gedeeld. Of je het nou wilt weten of niet.. zij was een deel van mijn leven. Maar nu niet meer. Dat zal ze ook nooit meer worden ook.

Maar zij is wel een deel van mij geweest waar ik het heel erg moeilijk mee heb gehad, en waardoor ik mezelf uit een heel diep dal heb moeten trekken. En ik wil dat je dat weet sky.  Zijn groene ogen flikkeren kort van emotie alvorens hij zijn blik op weer Skyfall richt. Jij… Jij kleine bruine merrie .. met je prachtige ogen bromt hij.

Jij hebt mij veranderd toen je net mijn leven binnenstapte. Red stopte kort met praten om naar adem te grijpen Jij hebt van een groot blok massief staal waar niet door heen te breken is een liefhebbende oude hengst gemaakt.. en die liefde die ik te bieden heb is alleen voor jou, en voor onze zoon. waar hij dan ook is.. red kneep zijn ogen dicht en duwde zijn hoofd tussen haar warrige manen. haar warme huid dicht tegen zich aan voelend. Ik wil je alles geven sky..

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Waarom bleef het voelen alsof ze geen goed woord tegen hem kon spreken. Alsof ze alleen maar fouten tegenover de hengst maakte. Het maakte haar werkelijk waar banger met de seconde terwijl buiten het noodweer door raasde. Ze zuchtte en sloot haar blauw groene ogen. Er waren zo veel dingen die ze wou zeggen maar geen woord wist zich over haar lippen te vormen. En ze bleef opnieuw kil achter.

Zijn woorden bleven haar neerhalen en ze probeerde adem te halen om een woord tegen te spreken. Maar haar keel bleef droog en langzaam liet ze haar hoofd zakken voor ze zichzelf dichter tegen hem aan duwde. "Laat maar zitten.." Mompelde ze half droog en deels schor haar neus verbergend onder zijn manenbos waar ze de tranen liet gaan. Ze had geen opties meer. Ze had geen rede om zichzelf groot te houden. Ze had zich vrijwillig klein laten maken door de hengst op dat hij haar weer ophoog zou mogen duwen.

"Geef jezelf dan aan mij.. Zoals ik mijzelf aan jou zal geven Reducto.." Fluisterde ze zacht en keek hem aan. "Ik hou van je.. Ik hou van onze zoon en onze toekomst.." De woorden waren moeilijk uit te spreken. ze hielt niet van het woord houden van. Het maakte haar onzeker maar toch sprak ze het uit. Het moest wel reducto moest het horen. De waarheid in haar stem terwijl ze haar hart open legde. Het was te laat om terug te kruipen. Ze had van hem gehouden van het moment dat Thorin in haar leven was gekomen. Hoe hard en kil ze zichzelf dan opgesteld had. De geboorte van hun zoon had haar doen realiseren dat ze meer van Reducto hielt dan van wie ze dan ook gehouden had in haar leven..

"The crownless again,
shall be king"

Stilte viel tussen hen beide zodra de merrie haar eerste woorden uitsprak ‘laat maar.. mompelde ze ', en reducto is diep in gedachten over hoe hij zijn gevoel goed kon uiten. Sky duwde haar neus tussen red zijn warrige manen en even voelde hij de warmte van haar lichaam weer tegen zich aan. Zo had het altijd moeten zijn.. Maar hoe kon hij zeggen hoeveel het hem speet, hoe graag hij bij haar zou willen zijn. Hoe diep de hengst ook graaft in zijn geheugen, hij vond de juiste woorden niet. Uren leken voorbij te gaan maar in feiten stonden ze er pas een aantal minuten, en in die minuten hadden ze meer woorden gewisseld dan in de tijd dat ze mekaar echt kende. Reducto had nu echt het gevoel gekregen dat ze met elkaar konden praten, en dat het ook goed zat. dat Skyfall geen ander dan hem wilde, en dat ze alleen maar naar hem verlangde. En zo zag hij het graag.

Een windvlaag die de gang van de ‘grot’ had bereikt trekt aan zijn manen, en zorgde ervoor dat zijn manen dansten op het ritme van de wind. Ondanks dat er hier en daar een klit zat, zagen zijn krullende manen er prima uit. Red zijn blikt verstijft even als hij voelt dat de situatie omslaat. Skyfall was teleurgesteld in hem geweest, ze had hem gehaat, hem veracht, hem uitgespuugd en hij had dit alles verdient. Ze mocht haar frustratie bij hem uiten, het tegen hem uitschreeuwen hoe erg hij haar pijn had gedaan. Ze mocht alles zeggen en doen, het enige wat hem op dit moment kon schelen was dat hij de hare was, en zij van hem. ‘Ik hou van je sky’ Red zet een pas naar achteren en kijkt haar grillig aan, Dit is pas het begin zucht hij dan.

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

"Het begin.." Mompelde ze zachtje en keek hem aan. Haar diepe ogen zoekend naar de zijne en zodra ze die vond brandde een nieuw vuur op in haar hart. Ze wou alles met hem aangaan en alleen met hem. Ze opende haar mond om te spreken maar haar lichaam kromp ineen zodra een nieuwe donderklap losbarste boven hun hoofd en ze duwde zich onbewust even iets dichter op de hengst. "Red.." Fluisterde ze zacht en keek op naar hem.

"We moeten Thorin vinden.." Een nieuw schuldgevoel kroop omhoog in haar systeem. De angst dat ze haar zoon toch echt verloren had toen ze hem verstootte naar zijn vader. Angst dat de jonge hengst niet meer leefde of een gelukkig leven had ver van zijn moeder weg. Ze beet op haar onderlip het liefste nu door de regen willen stormen maar ze wist dat ze opgesloten zat, op meerdere manieren dan een. Ze was de Councillor van Orlais. ZE had haar plicht om hier te blijven net als Reducto. Geen van hen kon haar zoon zoeken. Maar er was een hengst die dat zou kunnen. Valinor. Haar oudste zoon, kind van Ossyrok zou haar Thorin kunnen vinden, maar waarom zou hij dat willen doen als ook Valinor verstoten was door haar..

"The crownless again,
shall be king"

Zijn groene ogen zoeken de hare, en wanneer ze deze gevonden hebben laten ze niet meer los. De hengst wilde nooit meer loslaten, dit gevoel niet, en boven alles Skyfall niet.

Omdat red zijn ogen die van haar voor geen moment meer verlaten, ontgaat het hem niet dat er plots een hint van verdriet op haar gezicht te vinden is. “We moeten Thorin vinden..” sprak de kleine bruine merrie uit. Woorden die hij zijn hele leven niet meer zou gaan vergeten. Red had al die tijd gedacht dat Thorin haar niets meer kon schelen, dat ze hem toen der tijd bij Reducto had ‘gedumpt’ en was vergeten.. Zijn gedachten hadden hem ook deze keer weer in de steek gelaten. Ook deze keer zat hij fout over de kleine merrie. In tegenstelling dan wat Reducto altijd had gedacht had de kleine merrie nog altijd van hun zoon gehouden. net als Reducto. De grote hengst kreeg de neiging om zijn neus in haar vacht te stoppen, haar te verwarmen met zijn hete adem en haar te vertellen dat alles goed komt. Red brengt zijn hoofd omlaag en woelt even kort door haar warrige manen heen, ‘We gaan hem ook vinden Sky’. Het komt allemaal goed. Dat beloof ik je. -Hoe- wist hij niet, Red had geen idee hoe hij zijn zoon terug kon halen naar het land van de blauwe maan, en of Thorin dat überhaupt al wilde. Hij had geen idee.

Heel eventjes fonkelen de ogen van de hengst in die van skyfall, en voelt hij een warme wind door zijn lichaam gaan. Zou dit het moment zijn waarop hij zich echt weer eventjes ’normaal voelde?’ Reducto had zich in ieder geval nog nooit zo eerder gevoeld. Zijn lichaam tintelde en even ontsnapt er een korte grinnik uit zijn mond. Nu pas besefte de hengst hoeveel geluk hij wel niet heeft met een merrie die zoveel geduld heeft als Skyfall. Op de achtergrond hoorde red de donder in de verte neerknallen op de grond, de avond zou niet gauw vallen en ze zaten hier nog wel even.. Red bedacht wat ze allemaal zouden kunnen doen, in de nauwe, smalle grot. Zijn gedachtes dwalen af en kort staat hij daar met een grijns op zijn gelaat.

Reducto ontwaakt weer uit zijn gedachten zodra hij een donderklap dichtbij hoort inslaan. Zijn blik glijd direct weer naar Skyfall en even kijkt hij haar grijnzend aan… Zijn lichaam naar haar toe brengend drukt hij een kus op haar lippen. De hengst wilde nooit meer loslaten, -nooit meer- En toch doet hij het waarna hij op een fluisterende toon begint te praten “let's spend the night together, baby”

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Ze wist zeker dat hij niet verwacht had dat ze nog van haar zoon hielt. En truth be told. Ze was ook niet zeker of ze ooit van hem gehouden. Maar nu met Red's aanwezigheid wist ze zeker dat ze van haar zoon hielt en dat ze hem wou dicht bij haar. "Valinor.. Valinor zou hem kunnen vinden.." Fluisterde de bruine merrie zacht en keek hem aan haar zeeblauwe ogen diep in de zijne geboord. Ze vroeg zich af of hij wist wie haar zoon was.

De nacht tegemoet. Niets klonk juister niets klonk warmer in haar oren en langzaam duwde ze zichzelf tegen hem aan. Haar neus door zijn manen halend en zijn geur opsnuivend terwijl ze haar ogen sloot zichzelf overgevend aan zijn elke wil. Opnieuw de zijne zijnd. Maar dit maal.. Voor altijd.


Haar ademhaling was rustig. Haar lichaam lag gekruld in de kleine ruimte tegen zijn gespierde lichaam en ze lag in een rustige slaap. De regen was overgewaaid en de vogels ontwaakte haar uit de slaap die ze voor enkele uren vol had gehouden. De nacht was zo veel mooier geweest dan ooit tevoren. Ze was een geweest met de hengst die haar hart en ziel samen had gehouden en opnieuw had ze hem haar alles gegeven. Wetend dat ze opnieuw zijn veulen zou dragen. Mocht het lot hun goed gezind zijn. "Red.." Fluisterde ze zachtjes het figuur van de hengst in de zwakke zon ziend. De strepen die hun schuilplaats verlichtte. Hij was schitterend. Een engel de ze nooit zo had gezien. Hij was van haar. Zoals zij van hem. Met een glimlach duwde ze zichzelf dichter tegen hem aan en snoof de geur van zijn vacht op. Van haar.. Hij was van haar.

"The crownless again,
shall be king"

"Valinor.. Valinor zou hem kunnen vinden..” Reducto kende deze naam niet .. Maar dat deerde hem nu niet. Het enige wat de hengst op dit moment kon schelen was dat zij weer samen waren, en dat ze een geweldige nacht tegemoet zouden gaan. Alle spanningen en stress was wegevaagd en ze waren nu echt één. ’Sky, laat het los… al is het maar voor even, we gaan hem echt wel vinden’ fluisterd hij zacht Zijn lippen weer op die van haar drukkend.

Het warme gevoel dat de zwarte hengst die nacht met zich mee had gedragen had hem nog niet verlaten. Reducto voelde zich sinds lange tijd weer fantastisch…

De regen was verdwenen en had plaats gemaakt voor de zwakke zonnestralen die de grot in schenen. Kort opende hij zijn groene ogen, als spleetjes tegen de zon inkijkend. Om ze vervolgens weer te sluiten. Sky lag nog steeds als een klein hert tegen hem opgekruld. Hun warmte samen deelend zoals ze vannacht de nacht samen hadden gedeeld. Zodra de hengst zichzelf weer weg voelde zakken in een rustige slaap hoorde hij de merrie zijn naam weer zeggen.. ‘Red’ het klonk zacht, liefelijk maar oh zo dodelijk.. De hengst opent zijn ogen weer half en tilt zijn hoofd op, ‘Goeiemorgen schoonheid’ mompelt hij koeltjes, zijn hoofd op haar lichaam rustend.

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Zijn stem verwarmde haar hart en zacht briestte ze zichzelf meer tegen hem aanduwend. Ze bevond zich op dit moment in een staat waarop haar kudde haar nooit zou mogen zien. Ze had zichzelf volledig overgegeven aan de grote zwarte hengst. Gedraagde zich als een veulen in zijn aanwezigheid. Nee dat stond absoluut niet goed in het plaatje van de grote enge Skyfall. "Hmm goede morgen stud." Grinnikte ze haar hoofd tegen de zijne aan duwend. "Goed geslapen?" Fluisterde de bruine merrie zacht haar ogen warm gericht op de zijne. "Ik wel. Meest geweldige nacht ooit." Mompelde ze voor ze zichzelf omhoog hees en haar lichaam uitrekte. "Het is schitterend weer buiten.." Fluisterde ze zacht met een gaap.

"The crownless again,
shall be king"

"Goed geslapen?" Fluisterde de bruine merrie zacht Ik heb heerlijk geslapen schoonheid. Reducto hief zijn hoofd op toen de merrie opstond en begon over het weer buiten. Kort knikte de hengst en ook hij besloot op te staan, zijn lichaam uit te rekken en zichzelf naar buiten te wurmen, uit de holle gang. Red kneep zijn ogen dicht zodra hij de zon in zijn gezicht kreeg. Het was een prachtige herfstdag, de zon scheen fel en er stond een lichte bries. De zee was rustig.

Sky... begint hij dan. Ik wil het nog nog even hebben over waar we gisteravond waren geeïndigd. Red heft zijn hoofd wat op en kijkt de bruine merrie vanuit zijn ooghoeken aan. Je had het erover dat Valinor, Thorin zou kunnen vinden??? Ookal had de hengst het liever niet over haar oude ‘geliefde’ omdat zijn jaloerse aard dan weer op borrelde.. Toch was hij blij dat Valinor hen zou ‘kunnen’ helpen. Als hij het überhaupt al wilde. Sky, ik wil niets liever dan onze zoon vinden. zucht hij dan. Maar ik heb werkelijk waar geen idee wat er van hem geworden is.. en hoe zijn situatie er nu aan toe is. Ik ben bang dat hij niet meer de jonge hengst is die ik achter liet in Cherry oak.

"We were king’s men.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Waar we gisteravond geeindigd waren. Ze zuchtte en keek hem aan haar diep zeeblauwe ogen op hem gericht Ze wist echt niet wat ze moest denken. Hij wou waarschijnlijk niet dat Valinor. Haar zoon op zoek zou gaan naar hun andere zoon. "Het zou kunnen." Mompelde ze zacht de donkere hengst aankijkend. Ze hielt van hem en ze wist dat ze Valinor niet altijd heerlijk had behandeld maar ze hielt toch van haar zoon en ze wist dat Vali dit voor haar zou doen. Hoe erg hij haar misschien dan ook zou haten. "Valinor is de enige die langere tijd uit dit land kan zijn. Jij en ik kunnen allebei niet weg en ik vertrouw hem het meeste.." Mompelde ze zachtjes hem aankijkend haar ogen zacht en warm. "Ik weet dat als iemand hem kan vinden Valinor dat is.. Vertrouw me alsjeblieft.." Fluisterde ze zacht. "Vertrouw hem.."

THE CROWNLESS AGAIN

SHALL BE KING

Reducto was bang dat zijn zoon was veranderd, veranderd in iets wat hij niet wilde zien. Sky.. mompeld de hengst zuchtend Ik wil niet dat een zogenaamde zoon die je van een ander hebt verkregen. Opzoek gaat naar mijn zoon. Ik wil het niet hebben. Kort dacht hij na over hoe de situatie dan verder zou moeten gaan. Thorin had in cherry oak zijn eigen leven, een gezien en geluk. Iets wat Reducto daar niet vond. Waarom zou hij dan alles van hem wegnemen? Leventhian kan met gemak mijn plaats een aantal dagen overnemen.. brengt hij bot uit Dat kan hij met gemak aan. De blauwe maan is er de komende weken nog niet. En er is niets dreigends aan de hand. De kuddeleden gaan goed met elkaar om. Dus ik zie het probleem niet sky.

Maar ik wil niet dat een of andere buitenstaander míjn zoon gaat zoeken. Punt uit! Sist hij de merrie toe. Terwijl hij langs haar stapt. Uiteindelijk zet hij zijn lichaam in een rustige draf en gooit zijn hoofd omhoog. Al moest hij Thorin zelf gaan zoeken, hij zou het niet accepteren als een of andere bastaard naar hem opzoek ging. -Nooit dat had hij bij deze besloten.- Mocht Valinor, Thorin uiteindelijk toch gaan zoeken dan zouden de consequenties voor hem zijn. Reducto zou dan niet weten of hij zichzelf nog kon beheersen.

PAST THE POINT OF NO RETURN