"i will do what queens do...

"I will rule.."

Het leek alsof hun mooie nacht vervaagde met de wind en haar ogen begonnen langzaam donkerder te worden terwijl haar staart even heen en weer sloeg. Was dit dan toch werkelijk het ware gezicht van Red. Had ze hem vertrouwd en liet hij haar opnieuw zien dat hij niet te vertrouwen was. Had hij niets anders gewild dan haar in een web lokte van leugens en bedrog.

Toch liet ze dit niet toe, niet opnieuw niet alweer. Razendsnel draaide ze zich van hem weg. Maar voor ze een echt antwoord kon geven begon hij al weg te lopen en voor even leek het alsof haar o zo sterke benen die de golven van Orlais zelf tegen konden houden haar gewicht niet meer konden dragen. Ze sloot haar ogen terwijl de wereld leek te spinnen en te kantelen voor haar. Een grommend geluid gleed over haar lippen en ze sloeg haar hoef in de zandbodem. "Dan heb je pech Reducto!" Riep ze krachtig boven de golven uit. "De wereld ligt niet aan jouw hoeven! Valinor is mijn zoon en hij zal mijn andere zoon vinden!" Haar stem hoewel ze elke kleine emotie in zich verstopte. Verborg hoe het haar brak om dit uit te moeten spreken sprak ze het toch uit. "En als jij nu verdwijnt, verdwijn dan voor goed want ik zweer je! Ik zweer ik zal je vernietigen!" Duidelijk eindigde ze haar woorden en bleef staan wachtend op reactie terwijl de ruwe wind aan haar manen trok. "Ik hoop dat je van een rots dondert." Siste ze meer tegen zichzelf en draaide haar lichaam weg starend over het woud.

THE CROWNLESS AGAIN

SHALL BE KING

Zijn discipline was flink verbeterd sinds de laatste keer dat Skyfall en hij elkaar in cherry oak hadden gezien en hij wist zichzelf in de hand te houden. Hetzij met moeite, maar hij kreeg het voor elkaar. Opnieuw dwong hij zichzelf om zich te richten op zijn ademhaling en op de dingen die zijn woede in de hand kregen.

Waarschijnlijk zou ieder ander in de gaten hebben dat Sky van haar stuk gebracht was. Zodra Reducto over haar bastaard zoon begon. Ieder ander zou zien dat ze gekwetst bij hem vandaan wegdraaide. Het kon Reducto op dit moment niets schelen wat zij voelde of dacht. Het enige wat hij op dit moment deed was denken aan zijn eigen wispelturige zelf. én aan het feit dat hij niet wilde dat zijn zoon, zijn Thorin door een of ander bastaard paard werd gevonden. Reducto zou makkelijk zelf weg kunnen uit de kudde om Thorin te vinden. Maar dat wilde de merrie blijkbaar niet begrijpen.

"De wereld ligt niet aan jouw hoeven! Valinor is mijn zoon en hij zal mijn andere zoon vinden!” Pardon?Reducto zette zijn lichaam abrupt stil, zijn woord meevoerend met de wind. In een beweging draaid de hengst om en draaft richting de merrie zijn lichaam in een beweging stoppend, haar gelaat met zijn neus bijna aanrakend. Als iemand hier lijdt aan grootheidswaanzin dan ben jij dat Skyfall! Jij bent degene die denkt dat je dit gebied samen met mij kan en mag regeren. Maar al was je de laatste op deze hele vlakte, ik sta mijn plaats nóóit af. In. geen. miljoen. jaar. Beet hij haar toe. De hengst zijn gelaat verstarde naar een arrogante blik. -Haast ijdel- keek de hengst nu uit zijn ogen. Met zijn oren in zijn nek gedraaid. Volgens mij sta ik nog steeds boven jou, voor zover ik weet heb ik nog steeds een stap voor jou, en Hoeveel ik ook van je hou dit gedrag accepteer ik niet. Niet van jou, van niemand niet. Er wordt niet door een of andere halfling naar mijn zoon gezocht. Ik verbied het! En als het toch gebeurd, dan heeft niet alleen die bastaard zoon van je een probleem...

Van Reducto zijn discipline was niets meer over, weer liet hij zich meeslepen in het moment en weer liet hij zijn woede de baas worden. Het was een ziekte die de hengst niet onder controle kreeg.. maar hopelijk wel ooit zou krijgen.

JIJ hoef mij niet te vertellen wat ik wel en niet kan doen. Je had misschien eerst eens kunnen nadenken voordat je die bastaard bij je liet verwekken! … -Walgelijk is het.- Reducto snoof en stampte met zijn hoef in het mulle zand, Zijn ademhaling was zwaar en zijn oren draaiden continue in zijn nek. In zichzelf grommende stapte de hengst met grote, driftige stappen bij haar vandaan.

PAST THE POINT OF NO RETURN

"i will do what queens do...

"I will rule.."

De bruine merrie kon zich niet herinneren of ze ooit zo woedend was geweest. Als het kon zou ze letterlijk staan te koken van de woedde op dit moment en dat allemaal gefocust jegens deze hengst. Met zijn harde worden en makkelijke praat. Het maakte haar woest en schuldig. Opnieuw had ze zichzelf door hem laten paaien en opnieuw kwam ze er achter dat dit wellicht de grootste fout was in haar leven.

Woedend sloeg ze haar hoef op de losse rotsbodem neer waardoor meerdere stenen naar beneden rolde. Zijn woorden brachten alle haat jegens hem en jegens hengsten in het algemeen opnieuw naar boven. ”Jij noemt jezelf een Emperor!” Voor haar gevoel stond ze op dit moment niet alleen dankzij de rotsformatie meters boven hem maar mentaal ook. Terwijl ze haar koel wist te houden. Haar stem even hard en kil als elke dag dat ze haar kudde toe sprak. ”Wat ik enkel zie is een kleine jongen die zijn speelgoed kwijt raakt omdat het niet doet wat hij wil.” De wind sloeg tegen haar manen aan. Haar zeegroene ogen koud en donker. ”Jij vraagt mij mezelf te openen, mijzelf prijs te geven, maar bij het eerste woord wat ik geef klap jij dicht hoe moet ik daarmee omgaan Reducto. Hoe moet ik leven als ik geen woord mag spreken!”

Hoe hard haar woorden dan klonken het zeewater leek harder te slaan op de grote zandstenen rotsen terwijl zij haar lichaam behendig en soepel naar beneden bewoog tot ze met een laatste sprong haar donkerkleurige hoeven de witte zandbodem raakte en een witte wolk van zand en stof tegen haar borst sloeg. Met een harde blik stapte ze richting de enorme zwarte hengst. ”Ik ben dan wel maar een Councillor maar ik ben tien keer de leider die jij ooit zal zijn Reducto. Ik spuug op laag leven zoals jij.” Misschien zou ze er achter moeten vertellen dat haar woorden enkel golden al hij zich op deze manier gedroeg maar het maakte haar niet meer uit. Woede raasde door haar aderen klaar om uit te slaan zodra hij nog een woord sprak dat tegen haar wil in ging. Het was niet meer om haar zoon te beschermen. Hell Valinor deerde haar in het geheel niet veel. Maar zodra hij haar aanviel op haar rang, de rang waarover ze hem gisteravond nog verteld had met hoeveel bloed pijn en moeite ze die verkegen had. Dan had je een persoonlijk probleem.

THE CROWNLESS AGAIN

SHALL BE KING

Reducto's eerste reactie was een schok. Zijn oren draaien naar achter, en de vele woorden overvallen hem. Zijn ogen blijven echter gefocust op Skyfall, en hij luistert naar wat ze zegt, elk klein woordje weergalmt in zijn hoofd, en pas minuten nadat ze klaar is met praten komt Reducto uit zijn gedachtenstroom. Ergens angstig voor wat komen zou. Wat als hij niet meer van haar zou houden? Wat als het over ging? Wat als hij nu had bereikt wat ze wilde, ze hem verliet? Reducto zijn ogen staan dofjes, afwezig, niet in staat antwoord te geven,

”Jij vraagt mij mezelf te openen, mijzelf prijs te geven, maar bij het eerste woord wat ik geef klap jij dicht hoe moet ik daarmee omgaan Reducto. Hoe moet ik leven als ik geen woord mag spreken!” Pardon? sist de hengst haar toe. Ik klap dicht? Volgens mij ben jij hier degene die alles verziekt door je zoontje erbij te halen waar je eigenlijk helemaal niets om geeft.

Als iemand het recht heeft om te zeggen wat en hoe iets gebeurd dan ben ik dat wel! ik sta nog steeds boven jou als emperor en als ik wil dat iets niet gebeurd dan gebeurd dat ook niet. Je hoeft mij niet te vertellen hoe ik mijn leven moet leiden  sky. Jij hebt Thorin bij mij gedumpt alsof hij een stuk oud vuil was en jij hebt hem in de steek gelaten. En nu, omdat wij een zogenaamd liefdesveulentje krijgen wil jij Thorin ineens zien. ik geef hem groot gelijk als hij jou niet meer wilt zien.

Als iemand hem zoekt dan ben ik dat. En als ik erachter kom dat hij Thorin ook maar aanspreekt of wat dan ook, dan is dat jouw schuld want jouw bastaardzoon heeft hier niks mee te maken. brult hij haar grommend toe. Zijn irritatiegrens was bereikt. Nog even en hij zou echt ontploffen. Hopend dat hij zichzelf tot die tijd nog kon beheersen probeert de hengst zijn ademhaling te herpakken en zijn innerlijke rust weer te vinden. Vroeger had hij hier meer moeite mee gehad. De zwarte hengst had meteen van zich af ge slaan en meteen ten strijden getrokken. Nu trok hij enkel en alleen nog maar z'n mond open. En hield zijn fysieke agressie achterwegen

”Ik ben dan wel maar een Councillor maar ik ben tien keer de leider die jij ooit zal zijn Reducto. Ik spuug op laag leven zoals jij.”   Zodra Reducto de woorden van de merrie hoort zet de grote hengst zijn zwarte lichaam abrupt stil in het grove zand. zijn adem is zwaar en zijn neusgaten gaan snel op en neer, zijn adem komt als kleine rookwolkjes uit zijn neusgaten gezet.  Weet je wat… wij passen blijkbaar niet bij elkaar. Ik hoef jou niet als merrie als je zo tegen me tekeer gaat. Bijt de hengst haar toe, Zijn blik nog steeds strak op die van haar gericht. Jij twijfelt aan mijn leiderschap, Jij die mij juist zou moeten steunen twijfelt aan mijn oordeel en mijn kunnen. je kan niet eens begrijpen dat ik er moeite mee heb dat een andere zoon die je van een andere geliefde hebt verkregen naar MIJN zoon gaat zoeken. Die ik met pijn en moeite heb opgevoed…… maar je wordt jaloers als ik het over Imagnetrix heb… Dat is precies hetzelfde.. Reducto laat zijn hoofd zakken en sluit zijn ogen kort. Kijk eerst eens naar jezelf voordat je een oordeel over mij velt. Ik ben verre van perfect.. Maar jij kan daar ook nog wat van leren. Het is klaar sky… Het is genoeg geweest.

Maar wat moet ik zonder jou?” Het was meer een conclusie dan een vraag. Hij wist dat hij niet zonder haar kon. Al was hij te koppig om dat toe te geven en gewoon zijn excuus aan te bieden. Hij had haar ook op een andere manier kunnen vertellen dat hij niet wilde dat Valinor naar Thorin zou gaan zoeken. En dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Helaas was dat Niet in de botte hersens van de hengst opgekomen en nu hadden ze dus weer ruzie. Misschien zou hij zijn trots een ijdelheid eens opzij moeten zetten en gewoon toegeven dat hij niet zo naar haar had moeten uitvallen. En dan nog... Wat zou het überhaupt nog uitmaken stel hij zou zijn excuus aanbieden. Sky moest hem niet meer, dat was wel duidelijk.

PAST THE POINT OF NO RETURN

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Het leek alsof ze stond te koken. Haar diepe zeegroene ogen strak op de zijne gericht en hoewel ze absoluut kleiner was dan hem staarde ze op hem neer. Dat was een van haar krachten. Haar eigenschappen die ze altijd vast leek te houden. Ze liet niemand op haar staan en zeker niet iemand die haar al zo veel pijn had gedaan. Haar zo had gebroken en opnieuw had proberen op te bouwen. Het lukte hem niet, het zou hem nooit lukken. Ze was zo veel sterker dan dat ze ooit geweest was en dat ze ze hem nu laten zien. Ze zou stralen in waar ze voor gevochten had. ”Oh en waar geef jij dan om meneer de Emperor. Wat zijn de dingen waar jij zoveel om geeft. Want als je om Thorin gegeven had dan had je hem niet net zo hard als ik in de steek gelaten!” IJskoud beet ze naar hem en staarde hem aan. ”Ik mot jouw veulens helemaal nieteens!” Even sloeg haar stem over emotie de overhand nemend over haar brein terwijl ze een stap naar achteren zette de eerste beetjes emotie doorvloeiend waarvoor ze zichzelf in haar gedachten voor uitschold. Verdomme niet nu. Maar toch de tranen bleven komen. ”Ik snap jou echt niet. Weet je dat. Je doet alsof je zo’n tragedisch verleden hebt alsof je zo’n goede leider bent voor idereen maar ondertussen kan je nieteens mij gelukkig houden. Voor een fucking dag dus waarom zou ik het dan nog proberen Reducto. Waarom zou ik.” Fluisterde ze dondersgoed het antwoord op haar eigen vraag wetend.

”Mijn zoon heeft niets temaken met jouw machtshongerige gedrag. Jouw wil om alles en idereen te controleren. Het zla niet werken, je zal nooit je wil zo veel kunnen uitbreiden tot je mij volledig onder je macht hebt weten te krijgen.” Strak keek ze hem aan en knikte resoluut op zijn woorden. ”En een hengst zo koud en hard past niet bij mij een die macht boven geluk stelt.” Een die precies is zoals ik ben. De woorden bleven nadreunen in haar hoofd maar ze sprak ze niet uit terwijl ze hem kil aanstaarde. ”Was je net niet nog bang dat ik jouw macht over wou nemen om als een prinsesje naast je te staan Red? Nu moet ik je ineens steunen?” Ze spuugde grommend en deed nog een stap naar hem toe tot hun neuzen elkaar bijna raakte. Kil draaide ze haar oren naar haar nek. ”Pijn en moeite opgevoed. Wat zal je het zwaar hebben gehad nadat je zonder mijn wil hem bij mij verwekt hebt. Ja wat heb ik een medelijden met jou.” Siste ze ijs en ijs koud voor ze haar hoofd wegdraaide zijn laatste woorden haar harder rakend dan wat dan ook.

”Je bent niets zonder mij.” Mompelde ze enkel en draaide haar ogen weg van hem. ”Net zo min ben ik iets zonder jou..”

THE CROWNLESS AGAIN

SHALL BE KING

In een kudde die enkel leek te bestaan uit paarden met bijzondere kleurtjes, was de zwarte hengst misschien niet eens zo bijzonder meer. De kleur van zijn vacht was zo verkleurd door de zomerzon dat het soms wel op grijs begon te lijken. Zijn manen hingen slordig met grove krullen langs zijn nek. Toch had hij de trotse gracieusheid van een fries. Die had altijd, -tot zijn dood- met zich mee zou dragen.

Verbaasde het Reducto echt oprecht dat ze hem niet naar de keel vloog? de hengst draaide zijn hoofd naar haar toe en keek gedurende enkele secondes zwijgend naar de merrie. De blik in haar zeegroene ogen was zo heftig, zo wild dat het hem zelfs beangstigde.

”Oh en waar geef jij dan om meneer de Emperor. Wat zijn de dingen waar jij zoveel om geeft” Reducto kon genoeg dingen opnoemen waar hij van hield; zijn liefde voor Skyfall, Thorin en hun nieuwe zoon of dochter, Feliciano die hij al maanden niet had gezien en waar hij mee zat, elke ochtend wakker worden als de emperor van een gebied, de natuur, zijn raaf, de liefde voor de verschillende gebieden in bmh.. Er waren zoveel dingen waar Reducto om gaf. De hengst besloot dan ook om geen antwoord te geven op haar woorden. Zodat ze haar verhaal verder kon hervatten. want als je om Thorin gegeven had dan had je hem niet zo hard als ik in de steek gelaten. ging de merrie verder. Reducto voelde zijn bloed langzaam aan het kookpunt bereiken. ‘Hoe durf je dat te zeggen Skyfall.. Hoe durf je te twijfelen aan míjn liefde voor onze zoon.’

Thorin heeft zijn eigen vonnis getekend op de dag dat jij hem bij mij achterliet. Je weet niet half hoe goed ik heb geprobeerd om voor hem te zorgen.. Maar zijn hart had zich met haat gevuld door zijn moeder die hem bij mij had ‘gedumpt’. Thorin voelde zich verlaten, aan de kant gezet, gedumpt… Hij werd arroganter en ijdeler met de jaren en deelde dezelfde geestesziekte als waar zijn grootvader mee zat. Kort slikt de hengst, zijn oren ligt draaiend zichzelf bedenken hoe hij hier weer over kon beginnen. Blijkbaar wist skyfall niets van dit voorval, hij had het haar nog niet durven zeggen. Thorin creëerde dezelfde ziekte die mijn vader had, een extreme hebberigheid naar alles wat glimt. Als een draak die 1000 jaar over zijn schat waakt. Als een ekster die continu opzoek is naar iets wat glimt.

En dat is een tijd die jij niet hebt meegemaakt sky. Een eens zo levendig en vrolijk veulen, werd met de dag kouder, killer en arroganter. Ik heb hem zien veranderen en ik heb geprobeerd om het tegen te gaan. Red voelde hoe de emotie’s weer bij hem naar boven kwamen en hoe zijn ogen begonnen te branden. Thorin wees iedereen af, mij, feliciano, zijn geliefde. De leiders van Cherry oak hebben hem uiteindelijk verbannen uit het gebied sky. Een minuscule traan wist zich een weg tussen zijn zwarte vacht en manen naar beneden te vinden. Zijn zoon, zijn enige zoon die het recht had om zijn plaats in te nemen was veranderd in iets wat Reducto zelf ooit had willen zijn, maar nu niet meer had aangekund. Zijn hart was die dag verpletterd en gebroken en toch was hij altijd trots geweest dat hij hem zijn zoon kon noemen. Thorin was uiteindelijk op zichzelf aangewezen en het enige wat ik nog van hem heb gehoord is dat hij naar een ander gebied is vertrokken. Ging hij verder Dus je moest eens weten hoeveel energie en liefde ik in hem heb gestoken, lokaal had ik die tijd ook mijn eigen problemen erbij sky. Mijn opgekropte liefde voor jou, mijn schaamte die ik bij jou had aangebracht.. De liefde voor een andere merrie. Feliciano die ik niet van mijn zijde af wilde laten wijken, omdat hij op dat moment mijn enige vriend was.. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dus. Probeer nooit. meer. te suggereren dat ik niet genoeg van Thorin gehouden heb! Reducto hoopte dat na dit.. na deze woordenzee Skyfall eindelijk eens tot bezinnen zou komen en hem op zijn woord zou vertrouwen. Hij had nu eindelijk eens zijn hart kunnen luchten over iets waar hij jaren alleen mee had moeten dealen.

Waarom maken wij het elkaar altijd zo moeilijk? waarom maken we elkaar verwijten terwijl we vele malen sterker zijn als we samen zouden werken. De hengst duwt zijn zwarte neus tegen die van haar aan Wij zouden zo’n sterk team kunnen zijn Fluisterd hij zacht naar haar zijn ogen kort sluitend. Om ze niet veel later weer te openen. ik weet dat ik je tot in het diepst van je ziel pijn heb gedaan, dat ik je heb gekwetst en verdriet heb gedaan. En dat ik je heb verlaten.. Maar ik ben niet van plan om dat weer te doen. Ik wil er voor je zijn skyfall. Maar dan moet je mijn frustraties ook proberen te begrijpen.

Wij houden van elkaar, en wij horen bij elkaar. En elkaar het verleden blijven verwijten is niet dé oplossing voor dit probleem. Het spijt me.

PAST THE POINT OF NO RETURN

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Er raasde een storm in haar hoofd. Een woede die boven haar lichaam uit leek te stijgen. Ze wist niet waarom. Hoe en wat. Ze hielt van deze hengst voor haar neus maar ze wou hem ook haten. Verachten voor alles wat hij tegen haar zei, zijn manier van doen en zijn lichaamshouding. Zijn gedachtengang ging al ver boven haar terwijl het voelde alsof ze ieder moment neer kon vallen. Wat deed deze hengst met haar, wat was dit dat ze zo stael gek werdt van liefde voor hem maar gelijk zo veel haat had jegens zijn hele bestaan. Had ze ooit wel van hem gehouden of was het slechts een gedachten gang van haar wanhopige wil om geliefd te worden? Was ze een klein meisje verdwaalt in de wereld van grote mannen..

Een trilling gleed over haar schouders terwijl een herinnering van lang lang geleden aan haar netvliezen voorbij speelde. Kleine Sky, breekbare Sky, gemarteld en mishandeld door de hengst die beloofd had haar te verzorgen, misbruikt en gekleineerd. Ze was niets waard geweest in Aeron's ogen en elke dag van haar training had de hengst het haar aangetoont. Was dit nu opnieuw waar ze voor leek te vallen. Was dit waar ze voor boog als ze liefde toonde aan Reducto? Of was het juist bevrijding.. Veiligheid..

Met deze gedachten voor ogen en trillend op haar lange tengere benen gingen de woorden van Reducto aan haar voorbij. Leek alles weg te vallen in een zwarte mist die haar overnam en langzaam maar zeker begon het zwart te worden voor haar ogen en voor ze het werkelijk door had zakte ze tegen de zwarte hengst aan haar ogen sluitend terwijl ze haar kaken op elkaar sloeg nog een laaste wanhoop daad proberend om haar spieren onder controle te krijgen. Zijn laatste excuus klonk ver weg in haar oren voor haar knieen het begaven en haar lichaam ter aarde leek te storten in het zachte zand dat even als een wolken deken leek te voelen en de duisternis haar zichtveld overnam.

Reducto

PAST THE POINT OF NO RETURN NO BACKWARD GLANCES, OUR GAMES OF MAKE-BELIEVE ARE AT AN END

De zee van woorden had eindelijk de hengst zijn lippen verlaten. Met een zucht beëindigd hij deze dan ook. Nog steeds in haar blauwe ogen kijkend. Haar warmte tegen hem aan voelend. Sky, zeg iets weet de hengst op een zachte toon over zijn lippen te krijgen. De stilte die over hen heen viel was akelig, en gaf de hengst een zorgwekkend gevoel. Niet veel later zag de hengst dan ook de gevolgen van zijn woorden zee en zag de merrie tegen hem aan storten, hij probeerde haar nog op te vangen maar voordat hij ook maar iets kon doen stortte de merrie in het mulle zand.

Voor enkele seconden wist Reducto niet wat hij moest, hulp zou niet komen zo ver van de kudde verwijderd. De bracht hij zijn neus naar haar hoofd en duwde tegen haar aan sky... sky mompelde hij zacht sky... steeds iets harder tot hij uiteindelijk met zijn grote zwarte hoeven tegen haar lichaam aan begon te duwen. Duwen, trekken, praten, schreeuwen, het maakte niet uit wat hij zou moeten doen zolang ze haar ogen maar weer zou openen. Hij zou haar nog duizend keer de liefde verklaren, nog uren lang willen vertellen hoeveel hij werkelijk om haar gaf, zolang ze hem maar geloofde en niet haatte. Sky, wordt wakker mompelde hij deze keer ijs en ijskoud. Zijn hoofd onder dat van haar schuiven, haar hoofd optillend in de hoofd dat ze wakker werd.

Als ze het nu begaf, en haar lichaam niet meer op zou staan. Zou Reducto tenminste weten wat hem te doen stond, hij zou niet langer emperor van de blauwe maan willen zijn. Een ding wist hij zeker, Hij kon niet bestaan zonder haar.

THE BRIDGE IS CROSSED, SO STAND AND WATCH IT BURN

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Ademen leek moeilijker. Alsof er een ton op haar geplaatst was die langzaam maar zeker alle lucht uit haar longen wist te duwen en hoewel ze het probeerde leken haar longen het niet eens met dit gewicht. Leken ze te bezwijken en haar gedachtengang nog verdwer te zakken in de duisternis van de aarde. Toch kon ze een ding vrij goed vast stellen in haar duisternis. Ze verdronk niet. Ze stierf niet. Dat voelde niet zo vredig. Wat ze nog meer kon vaststellen was dat ze deze ervaring al eens eerder gehad had. Toen de bruine merrie jonger was geweest had ze ook nooit de meest geweldige gezondheid gehad en dwong ze haar lichaam soms zo ver dat deze bezweek onder haar eigen wil. Was dit een zelfde ervaring? Bezweek ze onder het emotionele gewicht dat er op haar schouders rustte?

Zodra ze dat eenmaal vast gesteld had wat er met haar aan de hand was wist ze opnieuw grip te krijgen op haar lichaam en opende ze langzaam haar diep zeeblauwe ogen om recht naar de zwarte hengst te kijken. Een nieuwe pijn schoot door haar lichaam. Als veulen en jaarling hadden dit soort instortingen haar niet bepaald pijn gedaan maar haar lichaam had meer gewicht gekregen en was dus ook harder op haarr knieen neergekomen. Daarnaast was er zojuist aan haar getrokken alsof ze een lappen popje was. Iets waar haar lichaam ook niet bepaald van genoten had. "Red.." Wist ze mompelend uit t brengen en knipperde hem nogaltijd iets wazig ziend. "Ik ben oke.."

"i will do what queens do...

"I will rule.."

Nogsteeds halverwege een hersenschudding waar het op leek bleef de merrie iets onzet op haar plaats. Wacht. Maakte Reducto zich nou werkelijk zoveel zorgen om haar? Was dit hoe hij zich gedroeg als er echt iets met haar zou gebeuren? Inplaats dat ze comfort trok uit de gedachten maakte het haar bang. Liet het haar bijna trillen. Nee. Ze wou niet dat iemand ooit zo afhankelijk van haar zou zijn. Dat wou ze niet, dat kon niet. Want eens zou ze sterven. Eens zou haar lichaam niet meer mee willen werken en zou ze koud worden terwijl haar lichaam een zou worden met de harde aarde. Dat was het lot. Het was altijd al zo geweest en zou ook altijd zo zijn. Reducto, Thorin en Valinor zouden dan verder moeten leven in de weet dat ze dat gewild zou hebben. Ze zouden niet kapot moeten gaan zoals de zwarte hengst zojuist bijna was gegaan.

Ze wou haar mond openen een harde opmerking naar hem toe gooien om zijn zorgen weg te werken maar haar keel was droog en ze moest een aantal keer slikken voor ze uberhaupt een geluid over haar lippen kon laten vloeien. "Red." Fluisterde ze nog altijd iet wat schor terwijl ze haar hoofdje oprichte haar liefde aanstarend. "Ik ben oke.." Om haar punt bij te staan wist ze zichzelf omhoog te heisen hoewel haar benen rietjes leken onder het gewicht van haar lichaam wist ze toch diep adem te halen en alles op een rijtje te zetten. "Je bent al een heel stuk vriendelijker geweest dan.. anderen die ik ken." Mompelde ze snuivend haar mentors behandelingen herinnerend. Nee dank je, daar had ze niet opnieuw zin in en zeker niet van iemand die ze lief zou moeten hebben. Eeuwig warm liefdevol en simpelweg geweldig als ze was richtte ze meteen haar zee-ogen op de hengst. "We moeten terug naar de kudde. Pilgrim is al veel te lang alleen met ze." Snoof ze even en schudde het zand van haar vacht een stap richting het nabij gelegen bos zettend.