Vier gigantische kuddes, geleidt door 1 Emperor, vier Councillors en een hoop waardeloze onderdelen aan dat plan. Over de honderd paarden op een gigantisch prachtig gebied en allemaal bang voor één object, een blauwe maan en vier duistere wezens. Avanti vroeg zich vaker af waarom ze zo dom bleven. Iedere keer weer die blauwe maan daar was zochten ze achter nieuwe mogelijkheden om het te bestrijden, iedere keer weer probeerden ze een uitweg te vinden. Talloze manieren, talloze herschikkingen in het leidersysteem en iedere keer weer faalden ze. De leiders hadden een plan, ongelofelijk dat ieder kuddelid zo dom was om het niet te begrijpen. ‘Je kunt het niet vechten.’ Zei Avanti iedere keer weer. Iedere keer weer duidde hij zijn macht aan, toonde hij wie de echte leider was van het landschap. ‘Je kunt dat niet tegenhouden.’ En hij had hen de blauwe maan getoond voor hun leven ontnomen werd. Ze waren maar met vier, maar met vier, maar ze hadden alles in hun macht om dit te winnen … en waarom wachten? Het was een ziek spelletje over leven en dood. Vier tegen honderd, dood tegen levend, krankzinnigheid tegen rechtvaardigheid, schim tegen leider, Avanti tegen Leventian.

Zijn paarse ogen lichtte de donkere omgeving van hartje Vyranthium op. Ayana, het enige echte reele en waardevolle in zijn leven stond vlak naast hem. Hun vaste plaats voor de rotsen der doods, zoals de dommeriken uit de kudde het konden navertellen. Achilles met zijn twee meter schoft en Thriumph met zijn veel kleinere lichaam stonden tegenover elkaar. Zijn team, zijn onderdanen maar tevens zijn partners in crime. Allen stonden ze doodsstil en ontspannen op hun plaats maar zeker dat ze allemaal attent en waakzaam zijn. Avanti’ imposante gitzwarte lichaam stond voor de gigantische rotsformatie, de witte littekens ontsierden zijn hele lichaam. Zijn manen lagen in een dikke knoop over zijn hals, bloed op zijn hals, hoofd en hoeven. Scherpe hoektanden de meest dodelijkste paarse ogen ooit in geschiedenis.

Het ene moment stond hij daar, in het hol van de leeuw en het andere moment schreed zijn lichaam door bomen aan de bosrand van Anderfels. De stralen zonlicht streelden zijn vacht toen hij van de ene boom naar de andere ging. Diep vanbinnen voelde het verkeerd, het zonlicht verzwakte hem en tapte energie af die hij later niet meer zou terug krijgen. Maar hij was te koppig om toe te geven aan die zwakte dus wandelde hij door het zonlicht terwijl zijn geest hem smeekte terug naar de schaduw te gaan. Toch zou hij geen honderd meter weg wandelen van de bosrand als de zon volop boven zijn vacht scheen. De kudde van Anderfels was zich niet bewust van het gevaar dat aan de bosrand rond zwierf. Avanti bleef staan omdat het geluid zo ver en zacht was maar veel te interessant was om te negeren. Hij kantelde zijn hoofd, zijn paarse ogen schitterde gevaarlijk in de zon terwijl hij het draaide naar het geluid. Hij zag niets maar hij wist dat het naderde. Langzaam zette hij een stap dieper het duister voor hij samensmolt met de schaduw zodat hij niet langer te zien of herkennen was. En daar wachtte hij … op het geluid, de zachtheid, de concurrentie…

Terwijl zijn schaduw daar stond tussen de bomen keek zijn blik uit over het landschap van Anderfels. De tweede kleinste kudde maar met paarden die een zekere waarde bijdroegen aan hun leven. Veel van hen waren al eens tegen Avanti’ slagtanden aangelopen, of net niet. Zijn blik gleed van Nirvana naar Allen en uiteindelijk naar Nyxerinn, de dochter die hij wonderbaarlijk genoeg noch nooit gesproken had. De dochter die geen enkel potentieel had hem te dienen of groots te zijn. Ze had geen nut en toch liep ze hier nog rond op het gebied van de blauwe maan. Avanti had waarschijnlijk dringendere zaken te doen dan haar te manipuleren want er was een kant in de merrie die heel graag naast haar vader wilde staan, maar er was ook een kant die bij haar moeder wilde blijven. Over de moeder gesproken, zijn ogen scannen verder over de kudde maar geen Delaney te zien. En dan nadert de zachtheid hem van links en bijna meteen wist hij dat het Del was, daar had hij niet eens zijn zesde zintuig voor nodig.

Hij had zoveel geruchten over haar gehoord. Geruchten dat ze een geschenk gekregen had, dat ze groots geworden was. Het viel Avanti op dat er meerdere zo’n paarden rond liepen, met vleugels of zielsverwanten, die konden transformeren en verdwijnen. Het enige wat hij wist was dat Orlais er verantwoordelijk voor was maar dat was het ook. Waarschijnlijk was dit de grootste frustratie ooit, niet weten vanwaar hun plotse macht kwam. Desondanks konden ze niets beginnen om die grote blauwe maan naar beneden te trekken, dus Avanti bleef heerser van zijn gebied, hij had nog steeds alles onder controle.

Ondanks dat hij samengesmolten was met de schaduwen van de bomen kon hij de geur van dood die altijd rondom hem heen zwierf niet maskeren. Het was dus niet meer dan logisch dat Delaney een vermoeden had dat hier een schim was, en ze gokte Avanti, Bingo! Haar woorden streelden enkel maar zijn ego, de schaduwen dreven weg en Avanti maakte zichzelf zichtbaar voor haar. ‘Wie we hier hebben.’ Zijn stem klonk koud aantrekkelijk. Zijn paarse ogen keken haar met een zekere amuse aan. ‘Delaney, of noemen ze je anders tegenwoordig?’ Vroeg hij spottend…

Delaney had altijd een slechte aanleg gehad om niet bang over te komen, ze had een soort van beschermend aura rondom haar dat er op de één of andere manier zelf zekerder uitzag dan ze zich voor deed. Voor hem was er niemand zonder angst, zelf de merrie voor hem zou angst kennen … kende ze dat niet dan was hij ten volle bereidt het haar te leren kennen. Op een vreemde manier was ze onberekenbaar … hij had geen idee waar ze haar zelfvertrouwen nu weer vandaan had gehaald maar het ergerde hem ergens mateloos dat hij het niet te weten was gekomen. Het ergerde hem meer dat hij niet wist waarvan de kudde hun speciale krachten haalden … maar niets van die ergernis of opgekropte frustratie was zichtbaar in zijn blik of lichaamstaal. Dat stond er zoals altijd weer arrogant en kil bij.

Haar woorden die met een zekere rust en zelfzekerheid waren gedrenkt deden hem grinniken, een diepe emotieloze lach die iedereen de huiveringen zou bezorgen. ‘Dat geloof je toch zelf niet.’ Mompelde hij. Hij schudde zacht zijn hoofd en keek haar recht in haar blauwe ogen. Het ijzige blauw vol oprechtheid tegen het smeulende paars vol haat. ‘Je probeert jezelf altijd te overtuigen van wat je wil worden, ik denk dat het jezelf deze keer is gelukt maar onthou goed, angst is niet te missen, want angst sluit je niet op in jezelf, het maakt je wakker, sterker, attenter. Dus als je geen angst kent dan is er niets om uit te groeien, om te overwinnen.’ Hij zweeg en liet zijn, veel te lange uitleg, tot haar bezinken. Ondertussen waren zijn ogen opnieuw naar de kudde geschoten. ‘Ik moet dringend ons dochter eens spreken, naar mijn weten zal ze angst genoeg bezitten om mee te werken.’ Hij greens en keek naar Delaney terug. ‘Hoe is het met haar? Ze verlangt naar me, naar mijn woorden en aanwezigheid, ontken dat niet.’ Zijn stem was zo zacht dat het leek te smelten onder het sarcasme van zijn toon…

De manier waarop ze “Avanti lieveling” zei was alles behalve bevorderlijk voor zijn gemoedstoestand. Ze wist het misschien niet maar ze was hem aan het uitdagen, hem dingen aan het gaan laten doen die ze zelf liever niet wou. Avanti was vroeger op een bepaald vlak redelijk geweest binnen zijn termen, hij kon geduld opbrengen en hij kon een gesprek neutraal laten verlopen. Maar afgelopen tijd had nam de schim in hem het over, rationeel denken werd steeds moeilijker, hij had amper nog geduld en verloor veel vaker de controle over zijn lichaam. Het ging misschien niet zo goed met Avanti maar voor hem zelf maakte het niet uit, hij vond het waanzinnig de wereld te dragen, te leiden, te heersen en macht proefde enkel naar meer en meer. Hij aanhoorde al haar woorden maar ergens diep van binnen wachtte hij op dat ene stomme klikje, waarbij hij de controle verloor en dan pas zou ze zou het vervloeken. Ze zei dat ze geen angst kende … hij zou haar angst tonen. Ook hij had de gave om illusies op te werken en hij zou werken haar grootste nachtmerries naar boven halen.

‘Jouw BMH!’ Riep hij nijdig. De schakelaar draaide zich om in zijn leven. Hij stapte naar voor, zijn scherpe hoektanden klikten over elkaar, duwde in zijn lippen zodat er kleine wondjes ontstonden en het bloed langzaam naar beneden drupte. ‘Denk je echt omdat je iets hebt, omdat andere je aanmoedigen groots te zijn dat dit plots jouw bmh is? Ik denk dat je nog altijd onder die Councillors staan, onder het gezag van je eigen kleinzoon als Emperor. Jij hebt helemaal niets te zeggen over dit BMH.’ Zijn tanden schoten naar haar uit, zijn hele lichaam groeide in haat en verlangen naar haar bloed. Hij lachte bruut en zette een nieuwe stap haar richting uit. ‘En ik kies bij wie ik in de buurt kom en jij kunt helemaal niets doen om mij te stoppen.’ Zijn tanden haalden opnieuw uit naar haar, dwongen haar te reageren. ‘Want wat ben je? Een merrie met een gave … net als de vele anderen hier. Je bent sterfelijk en dat is noch steeds de grootste zwak van ieder wezen, jullie kunnen sterven … ik niet.’ Deze keer haalde hij weer uit, zijn tanden schrampten langs haar vacht, hij voegde het kleine beetje bloed dat vrij kwam en het maakte in hem meer los dan ze wou, het maakte hem de moordenaar die hij al tientallen jaren was …

Zijn ogen gleden weg van haar naar Nyxerinn in de kudde … er waren zoveel voordelen aan Delaney, ze had zoveel vrienden, zoveel kinderen en familie. Hij kon vast wel iemand vinden die bereid was zijn leven te geven voor het goede doel. En hij wilde dat Delaney daar iedere keer weer bij was, dat ze zou dromen over zijn woorden, dat ze zou hallucineren over zijn daden. Dat ze iedere keer ze haar ogen sloot de lijken zou zien van haar geliefden. Een deel van haar familie zat al in rang vier of waren leiders, de meeste van haar kinderen waren dat niet. Keuze genoeg, hij kon haar zo ver drijven als ze zelf wou. Ze reageerde behoorlijk koel op zijn woorden, er was geen zenuw in haar lichaam die angstig reageerde, zelf haar hart klopte niet sneller dan verwacht. Dus ze was echt gegroeid zoals de geruchten de ronde deden. Hij vroeg zich af wat haar plan was om hem en de kudde schimmen plat te krijgen. Een heel leger Vyranthium binnen laten stormen? In het bos dat een labyrint was voor iedereen behalve de schimmen? Of zou ze het helemaal in haar eentje opknappen en het risico lopen daarbij te sterven. Avanti kon zich best goed amuseren met paarden, maar niet zoals haar, niet met paarden die dachten te weten hoe het leven werkte, die hoop zagen daar waar er geen was.

‘Tijd.’ Zijn stem dreef ver weg van zijn lichaam. ‘Tijd is slechts de luxe die weinigen van ons kunnen hebben. Gisteren was je maar een merrie zonder leven, vandaag ben je groots in je eigen woorden en morgen …’ Hij zweeg en greens vals. ‘Morgen ben je misschien dood. Je kunt niet rekenen op tijd.’ Verduidelijkte hij. Een deeltje van zijn frustratie was weg gevloeid in zijn uitbarsting van eerder. ‘Toon eens wat je zo zelfzeker maakt? Toon eens hoe je denkt de kunnen beschermen?’ Daagde hij haar uit. Zijn lichaam wandelt om haar heen, kort komt het zonlicht om zijn zwarte vacht voor hij weer tussen de bomen komt waar schaduwen hem overvallen. ‘Ik ben heel benieuwd naar je.’ Siste hij zachtjes, het sarcasme druipt bij iedere klank van zijn stem …

Je kon Avanti niet manipuleren met woorden, op dat vlak zaten ze op dezelfde golflengte. Ze waren beide onkwetsbaar voor woorden en daden. Bij Del was hij daar noch niet helemaal van overtuigd maar het leek wel dergelijk waar te zijn. Ze waren beide dus gewoon de ander aan het uitdagen, woorden verdraaien tot leugens of net de waarheid. Dingen zeggen om de ander dieper de grond in te krijgen of net sterker te maken. Maar geen van die woorden hadden effect, niet op Del en al zeker niet op Avanti. Voor hem waren woorden de grootste onzin die er kon zijn, hij ging voor de daden. De daden maakte je ware aard, zette een stempel op je toekomst. Avanti genoot van zijn daden, soms iets teveel maar nooit genoeg. Dus wat ze hier ook deden … het was zinloos.

‘Ik leef van dag tot dag, dat zou je moeten weten.’ Er kwam een smaakloze glimlach op zijn lippen, er zat ook niets van leven of emoties in die blik die daarbij gepaard ging. Als er morgen iemand zou komen die zijn plaats wou innemen dan was dat zo … Avanti zou niet gaan zonder gevecht, en daar zou hij zijn andere schimmen de ondergang mee in trekken. Maar wat kon er erger zijn dan Avanti? De duivel die in hem huisde en een ander gedaante nam? Ja kon maar dan was Avanti noch niet werkloos. ‘Ik denk niet na over morgen. Voor de moment denk ik helemaal niet na.’ Hij zweeg en schonk haar een schalkse blik. Haar woorden deden hem terug naar de kudde kijken. ‘Je hebt gelijk, waarom de pret bederven.’ Hij zuchtte en schudde zijn grote hoofd, de paarse ogen keken haast recht door haar ziel. Toen ze zei dat hij moest gokken kwam er iets geamuseerds in zijn blik. ‘Ik weet dat heel dit gedoe met jullie speciale cadeautjes iets te maken heeft met Orlais. Warm of koud? Ik speel jouw spel mee, op zen minst laat me ook wat plezier hebben.’ Merkte hij doos op. Hij keek weg en staarde bedenkelijk naar het lijntje tussen zon en schaduw. ‘Je kan vliegen, nee, misschien kun je onzichtbaar worden …’ Hij zweeg en keek haar met een vals enthousiasme aan. ‘Oh nee wacht …’ Hij zweeg en keek haar intens aan. ‘Je bent onoverwinnelijk en toch onsterfelijk, dat zou al je peppy gedrag wel verklaren’ Hij kreeg opgetogen …