Avanti keek vanuit de bosrand toe, zijn broer had hij een week geleden terug gehaald en de relatie tussen de tweeling liep verre van goed. Maar dat was niet hetgene waar Avanti op zat te wachten, hij wou dat Alvaro zijn job deed. Informatie, hij wou waardevolle informatie waar hij als schim niet alleen aan kon komen. Er was voor alles een reden, er was een reden waarom een bloem groeide, er was een reden waarom een veulen werd geboren en er was zelf een reden waarom een schim bestond. Hij, als leider had zijn doel en zijn toekomst, daar kon niemand iets aan veranderen. Zijn oren spitsten zich in een korte second als hij een paard ziet razen. Meteen kwam er een valse glimlach op zijn lippen. 'Wel wel, zie daar wie met hangende pootjes naar huis komt gelopen.' Fluisterde hij donker. Zijn ogen gleden opzij naar Alvaro die aan de rand van de kudde stond te rusten. Hij zou het eerst op Halen vallen, intussen tijd zou Avanti rustig naderen...

Alvaro ergerde zich mateloos aan dit leven. In hel was zelf alles nog een stuk beter, een stuk hoopvoller. En hij haatte het zeker dat hij dit leven weer maar eens moest delen met zijn broer. Gelukkig was er Rixan die hem rugsteun gaf in alles. Zijn hoofd ging een stukje naar boven, zijn oren spitste zich voor even en zijn paarse ogen zochten de bron van lawaai. Niet veel verder galopeerde een bruine hengst, niet bekend voor Alvaro. Of toch? Rixan had hem geestelijk zo snel en goed mogelijk terug op de been gekregen maar het onderscheiden en herkennen van paarden zou een ramp blijven tot hij ze had ontmoet. Hij herkende het blauw in diens manen maar voor de rest was hij al even verward als een veulen dat net geboren was ...

Alvaro keek de hengst onderzoekend aan terwijl zijn hersenpan het werd deed. Wie was hij? Wie was hij? Waarom was hij dood gegaan en waarom had die broer van hem hem terug gehaald. Hij snoof verbitterd en bleef zich concentreren op vervlogen herinneringen. Zijn paarse ogen volgde de hengst tot hij gepasseerd was voor hij weer naar voor keek. Hades? Nee, die had paarse ogen, een zoon van Avanti. Quickness? Nee, dat was zijn zoon. Halen? Alvaro's blik schoot weer opzij en hij grinnikte donker, Halen inderdaad. De hengst met de duizend stemmen, was om zot van te worden. Zelf had hij dat ook vaagjes ondervonden in hel. Alvaro fronste zijn blik toen Halen hem aansprak met jij. 'Ja ik?' Vroeg Alvaro droogjes. 'Wie moet ik kennen?' Vroeg hij meteen vragend. Zijn paarse ogen gleden naar de bossen waar Avanti alles nauwkeurig opnam...

Alvaro bleef met zijn oren plat en een behoorlijk dreigende houding staan tegenover Halen. Wat de hengst ook allemaal uitkraamde, het klonk niet echt gezond, dat was een feit dat zeker was. Kort gaat zijn blok even naar de bossen waar geen paarse blik meer te zien was. Bij de krankzinnige woorden van Halen lacht Alvaro wat verbluft. 'Er lopen hier wel veel paarsogen rond, je hebt een leider, je hebt Hades ...' Hij ging er niet verder op in omdat Halen alweer begon te praten. Juist ja, hij wou Avanti. Hij kon evengoed Avanti zijn, ze leken te sterk op elkaar en daar kon je zwaar over gaan twijfelen. 'Mijn broer.' Herhaalde hij wat droogjes voor hij verder wou gaan maar werd onderbroken.

'Je broer staat vlak achter je.' Siste Avanti kortaf. Alvaro gooide zijn oren plat en keek over zijn schouder naar zijn tweelingsbroer. Hun ruzie's waren er niet veel op verbeterd. Integedeel, Alvaro had nog een grotere haat voor Avanti. 'Ik had je horen aankomen.' 'Hoorde je niet.' Siste Avanti kortaf voor hij tot naast Alvaro kwam staan en Halen kort opnam. 'Wat wil je Halen? Je hebt me eens in de steek gelaten dus waarom zou ik ook maar luisteren?' Vroeg Avanti doods. Zijn paarse ogen bleven strak op Halen gericht. Ja, hij was niet zij vrijgevensgezind, al zeker niet met schimmen die uit de kudde waren gestapt zonder een geldige reden...

Alvaro keek de hengst en zijn gekheid aan voor hij opzij keek en zijn broer een veelbelovende blik gaf. 'Dat komt voort uit jouw zoon, je hoeft mij geen rare blik te geven.' Snauwde Avanti zijn broer nijdig toe. Alvaro gooide zijn oren plat maar hield zich voor de rest koest, hij wist wel beter. Avanti uitdagen was het laatste wat je wou doen, zeker nu de blauwe maan langzaam dichter kwam. Alhoewel, Alvaro had niet te vrezen, Avanti zou hem niet vermoorden ... anders kon hij niet voldoen in zijn taken voor de schimmenleider.

Avanti keek naar Halen, ja hij was zelf ook even weggeweest van BMH en hij had gezien waarom Halen naar een ander gebied was getrokken. 'Emoties Halen.' Legde hij kortaf uit. 'Je zit vol met emoties en dat wil ik niet, nooit.' Hij blikte kort opzij naar Alvaro die minachtig snoof. Ja, Alvaro zat ook vol emoties en hij hield het ook niet stand als schim. Schimmen moesten nu eenmaal leeg zijn vanbinnen, ze mochten geen genade tonen, laat staan medelijden. 'Je hebt me verlaten.' Herhaalde Avanti kortaf, een toon waar je tegen tegenspraak hoefde tegen te geven. Alvaro en Avanti bleven even stil en lieten Halen zijn gang gaan. 'En waarom denk je dat mijn broer zo iemand, gek als jou in zijn groep wilt?' Vroeg Alvaro kortaf. Avanti snoof kort maar negeerde het voor de rest, hij was hier de baas en hij stelde de vragen. 'En waarom denk je dat ik ze kan doen stoppen?' Vroeg Avanti niet lang daarna. Hij kon veel, hij had tenslotte Alvaro teruggehaald ...