The best you can describe Vestival as a strong stallion with a great distaste towards mares. Basically he hates everything that’s feminine. How this came nobody knows, probably because he was driven away from his land by his herd (which only consisted of mares). Vestival finds mares annoying, always gossiping about others and bitchy. Yet he does not see them as ‘things’ like some stallions do. Vestival has a strong sense of honor. When he was a young stallion, he was often impetuous and reckless, but when the years passed on he became less reckless and took more responsibility for his actions. He has a great tendency to take care of everything and everyone who is helpless or in danger; sometimes this is so strong that he even makes an exception for horses of the female gender. Deep inside, beneath that cold mask, lies a hidden heart of gold. Vestival is one of the sweetest stallions you will ever meet, but he will not show this side of his face quickly. Only family and close friends know the true Vestival. Even some mares know to bring out his true self. Over the years his dislike toward females has become less and as far as possible, he tolerates them now near himself. Due to a huge mistake in his past, not too long ago, he has partly changed into a depressed person. He does not get quickly cheery. He prefers to avoid mares, because he’s afraid to commit the same fault and break a fragile heart again. The greater part of the day, he brings by in the shadows without any companionship or contact with conspecifics.
His loving personality has an even more dangerous side. The dark, smoldering fire that lurks in his heart, awakens only at times when Vestival switches off his emotions. He changes from a sweet, caring stallion into a real assassin without compassion. Once without emotions, he becomes a totally different horse. Vestival’s wicked attitude brings on that he can't be trusted when his emotions are off, he is a rare side of any coin and can’t be known to which know whether he’s heads or tails because he will change within minutes or rather like seconds. He’s aggressive, calculating, cunning, proud and vicious. He doesn’t care for the lives of others anymore. Even with his obvious cruel nature, Vestival is not a ravenous killing machine. He’s certainly been at the root of many deaths, but he rarely does any mass killing himself. Furthermore, he isn’t an evil, pointless-killing machine. Randomly killing and making a scene is not in his best interests as it would draw unwanted attention. While he’s capable of killing a lot of people, supernaturals alike, it's not in him to do so. He is very conniving and strategic. He always has back-up plans in effect, as he’s had far too much go wrong in his life. Vestival also has a raging temper. He acts out on it fairly often and is unforgiving no matter who is on the receiving end of it. There is nothing that can turn his feelings on, nothing but himself. Only he has the key to his humanity. But it is the question if he wants to use it or not.
What defines Vestival is not some personality disorder which he unequivocally does not possess, but his deep and abiding loneliness and the sense of exile which has been with him from the very beginning.
ABILITIES: Empathy: Vestival possesses the ability to remove or dull his emotions. He can turn off his ability to feel emotions such as fear and guilt allowing him to kill without remorse, go against any opponent without fear and relieve himself of depression and sadness. With his emotions turned off he is far more calculating and direct than when he keeps them on. However, he will become a remorseless killer, almost unrecognizable from the person he truly is. When his emotions are switched off, he has the ability to influence and control thoughts, emotions and behavior and alter or erase memories.
HISTORY: Every life begins at birth, the tragic event that brings something miraculous in itself. My life began in just such a way, on a warm summer afternoon in September..
“I feel how my mother is doing her best to squeeze me of her womb. Her anxious whinny echoes down the birth canal where I lie, the gateway to the big bad world. More and more I slide toward that world, surely with a curious feeling in my heart. Finally, after some labor pains, is the big day I meet Mother Earth. With a soft thud I land in the bright green grass, the wind tugs at my wet coat and a shiver slips through my spine. Immediately I feel the urge to climb back into that tube toward the warm uterus. However, a moist, warm tongue, lovingly stroking over me, keeps me from that. I look with a blurry vision to the big mare lying next to me. Adaline is her name, lead mare of the Egalise and mate of my father, Vester.”
At a young age I got her wise words put in my mouth. She was a caring mare, moreover, I was her ‘everything’. I always came first to her, even my father was less important. I did not see him often; he was frequently traveling to faraway places. But on those rare occasions he was home, jealousy bubbled in him. My mother then tried to comfort him. With the months it got worse and worse. I remember that one dark day in my life like if it were only yesterday..
“It’s night, the moon is hidden behind a dark cloud package. It’s pitch dark, I am not able to see anything. ‘Thus blind horses have to feel like this,’ mutters my voice, a little hoarse. I hobble like an old stallion through the herd, seeking my mother. After a long day playing with my friends I had not seen her yet. There were rumors wandering around that she was abducted by Vester, my father. Ideally I would like to banish that thought from my mind, but unfortunately, it was not that simple. My long legs lift me into a trot, worrying about where she is or what my father’s been up to with her. At that time an icy, pained scream pierces the silence of the night. Immediately, a stab of recognition slides through my body. I urge myself to gallop and move towards the source of her wailing. After having progressed a few hundred meters, I see a big, liver chestnut stallion and a radiant, white mare. Vester and Adelin, my parents. The smell of blood is strong. Anxiously, I break off and look straight to my mother. Her blue eyes closed, her slender figure lying in a circle of flowers. I see my father who, bloodied and dark of sweat, lays his head on her neck, his manes covering her porcelain face. ‘Mom?’ echoes the oh-so-familiar word out of my mouth. I take a step toward her, but my father does not allow it. ‘Go away! You devil, because of you Adaline is dead! Never come back, or else you will regret it.’ In panic, I turn around and run back to the herd, where gossip has gone round about the sudden, mysterious death of their lead mare like wildfire. Everyone looks with a dirty glance at me, even my two best friends give me that same look. ‘Devil’s Child. Murderer. Get out of our midst.’ Are the words that are assigned by the herd members toward me. Confused and frightened, I leave- discouraged- the herd. That was the last time I saw them in my life.”
For months I lived alone, developed a particular hatred for all things that were feminine. Indeed, it were only mares who lived in the herd, the only two stallions were foals that were barely a day old, so they totally had no idea what was going on. I never knew why or how my mother had come to her end. It was definitely not a natural cause of death. I did not even want to know, the only thing I wanted was to forget everything and pick up my life again. Three long years I traveled alone, sometimes running into a single companion. As the days grew longer and the fall began, I entered new lands. The land of the Blue Moon..
Here, my life took a dramatic turn; everything suddenly seemed to be in my favor. I found the mare of my dreams and took the leadership of rank one upon my shoulders. My life seemed to be running, until I came to know of the existence of the Shades, bloodthirsty immortal demons that possessed the bodies of horses. Again, I had to fear for my life, every second of every day. It also proved to be that my mate had an evil Shade father and that she was harassed every Blue Moon. I have never known anything about it until the last moment when our relationship ended. Many problems precedents before this actually happened. I had an affair with another mare and she became unintentionally pregnant with my foal. On a certain night this secret came up, something that I had been studiously trying to avoid. Faylice found out and that was the moment we broke up. I knew I had made a stupid mistake and full of guilt I fled the land of the Blue Moon, leaving the past two years of my life behind.
Broken and mentally destroyed due to the loss of my one true love, I became a nomad again and began my long travel back home, to the land I was banned from long ago by my own father. I would take my revenge on him for murdering my late mother. My plan was to take his life and become the new leader of the Egalise, like Adaline had always wanted. During my travel I encountered countless new faces, crossed borders and discovered my ability to switch off my emotions when I desired to. I made regular use of my newly uncovered gift, got addicted to it, could not live without. The moments that I banished my emotions out of my system, I felt free and without worry. The pain that had terrorized my mind in the months after having lost Faylice, had disappeared like snow in the sun. Gradually, I lost my touch with reality, more and more I became lost in my own body. I felt drawn to the dark characters that crossed me on my path, inadvertently laying my trust in their hands. Somewhere in the months that I was slowly losing myself, I met a certain mare known as Eris. She was black as coal, obscure as my darkest desires. I instantly felt an inexplicable attraction to her bewitching smile, but deep down I sensed that she was no good, but at that time I did not care at all. She pretended to be an angel, but in reality she turned out to be a witch. That made it no less that I was sucked into her sinister plan. I was bewitched by her. She already knew all of my secrets, desires and fears. And she made unprecedented abuse of that advance. She told me lies about my past and the cause of my mother's passing. Eris used me as her personal puppet. She enjoyed it everytime when I murdered someone. She was the real queen of control, even without the ability to turn off emotions she never let go of her façade. This torture went on for about four months, until this one day.. Eris was - for once - away, leaving me all by myself. Without pondering, I took the opportunity and made sure she would never find me ever again. This was the end of weeks full of torture and feeling out of control.
QUOTES: “Loneliness. That’s why you and I memorialize our dead. There’s the briefest of moments before we kill where we literally hold their life in our hands, and then we rip it away. But in the end we’re left infinitely and utterly alone.”
“The line between what brings us pain and what sustains us is thinner than you’d imagine.”
“Don’t underestimate the allure of darkness. Even the purest hearts are drawn to it.”
“There is darkness inside all of us, though mine is more dangerous than most. Still, we all have it—that part of our soul that is irreparably damaged by the very trials and tribulations of life. We are what we are because of it, or perhaps in spite of it. Some use it as a shield to hide behind, others as an excuse to do unconscionable things. But, truly, the darkness is simply a piece of the whole, neither good nor evil unless you make it so.”
Laatst aangepast door Banaan op wo 20 jan 2016 - 20:39; in totaal 2 keer bewerkt
Banaan
Profile Number of posts : 1356 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: THE PUREST HEARTS zo 11 okt 2015 - 21:05
TORAN
GENERAL INFORMATION: Name: Toran Gender: Hengst Breed: Mustang x Nokota x Andalusiër Age: 6 jaar Coat color: Palomino met witte bliksemschichten die asymmetrisch over zijn lichaam lopen Height: 16.2 hh Eye color: Blauw Reference: None
HISTORY: Op een nachtelijke zomeravond midden juni kwam een klein, palomino kleurig veulen ter wereld. Vrijwel toen het jonge hengstje was opgedroogd werden er bijzondere, zeldzame aftekeningen zichtbaar gesteld. Witte bliksemschichten die over zijn iele lichaampje schoten, en hem ontsieren maar tegelijkertijd ook weer niet. Zijn moeder, Lynn, hield vanaf het moment dat ze haar zoon voor het eerst zag. De jonge merrie noemde haar kleine trots ‘Toran’, vernoemd naar een legendarische palomino hengst, evenals naamgenoot. Lynn voedde haar zoon liefdevol op, leerde hem de tradities van haar oude indianenstam, maar vertelde hem nooit wie zijn vader was. Tijdens zijn eerste twee levensjaren zette de jonge hengst daar dan ook geen vraagtekens achter. Waarom zou hij ook? Hij had een geweldig leven in het land van de Blauwe Maan en vrijwel niets te vrezen, afgezien van de schimmen dan, maar daar koesterde Toran geen angst tegen. Nee, hij vond de onsterfelijke wezens zelfs fascinerend. In zijn eentje maakte hij in het holst van de nacht geheime tochten naar het Vyrantium, maar durfde er nooit dichterbij te komen dan enkele honderden meters, bang dat één van de leiders hem erop zou betrappen en met alle gevolgen van dien. Lynn begon zich zorgen te maken over haar puberende zoon van twee, ze was bang dat hij zich bij de gevreesde schimmen zou aansluiten, en voor een moeder was dat een angstaanjagende doemgedachte. Ze probeerde haar zoon dan ook zoveel mogelijk af te leiden door hem veel mee te nemen op lange bergtochten en leerde hem dan alles over de fora en fauna van dat desbetreffende gebied. Na enkele weken begon Toran’s interesse voor schimmen langzaam maar zeker weg te ebben, tot het helemaal van de achtergrond was weggevaagd. Maanden vlogen voorbij, de jonge hengst groeide op tot een gezond en gespierd paard, en Lynn begon in te zien dat ze haar kleine wonder niet voor eeuwig kon beschermen tegen het Kwade. Ze stond voor de moeilijkste keuze in haar leven; het loslaten van Toran, haar alles. Makkelijker gezegd dan gedaan. De palomino was zeer gehecht geraakt aan zijn moeder en als het aan hem had gelegen dan zou hij tot zijn dood bij haar willen blijven. Geduldig en wijs als Lynn was, legde ze het haar nietsvermoedende zoon rustig uit. Door haar kalme aanpak nam Toran het beter op dan verwacht. Hij wist dat hij haar niet volledig zou moeten missen, ze zaten immers in dezelfde rang. De hengst verliet zijn moeder nog diezelfde middag en trok op eigen houtje BMH in. Een voordeel aan hiervan was dat hij nu risico’s kon nemen en dingen kon doen die zijn moeder zou hebben verboden. Zo ook kwam de gedachte aan zijn onbekende vader omhoog. Met de weken die volgden begon zijn hoofd steeds voller te raken met gedachtes aan zijn vader; hij wilde hem ontmoeten. Toran besefte dat alleen zijn moeder meer over hem kon vertellen. De palomino trok terug vanuit het Minanter naar de Ferelden, waar zijn moeder het vaakst te vinden was vanwege de vele kruiden die er te vinden waren, en ondervroeg haar urenlang zonder enig succes. Lynn was koppig en wilde haar zoon beschermen, maar ook zij wist dat ze het niet eeuwig voor hem verborgen kon houden. Dus gaf ze eindelijk toe en vertelde hem enkel hoe hij eruit zag, zijn naam hield ze echter geheim, en dat wist Toran dan ook met geen enkel compromis bij haar los te peuteren, dus nam hij genoegen met enkel het uiterlijk van zijn vader. Hij had nu tenminste een beeld van hem. Zo ging hij opzoek naar zijn onbekende vader, met tot op de dag van vandaag geen succes. De nu inmiddels driejarige hengst is nog steeds bezig met zijn zoektocht, maar heeft het meer naar de achtergrond geplaatst. Al zal hij niet rusten voor hij antwoord heeft op zijn vraag wie zijn biologische vader is.
Na maanden van zoeken had Toran de hoop opgegeven en heeft het land van de blauwe maan de rug toegekeerd. Hij kwam terecht in het land wat men Dream Horses noemde. Hier sloot hij zich al snel aan bij een bende bachelor hengsten, waarmee hij samen merries ving en hen martelden en verkrachtten. Dit duistere spelletje hield hij enkele maanden vol, maar begon hem al snel stierlijk te vervelen. Hij keerde Dream Horses de rug toe en maakte zijn comeback in zijn geboorteland.
HISTORY: Mijn levensverhaal gaat niet over bloemetjes en bijtjes, zoals je wel vaker hoort. Gelijk vanaf de eerste seconde dat ik de koude aardbodem aantikte, ben ik gedoemd geweest. Iedereen heeft me in de loop der jaren in de steek gelaten of mij de rug toegekeerd met de boodschap dat ik beter mezelf van een klif kon werpen dan blijven voortbestaan.
Te beginnen met mijn vader, de zak die mij en mijn moeder liet stikken vanaf het allereerste moment dat ik als bevruchte eicel groeide in mijn moeders baarmoeder. Hij verliet mijn moeder zodra hij erachter kwam dat ze drachtig was. De lafaard. Mijn moeder was gebroken van verdriet. Elf maanden na zijn onaangekondigde vertrek zette ze mij op de wereld met de intentie om me over te leveren aan de natuur. Gelukkig dat ze dat nooit gedaan heeft, want anders had ik mijn verhaal nu niet kunnen vertellen. Vanaf het eerste ogenblik dat ze mij in de ogen keek wist ze dat ze zielsveel van mij ging houden. Deze keuze maakte ze mede doordat ik grotendeels haar genen geërfd had qua uiterlijk, enkel de helse, groene ogen waren afkomstig van mijn vader. Ygritte doopte mij tot Pilgrim, de hengst die altijd zoekende zou blijven.
Het leven met mijn moeder was niet slecht, maar ook niet overbodig luxueus. We leefden een solitair bestaan het grootste deel van mijn jeugd, soms kwamen we hier en daar kennissen van mijn moeder tegen, maar die bleven nooit langer dan een paar dagen in ons gezelschap. In het begin miste ik het gezelschap van leeftijdsgenoten om mee te ravotten, maar na verloop van tijd begon ik de stilte van het woud en de aangename stem van mijn moeder op prijs te stellen. Naarmate de maanden als seconden leken te passeren, en ik de puberteit inging, begon ik me tegen mijn moeder te keren. In de beginperiode van mijn leven had ik nooit vraagtekens gezet achter de afwezigheid van mijn vader, maar nu dat mijn verstand zich in rap tempo begon te ontwikkelen, wilde ik antwoorden krijgen op de vragen die ik nu wel begon te stellen. Ik miste mijn vader ontzettend, maar dat gemis zwakte al snel af tot het nulpunt na het horen van de hatelijke verhalen over hem die mijn moeder mij toestopte. Een allesverslindende haat ontketenende in mijn gebroken hart, verduisterde mijn geest en zette mij aan tot het voelen van een emotie die ik nog nooit eerder had ervaren. Wraak. Ik wilde hem zien lijden zoals ik mijn moeder had zien lijden nadat hij haar – en mij – in de steek had gelaten, omdat hij simpelweg de verantwoordelijkheid niet aankon destijds. De haat jegens mijn vader nam mij in zijn macht genomen, slokte de rest van mijn jeugd op. Ik werd geestelijk sneller volwassen dan de gemiddelde hengst van mijn leeftijd. De onschuld en vrolijkheid die ik als onwetend jong veulen bezat, was als sneeuw voor de zon verdwenen. In plaats daarvoor werd ik koud en vijandig vanbinnen. Ik vertrouwde niemand meer, bang dat zij mij ook de rug toe zouden keren, enkel mijn moeder behield een plekje in mijn versteende ziel.
Ondanks de wraakgevoelens die een groot deel van mijn bestaan opslokten, groeide ik op tot een knappe, jonge hengst. Net zoals de meeste jaarlingen, verliet ik mijn moeder rond mijn eerste levensjaar. Ik reisde alleen door de diepe, groene wouden van mijn thuisland. Het zwerversbestaan beviel me voor een lange tijd zeer goed, maar na verloop van tijd begon ik toch te snakken naar het gezelschap van soortgenoten. Toen ik mijn derde levensjaar gepasseerd was, kwam ik in contact met een verbitterde hengst zonder emoties. Zijn bruin-witte lichaam, de blonde manen en de tweekleurige ogen deden alle alarmbellen in mijn hoofd rinkelen. Dit was hem: mijn vader. Er was geen twijfel mogelijk, zeker niet nadat hij vertelde dat zijn naam Vestival was. Alle woede en haat die de afgelopen jaren op een laag pitje hadden gestaan, kwamen er in een keer uit als een gigantische, figuurlijke explosie. Ik wilde hem vermoorden, laten voelen hoe ik mij had gevoeld na zijn vertrek, maar het enige wat ik deed was vluchten. Ik was op de vlucht geslagen voor de afgrijselijke hengst die mijn vader was. Na die ene ontmoeting heb ik hem nooit meer gezien, maar de wraakgevoelens bleven mij teisteren en werden zelfs heftiger dan voorheen.
In de twee jaren na de onverwachte ontmoeting met mijn vader leefde ik als een zombie, compleet opgeslokt door de plannen die ik mijn hoofd maakte om hem op elke wijze miserabel te laten voelen. Ik zwierf maar wat rond, opzoek naar aanwijzingen van zijn bestaan. Ik vond die ene gouden tip toen ik het land van de beroemde kudde binnentrad. De Egalise, oftewel de geboortekudde van Vestival. Ik had zelfs zoveel geluk dat ik zijn vader, mijn opa, persoonlijk te spreken kreeg. Het bleek dat we veel gemeen hadden, beide koesterden we een intense haat voor de bruin-witte hengst. Hij overigens om een andere reden dan ik, volgens hem had Vestival zijn bloedeigen moeder vermoord. Mijn vader was dus niet alleen een lafaard, maar daarbovenop ook nog eens een moordenaar.
Met nieuwe aanwijzingen over zijn mogelijke verblijfplaats verliet ik de Egalise. Ik vertrok richting het land van blauwe maan, in de hoop om voor altijd een einde te maken aan het bestaan van Vestival..
Laatst aangepast door Banaan op zo 7 feb 2016 - 16:07; in totaal 3 keer bewerkt
Banaan
Profile Number of posts : 1356 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: THE PUREST HEARTS zo 11 okt 2015 - 21:06
LYNN
GENERAL INFORMATION: Name: Lynn Gender: Merrie Breed: Mustang x Nokota Age: 11 jaar Coat color: Vos met aparte, asymmetrische aftekeningen en lichtere kleur manen dan haar vacht. Height: 15.2 hh Eye color: Blauw Reference: None
HISTORY: Mijn verhaal neemt je jaren mee terug in de tijd. Om precies te zijn vijf. Vijf zomers werd ik op de wereld gedropt. Een klein donkerbruin ding met lichtbruine sprietige maantjes en zeldzame witte aftekeningen.. Mijn vader was een Mustang en mijn moeder deels Nokota. Toen ik voor het eerst mijn blauwe kijkers opende werd ik overspoeld door verwondering en verbazing tegelijkertijd. De geur van rook en gebraden vlees drong door tot diep in mijn gevoelige zintuigen. Een rare getinte tweebener met zwarte manen kwam naar mijn moeder en mij toe. 'Lieverd, dat is een mens.' had ze tegen mij gezegd. Mijn enige reactie erop was nieuwsgierigheid. De 'mens' aaide zachtjes over mijn rustig op en neer gaande ribbenkast. Ik kreeg de naam Lynn, wat beeldschoon betekende. Ik was niet zo'n persoon dat over zichzelf opschept, maar ik moest het ze nageven; ik was een schoonheid. Volgens de indianen het mooiste paard dat ze ooit gefokt hadden.
Ik genoot van een fijne jeugd. Altijd kreeg ik veel aandacht van de indianen en kudde genoten. Het was like hemel op aarde voor mij. Op 3-jarige leeftijd kreeg ik voor het eerst mijn markings. Een roze cirkel rond mijn rechteroog en een veer van een valk in mijn zijdeachtige manen. Ik was er trots op, nog steeds draag ik de veer met veel plezier. Ik kreeg niet alleen markings, maar ook een eigenaar. Lulu heette ze. Een lief, zachtaardig meisje met ravenzwarte haren en prachtige paarse ogen. Al vanaf de eerste ontmoeting bloeide er een bijzondere band tussen ons op. Ik vertrouwde blindelings op haar. En zij op mij.
Twee lange jaren verstreken. In die jaren heb ik veel meegemaakt. Liefde en leed genoten en nieuwe vrienden en vijanden gemaakt. Maar altijd bleef mijn leventje 'perfect', zolang ik Lulu had dan. Zonder haar verveelde ik me dood. De andere paarden waren zo saai en serieus. Ze vonden me kinderachtig voor mijn leeftijd. Oke, ik was 5 en zou nu eigenlijk een rustige, kalme merrie moeten zijn. Van binnen voelde ik me zo vrij als een vogel, zonder al die stomme nutteloze verplichtingen. Lulu was precies hetzelfde als mij. We voelde elkaar perfect aan. Ik weet nog goed hoe we 's morgens vroeg stiekem het kamp uit slopen en heerlijk de zonsopgang tegemoet reden. De wind die mijn manen verwende, de opkomende zon die naar mij straalde. Die tijd zou ik nooit meer vergeten. Al leed ik nog aan alzheimer. Het zat gewoon te diep in mijn ingewikkelde netwerk aan hersenen.
Op een dag, midden december, brak er oorlog uit tussen mijn stam en een andere. Ik wist dat iedereen mee moest vechten. Lulu was er klaar voor, klaar om haar te strijden voor haar familie. Ze wilde dat ik met haar mee zou komen, maar ik weigerde. Als ik iets geleerd had van indianen, dan was het dat van 'met geweld los je niks op'. Voor de eerste keer in mijn hele bestaan werd Lulu boos op mij. Woorden als rotbeest, slappeling en verrader had ze naar mijn hoofd gespuugd. Het deed me ontzettend pijn van binnen, alsof er duizenden messen door mijn hart boorden. Maar ik liet het allemaal over me heen komen, ik kon Lulu geen pijn doen. Niet na al die geweldige jaren die we samen beleefd hadden. Nadat ze mij volledig de grond in had geboord vertrok ze. Ik heb nooit meer iets van haar waar genomen. Waarschijnlijk is ze ten prooi gevallen aan de Dood. Uit verdriet en schaamte heb ik de stam verlaten. Maanden heb ik rondgezworven, geen besef van tijd of dag. Ik voelde me rot, had geen zin meer in het leven. Tot ik van Blue Moon Horses hoorde. Uit nieuwsgierigheid ben ik hier beland. In het land van de blauwe maan.
Inmiddels zijn er enkele jaren verstreken. Ik heb een zoon gebaard met de naam Toran, hij is mijn alles en ik hou zielsveel van hem, maar ik ben ook bang dat het duister in zijn hart de overhand krijgt en hem opslokt. Ik vrees voor zijn leven.
RELATIVES: Parents: Tenris x Imala Offspring: Toran Friends: Legolas Knows: Rimero Relationship: None Loved: None Animals/pets: None
Onderwerp: Re: THE PUREST HEARTS wo 11 nov 2015 - 21:50
ELYSIA
GENERAL INFORMATION: Name: Elysia Gender: Mare Breed: Arabian mutt Age: 7 years Coat color: See reference Height: 15.1 hh Eye color: Purple Reference:Click!
Elysia is a charismatic leader, but she grew into her confidence. For a long time, she was reserved and introverted. She is highly observant, seeing beyond the functional to understand symbolic meanings. She is highly aware of how her actions and gestures will be taken symbolically, and can promote a cult of personality around her story. She is future driven, always looking to long-term goals and how her choices will help or hurt her plans. She looks for contingency plans and keeps in mind how to move forward. Elysia is extremely sensitive to what other people are thinking and feeling. She craves harmony and peace, and empathizes strongly with suffering. She picks up on subtlety and subtext, and knows when her friends are struggling and when they stand passionately behind her. Although Elysia always has a plan up her sleeve, she rarely tells people of them. She does not need to talk her ideas out with others in order to organize them, instead preferring to meditate on her sense of logic and order alone. Finding a logical order to her philosophies and actions is less important to Elysia than her drive to make the world around her at peace, but it is still an important function in her decision-making process. She cares about where she is going, where she is and does not get hung up on where she came from.
ABILITIES: None.
HISTORY: Elysia was born as the unintended offspring of a forbidden love between an angel and a mortal. From the very first moment she opened her eyes she was doomed. The gods saw her as a threat and wanted her dead. Her father, the angel Anael, casted a spell on the young filly so that they would never be able to find her. Elysia and her mother left Anael and fled, as long as they stayed with him they were at risk. Ysma took care of the young filly, but taught her the harsh lessons to survive in the world. Elysia stayed with her mother until she was grown up and left her to explore the world.
No one knows her past and she will never tell this to anyone, afraid that the gods will find her and bring an end to her existence.
