Neurotisch schoten mijn ogen in het rond. Ik was dan wel gewend aan de natuur, maar een gloednieuw gebied kon ik slecht verdragen. Door de donkere bossen was mijn gezichtsveld enorm verkleint en daar had ik een verschrikkelijke hekel aan op dit moment. Het liefst wilde ik zien wat er allemaal op me af zou komen, zodat ik er op tijd voor zou kunnen wegrennen. Verassingen waren niet echt mijn ding en dan helemaal de onverwachte van vreemden niet. Mijn humeur werd alleen maar slechter en chagrijnig trapte ik hard op een tak waar ik zojuist over struikelde. “Verdomme.” Mompelde ik binnensmonds, zodat het onverstaanbaar zou zijn voor andere paarden want daar had ik vrij weinig zin in.  

Mijn ademhaling was wat onregelmatig, ik had altijd al moeite gehad om dit onder controle te houden. Vaak was mijn hartslag veel te hoog en wanneer ik zo nu en dan een paniekaanval kreeg was het helemaal aan het verkeerde eindje. De steken die zich dan naar mijn longen toe vervoerde waren echt ondragelijk en eigenlijk was ik doodsbang voor deze helse pijn maar steeds wanneer ik een conversatie moest voeren gebeurde het weer. Echter waren er gelukkig een paar uitzonderingen op de regel. Qzarina was een van de weinige waarmee ik enkele keren sprak zonder helemaal in een verschrikkelijke paniek uit te barsten. Deze momenten waren zeldzaam, maar ze waren er wel. Dat hield hmij wel positief maar eigenlijk had ik het allemaal al opgegeven. Mijn stoornis was ernstig en ik wist dat Qzarina haar wilde helpen, en dat dat ook wel werkte maar het zat ongelofelijk diep en ik had er geen fut meer voor om mijzelf te veranderen. De diep gekwetste gevoelens zouden er toch niet mee weg gaan, die waren zo beschadigd enkele jaren geleden dat ik dacht dat dat niet meer te helen was.

Inmiddels was er in mijn donkere ogen een uitgestrekt gebied tevoorschijn gekomen. Het zag er prachtig uit en uit mijn enthousiasme begonnen mijn donkere, ranke benen harder te stappen. Mijn buik was iets aan de magere kant, en eigenlijk was ik heel rank maar dat hoorde bij mijn bouw. Dit viel wel op te lossen met het overheerlijke gras dat hier te zien was. Bloesem bomen, appelbomen en aantal riviertjes. Een zachte siddering liep over mijn ruggengraat, wat was dit mooi. Zelden had ik zo iets gezien en dat was best bijzonder voor iemand die zich altijd in de natuur verschool om zich zo voor anderen te weerhouden. Een onverwachte, schelle hinnik rolde over mijn donkere lippen. “Shit.” Vloekte ik zachtjes. Ik had me beter onder controle moeten houden en niet zomaar alles wat ik bedacht had moeten doen. Deze hinnik had ik waarschijnlijk niet als enige gehoord, en dat was het hele probleem. Hoofdschuddend begon ik mijn pas te versnellen naar een draf. Iedere spier was enorm gespannen en ik wist dat ik morgen een ontzettende spierpijn zou voelen maar ik kon er niets aan doen. Kort sloot ik mijn ogen, zodat ik niemand zag. Dit was een foutieve theorie, want alsnog kon iedereen mij zien, maar zo zocht ik op zijn  minst geen aandacht.

De geur van het bos kwam met vlagen mijn neusvleugels bezoeken. Nieuwsgierig snoof ik de geur op en koppelde meteen de gedachte eraan dat hier vlakbij een bos moest zijn. Een waterige glimlach sierde mijn lippen, want dat betekende dat ik me weer veilig kon verstoppen voor de rest van de wereld. Eigenlijk wist bijna niemand van mijn bestaan, buiten enkele paarden. Met een huppeldrafje vervoer ik mijn slanke lichaam naar de rand van het bos. Uiteindelijk sta ik stil en neem een hap van het heerlijke groene gras. Tergend langzaam draai ik me om, terwijl ik met dezelfde snelheid op de hap gras kauw. Ik wilde even ter afsluiting nog het mooie gebied bekijken, om daarna het bos in te vertrekken. Echter kreeg ik de schrik van mijn leven. Een paard. Ik keek recht in zijn ogen en angstig draaide ik meteen mijn hoofd weg. Het oogwit was vrij duidelijk te zien en ik zette mijn hoeven schrap in de grond. Benauwd kneep ik mijn ogen dicht, om ze wat later daarna weer te openen. De hap gras had geen houvast meer op mijn lippen en was er al uit gevallen. Het liefst wilde ik keihard weg galopperen, maar het lukte niet. Ik stond vastgenageld aan de grond.

Vanwege de ochtendzon was mijn schaduw langgerekt en een aantal keer groter dan mijzelf. Elke keer weer wanneer dit tafereel voorkwam, ‘s ochtends of ’s avonds, schrok het mij nog steeds af. Ik was niet berekend op andere paarden, zelfs niet op mijn eigen schaduw. Een aantal keer was ik er zo angstaanjagend hard voor weggerend dat ik erg voor schut stond. Ik was aan het rennen voor mijn eigen schaduw, in feite voor mijzelf. Misschien zat er ook een kern van waarheid in, omdat ik die ontzettende moeite had om mezelf en mijn stoornis te accepteren, te omarmen. Ik was al hard op weg dankzij de hulp van Qzarina, maar ik was er nog lang niet. Het laatste wat ik wilde was doodsbang zijn en eigenlijk wist ik ook dondersgoed dat ik dit alleen maar kon verhelpen als ik het aanvaarde. Vanuit dat punt kon ik voortgang gaan boeken. Maar ik was allesbehalve zo ver. Die stap was nog te groot om te maken.

Mijn eigen gedachten beangstigde me, waardoor ik een aantal felle passen achteruit schoot. Dit had niets met de hengst te maken die ik nu pas helder in mijn gezichtsveld kreeg. Weer schrok ik, van zijn voorkomen, uiterlijk maar vooral de grootte. Minstens twee meter moest hij zijn en dat wat een kolossale hoogte vergleken met mij. Mocht ik de ruime één meter zestig halen moest ik daar maar genoegen mee nemen. Daarna kwamen de woorden uit zijn mond. Dit betekende dat ik hier op moest gaan antwoorden. Het zweet brak me uit waardoor mijn valkkleurige vacht donkerder werd op mijn hals en buik. Hard kneep ik mijn ogen dicht, misschien was dit wel een droom en wanneer ik ze open deed dat alles weer weg was. Dat ik weer in de oude vertrouwde natuur stond in mijn eentje. Tergend langzaam opende ik ze en helaas was niets minder waar. Mijn donkere ogen stonden nog steeds oog in oog met de enorm grote, zwarte hengst waar ik nog steeds geen woord tegen gesproken had. Schichtig zette ik nog een pas achteruit. De persoonlijke ruimte tussen ons moest ondertussen wel een paar meter bedragen maar ik vond het niet erg. Het liefst wilde ik zo hard mogelijk wegrennen maar ik vond dat het vandaag de dag was dat ik mijzelf maar eens ergens mee moest gaan confronteren. Dat ik misschien toch een stap kon zetten richting het goede, ook al was ik daar zelf nog niet helemaal van overtuigd.

Was ik nieuw hier? In feite voor hem wel. Voor eigenlijk ieder paard dat zich hier bevond. Maar de waarheid was dat ik hier mijn tijd al enkele maanden spendeerde. Het liefst alleen in Ferfelden. Vrij vaak was ik te vinden bij de mystieke watervallen. Het schijnt dat er daar vele paarden naartoe trokken om de waterval van dichtbij te bekijken en dat was ook de reden dat ik er alleen in de vroege ochtend kwam. Dan waren de dauwdruppels nog te zien op het heerlijke gras en was de geur van het water nog goed te ruiken zonder dat er vreemde paarden geuren doorheen waren gemengd. ’s Avonds was ik er ook een aantal keer geweest, maar dat was niets voor mij. Het was dan vele malen angstaanjagender dan ’s ochtends en de paarden waren ook een stuk minder vriendelijk.

Ruw werd ik uit mijn gedachten verstoord toen er een lage tak over mijn gespannen rug heen wreef. De hengst had zojuist was gevraagd en ik was waarschijnlijk enkele minuten in gedachten geweest. Beschaamd en gespannen tegelijk keerde ik even mijn hoofd weg waar ondertussen een rode blos te vinden was. Onzeker probeerde ik de woorden te zoeken die ik tegen hem zou vertellen. Deze momenten waren zeer zeldzaam, waardoor ik de juiste woorden er uit probeerde te pikken zodat ik niet heel onwetend over kwam als ik dan eens een keer sprak. “Eh.. Het woord sprak ik rillend en zenuwachtig uit. Ondertussen was het al een grote rotzooi in mijn hoofd en helder nadenken was ook niet meer van toepassing. “Ja. Zenuwachtig staarde ik hem aan. “Nee. Corrigeerde ik mij gelijk. Ik kwam tot de ontdekking dat ik ook behoorlijk zenuwachtig van mezelf werd met al de fouten die ik aan het maken was. “Een beetje.”  Kwam ik tot de conclusie. Hierbij zou ik het laten en eigenlijk hoopte ik dat de hengst het onderwerp zou laten rusten zodat ik niet alles hoefde uit te leggen, als ik daar überhaupt tot in staat toe was.

Dat ik een gebrek aan vaardigheden in conversaties had werd me al snel duidelijk. Ik had werkelijk geen idee wat ik nu moest doen, waardoor ik uit onzekerheid nog een pas achteruit zette. Wat moest hij wel niet van mij denken? Kort had ik gehoopt dat hij niet verder zou vragen, maar eigenlijk was de confrontatie hoog nodig. Het was een enorme tweestrijd, en zoals ik altijd al gedaan had zou ik de makkelijkste weg kiezen maar het was voor mij niet duidelijk hoe de hengst in elkaar zat. Eindelijk had ik een klein beetje de rust gevonden om hem wat beter te bekijken. Heel kwaadaardig zag hij er niet uit, zelfs een beetje vriendelijk. Maar ik wist dat schijn kon bedriegen en ging nooit van het beste uit. Eigenlijk was ik een ontzettende pessimist, behalve als het om de natuur ging. Dat lag wel in mijn straatje en was mijn enorme trots ook al was het niet mijn eigendom. Een waterige glimlach was op mijn gelaat te bespeuren, alleen omdat ik met mijn gedachte bij de natuur zat. Ik betrapte mijzelf hierop en meteen was de spanning in mijn lichaam weer te snijden. Los laten was niet mijn beste ding. “Vesper. Besloot ik maar te zeggen om mijzelf van mijn eigen gedachtenspinsels af te leiden. Het kwam er nogal hakkelig en verward uit, maar ik nam er genoegen mee. Vaak had ik voor het voorstellen al de benen genomen, dus dit was al een stap in de goede richting.

De rust die hij uitstraalde deed mij goed. Hij liet me in mijn waarde door de persoonlijke ruimte te bewaren wat een behoorlijke afstand was geworden maar ik had er geen enkele moeite mee. Eigenlijk had ik er wel respect voor dat hij me in alle rust angstig liet zijn. Vaak genoeg had ik meegemaakt dat ze erg opdringerig waren, of perse wilden weten waar mijn angst vandaan kwam. Vanaf dat punt werkte het allemaal voor mij niet meer en nam ik zo snel mogelijk de benen. Alles moest van mijzelf uit komen, wilde ik iets kwijt. Het werkte gewoonweg niet bij mij als het eruit getrokken moest worden. Mijn aandacht kwam weer terug bij hem. Rustig herhaalde hij mijn naam en stelde zichzelf daarna voor als Axis. Die naam had ik nog nooit gehoord en het was ook een vrij aparte naam. Omdat de natuur in mijn interesseveld lag, was ik ook geïnteresseerd in alle organismen die erin voorkwamen. Met name de anatomie vond ik fascinerend omdat alles zich aanpaste naar omstandigheden. Wonderbaarlijk vond ik het, dat bijna iedere soort zich zo wist te redden. Daarom klonk zijn naam ook ietwat bekend in  mijn oren, het stond namelijk ook synoniem aan een tweede halswervel.

De glimlach werkte aanstekelijk voor mij, en voorzichtig kwam er opnieuw een waterige glimlach op mijn donkere lippen. De onzekerheid speelde nog steeds een grote rol in mijn hoofd, maar iets durfde ik me al los te laten. Ik transpireerde niet meer en stond wat minder rillerig op mijn benen. Nog steeds was ik op mijn hoede, maar ik begon wat vertrouwen te krijgen in de situatie. Hij mocht er dan erg groot qua uiterlijk uitzien, maar misschien was zijn innerlijk dit ook wel. Het kon best het geval zijn dat hij een enorm sympathiek paard zou zijn. Deze gedachte stelde me iets gerust waardoor ik ter ontspanning kort mijn ogen sloot. Meteen werd ik hier weer uit gerukt door zijn vriendelijke stem, maar daar had ik geen problemen mee. Een opgeluchte zucht rolde over mijn lippen heen bij het horen dat hij over de natuur begon. Dit onderwerp zat in mijn comfortzone en zou een stuk gemakkelijker over te praten zijn dan ieder ander onderwerp dan ook. Bospaard. Bij het horen van dit humoristische woord grinnikte ol kort, net zoals hij dat deed. Echter schrok ik wat van mijzelf omdat ik me onbewust wat had losgelaten. Nu moest ik de confrontatie aangaan ook, wie A zegt moet ook B zeggen.

Ik richtte weer wat zenuwachtig mijn aandacht op hem, om ondertussen een passend antwoord te zoeken op zijn vraag. “Zo kun je het eigenlijk wel noemen, ja.” Antwoordde ik zacht, piepend en vooral onzeker. Ik moest wennen aan mijn eigen stemgeluid, zo weinig voerde ik conversaties die geleid werden door woorden. Onrustig slikte ik het overmatige speeksel door wat ik door de zenuwen had aangemaakt om mijn zin te vervolgen. “Ik kom graag in Ferfelden.” Bij deze woorden durfde ik hem al wat rechter aan te kijken vanwege zijn vriendelijke voorkomen. De woorden kwamen er al wat minder onzeker uit maar nog steeds vrij angstig. “Dus ik ben denk ik wel een definitie van een bospaard.” De laatste woorden sprak ik wat geschrokken uit, omdat ik niet over deze zin had nagedacht. Deze was er onbewust uitgekomen en ergens was een klein sprankje van trots te bekennen waardoor een brede glimlach op mijn gelaat kwam, gepaard met angstige ogen.

De nieuwsgierigheid naar hem werd groter. Wat voor paard zou hij zijn? De drang om woorden uit te spreken werd hevig en ik had vrij weinig zin om mijzelf tegen te houden hier in. Misschien was dit wel een van mijn geluksdagen, die zelden voorkwamen, maar ze waren er wel. Dat ik graag sprak, zong en alles deed wat ieder ander paard ook zou doen. “En jij, Axis?” Sprak ik al wat helderder waardoor je goed de melodie van mijn zangerige stem kon horen. “Wat voor paard ben jij?” Vervolgde ik mijn zin terwijl ik hem nieuwsgierig aankeek. Bij het kijken in zijn ogen viel de kleur mij vooral op. De paarsheid die het bezat leek me abnormaal en weer schoot de angst me te binnen. Wat moest ik hiermee? Deze informatie was nieuw voor mij en ik had nog nooit een paard met een ander kleur ogen dan het standaard gezien, laat staan paarse.

Dit keer bleef ik vanwege mijn angst vastgenageld aan de grond staan. Alle emoties die eerder bij mij hadden rondgezweefd kwamen weer naar boven. Ik had veel verhalen gehoord over schimmen en dergelijke en ik werd ineens doodsbenauwd dat dit het einde zou  zijn. Dat ik zo beroerd zou eindigen zonder ook maar enig doel te hebben bereikt in mijn leven. “Je hebt wel een aparte kleur ogen, als ik dat mag zeggen.” Flapte er moeiteloos uit. Ik schrok van mijn onverschilligheid maar ik was allang blij dat ik hem niet direct had gevraagd of hij een schim was, want dan was hij misschien nog wel beledigd ook. “Mijn excuses.” Besloot ik zachtjes en trillend van de zenuwen maar te zeggen.

Aandachtig luisterde ik naar de woorden die over zijn donkere lippen rolden. Gerustgesteld door het geluid wat hij uitbracht, maar vooral door de betekenis die de woorden bezaten. De zucht die zijn lippen verliet maakte duidelijk dat ik niet de eerste was die dat dat gevraagd had, althans daar kreeg ik de indruk van.  Nogmaals bekeek ik Axis eens goed, waardoor mijn ogen een aantal keer op en neer schoten om beide ogen eens goed te bekijken. Nu hij de uitleg had gegeven sierde die ogen hem wel, en was ik van gedachten veranderd. Mijn spieren begonnen weer wat te ontspannen, net zoals mijn ademhaling die de gedurende minuten ook veel sneller was gaan functioneren. Onzeker keek ik hem aan. “Het siert je wel.” Bracht ik tegelijkertijd heel zachtjes uit, bijna onverstaanbaar aangezien complimenten geven niet een van mijn beste kanten was. Zo sterk stond ik niet in mijn schoenen.

De woorden die volgden uit zijn mond lieten mijn hersenen behoorlijk kraken. Wat had ik in godsnaam van mijn ouders meegekregen? Wel, het was duidelijk dat ze me een enorm moeilijke jeugd hadden bezorgd en een steentje hadden bijgedragen aan mijn stoornis dus erg veel goeds kon ik er niet over zeggen. Ik was afgestoten van de kudde en nooit meer welkom in het gezichtsveld van ieder lid. Dat moment heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik dit weer opnieuw beleef. Pijnlijk druk ik mijn oogleden op elkaar om mijzelf even in het moment van verdriet te verliezen. Wat had ik ze graag nog even gezien, op zijn minst even afscheid genomen maar dat heeft er nooit in gezeten. Langzaam opende ik mijn ogen weer om Axis recht aan te kijken. Vandaag was ik vele stappen verder dan ik ooit was geweest maar dat maakte me ook angstig voor de komende dagen. Ik wist dat ik veel voortgang had geboekt, maar ik wist ook dat ik het niet een week lang ging volhouden. “Niets.” Was mijn antwoord op zijn vraag. “Mijn voorliefde voor de natuur heb ik zelf ontwikkeld. Vroeger was ik namelijk alleen, nou ja.. Eigenlijk ben ik nog steeds alleen maar de natuur omarmt me altijd. Ik word nooit alleen wakker vanwege het vogelgezang en om diezelfde reden hoef ik ook nooit alleen in slaap te vallen. Alleen mijn reizen zijn eenzaam, maar gezelschap is niet mijn ding.” Kwam er ratelend en op een heldere toon uit. Dat ik dit zojuist had gezegd had me nogmaals trots op mijzelf gemaakt maar aan de andere kant wist ik dat ik dit kon. De natuur was mijn alles en ik had het er wel voorover om daarover met Axis te praten.

Voldaan keek ik uit mijn ogen. Ik was tevreden met de stappen die ik ondertussen gemaakt had en mijn lijf begon te ontspannen.  Tergend langzaam zette ik een stap dichter naar Axis toe, waarbij ik tegelijkertijd een stap uit mijn comfortzone deed. Nog steeds onzeker keek ik hem aan en dacht na over de woorden die hij me zojuist verteld had maar die ik compleet genegeerd had vanwege mijn fascinatie van zijn paarse oog. De zee was voortreffelijk en daar bracht ze ook graag tijd door, maar het water was niet haar ding. Het was zo ontzettend verraderlijk dat ze er nog geen twee stappen in durfde te zetten. Het had enorm veel kracht en dat was vaak te zien wanneer de golven naar de branding werden gestuwd. “Als je het fijn vind kunnen we ook een wandeling naar de zee maken. De horizon fascineert me daar zo erg en steeds opnieuw vraag ik me af wanneer die zou eindigen. Wat er aan de andere kant is en of daar aan de overkant ook wezens staan die te lopen filosoferen over wat er aan het einde van hun horizon is.” Zachtjes sprak ik de woorden een voor een zangerig uit. Mijn toon werd al rustiger vanwege hem.

Onzeker zette ik nog een stap richting hem, omdat de persoonlijke ruimte tussen ons al zeker vier meter was geworden vanwege de stappen die ik achteruit had gezet. Vergleken met hem was ik enorm klein en vooral mijn benen waren net rietjes. Een glimlach sierde mijn donkere lippen en kort keek ik Axis aan, om hem van mijn glimlach te laten genieten. Eigenlijk was ik hem enorm dankbaar omdat hij me tot een bepaald punt had gebracht wat alleen Qzarina en Toran konden. En die hadden er ontzettend lang over gedaan. “Bedankt, Axis.” Met deze woorden keek ik hem recht aan, het was welgemeend en het kwam eruit alsof ik erg gelukkig was. Dat was ik op dit moment ook, maar ik wist dondersgoed dat er maar één factor nodig was om dit allemaal weer te ruïneren.

De zee had altijd al haar aandacht getrokken, waardoor ze nu weer overwelmt werd met de gedachtes daarover. De zilte lucht stelde haar gerust en het mulle zand dat zometeen onder haar hoeven door zou glijden zou als de hemel aanvoelen. Lopen op wolken. Geamuseerd luisterde ze naar Axis zijn laatste woorden. De toon waarmee hij sprak was een vriendelijke toon en totaal niet erg om in je oorschelpen te ontvangen. Bedenkelijk vestigde ze haar blik voor zich uit. Starend naar een bloesem die in bloei stond. De bloem was werkelijk prachtig, vooral de pastelachtige kleuren die om haar heen waren begeven. Eigenlijk pastte ze niet in de directe omgeving van Anderfelds. Hier was het gebied nogal aan de donkere kant en de felle kleuren van de bloem waren als dier zonder schutkleur. Een buitenstaander. Vesper kon er wel mee leven dat de bloem, ondanks de omstandigheden, prachtig in bloei stond ook al was ze in haar eentje. Een seconde vergleek ze zichzelf met de bloem. Beide eenzaam, maar ook in de bloei van hun leven. Echter was het bij de bloem naar buiten gebracht en bij haar naar binnen gekeerd. Er was geen enkel spoortje te bekennen van symptomen die bij de bloei van het leven behoorde, althans niet in de afgelopen jaren die Vesper had meegemaakt. 


Lang hoefde ze niet over het antwoord van de vraag van Axis te denken, het antwoord was namelijk vrij simpel. Met al wat meer rust in haar ogen keek ze hem wat onzeker aan. “Wel, de bloemen vind ik een prachtig schouwspel. Hoe ze ieder jaar weer opnieuw tot leven komen, en eigenlijk ieder jaar weer in de bloei van hun leven staan. Zo zorgeloos.” Met de laatste woorden kwam een diepe zucht mee. Rustig keerde ze haar blik van Axis af terwijl ze met vlotte passen naast hem stapte. Ze moest nog behoorlijk grote stappen zetten om de gigantische hengst bij te benen. “Wij, paarden, zijn maar afhankelijk van wat ons voorbestemd is. Ik ben benieuwd of sommige paarden wel in de bloei van hun leven zullen komen, of dat sommige paarden net zoals bloemen ieder jaar weer in de bloei van hun leven staan. Ik zou best kunnen begrijpen dat sommige paarden onder flink vervelende omstandigheden staan, daar grootse moeite mee zullen hebben.” Vervolgde ze haar zin, doelend op haarzelf of sommige paarden ooit wel in de bloei van hun leven zouden kunnen beleven. “Ik bedoel, om geluk te accepteren.” Eindigde ze haar ratelige zinnen die uitgepsproken werden door haar zangerige stem. Nogmaals bekeek ze Axis, om zijn reactie in haar op te nemen. De acties die hij ondervond ook al waren het maar kleine trekkingen van spiertjes. Sinds de tijd die ze samen doorgebracht hadden was Vesper al een stuk rustiger geworden, maar nog steeds was ze op haar hoede. Niet zo zeer voor Axis, maar wat de omgeving mogelijk zou klaarspelen.

“En denk jij dat het lot al bepaald is, Axis?” Nieuwsgierig keek ze naar hem, omdat de meningen over dit onderwerp zo verschrikkelijk verdeeld waren. Zelf dacht ze dat alles al bepaald was. Dat ieder ding dat nog zou komen al tot op het bot was uitgekiend en dat ze het maar moest doen met het leven dat haar gegeven was. Eigenlijk had ze geen idee wie die zaken allemaal regelde, maar ze had er vrede mee. Ze zou er doodsbang van zijn als ze wist wie de grote heerser was. Net zoals ze verschrikkelijk bang was van de dood. Wat als diegene een van ons zou zijn? Dat je op een dag oog in oog met diegene stond? Wat als hij een naam had, en zou je die kunnen roepen als het even moeilijk had? De gedachtes benauwde haar maar het filosoferen deed haar goed. Weer richtte ze zich op Axis. “Stel dat diegene die alles regelde een van ons was, en je één ding mocht vragen, wat zou je dan vragen?” Nadat het over haar lippen was gerold besefte ze zich pas dat dit een uiterst pijnlijke vraag zou kunnen zijn. Een blos kwam op over haar wangen en wat beschaamd keerde ze haar hoofd weg.

De geur van de zilte lucht drong haar neusvleugels binnen waardoor een enthousiasme haar overviel. Het bloed begon sneller door haar aderen te stromen en haar passen werden groter. De draf waarin ze nu beland was, was een stevige draf met krachtige maar sierlijke passen. Een oprechte glimlach versmolt al snel samen met haar lippen en een moment had ze een gevoel dat je gelukkig kon noemen. Een fractie van een seconde, heerlijk. Echter besefte ze daarna dat Axis ook nog met haar mee was. Uitnodigend keerde ze haar slanke hoofdje om waar haar manen als een ongecontroleerde bos omheen aan het dansen was. Een nog grotere glimlach verscheen op haar gelaat, en weer overviel die seconde van geluk haar. Langzaam remde ze haar pas af, zodat ze weer rustig met Axis kon praten zonder enige belemmeringen.